De top 5 leukste kunst van afgelopen halve maand

Als Amsterdammer die niet van voetbal houdt, denk ik dat in Rotterdam altijd alles beter is, vooral qua kunst. Wij hebben namelijk vooral hele keurige galerietjes, terwijl in Rotterdam de echt wilde shit gebeurt. Mijn punt werd bevestigd tijdens het door Roodkapje georganiseerde RADICALS #1 Festival. Ik was daar tijdens een performance-avond, die gecureerd was door kunstenaar Mette Sterre (die trouwens fantastische dingen maakt, zoals een gigantisch monsterpak dat helemaal uit elastiekjes bestaat).

De avond vond plaats op de twintigste verdieping van een kantoorgebouw midden in het centrum, dat toevallig even leegstond. Voor Rotterdam is zoiets vrij normaal. Op de avond waren een hoop performances en filmpjes te zien, van vrouwen en mannen die gekke dingen deden met hun lichaam: van secretaresses die verkleed als heks op de tafel dansten als er even niemand keek, tot een uren durende film waarbij iemand teder de liefde bedrijft met een chocoladeversie van zichzelf. Er loert bij performancekunst altijd het gevaar dat het óf tergend saai, óf zo van 'alle-gekheid-op-een-stokje' wordt (waarbij ik dat laatste dan altijd prefereer).

Bij de afsluiter van de avond Renée van Trier was van beiden geen enkele sprake. Ze zag eruit als een zonnebankverslaafde, verlopen Hollywood-ster. In een iets te strak glitterpak rolde ze over de grond, samen met twee opwindbare kakkerlakken. Ondertussen deed ze iets wat tussen zingen en praten lag, maar zo mooi en melancholisch was dat je niet eens meer na kon denken of je het nou goed vond, omdat je simpelweg te druk bezig was elk woord dat uit haar mond kwam zo intens mogelijk te absorberen.

Renée komt trouwens zelf niet uit Rotterdam, maar uit Breda. Wat Breda dan misschien weer voor Rotterdammers de plek maakt waarvan zij denken dat alles er beter is, op kunstgebied.

Op dezelfde avond werd ook de film Flabzilla getoond. We zagen een gigantische vrouw uit de zee lopen en met haar weelderige lijf een kartonnen versie van de stad Londen verpulveren. De film wordt pas echt goed als je weet dat de kunstenares zelf die grote vrouw is en dat ze ondanks dat haar lichaam misschien een tikkeltje afwijkt van het heersende schoonheidsideaal, ze daar met zoveel humor en schaamteloosheid mee om kan gaan.

(Een maand geleden had ze trouwens een show in Londen waar ze een 'Psychedelic Menstrual Hut' voor had gebouwd. Balen dat ik dat heb gemist!)

Niet alleen kunstenaars weten trouwens creatief om te gaan met een lijf dat er net even iets anders uitziet. Eén van mijn beste vrienden is hoogzwanger (gewoon een meisje hoor) en omdat ik mateloos gefascineerd ben door haar plotselinge skippybalbuik en wat ik daar allemaal mee zou kunnen doen, besloot ik daar eens op te googelen.

Zo kwam ik erachter dat zwanger zijn de meest fantasierijke en morbide kunstenaars in alle vrouwen naar boven haalt. Ze lijken het vooral leuk te vinden om een bloederige plastic pop zo op hun zwangere buik te knutselen dat het lijkt alsof de baby zich naar buiten wil eten. Ook een oven om je zwangere buik heen bouwen is populair tijdverdrijf. De twee die van mij de prijs voor beste zwangerschapskostuum mogen winnen zijn deze:

Woensdag was ik in Amsterdam bij PechaKucha, waarbij sprekers steeds twintig slides van twintig seconden de tijd hebben om hun verhaal in te proppen (met een hoop schattig gestamel tot gevolg). De leukste vond ik Leanne Wijnsma die tunnelgraver is van beroep. Dat houdt in dat ze ergens een gat graaft en dan een paar meter verder er weer uit komt. 'Waarom?' vraag je je misschien af. Zelf zegt ze dat ze dat doet omdat een tunnel graven de illusie geeft dat je kunt ontsnappen aan de wereld, terwijl je uiteindelijk gewoon iets verderop weer de grond uitkomt. Ze wordt inmiddels ook gevraagd door allemaal festivals en biënnales, en zelfs door steden, om tunnels te komen graven.

De hele avond werd het niet duidelijk wat nou precies haar achtergrond is. Je kan je voorstellen dat ze kunstenares of architect is, maar ze zou ook iets kunnen doen in de agrarische of filosofische sector. Dat gemis aan kennis maakt het alleen maar leuker en raadselachtiger dat ze nu 'tunnelgraver' van beroep is.

Je kan zoveel meer doen met je eigen kamer dan gewoon wat posters van 2Unlimited ophangen, leerde ik toen ik het Fons Vitea Lyceum in Amsterdam bezocht. Er was daar een manifestatie waarbij ex-leerlingen die nu in de creatieve branche werken een lokaal onder handen mochten nemen. Het beste lokaal was van Wieger Windhorst, die als enige geen kunstenaar is, maar acteur en presentator, bekend van bijvoorbeeld het instant cultprogramma As The World Spunks.

In het CKV-lokaal zag ik op de muren een tijdslijn, beginnende bij de oerknal en eindigend in de nabije toekomst als Frans Bauer overlijdt in 2020. Bij al zijn persoonlijke hoogtepunten maakte hij een tekening, zoals bij de uitvinding van de wasmachine (beetje gay) en de eerste grote vrouwelijke pornoster (oké, minder gay). Het is ook de bedoeling dat leerlingen zelf dingen gaan toevoegen. Ik ben dan ook zeer benieuwd of ze hun gebruikelijke hobby's (blowen en bakstenen naar eenden gooien) nu gaan verruilen voor geschiedenistekeningen maken, maar ik hoop het wel.

Maar nog meer hoop ik dat het mensen inspireert ook zoiets met hun eigen kamer te doen. Dit lokaal is namelijk een kopie van Wiegers eigen kamer. Wieger begon dit project omdat hij vond dat zo weinig van geschiedenis wist. Niet dat ik nu wil zeggen dat je per se een geschiedenislokaal van je eigen kamer moet maken, maar wel dat je van je kamer met een goed idee de allerleukste plek ooit kunt maken. Je kunt er natuurlijk ook alleen maar foto's van verklede zwangere vrouwen ophangen, of er de stad Londen van papier nabouwen om dat vervolgens met je eigen lichaam te verpulveren.