Wennen aan het singlebestaan zou je kunnen vergelijken met verhuizen naar een andere stad, bijvoorbeeld Tokio. Het is een behoorlijk gekke plek en het duurt even voordat je bent geacclimatiseerd. In de eerste maand vraag je jezelf vooral het volgende af: waar ben ik? Wie zijn deze mensen waar ik de hele tijd mee uitga? Elke avond besef je opnieuw dat je gewoon lekker naar huis wil. Die eerste maand huil je en drink je domme cocktails. Je haat het, maar je vindt het stiekem ook best leuk. De eerste periode draait vooral om de tragiek van het leven, en het bijna filmische hedonisme dat je opzoekt om de vreselijke somberheid draaglijker te maken. Elke keer dat je mentaal instort wordt compleet gerechtvaardigd - door jezelf.
Maar het leven gaat door. Maanden gaan voorbij, en op een gegeven moment raakt ook het geduld van je vrienden op, die keer op keer je verdrietige verhalen moeten aanhoren. Uiteindelijk maak je een zin af die gaat over je ex, waarvan je dacht dat het best hilarisch was - of in elk geval hilarisch bedoeld. Maar dan leunt iemand voorover om in je oor te fluisteren: “Hey, ik weet dat het moeilijk is geweest, maar het is inmiddels al… een dik jaar geleden.”
En weet je, je vriend heeft gelijk. Een jaar is de limiet voor je rouw, maar het is ook de exacte tijd die het kost om te wennen aan je singlebestaan. Het duurt een jaar om jezelf weer helemaal op te rapen en je prettig te voelen, met, misschien, een aantal obstakels die je eerst zal moeten overkomen.
Dit is wat die obstakels zijn.
De eerste maand: uit elkaar gaan
Dit komt niet als een verrassing. De reden waarom je uit elkaar ging is meestal wel te plaatsen, want als je even terugkijkt, zag je al van mijlenver aankomen dat jullie niet meer in balans waren, en dat jullie hier destijds allebei geen punt van hebben gemaakt. Je verdoet al je tijd door te emmeren over wie het laatst boodschappen heeft gedaan, of door te veinzen dat je je heus wel prima voelde toen je de hele nacht aan het huilen was. Jullie spraken niet uit waar jullie voor vreesden, dus de irritaties bleven oplopen omdat jullie beiden te trots en te lui waren. Dus verhuis je naar de bank van je goede vriend, waar je elke ochtend wakker wordt met een nare smaak in je mond. Je vraagt je af wie je nu echt bent. Een man laat waarschijnlijk een baard groeien. Een vrouw knipt een pony, of verft haar haren blond. Ongeacht je geslacht: je bent elke avond dronken. Ten slotte heb je onveilige seks met iemand die je totaal niet leuk vindt, en waarvan het lichaam vreemd aanvoelt: wat zit hier? Waarom voelt dit zo goor? Wat zit er in hemelsnaam achterin je nek? De eerste maand is explosief en surrealistisch. Uiteindelijk leer je in deze maand alleen maar dat Tinder verschrikkelijk is en dat jij er niet goed in bent.
Dit komt niet als een verrassing. De reden waarom je uit elkaar ging is meestal wel te plaatsen, want als je even terugkijkt, zag je al van mijlenver aankomen dat jullie niet meer in balans waren, en dat jullie hier destijds allebei geen punt van hebben gemaakt. Je verdoet al je tijd door te emmeren over wie het laatst boodschappen heeft gedaan, of door te veinzen dat je je heus wel prima voelde toen je de hele nacht aan het huilen was. Jullie spraken niet uit waar jullie voor vreesden, dus de irritaties bleven oplopen omdat jullie beiden te trots en te lui waren. Dus verhuis je naar de bank van je goede vriend, waar je elke ochtend wakker wordt met een nare smaak in je mond. Je vraagt je af wie je nu echt bent. Een man laat waarschijnlijk een baard groeien. Een vrouw knipt een pony, of verft haar haren blond. Ongeacht je geslacht: je bent elke avond dronken. Ten slotte heb je onveilige seks met iemand die je totaal niet leuk vindt, en waarvan het lichaam vreemd aanvoelt: wat zit hier? Waarom voelt dit zo goor? Wat zit er in hemelsnaam achterin je nek? De eerste maand is explosief en surrealistisch. Uiteindelijk leer je in deze maand alleen maar dat Tinder verschrikkelijk is en dat jij er niet goed in bent.
