​Drie verhalen over huwelijksaanzoeken die gruwelijk misgingen

Er zijn maar weinig dingen in het leven die pijnlijker zijn dan een huwelijksaanzoek dat wordt afgewezen. Als je op "failed marriage proposal" zoekt op YouTube vind je een eindeloze voorraad video's van mensen die keihard afgewezen worden. Om de een of andere reden vinden veel van deze mislukte huwelijksaanzoeken plaats in winkelcentra, bij grote monumenten, of bij sportwedstrijden – wat de situatie alleen maar gênanter maakt. Als je wel door de grond kan zakken omdat je geliefde net 'nee' tegen je heeft gezegd, is het laatste waar je op zit te wachten een joelende menigte die de afwijzing er nog even inwrijft.

Maar hoe voelt het om genadeloos te worden afgeschoten? En wat gaat er door je heen als jij degene bent die 'nee' zegt? Om daar achter te komen zocht ik drie mensen op die iemand ten huwelijk vroegen en werden afgewezen, of die zelf een huwelijksaanzoek afwezen. Dit is wat ze me vertelden.

Mijn vriendin en ik zijn nu iets meer dan een jaar samen, en ik ben er altijd erg duidelijk over geweest dat ik niet wil trouwen en geen kinderen wil. Ik ben 29 en zij is 25, en ze leek dat prima te vinden. In oktober vorig jaar begon ze opeens een beetje "nesteldrang" te krijgen – ze zei dat ze van me hield en begon te praten over samenwonen, wat ik nogal benauwend vond.

Dat hele gesprek viel weer een beetje stil tot 29 februari. Het was zondagmiddag en mijn vriendin had me uitgenodigd voor een armbandworkshop die ze volgde. Toen ik aankwam bij de cursus – die bestond uit een klaslokaal vol vrouwen van middelbare leeftijd en heel veel gekleurde touwtjes en kralen – gaf ze me een doosje met spullen waarmee ik mijn eigen armband kon maken. In het doosje zat een handjevol kleine letters die ik aan het draadje moest rijgen. Toen ik er goed naar keek, realiseerde ik me dat de letters de zin "Wil je met me trouwen?" vormden.

Ik wilde haar niet voor schut zetten voor een hele kudde van vrouwen met korte pittige kapsels, dus begon ik de letters expres in de verkeerde volgorde aan het touwtje te rijgen. Ik maakte woorden als "wijn" en "meter", maar ze stopte me al snel en begon hysterisch te huilen. Ze wist dat ik me van domme hield zodat we er niet over hoefden te praten.

Ik voelde me heel erg ongemakkelijk. Iemand had me niet alleen net ten huwelijk gevraagd, maar had dat ook nog eens gedaan met een kralenarmband.

We gingen een blokje om, en nadat ze gestopt was met huilen probeerde ze het te gooien op het feit dat het de 29e was, wat volgens haar in Schotland en Ierland traditioneel de "enige dag in het jaar is dat vrouwen een man ten huwelijk mogen vragen." Ze zei dat als je 'nee' zei, de man een paar zijden handschoenen voor de vrouw moet kopen. Ik dacht dat ze dat ter plekke verzonnen had, maar er is een Wikipediapagina waar het allemaal op staat. Daarna zei ze dat het een grapje was. Maar als het een grap was, snap ik niet waarom ze zo hard moest huilen.

Ik ging daarna gewoon naar huis, omdat ik de volgende ochtend weer moest werken. De week na het huwelijksaanzoek begonnen we voorzichtig weer te appen. Ik zag haar drie dagen lang niet, en in die dagen dacht ik: zolang ze er niet meer over begint, komt alles wel goed. Het is allemaal pas gebeurd, dus we proberen er nog steeds uit te komen met z'n tweeën.

Om eerlijk te zijn heb ik tot nu toe een redelijk beschermd leven geleid, dus een huwelijksaanzoek krijgen dat thuishoort in een of andere domme tienerfilm in een klaslokaal vol oude vrouwen was een behoorlijk dieptepunt voor me. Het is waarschijnlijk het ergste dat me ooit is overkomen.

Alex, 29

Toen ik net met Tom begon te daten, was ik helemaal weg van hem. Hij was tien jaar ouder dan ik, ongelofelijk knap, en had met het Engelse team meegedaan aan de Olympische Spelen. Op papier was hij de perfecte man, maar in de praktijk was het een ander verhaal. Hoewel zijn team goud won op de Spelen, had hij een blessure opgelopen vlak voor de laatste race, en had hij zelf geen medaille gekregen. Dat vrat aan hem, en hij had daar echt een complex aan overgehouden; hij was een enorme controlfreak en wilde zichzelf constant bewijzen. Na twee jaar werden onze relatieproblemen te groot, en maakte ik het uit.

Een tijdje later zei mijn vader tegen me dat hij een facebookbericht van Tom had gekregen, waarin stond: "Ik moet met je praten over je dochter." De volgende dag belde Tom me om te zeggen dat hij in Canterbury was, waar ik woon. Ik had een enorme kater, dus ik volgde niet alles wat hij zei, maar snapte wel dat hij me wilde ontmoeten bij de kathedraal. Ik kon bijna niet geloven dat hij echt hierheen was gekomen, maar sleepte mezelf uit bed en stapte in de auto om hem te ontmoeten.

