Ik nam negen keer een overdosis heroïne

Ik kon niks zien, maar ik hoorde mijn moeder aan de telefoon. De televisie op de achtergrond. Ik denk dat het een realityshow was. Ik voelde mijn lichaam niet meer.

Ik weet niet hoelang ik in die lawaaierige duisternis zat, maar toen mijn zicht terugkwam, zat mijn vriendje naast me. We waren in ons appartement, waar we al maanden woonden maar waar nog steeds geen meubels in stonden. Mijn moeder was nergens te bekennen en er stond ook geen televisie aan. Ik was aan het hallucineren na een overdosis heroïne.

Het was dezelfde hoeveelheid die ik altijd nam, van dezelfde dealer. Ik had het op dezelfde manier geslikt. Tot op de dag van vandaag heb ik geen idee waarom ik voor het eerst een overdosis nam. De vierde keer dat ik een overdosis nam, was ik alleen. Ik werd wakker met een naald in mijn hand. Er liep een opgedroogd straaltje bloed langs mijn dij naar beneden. De zesde keer kreeg mijn man een shot van een vreemde in een hotel in Denver, terwijl hij toekeek hoe een jonge methverslaafde mijn hart weer op gang probeerde krijgen. De achtste keer deed ik het expres en bracht ik vijf dagen in een psychiatrische inrichting door. De negende keer combineerde ik heroïne met xanax, na een aantal maanden niet te hebben gebruikt. Ik heb geen idee waarom ik nog leef.

Die laatste keer nam ik mijn shot in de badkamer, maar ik kwam pas weer bij op bed. Mijn man was aan de telefoon. Ik wist dat het geen hallucinatie was, omdat ik het plafond kon zien. Dat was ook het enige wat ik kon zien. Ik kon me niet bewegen. Het voelde alsof ik vastzat. Alsof ik een zwevend bewustzijn was in een levenloos lichaam.

Hij was aan de telefoon met de alarmcentrale, maar ik ging nog liever dood dan terug naar de psychiatrische inrichting.

"Vraag niet om een ambulance," mompelde ik, met stijve en opgezwollen lippen.

"Je hebt een beroerte gehad." Ik kon hem nog steeds niet zien, maar voelde dat hij dichterbij kwam. "Alsjeblieft, ik kan niet terug naar dat ziekenhuis."

Hij was een tijdje stil, en zei toen in de telefoon: "Ik denk dat ze weer oké is. Ik bel je terug als het fout gaat."

Met alle kracht die ik in mijn lichaam had, ging ik overeind zitten. Ik zag paniek in zijn ogen. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik.

"Je had een overdosis. Ik heb je Narcan gegeven." Hij raakte me aan, zachtjes en aarzelend. "Ik dacht dat dit het was. Dat je niet meer terug zou komen," Hij haalde trillend adem. "Die andere keren zag ik nog leven in je ogen. Dit keer… niets. Je was weg." Later vertelde hij dat hij mist in mijn ogen zag. "Als een dode vis."

Als je het geluk hebt om ergens te wonen waar je Narcan (naloxone) zonder recept kunt krijgen, laat een instructeur zien hoe je het levensreddende middel moet toedienen. Je krijgt te horen dat naloxone een overdosis ongedaan maakt door overbelaste opioïdereceptoren te herstellen. En dat er onmiddellijk afkickverschijnselen zullen optreden.

Wat je niet te horen krijgt en wat ook niet in de foldertjes staat, is dat het niet altijd alle opioïden herstelt. Net genoeg om, hopelijk, de overdosis ongedaan te maken. Je hoort vaak verhalen over junks die wakker werden geschud door een bijna-doodervaring. Je realiseert je hoe dicht je bij de afgrond was, beseft dat je niet wil sterven en stopt met drugs.

Het probleem bij mij was dat ik nooit echt de impact van de overdosis voelde. Vaak zat er nog genoeg dope in mijn systeem om een beetje high te blijven. Ik kreeg maar een keer afkickverschijnselen van naloxone. Ik weet nog dat ik overmand werd door een gevoel van helderheid. Ik haatte het. In minder dan een minuut werd mijn huid glad en koud van het zweet. Mijn maag brandde. Toen ik in die spiegel keek, waren mijn ogen zwart. Mijn pupillen waren enorm. Ik kreeg er hoogtevrees van. Toen de naloxone uitgewerkt was, voelde ik de heroïne weer, ging naar buiten, en kocht een zakje. Dit komt vaker voor dan je zou denken.

Het risico op een overdosis werd deel van de aantrekkingskracht van high worden. Hoe vaak ik ook gebruikte, mijn tolerantie zorgde ervoor dat ik nooit meer dan voor vijftig euro per dag kon gebruiken. Als ik meer dan een zakje van tien euro gebruikte, zou ik sterven. Toen mijn lichaam er zo aan gewend was dat ik de rush niet meer voelde, raakte ik verslaafd aan de angst op een overdosis. Roekeloos en enthousiast gooide ik brokken heroïne op mijn lepel. Zou ik high worden of sterven? Ik weet niet of ik per se suïcidaal was, maar het kon me in elk geval niet schelen wat er gebeurde. Het kon de ene kant op gaan (een fijn gevoel), of de andere kant (nooit meer high worden, nooit meer mijn familie teleurstellen, nooit meer naar de gevangenis). Heroïne spuiten was een win-winsituatie.

De dag na mijn negende overdosis dacht ik dat ik dood was. Mijn man ook. Hij keek af en toe stiekem, raakte mijn hand aan, mijn arm, mijn been – om er zeker van te zijn dat ik nog leefde. Ik leefde nog wel, maar ik voelde me een zombie.

Mijn handen en lippen waren zichtbaar en voelbaar gezwollen. Mijn hoofd was mistig. Ik kan me herinneren dat ik buiten liep met het gevoel dat ik het zonlicht niet waard was. Ik voelde me abnormaal. Iets dat hier niet hoort. Zo had ik me niet eerder gevoeld na een overdosis. Ik was stijf, gezwollen en verdoofd. Iedereen staarde naar me, alsof ze konden voelen dat de dood nog in mijn ledematen zat. Ik stelde me voor dat dit rigor mortis was.

Ik weet hoe het is om dood te willen. Om zo weinig om het leven te geven, dat de consequenties van je gedrag je niks kunnen schelen. Van de eerdere overdosissen was ik niet bang, omdat ik niet bang was om te sterven. Maar het gevoel dat ik terugkeerde uit de dood was onbeschrijfelijk. Het voelde alsof ik een grens had overschreden waarvan ik niet terug had mogen komen. Ik weet niet waarom ik nog leef, maar ik heb sindsdien geen heroïne meer aangeraakt.

Begrijp me goed: dit is geen heldenverhaal over een junk die wakker werd na een overdosis en in Hollywood-stijl een draai van 180 graden maakt. Na mijn achtste overdosis had ik al veel werk verzet om clean te worden. Hard werk met begeleiding, therapie en medicatie. Maar zelfs dat was niet genoeg. Ik was bijna twee jaar clean toen ik mezelf probeerde te doden met heroïne. Mensen moeten zich realiseren dat herstel niet alleen maar bergopwaarts gaat. Het is het lange, vlakke stuk halverwege dat het gevaarlijkst is.

Er zaten een aantal maanden tussen die poging en mijn negende overdosis, dus ik had geen verslaving waar ik vanaf moest. Dit verhaal had anders afgelopen als dat wel zo was. Ik zat al in de laatste fase van het behandelingstraject. De grootste verandering in mijn leven is dat na die negende overdosis, ik werkelijk oplette toen ik in groepstherapie ging.