Ik probeerde ’10 lifehacks die je leven zullen veranderen’ om te zien of ze mijn leven zouden veranderen

Alle foto's door Theo McInnes

Ik heb altijd een hekel gehad aan luie lijstjes met lifehacks. En daarmee bedoel ik dat ik er ooit eentje gelezen heb in 2012 en die niet leuk vond. Maar als je er eentje gelezen hebt, heb je ze eigenlijk allemaal gelezen: dezelfde oude .pngs van een paar telefoonopladersnoertjes die in een paperclip zijn geschoven die elke keer als de traffic tegenvalt weer uit de contentsloot worden gehaald.

Maar misschien had ik wat beter op moeten letten. Mijn gebrek aan bergruimte, mijn gebrek aan de gebruikelijke huishoudelijke apparaten, mijn gebrek aan producten die me helpen om mijn meerdere telefoonopladers uit de knoop te houden: ik weet dat ik deze problemen heb, maar heb niet de tijd, geld of fantasie om er iets aan te doen.

Dus misschien – heel misschien – zijn deze lifehacks de oplossing voor al mijn problemen? Ik besloot tien lifehacks die je leven zullen veranderen te testen om te zien of ze mijn leven daadwerkelijk zouden veranderen.

Ik woon in een tuinhuisje. Dit heeft zo z'n voordelen – het is een goeie ijsbreker, ik woon alleen – maar ook z'n nadelen: het is piepklein en ik weet nooit waar ik al m'n spullen moet laten.

Gelukkig hebben de lifehackers een oplossing: hang een stoel aan de muur en hang je spullen eraan.

Oké, ik heb niet zo'n handig plankje als op de oorspronkelijke foto, maar ik heb tenminste iets waar ik mijn sjaals, hoeden, shirts en andere lichtgewicht spullen aan kan hangen. En goed, ik heb nu geen plek meer om te zitten in mijn eigen huis en het spijkertje waar ik de stoel aan heb gehangen kan niet veel gewicht dragen en per saldo ben ik er dus weinig mee opgeschoten, maar waar gelifehackt wordt vallen spaanders.

Ik heb wel een strijkijzer, maar ook een hekel aan strijken. En ik zou het helemaal niet erg vinden om er een keertje strak uit te zien zonder brandblaren op m'n knokkels te hebben. Dus wilde ik dit proberen.

Spijkertje in de muur, pannen op het vuur. Soms hoeft het allemaal niet zo moeilijk te zijn.

Toch zie ik na tien minuten nog weinig verschil. Ik voel even aan m'n shirt – dat aanvoelt als de binnenkant van een plastic regenlaars op de zaterdagavond van een festival – en bedenk me dat het waarschijnlijk gewoon wat langer moet sudderen, als een soort stoofschotel. Dus laat ik het lekker staan en ga verder.

Als een man die de meeste problemen in en rondom het huis probeert op te lossen door er een flink stuk plakband op te plakken, geef ik een klein fortuin uit aan tape. Niet omdat ik er echt zoveel van gebruik, maar omdat het na verloop van tijd altijd z'n kleefkracht verliest.

Gelukkig hebben de lifehackers daar wat op gevonden: gooi de rol tape in de magnetron. Tijdens de research voor dit artikel ben ik er wel achter gekomen dat rond de 66 procent van alle lifehacks neerkomt op iets oneetbaars in de magnetron flikkeren, dus ik ben hier nogal sceptisch over.

Op het bord ligt een kakelverse rol tape. Als Jezus die z'n hoofd uit de grot steekt, is-ie weder opgestaan. Hoewel ik niet uitsluit dat er giftige dampen in de magnetron zijn achtergebleven die me langzaam en discreet zullen vergiftigen, werkte het wel. Bedankt, hackers!

Het is rond het middaguur, het zonnetje schijnt, en ik moet nog wat boodschappen doen. Geen wolkje aan de lucht, zou je denken. Maar ik ben een onsportieve jongen met overactieve zweetklieren, en dat betekent dat ik na een half uurtje fietsen ongetwijfeld zompige sneakers heb. Gelukkig hebben de Duitsers daar een oplossing voor gevonden:

Sommerpedale! Grijp gewoon een paar sponsjes uit het gootsteenkastje, wat touw uit je rommellaatje, en maak een mooi paar…spedalen?

Hoewel mijn voeten een beetje oranje zijn uitgeslagen van wat achtergebleven pastasaus, voel ik me top met de zon op mijn bol en een koud briesje tussen mijn tenen. Terwijl de wind langs mijn teennagels kietelt, vraag ik me af: waarom zou je dit alleen in de Sommer doen?

Ik voel me nog verrassend fris wanneer ik op mijn spedalen naar de geldautomaat fiets. Wat een ontdekking! Maar wanneer ik afstap, realiseer ik me dat ik een grove fout heb gemaakt: ik heb mijn schoenen thuisgelaten. Maar geen nood, de lifehackers hebben ook hier een oplossing voor: probeer eens de 'Caribische' manier van in de rij staan. Dat wil zeggen: laat je schoenen – of in mijn geval, je sponsjes – op jouw plek staan terwijl jij even je rust pakt in de schaduw.

Leunend tegen de muur zie ik een jonge man die voor me wil gaan staan in de rij.

"Sorry man, ik sta daar in de rij."

"Wat?"

"Ik sta in de rij, kijk," wijs ik, en we kijken allebei naar de sponsjes. Hij kijkt weer op naar mij. Dan kijkt hij voor zich uit, naar de wereld, perplex door deze nieuwe uitvinding.

