We spraken de 19-jarige Nieuw-Zeelander die bakken met geld verdient op het dark web

Iedereen kent die pop up-advertenties die beloven dat je "elke week 2000 euro kunt verdienen zonder ooit het huis uit te hoeven." Dat zijn natuurlijk gewoon oplichterspraktijken – te goed om waar te zijn. Toch is dat precies wat de 19-jarige Nieuw-Zeelander Aaron* doet.

Op het moment verdient hij 5000 Nieuw-Zeelandse dollar (3200 euro) per week, maar zijn inkomen is niet helemaal legaal. Aaron – wiens echte naam we om voor de hand liggende redenen niet kunnen noemen – koopt digitale cadeaubonnen met gestolen creditcardgegevens, en verkoopt ze met korting door op het dark web.

Aaron heeft werknemers over de hele wereld en leeft het hedonistische leven waar de meeste tieners van dromen: hij organiseert feesten waarbij de drank door een cateraar wordt verzorgd, boekt vijfsterrenhotels met vrienden en rijdt in een Audi A5.

De meeste mensen zullen denken dat Aaron het goed voor elkaar heeft, maar voor hem is het nog lang niet genoeg. Hij zegt dat hem emotioneel zwaar viel toen hij rond zijn achttiende zijn eerste miljoen nog niet had verdiend. Ondertussen heeft Aaron wel goede hoop dat hij zijn inkomen binnen twee jaar naar 50.000 dollar per week kan laten stijgen. Hij hoopt de reïncarnatie van zijn held Jordan Belfort te worden. We vroegen hem hoe hij dit voor elkaar gaat krijgen.

VICE: Kan je me allereerst uitleggen – aan een persoon met gemiddelde technische vaardigheden en een oppervlakkige kennis van het deep web – hoe je je onderneming hebt opgestart?
Aaron: Het is best wel simpel. Het enige dat je hoeft te doen is Tor Browser te downloaden (dat is een webbrowser zoals Chrome of Firefox die je toegang geeft tot .onion websites) en de boel een beetje verkennen. Iedereen denkt dat je een of andere tovenaar moet zijn, of getalenteerd of extreem goed moet zijn met computers. Coderen is geen hogere wiskunde. Je moet gewoon leren hoe het internet werkt en je moet leren hoe data heen en weer wordt gestuurd.

Je hoeft geen speciale vaardigheden te bezitten om het deep web te verkennen, en je hoeft er ook niets voor te kopen. Wees gewoon voorzichtig en gebruik je verstand. Maar het kost wel veel moeite om een grote onderneming op het dark web te runnen. Wat je er allemaal kan vinden is ook geen grapje. Ik heb bijna een jaar geëxperimenteerd op het dark web en voor bijna 2000 dollar aan dingen gekocht voordat ik ook maar een beetje winst had gemaakt.

Hoe begon je dan?
Ik kreeg het idee om spullen te verkopen toen ik een paar Calvin Klein-schoenen kocht op Amazon, met mijn eerste creditcardgegevens van het dark web. Een jongen die ik kende vroeg me waar ik mijn schoenen vandaan had en wilde ze kopen. Ik kocht de creditcardgegevens voor 6,50 dollar en verkocht de schoenen voor 199 dollar. Toen wist ik dat ik hier geld mee kon verdienen

Je neemt Jordan Belfort als voorbeeld, waardoor ik het idee krijg dat je opzichtig met je geld omgaat. Heb je een baan, als dekmantel? Weten je ouders of vrienden hoe je aan je geld komt?
Ik beheer een e-commerce winkel. Het is voornamelijk een dekmantel, er vinden ongeveer vijf transacties per week plaats, maar niemand weet dat. Ik vertel gewoon dat ik duizenden transacties per week afsluit en dat mijn geld daar vandaan komt. Ik heb een goede vriend die ervan weet, omdat hij er samen met mij mee begon. Hij kwam er al snel achter dat het niks voor hem was. Ik werk nu voor mezelf, maar ik heb het er nog wel af en toe met hem over.

Bescheiden met mijn geld omgaan is een uitdaging. Het gaat erom dat ik nog niet te veel uitgeef. Zodra ik vijftig ruggen per week verdien, ga ik er helemaal voor. Tot die tijd geef ik het meeste uit aan vijfsterrenhotels voor mij en vier van mijn vrienden. Ik bestel ook elke dag eten en organiseer feestjes waar gratis alcohol wordt geschonken. En ik heb mijn Audi natuurlijk.

Je zegt dat je werknemers hebt. Hoeveel vertel je aan ze? Hoe moeilijk is het om een onderneming te runnen waarbij geheimhouding essentieel is.
Het is aardig moeilijk en het kan zenuwslopend zijn om mijn zaken geheim te houden. Je wordt best wel paranoïde en gaat op de kleinste details letten. Ik probeer contacten binnen Nieuw-Zeeland te vermijden. Jij bent waarschijnlijk de eerste die ik erover vertel.

Maar mijn werknemers vertel ik alles. Ze werken vanuit het buitenland. We communiceren via versleutelde kanalen. Ik moet zeggen dat ik extreem goed ben geworden in het beperken van risico's. Ik zal bijvoorbeeld nooit onder invloed rijden of mijn identiteit op een andere manier opvallen, omdat de risico's te groot zijn.