Toen ik bij de kathedraal van Canterbury aankwam, stond Tom voor de deuren van de kerk op me te wachten met een fles champagne en een bos bloemen. Voordat ik iets kon zeggen, ging hij op een knie zitten en vroeg hij me ten huwelijk. Hij gaf me een ketting – een ketting, geen ring. Opeens kwam er een groep toeristen op ons af die foto's begonnen te maken van ons; hij zat nog op een knie, en ik zag eruit alsof ik moest kotsen. Ik vroeg hem om op te staan en legde aan hem (en de groep Japanse toeristen) uit dat we niet eens samen waren, en al helemaal niet op het punt stonden om te gaan trouwen. Tom had zichzelf ervan overtuigd dat trouwen al onze problemen zou oplossen.

We gingen weg bij de kathedraal en ik liep met hem mee naar het station, maar de treinen gingen niet, dus moest hij met de bus naar huis.

Emma, 25

Ik ontmoette Claire voor het eerst in een club in Londen die KOKO heet. De nacht dat ik haar ontmoette had ze een lichtgevende bh aan, en droeg ik een t-shirt met een alien erop. Ze vroeg of ze een van mijn glowsticks mocht lenen, en we raakten aan de praat.

Tegen de tijd dat ik haar ten huwelijk vroeg waren we al zes jaar samen. Kort nadat we waren gaan samenwonen, begon ze te zeggen dat ze zich gevangen voelde in haar werk en dat ze weg wilde. Ze vond een advertentie in de krant waarin stond dat je voor 1800 euro een jaar kon gaan zeilen. Het was gestoord. Ze leren je hoe je moet zeilen en geven je een jaar lang een plek op een zeilboot voor minder dan tweeduizend euro. Ze was geobsedeerd door het idee; ik denk dat ze dacht dat zeilen al haar problemen zou oplossen. Ik deed alsof ik het prima vond als ze een jaar wegging. Vanbinnen ging ik natuurlijk kapot, maar ik kon niet met haar mee omdat ik net een nieuwe baan had.

Toen ze eenmaal op de boot zat, skypten we maar af en toe, omdat ze letterlijk op zee in de middle of nowhere zat. Elke keer als we elkaar spraken, leek ze minder zin te hebben om terug te komen. Omdat ik merkte dat ze haar interesse in me aan het verliezen was, klampte ik me vast aan het idee dat met haar trouwen de beste manier was om haar terug te krijgen. Het werd een obsessie, en ik boekte een vlucht om haar te ontmoeten op Tahiti.

In de weken voordat ik naar Tahiti zou gaan, begon de kat van Claire, die ze al van jongs af aan had, steeds zieker te worden. Ik dacht: fuck, de kat kan niet doodgaan terwijl zij weg is – dan gaat ze nooit met me trouwen. Dus liep ik de deur plat bij de dierenarts en gaf ik een fortuin uit aan allerlei pillen voor de kat. De dierenarts zei uiteindelijk dat het meer dan tweeduizend euro zou kosten om de kat te redden, en dat geld had ik niet – ik had al mijn geld besteed aan de vliegtickets. Dus liet ik de kat inslapen. Het was verschrikkelijk.

De dag nadat de kat was doodgegaan, stapte ik op het vliegtuig naar Tahiti, maar de vlucht was enorm vertraagd. Ik begon een soort stressuitslag te krijgen, en voordat ik het wist zat ik onder de jeukende, rode bulten. Daarna miste ik mijn aansluitende vlucht in Parijs, en moest ik een nacht in een goedkoop vliegveldhotel slapen.

Toen ik aankwam op Tahiti stond Claire op me te wachten in de aankomsthal. Ze zag er fantastisch uit: gebruinde huid en schelpen in haar haar. Ik was bleek, zat onder de bulten, en was ongeveer drie kilo kwijtgeraakt door alle stress. Die nacht besloot ik om door te zetten met mijn plan om Claire ten huwelijk te vragen. Omdat we elkaar op een rave hadden ontmoet, had ik meer dan tweeduizend glowsticks gekocht – waarvoor de douane me nog tegenhield – om een enorm hart in het zand te maken.

Ik nam Claire mee naar buiten zodat ze m'n lichtgevende liefdesbrief op het strand kon zien, maar ze wist wat er aan de hand was en hield me tegen voordat ik iets kon zeggen. Ze begon een heel monoloog over hoe het niet goed zat tussen ons, en dat ze niet zeker wist of we een toekomst hadden samen. Ik was er kapot van.

De eerste twee dagen zat ik alleen maar te janken. Maar toen dacht ik: fuck it, ik ga gewoon een leuke tijd hebben. Door een staking bij het vliegveld zaten we alleen nog twee weken vast op het eiland. Het was vreselijk ongemakkelijk. We hadden op een gegeven moment geen geld meer, dus moesten we op de boot waarmee zij aan het rondzeilen was slapen in een piepkleine cabine. Na een week gaf ze toe dat ze al die tijd al met iemand op de boot neukte.

Ben, 29