Advertentie
De tweede maand: seks met je ex
Het volwassen leven bevat slechts vier echte, oprechte plezierigheden. In willekeurige volgorde: een kaastosti, een dutje doen tijdens Kerstmis, regen die ‘s nachts op een dak tikt en seks met je ex. Sommige mensen zijn van mening dat deze seks alleen maar leidt tot pure ellende, en ze hebben gelijk. Maar dat zeggen alleen de mensen die niet geleefd hebben. Seks met je ex is heerlijk. Meestal begint het twee maanden na de relatiebreuk. Jullie gaan samen een kop koffie drinken om even ‘bij te praten’, een van jullie barst uit in tranen (jij, waarschijnlijk) en je geeft toe dat je het moeilijk hebt. “Ik mis je ontzettend,” zeg je dan. Je ex blijft even stil, want hij moet zijn opties op een rijtje zetten. Toegeven dat hij zich hetzelfde voelt toont zwakte aan, maar nu hij in jouw betraande ogen kijkt, weet hij dat er niets te verliezen is. “Kom naar huis,” zal je ex zeggen. “Je moet je dvd’s nog ophalen.” Misschien wordt er gezoend, misschien niet, maar het voelt waarschijnlijk alsof je je oude tienerslaapkamer binnenstapt waarin je elkaar helemaal uit elkaar trekt. Alles ziet er nog precies zo uit zoals hoe je het achterliet. Alle dingen die ooit van jou waren en waar je van hield. De herinneringen. De vertrouwdheid. De overweldigende versmelting tussen verdriet en verboden vruchten. Je schreeuwt dingen naar de lamp aan het plafond, want je hart doet pijn maar je geslachtsdeel lacht. En voor het eerst voelt alles weer even goed. Nee, beter dan goed - alles voelt beter dan ooit.
Het volwassen leven bevat slechts vier echte, oprechte plezierigheden. In willekeurige volgorde: een kaastosti, een dutje doen tijdens Kerstmis, regen die ‘s nachts op een dak tikt en seks met je ex. Sommige mensen zijn van mening dat deze seks alleen maar leidt tot pure ellende, en ze hebben gelijk. Maar dat zeggen alleen de mensen die niet geleefd hebben. Seks met je ex is heerlijk. Meestal begint het twee maanden na de relatiebreuk. Jullie gaan samen een kop koffie drinken om even ‘bij te praten’, een van jullie barst uit in tranen (jij, waarschijnlijk) en je geeft toe dat je het moeilijk hebt. “Ik mis je ontzettend,” zeg je dan. Je ex blijft even stil, want hij moet zijn opties op een rijtje zetten. Toegeven dat hij zich hetzelfde voelt toont zwakte aan, maar nu hij in jouw betraande ogen kijkt, weet hij dat er niets te verliezen is. “Kom naar huis,” zal je ex zeggen. “Je moet je dvd’s nog ophalen.” Misschien wordt er gezoend, misschien niet, maar het voelt waarschijnlijk alsof je je oude tienerslaapkamer binnenstapt waarin je elkaar helemaal uit elkaar trekt. Alles ziet er nog precies zo uit zoals hoe je het achterliet. Alle dingen die ooit van jou waren en waar je van hield. De herinneringen. De vertrouwdheid. De overweldigende versmelting tussen verdriet en verboden vruchten. Je schreeuwt dingen naar de lamp aan het plafond, want je hart doet pijn maar je geslachtsdeel lacht. En voor het eerst voelt alles weer even goed. Nee, beter dan goed - alles voelt beter dan ooit.
De derde maand: de tweede relatiebreuk
Het probleem met dit soort seks is dat het op twee manieren kan eindigen: of jullie komen bij elkaar terug, of je bent er helemaal kapot van. En hoewel de tweede optie zich op verschillende manieren kan manifesteren, komt het eigenlijk altijd neer op één ding: de een kan zich er sneller overheen zetten dan de ander. Misschien ben jij wel degene die sneller over de relatiebreuk heen komt dan je ex. In dat geval: gefeliciteerd! Je hoeft niet meer verder te lezen en kunt doorklikken naar mijn vervolgartikel: “Hoe fijn is het om verliefd te zijn!!!!!” Maar ben jij dat niet, blijf dan even hangen, want waarschijnlijk kom je er op een gegeven moment achter dat je ex een nieuwe relatie heeft. Je beseft dan dat je ex samen met zijn of haar nieuwe partner van jou wegrijdt, in een hele snelle auto, naar een verre plek, waardoor jij heel snel verandert in een donkere stip in de achteruitkijkspiegel. De zesde maand: het gaat echt goed met me hoor!
