De Nederlandse student die een geweldige film maakte over Brusselse jeugd

Kort is het nieuwe lang. Kijk maar naar stadsauto’s, shortski’s en de kapsels van Gert Verhulst en Jonas Geirnaerts. Bovendien maakte de Nederlandse student Julian Wolf met Meli Melo net een kortfilm die beter is dan de meeste langspelers die je dit jaar in de grotemensencinema kon bekijken. Dat wil wat zeggen. Niet in het minst omdat afstudeerprojecten vaak vergezochte stijloefeningen zijn met als thema figuurlijke en minder figuurlijke masturbatie. Dan tapt Meli Melo uit een ander vaatje. Deze film over de Brusselse jeugd – de fake news media zouden van hangjongeren spreken – is realistisch, grappig en swingend als zo’n Elvis-poppetje op het dashboard van een pick-up. Logisch dus dat Film Fest Gent hem in 2018 koos als een van de tien beste studentenfilms en daarop ook een selectie voor het Internationaal Kortfilmfestival van Leuven volgde.

Ik ontmoette Julian in Brussel om het te hebben over white boys in djellaba’s, Frans leren als Hollander en hangen met Jay MNG en Zwangere Guy.

VICE: Hey Julian, hoe heb je als Nederlandse filmstudent de Brusselse jeugd leren kennen?
Julian: Ik zit hier op kot aan de Nieuwe Graanmarkt en ben gewoon het plein opgegaan. Sigaretje roken met de boys en praten over hiphop. Zo leerde ik een van de side rappers van Jay MNG kennen. Vervolgens ging ik met hen naar jeugdhuizen, naar FIFA-toernooitjes, dat soort dingen. Aan Cinq-quatre [Sint-Katelijne, red.] hing ik rond met de vele B-boys. Niet dat ik me er telkens helemaal thuis voelde, maar ik wilde het wel allemaal leren kennen.

Dat is een van de redenen waarom Arber Aliaj, die Mo speelt, zo belangrijk was voor de film. Ik had iemand nodig met een ruggengraat in Brussel. Iemand die Brussels spreekt en begrijpt, die het zo real mogelijk deed lijken. Het is ook via Arber dat ik met Zwangere Guy in contact kwam, ze zijn namelijk samen opgegroeid.

Je hebt drie tracks van Zwangere Guy gebruikt en Mo rapt op een bepaald moment een stukje van Caballero & JeanJass. Vraag je die artiesten gewoon of je hun muziek mag gebruiken?
Ja, Zwangere Guy heb ik gebeld en gezegd dat ik absoluut Brusselse artiesten in mijn film wilde en hij vond het chill. Ik heb hem de film ondertussen laten zien. Hij vond het goed, behalve dat hij er nog meer van zijn muziek in had gewild, haha.

Morgen is de première in Gent, hoe zit het met je stressniveau?
Ik ben net de laatste hand aan het leggen aan de technische voorbereiding. Er komt best wat bij kijken om je afstudeerfilmpje in zo’n grote cinemazaal te vertonen. Zeshonderd man is capaciteit, 598 om precies te zijn. Helaas komen die niet enkel voor mijn film, ook voor de negen andere beste afstudeerprojecten. Waarschijnlijk ga ik niet durven kijken van de zenuwen. Bij mijn jury op school had ik dat ook. Toen heb ik enkel geluisterd naar de reacties. Checken of er gelachen werd op momenten waarvan ik niet wist of het zou werken.

Je film is best grappig. Dat kom je niet vaak tegen bij afstudeerprojecten.
Op LUCA, mijn school, neigt het inderdaad naar arty-farty, hoewel ook Adil & Bilall [regisseurs van Black, Patser en de nieuwe Bad Boys, red.] er hebben gezeten. Zij waren niet per se een voorbeeld, maar net als bij hen vond de jury ook mijn film verfrissend.

En dan wordt je geselecteerd voor Film Fest.
Eigenlijk was de keuze van de tien beste studentenfilms al gemaakt. Ik heb die van mij pas last minute ingestuurd. Er loopt dus een jonge filmmaker rond in Vlaanderen die op de valreep werd gekickt door een Hollander.

Hoe ben je als Nederlander eigenlijk in Brussel terecht gekomen?
Ook dat gebeurde op het nippertje. De toelating voor Nederlandse filmscholen gebeurt maanden van tevoren en daarvoor was ik te laat. Toen vertelde mijn moeder me dat ik me in België nog kon inschrijven. Ik vond het aanvankelijk best moeilijk om aan Brussel te wennen, aangezien ik me altijd had voorgesteld in een typische nette studentenstad te studeren en niet op zo’n rauwe plek als deze. Bovendien heb je de taalbarrière. In mijn vaste snackbar, Midi Minuit in de Dansaertstraat, kom ik niet veel verder dan een gesprekje over voetbal.

