Mijn moeder is politica bij Forza Ninove

Lees onze beste verhalen van 2018 op deze pagina met een superoriginele titel.

Wanneer Julie (29) café De Beurs in Ninove binnenloopt vraagt iemand wie volgens haar nu weer links is en wie rechts. Ze negeert de opmerking en loopt op de toog af waar ze zoenen uitdeelt aan de stamgasten. Naast de toog hangt een grote vlag van Forza Ninove, de lijst waarmee Vlaams Belanger Guy D’haeseleer vorige week de lokale verkiezingen won. De Beurs is zijn stamcafé, maar het is ook het café van Julie’s mama Stania (52), die gemeenteraadslid is voor Forza Ninove. Terwijl Julie, die zelf in Gent woont, een drankje inschenkt vertelt ze dat ze in de ogen van de stamgasten een linkse hippie is. Haar roots zijn echter allesbehalve links. Ninove is momenteel wereldbekend in Vlaanderen, omdat Guy D’haeseleer misschien de allereerste burgemeester van het extreemrechtse Vlaams Belang wordt. De ophef daarover is groot. Na de verkiezingen werd bovendien een oude Facebookpost van hem opgevist waarin hij bij een foto van zwemmende Afrikaanse kinderen schreef dat hij vroeg is opgestaan om chocomousse te maken. Op dat moment was ook al een foto viraal gegaan van Forza Ninove-aanhangers die hun overwinning vieren met een vermeende Hitlergroet. De locatie van dat feestje? Het terras van café De Beurs.

Ik trok naar Ninove om met dochter Julie en mama Stania te praten over de overwinning van Forza Ninove, maar ook over flyeren voor Groen, kerstmarkten en thuiskomen met een donkere vriend.

VICE: Hey Stania, jullie hebben gewonnen zondag. Ben je gelukkig met het resultaat?
Stania: Ik ben heel gelukkig met de uitslag. Zes jaar geleden kwam ik voor de eerste keer op, toen haalde ik zevenhonderd stemmen. Nu kreeg ik er duizend meer.

Hoe belangrijk is je politieke overtuiging voor jou?
Stania: Ik voel mij er heel goed bij. Ik kom eigenlijk uit een socialistisch nest, wij zijn werkvolk. Maar door de jaren heen ben ik rechtser geworden.
Zes jaar geleden werd mijn auto gestolen. Ik ging shoppen in Anderlecht en toen ik buiten kwam was hij weg. Toen hij werd teruggevonden reed er een Marokkaan mee rond. En acht jaar geleden werd ik wakker door het alarm van het café. De politie was gelukkig in de buurt en heeft toen twee inbrekers opgepakt. Ik voelde mij niet meer veilig en heb een tijdje met pepperspray rondgelopen, maar dat was niet leefbaar. Ik ben geen racist, maar ik hoor veel verhalen. De dochter van een vriendin werd recent nog overvallen.

Ik heb respect voor elke mens - er komen hier ook vreemdelingen over de vloer - maar moslims en de islam, daar ben ik tegen. Mij moeten ze geen moskee komen opdringen. Da’s onze cultuur niet. Wij zijn geen moslimland.
Julie: Allee mama, respect voor iedereen? Da’s niet waar. Jij teert enkel op een paar negatieve verhalen, terwijl ik honderden positieve voorbeelden heb. Ik heb op Groen gestemd.
Stania: Ik weet niet waar je het haalt om op Groen te stemmen. Je bent nog jong, daarom stem je nu op Groen, maar de kans bestaat dat je nog bijtrekt.
Ik ben al op reis geweest naar Jamaica, Cuba en de Dominicaanse Republiek. Dan neem ik schoolgerief mee om aan de mensen daar uit te delen.