Je haren zijn inmiddels weer aangegroeid en je hebt een aantal leuke dates gehad. Je vertelt mensen dat het goed met je gaat, maar omdat je mensen aanstaart zonder met je ogen te knipperen, wordt daaraan getwijfeld. Maar jawel, het gaat goed. Vervolgens sta je op een vrijdagavond, nadat je drie bier hebt gedronken, je ex te stalken op al zijn of haar sociale media. Het jeukt, en je wilt krabben. Nu je eindelijk aan het krabben bent voelt het ge-wel-dig. Je krabt iets te fanatiek, maar je gaat door. Je ziet foto’s van je ex, samen met zijn of haar nieuwe partner. Ze lachen, zwemmen, spelen met een hond - ZE HEBBEN EEN HOND???? - en jij krabt je huid bijna open. De Facebookberichten zijn tenenkrommend en krankzinnig. Je vrienden - mensen die jij dacht te vertrouwen en te kennen - liken de misselijkmakende posts en typen “CUTE!!!” onder foto’s. Je krabt veel te hard. Er zit bloed op je handen en je wilt stoppen, maar dat lukt niet. Het is zes maanden geleden. Je zou hier al overheen moeten zijn, maar dat ben je niet. Je bent er absoluut nog niet overheen.
Het probleem met dit soort seks is dat het op twee manieren kan eindigen: of jullie komen bij elkaar terug, of je bent er helemaal kapot van. En hoewel de tweede optie zich op verschillende manieren kan manifesteren, komt het eigenlijk altijd neer op één ding: de een kan zich er sneller overheen zetten dan de ander. Misschien ben jij wel degene die sneller over de relatiebreuk heen komt dan je ex. In dat geval: gefeliciteerd! Je hoeft niet meer verder te lezen en kunt doorklikken naar mijn vervolgartikel: “Hoe fijn is het om verliefd te zijn!!!!!” Maar ben jij dat niet, blijf dan even hangen, want waarschijnlijk kom je er op een gegeven moment achter dat je ex een nieuwe relatie heeft. Je beseft dan dat je ex samen met zijn of haar nieuwe partner van jou wegrijdt, in een hele snelle auto, naar een verre plek, waardoor jij heel snel verandert in een donkere stip in de achteruitkijkspiegel. De zesde maand: het gaat echt goed met me hoor!
Je haren zijn inmiddels weer aangegroeid en je hebt een aantal leuke dates gehad. Je vertelt mensen dat het goed met je gaat, maar omdat je mensen aanstaart zonder met je ogen te knipperen, wordt daaraan getwijfeld. Maar jawel, het gaat goed. Vervolgens sta je op een vrijdagavond, nadat je drie bier hebt gedronken, je ex te stalken op al zijn of haar sociale media. Het jeukt, en je wilt krabben. Nu je eindelijk aan het krabben bent voelt het ge-wel-dig. Je krabt iets te fanatiek, maar je gaat door. Je ziet foto’s van je ex, samen met zijn of haar nieuwe partner. Ze lachen, zwemmen, spelen met een hond - ZE HEBBEN EEN HOND???? - en jij krabt je huid bijna open. De Facebookberichten zijn tenenkrommend en krankzinnig. Je vrienden - mensen die jij dacht te vertrouwen en te kennen - liken de misselijkmakende posts en typen “CUTE!!!” onder foto’s. Je krabt veel te hard. Er zit bloed op je handen en je wilt stoppen, maar dat lukt niet. Het is zes maanden geleden. Je zou hier al overheen moeten zijn, maar dat ben je niet. Je bent er absoluut nog niet overheen.
De negende maand: misschien ben je er nu wel overheen
Je hebt een favoriete date-outfit en veel meningen over Tinder. Als je op mannen valt dan heb je geleerd dat je niet op date moet gaan met mannen die met een vis op de foto staan. Als je op vrouwen valt heb je geleerd dat je niet op date moet gaan met vrouwen die de nepbagage van Harry Potter tegen een 9 3/4 perron duwen. Je hebt geen idee waar dat perron is, maar blijkbaar is ieder Tindermeisje er geweest. Zo gek. Het leven heeft een comfortabel ritme aangenomen. Je voert geen gesprekken meer met jezelf waarin je alle waarheden en onbegrijpelijkheden over je ex verzamelt, en die samenvoegt tot een vlijmscherp mes met de intentie om het naar je ex te gooien. Daar ben je overheen. Je bent gelukkig. Behalve op zondag. Je bent nooit gelukkig op zondag, want het vrijgezellenbestaan is turbulent: de hoogtepunten zijn euforisch, de dieptepunten zijn bodemloos. En vooral na een wilde zaterdagnacht, voelt er niets eenzamer dan alleen zijn op een zondagmiddag. De twaalfde maand: wat nu?
