Zo is het om je in Brussel te laten ophangen aan vleeshaken

Afspraak in Le Lac, een alternatief kunstencentrum in het noorden van Brussel, voor een body suspension sessie. Ik volg Amira (23) die vandaag zal worden opgehangen aan haken die tijdelijk door haar lichaam gestoken worden. Als ik er aankom loop ik eerst per ongeluk voorbij de deur, die verstopt zit in een grote garagepoort van een oud industrieel pand. Eenmaal binnen bevind ik me in een bijzondere sfeer. Terwijl boven mensen met grote vleeshaken gepierced worden, zitten anderen onderaan de trap achteroverleunend pintjes te slurpen en radijsjes te knabbelen.

Amira is normaal bijna aan de beurt, maar de suspensies hebben wat vertraging opgelopen. Ze komt beneden een sigaretje rollen, terwijl ze vertelt waarom ze zich zo graag laat ophangen. "Ik denk dat het komt van een indianenstam, die het gebruikten als rituele overgangsfase voor jongens die mannen worden", zegt ze terwijl ze een trek neemt. "De eerste keer dat ik het deed, was het om een periode van mijn leven af te sluiten. Ik wilde op die suspensie kunnen terugkijken met een gevoel van: als ik dat aankan, kan ik alles aan."

Die eerste keer dat ze het deed was in augustus 2017, met dezelfde crew. "Ik voelde me toen helemaal zen en cool." Maar de laatste tijd is ze dat gevoel wat kwijt, vertelt ze. "Nu wil ik het niet doen om iets af te ronden, maar om terug te keren naar dat gevoel."

Body suspension is voor Amira een manier om de grenzen tussen lichaam en geest te verleggen: "Het is het soort pijn die je lichaam en geest dwingt om samen te werken, omdat je in een soort trance moet geraken om het draaglijk te maken." Ze vertelt dat body suspension haar zo ook helpt met mentale gezondheidsproblemen en haar eraan herinnert dat pijn relatief is. "Vroeger ging ik naar goa-feestjes en greep ik naar drugs. Nu zoek ik naar alternatieven en dit is er een van."

Na vandaag hoopt ze weer sterker in haar schoenen te staan en meer zelfvertrouwen te hebben. "Maar ik kijk er vooral naar uit om opnieuw een magisch moment te delen met deze hele fijne crew. Ze geven heel veel liefde."

Of ze body suspension zou aanraden aan andere mensen, is een complexere vraag. "Het is zeker niet voor iedereen, want het heeft een groot effect op je zijn, je lichaam gaat in een soort shock. Wel zou ik het zeker aanraden aan mensen die hun grenzen willen verleggen of die into rituelen zijn." Bij wie je het doet, speelt voor Amira ook een rol: "Ik zou het zelf niet bij iedere crew doen, maar bij deze wel omdat ze het heel liefdevol en spiritueel aanpakken. Ze passen goed bij mij en wat ik wil."

Voorbereiding speelt ook een rol: "Je doet het best niet impulsief. Het is beter om op voorhand al veel op te zoeken voordat je beslist om het te doen." Amira heeft zelf bewust naar dit moment toegeleefd: "Ik heb vooral op mijn eten gelet en veel water gedronken." Ze heeft ook een tijdje geen alcohol gedronken, want dat raden ze af: "Het verdunt je bloed en dat kan gevaarlijk zijn, omdat je toch vrij veel bloed verliest. Eigenlijk moet je gezuiverd zijn, zeker omdat je de dagen erna echt kapot zal zijn."

Wanneer het bijna aan haar is, overvallen de zenuwen Amira toch. "Fuck, er zijn mensen!" zegt ze als ik vraag wat er in haar omgaat. Ze vloekt opnieuw zachtjes: "Het probleem is dat ik deze keer weet wat mij te wachten staat. De eerste keer zei ik gewoon: laat het maar komen."

Amira zal gepierced worden door Martine, een Belgische die in Berlijn woont. Zij lag aan de basis van de Brusselse crew Pink Flamingo Fly - Body-Suspension, die intussen al drie jaar suspensies organiseert. "We are a big family of hook-lovers", lacht ze. Iedereen heeft een rol in het gezelschap, haar noemen ze de ‘moeder van de groep’. Martine zag dat de afgelopen jaren steeds meer mensen in Brussel body suspension leerden kennen en het wilden doen. "De meeste mensen vonden ons omdat ze iemand kennen die al eens bij ons werd opgehangen."