Julie: Dat maakt je nog geen moeder Theresa. Het gaat om de mensen die naar hier zijn gevlucht. Jij hebt een extreem gebrek aan empathie.
Mama heeft mij alleen opgevoed. Ik vind haar een sterke vrouw. Ze heeft ook kanker overwonnen en dat is bewonderenswaardig, maar andere mensen hebben ook problemen. Niemand riskeert voor zijn plezier zijn leven op zo’n bootje. Veel van die mensen willen in de eerste plaats overleven.
Stania: Ik weet zeker dat de brave mensen nog in hun eigen land zitten en de slechte naar ons komen. Waar komt het geld voor die mensenhandelaars vandaan als daar niks is? Die mensen hebben zelfs een dure gsm. Terwijl onze mensen worden aangerand.
Julie: Ik woon in Gent in een buurt met veel verschillende culturen. Elke keer als ik mijn auto uit laad komt er iemand helpen. Ik zou zelfs mijn deur wijd open durven laten staan.
Stania: En toen jouw iPhone gestolen werd op het terras? Dat moet allemaal maar kunnen?
Julie: Dat is een keer gebeurd en ik keur dat niet goed, maar die gestolen gsm bepaalt toch geen volledige bevolkingsgroep?
Stania: Twee van de drie gsm’s van het gezin zijn gestolen en het was twee keer een vreemdeling.

Stel dat Julie je vraagt om uit de politiek te gaan, wat zou je dan doen?
Stania: Ik weet dat ze dat nooit zou eisen van mij.
Julie: Ik zou het niet eisen, haha, dat zou nogal extreem zijn. Als ik kon kiezen, had ik het echter liever niet gehad - toch niet voor die partij.

Stania, wat vindt je vriendenkring ervan dat je jouw dochter niet op ‘het rechte pad’ hebt kunnen houden?
Stania: Ze kennen Julie en ze moeten niet proberen om haar persoonlijk aan te vallen. Ik ben enorm trots op mijn dochter. Mijn profielfoto op Facebook is ook met Julie.

Hebben jullie linkse of rechtse vrienden?
Stania: In mijn vriendenkring zitten er geen linksen.
Julie: Bij mij zitten er geen extreemrechtse mensen tussen. Mensen die discrimineren kunnen mijn vrienden niet zijn. Ik maak een uitzondering voor mijn moeder. Omdat het mijn moeder is. Hier in Ninove heerst een groepsgevoel van samen tegen iets zijn, maar ik ben liever bij een groep die voor iets is.
Stania: Julie kent het verschil niet tussen rechts en extreemrechts. Het is toch niet omdat ik rechts stem dat ik een slechte mens ben? Als hier morgen een kind op de trap zit met honger, geef ik het wel te eten.

Zou jij jezelf als extreemrechts omschrijven, Stania?
Stania: Ik ben niet extreemrechts. Filip Dewinter [al decennia het uithangbord van Vlaams Belang, red.] is niet mijn vriend, maar D’Haeseleer durft tenminste grapjes te maken. De profiteurs moeten uit het systeem. Ik heb ook moeten knokken.
Julie: Mama is vrij extreemrechts.
Stania: Dat mag je niet zeggen van je eigen mama. Ik kom ook overeen met mulatten of negers.
Julie: Geen negers, maar zwarten. Ik zal jou eens meenemen naar een moslimgezin.
Stania: Julieeee toch!

Mag Julie thuiskomen met een donkere vriend?
Stania: Als hij moslim is niet, over mijn lijk.
Julie: Spijtig genoeg ben ik nog niet verliefd geworden op een moslim.
Stania: Wij mogen geen kerstmarkt meer houden in Brussel of we mogen het niet meer zo noemen. De moslims zijn niet verdraagzaam tegen ons. Van onze Kerstmis moeten ze afblijven.