Nu ben je er echt overheen. Je bent nu al zo lang vrijgezel, dat je je niet echt meer kan herinneren hoe het voelt om een relatie te hebben. Je belt je vriend Steven op: “Steven, zin in een biertje deze vrijdag?” En Steven zegt: “Zeker! Ik vraag even aan Brenda of het oké is.” En jij zegt: “Vraag het aan.. Wat? Wacht even.. Brenda? Brenda is niet uitgenodigd.” Je hangt de telefoon op en vraagt je af waar het precies mis is gegaan met Steven. Als je vrijgezel bent dan lijken mensen die een relatie hebben totale dwazen. Shit, je bent inmiddels zó turbovrijgezel dat je jezelf afvraagt of je ooit nog verliefd kan worden. Heeft Tinder en cynisme je vermogen om onder de indruk van iemand te zijn, en je leven met die persoon te delen, compleet verwoest? Om te leven zoals Steven en Brenda? Om foto’s op Instagram te plaatsen van je partner die romige pasta naar binnen aan het werken is? Wie wil dat nou? Jij wil dat. En op een dag ziet je leven er ook weer zo uit. Je wordt weer verliefd en eet twaalf borden pasta met knoflookbrood terwijl je naar de allermooiste persoon ter wereld kijkt. Daarna ga je lekker samen op de bank liggen. Je voelt je smerig, maar compleet - en ontzettend gelukkig.
Je hebt een favoriete date-outfit en veel meningen over Tinder. Als je op mannen valt dan heb je geleerd dat je niet op date moet gaan met mannen die met een vis op de foto staan. Als je op vrouwen valt heb je geleerd dat je niet op date moet gaan met vrouwen die de nepbagage van Harry Potter tegen een 9 3/4 perron duwen. Je hebt geen idee waar dat perron is, maar blijkbaar is ieder Tindermeisje er geweest. Zo gek. Het leven heeft een comfortabel ritme aangenomen. Je voert geen gesprekken meer met jezelf waarin je alle waarheden en onbegrijpelijkheden over je ex verzamelt, en die samenvoegt tot een vlijmscherp mes met de intentie om het naar je ex te gooien. Daar ben je overheen. Je bent gelukkig. Behalve op zondag. Je bent nooit gelukkig op zondag, want het vrijgezellenbestaan is turbulent: de hoogtepunten zijn euforisch, de dieptepunten zijn bodemloos. En vooral na een wilde zaterdagnacht, voelt er niets eenzamer dan alleen zijn op een zondagmiddag. De twaalfde maand: wat nu?
Nu ben je er echt overheen. Je bent nu al zo lang vrijgezel, dat je je niet echt meer kan herinneren hoe het voelt om een relatie te hebben. Je belt je vriend Steven op: “Steven, zin in een biertje deze vrijdag?” En Steven zegt: “Zeker! Ik vraag even aan Brenda of het oké is.” En jij zegt: “Vraag het aan.. Wat? Wacht even.. Brenda? Brenda is niet uitgenodigd.” Je hangt de telefoon op en vraagt je af waar het precies mis is gegaan met Steven. Als je vrijgezel bent dan lijken mensen die een relatie hebben totale dwazen. Shit, je bent inmiddels zó turbovrijgezel dat je jezelf afvraagt of je ooit nog verliefd kan worden. Heeft Tinder en cynisme je vermogen om onder de indruk van iemand te zijn, en je leven met die persoon te delen, compleet verwoest? Om te leven zoals Steven en Brenda? Om foto’s op Instagram te plaatsen van je partner die romige pasta naar binnen aan het werken is? Wie wil dat nou? Jij wil dat. En op een dag ziet je leven er ook weer zo uit. Je wordt weer verliefd en eet twaalf borden pasta met knoflookbrood terwijl je naar de allermooiste persoon ter wereld kijkt. Daarna ga je lekker samen op de bank liggen. Je voelt je smerig, maar compleet - en ontzettend gelukkig.