Ik kan niet geloven dat ik je enige contact in Nieuw-Zeeland ben. Is het frustrerend dat je niets hiervan aan je vrienden kunt vertellen? En ben je weleens bang dat je te dicht bij iemand komt, romantisch gezien of op een andere manier?
Het kan frustrerend zijn, maar ik heb een manier gevonden om er mee om te gaan. Als ik er echt over moet praten, gebruik ik termen uit mijn legale e-commercebedrijf. Mijn laatste vriendin dacht dat ik een manier had gevonden om gratis spullen van het internet te halen vanwege een fout in het systeem. Toen ze een paar iPhones vond, draaide ze door en vertelde ze dat ik ze moest terugbrengen omdat het verkeerd was om ze te houden. Ik ben niet bag dat ik mijn mond voorbijpraat en dingen aan mijn vrienden vertel die ik niet zou moeten zeggen. Ik ben soms wel bang dat iemand die dicht bij me staat erachter komt en niets meer met me te maken wilt hebben.

Hoe voelt het om met dit soort paranoia te leven?
De paranoia vind ik niet erg. Het raakt me niet echt omdat ik uit mezelf een kalm persoon ben. Ik raak niet snel in paniek en ik ben koelbloedig. Daarom gaat het denk ik ook zo goed met mijn legale en illegale zaken.

Ben je weleens bijna gepakt door politie of justitie?
Ze zijn nog nooit in de buurt gekomen, waardoor ik me afvraag of de politie en de geheime dienst echt zo goed zijn in hun werk als in films. De problemen kwamen het dichtstbij toen de vriend met wie ik werkte, dreigde om naar de politie te gaan als ik er niet mee zou ophouden. We zijn nu weer goede vrienden, maar toentertijd heeft me dat wel kopzorgen bezorgd.

Shit, hoe heb je dat opgelost?
Hij ging naar het politiebureau om aangifte te doen, maar dat wist ik toen nog niet. Later vertelde me dat hij een formulier had ingevuld maar het niet had ingeleverd omdat hij dacht dat hij zelf in de problemen zou raken, en er toch niemand beter van zou worden als hij me zou aangeven. Daarna werden we weer vrienden. Hij is een van de mensen die met me naar Gold Coast [een stad in Australië] gaat tijden Kerst.

Hoe ziet een normale week voor jou eruit?
Ik studeer op de universiteit en ik wil graag hoge cijfers halen. Dus ik studeer voornamelijk en check mijn e-mails die binnenkomen voor mijn e-commercewinkel en de dark web-onderneming. Daarnaast leg ik ook nieuwe contacten met belangrijke mensen. Het gaat er vooral om wie je kent en hoe betrouwbaar je bent op het dark web.

Heb je er geen morele bedenkingen bij?
Het proces van creditcardgegevens kopen, spullen van grote retailbedrijven kopen en ze vervolgens weer verkopen, klinkt alsof ik onschuldigen bedrieg, maar eigenlijk is het tegenovergestelde aan de hand.

Banken zijn namelijk verplicht om creditcardhouders te beschermen tegen diefstal en fraude. Wanneer creditcardhouders aangeven dat er geld van hun rekening is gehaald, vergoedt de bank de schade. In 99 procent van de gevallen is het de grote retailer of de bank die geld verliest.

Is hier een Robin Hood-element te vinden? Zou je je geld herverdelen?
Dit is een dilemma. Ik zou mezelf wel als egoïstisch en zelfzuchtig beschouwen, maar aan de andere kant wil ik mensen zoveel helpen als ik kan. Ik gebruik mijn geld alleen voor goede doelen als ik me slecht voel. Twee dagen geleden doneerde ik een aardig groot bedrag aan een internationaal goed doel omdat ik eerder die dag 3000 dollar aan goederen had ontvangen die niet van mij waren. Ik zie mezelf zeker vrienden en familie helpen, als ik eenmaal meer geld verdien.

Wat is het ergste dat er zou kunnen gebeuren?
Om eerlijk te zijn ben ik het bangst om gepakt te worden. Ik denk dat iedereen die dit soort dingen doet, zich daar druk om zou moeten maken. Als je die angst verliest, is het spel voorbij. Twee jaar geleden kwamen we erachter dat mijn vader een harteloze oplichter was. Hij bedroog een hoop mensen en toen alles uit de hand liep, pleegde hij zelfmoord. We ontdekten alle slechte dingen pas achteraf.

Mijn moeder is een eerlijke vrouw die het ver heeft geschopt in de wereld. Ik weet dat ze radeloos zou zijn als ze erachter kwam wat ik deed. Je kan wel zeggen dat ik bang ben dat ik op mijn vader ga lijken. Ik heb mezelf beloofd dat ik nooit zo ver ga.

Heb je ooit enige limieten aan jezelf gesteld om te voorkomen dat het uit de hand loopt? Of een exit-strategie voor wanneer de grond je te heet onder de voeten wordt?
Ik heb mezelf beloofd dat ik geen grote instituties zoals banken oplicht… tenzij we het over miljoenen hebben en ik een goed plan heb. Daarnaast zou ik ook nooit vrienden of familie bedriegen. Als ik dat zou doen, zou ik al mijn morele integriteit verliezen. Ik heb op dit moment geen uitweg, omdat alles goed gaat. Als het ooit uit de hand zou lopen, zal ik snel iets bedenken.