Hoe Float Fall van de top van de blogosfeer in een Amerikaanse nachtmerrie terechtkwam

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Hoe Float Fall van de top van de blogosfeer in een Amerikaanse nachtmerrie terechtkwam

We waren vorige donderdag op VICE Stage getuige van de wederopstanding van de Brusselse band.
Matéo Vigné
Brussels, BE
Sanne Moonemans
foto's door Sanne Moonemans

Vorige donderdag stelde VICE twee coole bands voor tijdens een exclusief concert bij platenlabel PIAS. Vooraf spraken we met Float Fall, de Belgische groep die zichzelf aan het heruitvinden is nadat ze in 2013 een grotere hype waren dan Fortnite en avocado's gecombineerd. Het was het perfecte succesverhaal: na de release van ‘Someday’ rees de populariteit van Brusselaars Ruben Lefever en Rozanne Descheemaeker de pan uit en trok Float Fall voor opnames naar New York en Los Angeles. In 2014 tekenden ze bij The Cherry Project, een sublabel van Sony Music, en mochten ze klaarwakker op het vliegtuig stappen richting American Dream. Hoewel ze een hoop nummers maakten met R.E.M.-drummer Joey Waronker draaide het hele avontuur op echter niets uit. Vandaag, vijf jaar na hun online doorbraak, is Float Fall terug met de single ‘Hard Time Loving You’. We spraken hen over hun grillige carrière, geen geld hebben en gefrituurde Snickers.

Advertentie

VICE: Ha, Float Fall, wat verwachten jullie van het optreden vanavond?
Ruben: Het is de eerste keer sinds lang dat we nog eens optreden en we hebben er echt zin in. We hebben lang gewacht om te kunnen tonen dat we terug zijn. En dat we nog leven.
Rozanne: Het is voor ons extra speciaal om in Brussel op te treden, omdat we hier vandaan komen. Het doet deugd om terug te zijn. Vijf jaar geleden waren jullie het van het op het internet. Wat is er in tussentijd gebeurd
Ruben: Onze single ‘Someday’ veroorzaakte toen een hype, waardoor heel wat blogs positief waren over ons. We kregen toen veel vragen om in de VS te gaan optreden en Amerikaanse platenmaatschappijen stuurden ons mailtjes. Super cool allemaal. Uiteindelijk hebben we getekend bij een sublabel van Sony.

Rozanne: Op papier was het te mooi om waar te zijn (lacht).
Ruben: Maar na een tijdje wilde dat label niet meer met ons werken. Toen hadden we direct moeten vertrekken, maar dat heeft nog even aangesleept. Waarom wilde het label niet meer met jullie werken?
Ruben: Aanvankelijk gingen we geregeld naar de VS om met de platenmaatschappij te praten, maar na een tijdje beantwoordden ze onze mails zelfs niet meer of gaven ze geen feedback op de nummers die we hen toe stuurden.
Rozanne: Ik denk dat ze een intern probleem hadden. We moesten die samenwerking alleszins stopzetten.

Hebben jullie toen jullie daar in Californië stonden even gedacht: oké, we worden sterren.
Rozanne: Op een avond speelden we in Los Angeles en kwam iemand me vertellen dat er op dat moment nog zo’n veertig bands in de stad aan het optreden waren. Dat was op een dinsdagavond. EEN DINSDAGAVOND!
Ruben: We wisten natuurlijk ook niet of we de volgende Arctic Monkeys zouden worden. We beseften vooral dat we een fantastische kans kregen en dat we ervan moesten profiteren.

Advertentie

Hoe overleef je die periode als je geen geld verdient met je muziek?
Rozanne: Dat vragen we ons nog elke dag af. Eerlijk gezegd was het niet gemakkelijk. Het is moeilijk om toe te geven dat we het lastig hebben gehad. Zo zijn we allebei blijven werken buiten de muziek. Gelukkig hadden we geen geld nodig om muziek te kunnen blijven maken. We moesten gewoon blijven gaan.

Hebben jullie nooit overwogen om te stoppen met muziek maken?
Ruben en Rozanne: NEE.
Rozanne: We hebben nooit getwijfeld over onze goesting om muziek te maken, of om door te gaan met Float Fall.
Ruben: Ik werk nu al tien jaar met Rozanne en we hebben echt iets bijzonders. We hebben steeds elkaars visie op muziek gewaardeerd. En dat is nog steeds zo. Muzikaal gezien vullen we elkaar aan. Dat kom je niet snel tegen.

Je zou kunnen zeggen dat jullie voor elkaar die ‘extra mile’ afleggen?
(Ze moeten hiermee lachen, omdat die ‘extra mile’ in het refrein van ‘Someday’ zit, red.)
Ruben: Jaaaa, zeker. Dat denk ik echt. We halen telkens het beste in elkaar naar boven. Altijd elkaar wat verder pushen. Altijd die ‘extra mile’.
Rozanne: Moest Float Fall een soloproject zijn, dan had het niet meer bestaan. Je kan dus wel stellen dat we ons aan elkaar optrekken.

Wat heeft jullie trans-Atlantische avontuur jullie uiteindelijk geleerd?
Ruben: Het Amerikaanse publiek is erg streng. Als ze wat je doet goed vinden, dan laten ze dat weten door ‘YEAH MAN YOU ROCK’ te roepen. En als ze je niet goed vinden … dan doen ze dat ongeveer even luid. Wij zijn gelukkig nooit uitgejoeld, dat is wel cool. Net als optreden in New York, L.A. of Austin echt cool is. De energie van die plekken werkt enorm inspirerend.
Rozanne: In L.A. doet iedereen ‘iets’, of het nu in muziek, cinema of kunst is. Iedereen is creatief en dat zorgt wel voor een extra laagje inspiratie.

Jullie zijn toch maar mooi in Hollywood geweest. Heb je daar niets gek meegemaakt?
Ruben: We zaten eens tijdens een lange rit met onze Uber-chauffeur te praten over eten en hij vertelde me over een plek waar ze gefrituurde Snickers met donuts serveren. Aangezien ik een grote Snickers-fan ben, hebben we hem gevraagd ons daar meteen naartoe te brengen. En geloof het of niet, maar dat was echt lekker.