Maar je film is bijna helemaal in het Frans. Waarom heb je het jezelf zo moeilijk gemaakt?
Omdat ik echt een film van deze stad wilde maken. Een film die naturel aanvoelt. Tijdens het schrijven gebruikte ik het Amsterdams en Marokkaans dat ik van in Nederland ken. Vervolgens hebben de acteurs enorm veel vertaald en geherformuleerd. Zo krijg je uitspraken als ‘Quels dingen?’ Ik kende het script dus wel, maar niet de exacte woorden en zinnen. In de montage moest de monteur vaak stukjes voor me vertalen. Die mix van Frans, Vlaams, Marokkaans, Surinaams en Lingala is ook waar de titel naar verwijst. Meli Melo betekent mengeling. Eigenlijk was deze film mijn eerste echte cursus Frans.

Waar gaat de film volgens jou over?
Over de zoektocht van een generatie die enorm divers is, over al die verschillende identiteiten die altijd samen hebben geleefd in een stad die van hen is, terwijl thuis en onder ouderen nog steeds eigen tradities gelden.

Denk dat de jeugd echt zo gemengd is of hoop je dat het zo is?
Ik weet wel dat er nog veel gescheiden wordt geleefd, maar ik zie dat in de hiphopwereld – die ook een rol speelt in de film – die mengelmoes wel echt een feit is. Ik heb clips opgenomen met de Brusselse rapper Jay MNG en rond gehangen met de Six ‘O clock Gang. Die rapscene is echt heel erg gemengd en alle talen lopen er door elkaar.

Er zit ook een stukje cultural appropriation in wanneer de Vlaamse Eva een hoofddoek opzet bij de Marokkaanse Mokhtar en wanneer Felix een djellaba wil kopen.
Ik ken een jongen die een keer een hoofddoek aan een vriendin heeft gegeven. Daaruit is het idee ontstaan. In het oorspronkelijke scenario zou Mo een hoofddoek geven aan Eva, waarna zij tot op de hoofddoek na naakt uit de badkamer zou komen, maar dat leek me wat te cliché. Nu neemt zij het initiatief en is de hoofddoek een verrassing voor hem. We hebben beide versies gedraaid en achteraf beslist. Uiteindelijk wilde ik gewoon een naakte vrouw met een hoofddoek in mijn film.

En wat die djellaba betreft, ik heb dat zelf nog gekocht. Felix lijkt daarin dus nogal op mij. Het was de bedoeling om van Felix een echte white boy te maken, maar omdat de acteurs die ik op straat aansprak te moeilijk waren om mee te werken ben ik via Arber uitgekomen bij Samy Filali, die Spaanse en Tunesische roots heeft.

Samy is niet echt een acteur, maar hij kon het personage heel erg goed. Tekst geven lukte meestal niet, tot hij het op zijn eigen manier deed. Dan liep het telkens het best. Arber en Samy hebben erg veel gepraat, zodat er een zekere chemistry op de set ontstond. Af en toe liet ik hen gewoon doen en riep ik geen cut wanneer de scène uitgespeeld was. Vaak leverde dat het meeste op.

Wat zijn je plannen nog met de film?
Momenteel probeer ik geselecteerd te worden voor grote buitenlandse festivals of er een première te regelen, zoals Cannes, Berlijn of San Sebastian.

Daarnaast hebben Arber en ik het gevoel dat er nog meer in deze film zit. Hij is ontstaan uit losse ideetjes, scènes, dingen die ik in Amsterdam beleefde, de drugsdealers en foute jongens die ik daar kende, waardoor je in het midden van het verhaal lijkt binnen te vallen en er ook plots weer uitvalt. Het was enerzijds een hele klus in de montage om het verhaal goed te krijgen, anderzijds voel je dat er nog meer verteld kan worden over deze generatie jonge Brusselaars. Misschien moeten we er dus een serie van proberen maken. Eender wat ik hierna ga doen, ik wil blijven werken met een mengeling van ervaren en onervaren acteurs.

Blijf je – nu je studie en film klaar zijn – in Brussel wonen?
Mijn vriendin geeft rondleidingen in Amsterdam, dus dat is wat lastig, maar ze gaat nu ook tours in Brussel doen. Bovendien heb ik hier nu een netwerk opgebouwd, een team gevonden en vrienden gemaakt. Dus ja, ik blijf nog wel even in Brussel.

Krijg elke zaterdag een overzicht van onze beste verhalen over cultuur en meer: schrijf je nu in voor onze newsletter.

Volg VICE België ook op Instagram.