Mijn God. Het heeft gewerkt. Een man staat in de rij achter twee keukensponsjes. Een man behandelt twee sponsjes met een touwtje eraan als het equivalent van een wachtend mens. Sprakeloos pak ik de sponsjes op en loop ik weg. In de rij staan zal nooit meer hetzelfde zijn.

Vorige week kocht ik een peperduur doosje biologische scharreleieren, en toen ik thuiskwam bleken er twee geen dooier te hebben. Ik was er kapot van. Dit mag nooit meer gebeuren. Goed nieuws dus, dat het internet de gouden tip voor me had:

Met een Tupperwaredoos onder mijn arm ging ik naar de supermarkt, en marcheerde rechtstreeks naar het eierenschap.

Een voor een zinken ze naar de bodem. Alles lijkt piekfijn in orde, dus ga ik richting de kassa. Wanneer ik mijn aankopen buiten in de goot afgiet, kijken wat voorbijgangers me raar aan, maar dat is een kleine prijs om te betalen voor een half dozijn perfecte eieren.

Nog high van de roes van de sponsjes en eieren, besluit ik mijn succes vanavond te vieren in de kroeg. Ik ga richting huis om me klaar te maken.

Thuis kwak ik mijn fiets neer, en huppel ik het tuinhuisje in. Het rookalarm piept, pannen rammelen, een golf van warme lucht schroeit mijn oren dicht. Het is alsof ik een achttiende-eeuwse palingrokerij binnenstap. Terwijl ik de condens van mijn voorhoofd veeg, weet ik het weer: mijn overhemd heeft letterlijk meer dan twee uur gestoomd. En het is nog steeds gekreukeld. Maar ik laat mijn goeie bui niet door dit vochtige kreukelshirt verpesten. Niet nu. Ik ga genieten van de koele avond met een klein kampvuurtje in de tuin, bedenk ik. Maar dan dient zich nog een probleem aan: ik heb geen brandhout.

Geen nood, want:

Als je Doritos aanschaft specifiek om een fikkie mee te stoken, moet je dan voor per se voor Barbecue Style gaan? Of is Cool American ook prima? De eerste optie klinkt logischer, maar ik vind de tweede lekkerder. Uiteindelijk ga ik voor Nacho Cheese – niet omdat ik denk die het beste zal dikken, maar omdat deze laffe smaak al zoveel mensen heeft teleurgesteld dat-ie het verdient om op de brandstapel gegooid te worden.

Hoppa.

Deze hack is fantastisch, het makkelijkste kampvuurtje dat ik ooit heb gestookt. Het enige dat deze avond nu nog nodig heeft is:

Hoewel ik – net als de meeste mensen in de westerse wereld – een kurkentrekker in de keuken heb liggen, is het open krijgen van een wijnfles een van de favoriete dingen van mensen op internet om te hacken. En deze methode lijkt mij nog de beste. Dus haal ik mijn hamer tevoorschijn (ik begin me te realiseren dat dit eigenlijk het enige is wat je nodig hebt thuis) en een schroef, en stort me op een Chianti.

Ik tik de schroef erin en begin eraan te trekken. Het gaat stroef, maar ik kom er wel. Ik wrik nog een beetje heen en weer en: boem.

De kurk is afgebroken. Dus hamer ik de schroef er weer in en probeer het opnieuw. En weer breekt de kurk af. Tien, twintig, dertig minuten gaan voorbij, en mijn gezicht wordt steeds roder van de verzengende Dorito-vlammen. Ik probeer het nog een keer, en faal weer jammerlijk. Ik smijt de hamer op de grond, en geef het op. Ik heb alle hoop al laten varen, wanneer ik het hoor.

Een van de bouwvakkers bij de buren – een van de mannen waar ik de afgelopen maand passief-agressief over heb zitten klaagtweeten – ziet mijn hulpbehoevendheid en roept: "De schroef moet er dieper in." Natuurlijk!

Een. Laatste. Ruk.

Halleluja. Het kostte dan wel veertig minuten en er moest een tweede man aan te pas komen, maar uiteindelijk is het gelukt.

Tijd om me te bezatten.

Ik ben het soort gast die op een woensdagavond een Uber bestelt om van de kroeg naar Domino's te komen na tien biertjes á vier euro per stuk, dus alle tips om geld te besparen zijn welkom, en dit lijkt me een zeer geschikte.

Ik pak mijn tas in en ga op pad. En beste lezer, ik kan je vertellen, deze hack werkt.

Ik sta pal aan de bar tequila achterover te klokken in een tent waar ik ooit geweigerd werd omdat ik een voetbalsjaal in m'n tas had.

Terwijl ik slok voor slok in Centraal-Amerikaanse sferen raak, is het tijd voor de laatste hack.

In de afgelopen twaalf maanden ben ik twee portemonnees kwijtgeraakt, twee telefoons, een fietshelm, vier paar oortjes, een OV-chipkaart, en drie tassen met kleren en andere spullen tijdens het uitgaan. Deze hack sprak me daarom wel aan.

In de badkamer giet ik een fles zonnebrand leeg en maak ik mijn eigen tijdcapsule, met een pasfoto, een briefje van twintig, een reservesleutel voor m'n fiets, wat sigaretten, een treinkaartje, en mijn telefoonnummer, voor het geval ik de fles toch ergens verlies.

Nu is het alleen nog een kwestie van de fopfles op een zichtbare plek neerzetten en afwachten.

Tot zo!

De uren verstrijken en ik drink de hele fles mondwater leeg. Ik maak nieuwe vrienden. Ik praat over politiek in de rij bij de wc. Mijn fotograaf Theo gaat ervandoor. Ik word uitgenodigd voor een huisfeestje en – als de tent gaat sluiten – loop naar achter om mijn tijdcapsulefles te pakken.

Kut.