Amira zal vandaag in dezelfde houding worden opgehangen als tijdens haar eerste keer: een ‘suicide’, waarbij je wordt opgehangen met twee haken in je schouders. "Ik vond het toen een heel fijne ervaring en wil dat vandaag opnieuw. Maar volgende keer probeer ik iets anders uit."

Wanneer ze haar komen halen, doet ze na even twijfelen haar T-shirt en bh uit. "Fuck it, lang leve body positivity", zegt ze schouderophalend. Martine begint te knijpen in haar bovenrug, op zoek naar de beste plek om de haken te plaatsen. Vier witte puntjes op haar rug tonen waar ze een jaar geleden zaten. De beste plekken worden met een stift aangeduid en Amira gaat op haar buik op de piercetafel liggen. Martine en medepiercer Jana (22) zoeken tastend de juiste stukjes, waarna ze tegelijk de twee haken door Amira’s vel duwen. "Dat was eigenlijk het pijnlijkste moment," kreunt Amira later.

Ze wordt naar de touwen begeleid en verrassend snel vastgemaakt. De touwen worden bediend door Bram (26), die zes jaar geleden zelf een eerste keer aan body suspension deed en intussen al drie jaar meewerkt in het Brusselse team. Hij is vooral onder de indruk van de mensen die hij naar boven hijst: "Mensen doen dit zelden gewoon voor de kick, er zit altijd een verhaal achter. Ze komen naar ons toe met een reden, en wij proberen hen te helpen."

Als het zover is, neemt Martine Amira’s handen teder vast en kijkt ze haar ononderbroken in de ogen. Ze stappen met twee langzaam vooruit en achteruit, terwijl Bram Amira intussen stukje per stukje omhoog hijst. De zaal is muisstil, op Martine en Amira’s ritmische ademhaling na, en plots hangt Amira helemaal in de lucht, met een glazige blik in de ogen. Martine geeft haar een zachte duw, zodat ze begint te schommelen. Eerst beweegt ze aarzelend, dan begint ze sneller en sneller rond te draaien. Haar bewegingen worden een heuse choreografie en haar blik is vervuld van kinderlijke vreugde. Ze zwaait met open armen en lijkt soms echt te vliegen, haar lange rok ritselend als ze zwaait. De omstanders volgen een half uur lang betoverd haar bewegingen. Wanneer het tijd is om af te ronden gebaart Amira naar Bram aan het touw. "Of nee wacht," zegt ze lachend, "nog één rondje!"

"Begrijp je nu waarom we dit doen?" vraagt Bram me glimlachend wanneer een gelukzalige Amira uiteindelijk wordt losgemaakt. "De eerste drie minuten zijn hel," vertelt Amira wanneer ze los is, "en dan denk je plots: Oh, I’m somewhere else. En dan is het genieten," grijnst ze. "Je vergeet alles, de mensen om je heen, het feit dat je blote tieten hebt, wie je bent en waar je voor staat. Het enige dat overblijft is gewoon puur geluk." Een vrouw uit het publiek die Amira zag hangen denkt er hetzelfde over: "Wauw", zegt ze hoofdschuddend tegen Amira. "Gewoon, wauw."

Als ze weer op de tafel gaat liggen, wordt duidelijk hoe bol haar rug staat. "Je hebt nogal gedanst," lacht Martine terwijl ze via Amira’s wonden de lucht uit haar rug duwt. "Dat ga je de volgende dagen wel voelen."

Martine is tevreden over de avond en hoopt dat de crew verder op dezelfde manier kan blijven verderdoen: "Ik wil dezelfde liefde blijven zien die er nu al is. Het is tenslotte een heel sterk moment dat mensen met ons delen: we krijgen enorm veel vertrouwen en liefde van mensen die weten dat ze gaan afzien. We willen geen beroemdheid, we zitten zelfs niet op Instagram. Gewoon mensen blijven raken."

Als alle verzorging gedaan is, steekt Amira relaxed een sigaretje op. "Het is beter dan high zijn", zucht ze. "Ken je die druppelende zen-muziek die gebruikt wordt om te mediteren? Het is zoals dat, maar dit werkt echt." Ze knikt tevreden: "Super blij dat ik het heb gedaan."

Volg VICE België razendsnel op Instagram, Twitter en Facebook.