Wat vinden jouw vrienden eigenlijk van je rechtse roots, Julie?
Stania: Ik heb nog nooit een rare reactie gekregen van jouw vrienden.
Julie: Ik heb er al wel van afgezien, hoor. Deze week deden mensen de Hitlergroet naar mij, omdat ze weten dat ik van Ninove ben. Soms lach ik er zelf mee op Instagram, zoals bij die foto met die Hitlergroet, daar wijzen die mensen van Forza precies naar mijn kinderkamer. Maar alleen ik mag er grappen over maken, anderen moeten gewoon hun mond houden, want niemand kent mijn mama zoals ik haar ken.
Langs de ene kant ben ik er trots op dat mijn mama iets te zeggen heeft. Dat heb ik ook van haar, we zijn niet op onze mond gevallen. Gelukkig heb ik je karakter geërfd en niet je ideologie.
Stania: Zie je, Julie is niet honderd procent tegen mij!

Zou je op je mama hebben gestemd als je in Ninove woonde?
Julie: Er is geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om op mijn mama te stemmen, zelfs al zou ik onterfd worden. Haar partij gaat honderdduizend procent in tegen mijn overtuiging. Ook al beweert ze dat ze niet extreemrechts is.

Welke andere waarden heb je meegekregen in je opvoeding?
Julie: Van mama heb ik geleerd dat je niet meer of minder bent dan iemand anders. Ik pas dat toe op iederéén.
Stania: Ik ben ook niet meer dan een zwarte, maar ik voel mij ook niet minder.

Heel Vlaanderen beschouwt Forza Ninove nu als racisten en neonazi's. Voel je de drang je mama te verdedigen?
Julie: Mijn mama heeft het hart op de juiste plaats. Ik ga er sowieso niet te veel op in. Het is best wel dubbel, maar het blijft mijn moeder. Als iemand mij zou aanvallen, zou zij mij ook verdedigen. Daarom vind ik dit interview nogal spannend, ik wil niet dat mensen mijn mama terechtwijzen. Ik ben bang voor de reacties van andere mensen.

Stania, hoop je dat Forza Ninove de kans krijgt om te besturen en te bewijzen dat jullie een fatsoenlijke partij zijn?
Stania: Ja, als we ons mogen bewijzen en het is verkeerd, dan zullen ze ons binnen zes jaar wel afstraffen.
Julie: Afstraffen? Naar een ander land sturen, zeker? Ik hoop dat ze niet aan de macht komen. Ik zou dat echt verschrikkelijk vinden. Dan zou ik minder naar Ninove komen.
Stania: Zou je echt minder komen? Kijk, dat vind ik nu heel erg, dat je dat zegt.
Julie: Ik zou je vaker naar Gent lokken.

Hoe zit het met jullie moeder-dochterrelatie?
Stania: Ik vind het jammer dat ze mij niet steunt in mijn politieke ambities. Maar ze heeft mij zondag wel opgebeld om me proficiat te wensen.
Julie: Daarvoor wil ik dan heel even mijn principes opzij zetten.
Stania: Ik zal nooit vragen of ze voor mij gaat flyeren.
Julie: ik heb vorige keer geflyerd voor Groen, toen kwam mama voor de eerste keer op voor Forza Ninove. Terwijl ik in Ninove rondreed met een grote affiche van Groen op mijn auto, een auto die ik nota bene van mama had gekregen.
Stania: Dat was een hele puberale reactie. Al heb ik liever dat ze met een sticker van Groen rondrijdt, dan dat ze gepakt wordt met drugs.

Zou je willen dat je dochter meer op dezelfde lijn zit als jij?
Stania: Dat zou wel gemakkelijker zijn.
Julie: Maar dan zouden we wel over iets anders discussiëren, over mijn haar bijvoorbeeld.
Stania: Je gezicht komt beter uit met je haar in een staart.

Zou jullie band dan beter zijn?
Stania: Ik zou haar niet liever zien. Ze is wie ze is. Zij helpt mij door de moeilijkste periodes. Ze trekt mij door alles door. [emotioneel]
Julie: Dat is wat mama en dochter moeten doen, elkaar helpen. [Julie knuffelt haar mama]
Stania: Ik ben gelukkig als zij gelukkig is. [Stania komt even moeilijk uit haar woorden, ze neemt een sigaret]
Stania: Ik lach als Julie lacht.

Volg VICE België razendsnel op Instagram.