Toen ik 18 was werd ik via MSN geronseld om als camgirl te gaan werken

Dit essay verscheen oorspronkelijk in het nummer Privacy & Perception van Vice Magazine, dat gemaakt werd in samenwerking met Broadly. Hier lees je meer artikelen uit dit nummer.

Dronken van de rijstwijn en nostalgie onthulde Chloe dat ze, toen ze zeventien was, had geklikt op een advertentie waarin werd gevraagd om naaktmodellen. Ze had dit nooit eerder aan iemand verteld, zei ze. Dat ze dit nu met mij deelde vond ik een fijn idee: we konden onze diepste geheimen met elkaar delen. Hierna vertelde ik dat ik rond mijn achttiende verjaardag een bericht kreeg van een mysterieuze vrouw op MSN, die mij aanbood om als ‘internetmodel’ te werken. Nog voordat ik mijn verhaal kon afmaken onderbrak Chloe me: “Heette die vrouw toevallig Alicia Primprelle1?” Koude rillingen liepen over mijn rug. Toen ze mijn gezicht zag vertrekken gilde ze het uit, zo hard dat het meisje in de bediening bijna de soep van haar dienblad liet vallen.

Wat bleek: Chloe en ik werden allebei ergens in 2007 via hetzelfde platform door dezelfde vrouw benaderd – of in ieder geval door iemand die dezelfde naam gebruikte.

Door mijn gesprek met Chloe werd ik herinnerd aan die ene lentedag waarop het allemaal begon. Ik zat een beetje te chatten op MSN, het ging over mijn examens geloof ik, en ondertussen was ik mijn aanmeldingen voor universiteiten aan het doornemen. Ineens verscheen er een zogenaamde Alicia op mijn scherm. Bedenk even: dit was ver voor de online wereld waarin we nu leven, toen was het helemaal niet normaal dat onbekenden toegang probeerden te krijgen tot je digitale schulp. Een vriendschapsverzoek op MSN voelde als iets veiligs.

“Hi Sarah, bedankt voor het accepteren van mijn vriendschapsverzoek. Ik heet Alicia en ik ben een internetmodel-recruiter,” las ik in haar eerste bericht. Ik realiseerde me dat ik haar niet kende en overwoog om haar te blokkeren. Maar toen keek ik naar haar profielfoto: een beetje dik meisje in een keurig blauw vestje met sluik, bruin haar tot over haar schouders en een zwarte haarband in. Ze leek compleet ongevaarlijk. En ze zocht modellen. Misschien had ze de foto’s gezien die mijn vriendin Camille vorige zomer van me had gemaakt voor een kapperszaak? Misschien was dit wel mijn kans op mijn vijf minuten tienerglossy-glorie.

Alicia vertelde me dat ze voor een Belgische datingwebsite werkte. “Een beetje zoals OkCupid en Match.com,” zei ze. De site was nieuw en er zaten meer mannen dan vrouwen op, daarom moesten ze meisjes inhuren om hun klanten geïnteresseerd te houden. Het enige wat ik zou hoeven doen was doen alsof ik op zoek was naar een date in België, en te zorgen dat de leden zo lang mogelijk online bleven door te videochatten met mijn matches.

“Houd er rekening mee dat je alleen je gezicht mag laten zien. Naakt is strikt verboden,” verduidelijkte Alicia nog. Ik zou 8,50,- euro per uur verdienen, voor alle mannen met wie ik zou chatten, en hoe langer ik verbonden bleef, hoe meer bonussen ik zou ontvangen.

Daar hoefde ik niet lang over na te denken, ik besloot mee te doen. Alles wat me maar zou afleiden van studeren was welkom. En ik had nog nooit mijn eigen geld gehad, los van de envelop die ik met kerst van mijn opa en oma kreeg. Bovendien was bloot verboden, dus wat kon er misgaan?

Ik doopte mezelf online om tot ‘saskia04’. (Dat is trouwens niet mijn echte gebruikersnaam, die ga ik je mooi niet vertellen, ook nu niet.) In de instructies stond dat ik kon inloggen en dan een ‘modellenprofiel’ moest aanmaken met 3 à 4 foto’s – en ik moest vooral niet vergeten om te glimlachen. “Om het gesprek soepel te laten verlopen, krijg je wat voorbeeldzinnen die je kunt gebruiken, ook zodat je niet op ongewenste onderwerpen uitkomt,” voegde Alicia nog toe.

Dat waren zinnen als:

Ik denk dat mijn achttienjarige ik het wel vermakelijk vond; eerlijk gezegd vind ik dat nu nog steeds. Misselijkmakend, seksistisch en absurd, maar nog altijd vermakelijk. Het was een lange zomer en ik was op zoek naar vertier.

Ik trok mijn zwarte hemdje met glitterbandjes aan en deed een gevaarlijke hoeveelheid van mijn moeders beige Yves Saint Laurent-lipstick op, en wat paarse oogschaduw. Toen klikte ik op de knop ‘start de show’. Een nieuw venster opende, met daarin mijn hoofd. Elke vijf seconden werd er een nieuwe foto van me gemaakt, alsof ik gevangen zat in een oneindige photobooth-sessie.

Namen als ‘Guillaume’, ‘27cm’ en ‘GrosseBite’ popten op in mijn scherm. Iedere nieuwe gebruiker werd aangekondigd door een geluid dat me nog het meeste deed denken aan Tinkerbell die het slechte pad op was geraakt. In plaats van gezichten, kreeg ik gelijk een rits foto’s van pikken te zien. Ik was achttien, een laatbloeier en nog maagd. Ik was er niet op uit om zulke dingen te zien, en had er ook geen behoefte aan.

Ik nam contact op met Alicia. Ze was me ‘vergeten’ te vertellen dat ik de livestreams van mijn bezoekers kon verbergen. Daarna stuurde ze nog heel subtiel wat extra zinnetjes die ik kon gebruiken. “Als iemand je vraagt om te strippen,” schreef ze, “zeg dan: sorry, maar ik ben nogal verlegen, vooral als er veel mensen naar me kijken. Ik heb liever echt contact. Zou je misschien in het echt willen afspreken?” Daarna drong ze erop aan dat ik vooral schattige koosnaampjes moest gebruiken, zoals ‘mon nounours’ (mijn teddybeer) of ‘mon petit homme’ (mijn mannetje).

Pardon? Ik walgde van haar woorden. “Ik vroeg haar om wat voor site het nou eigenlijk ging, en toen stuurde ze me een link door van een vage website. ‘Duizenden singles bij jou in de buurt! REGISTREER!’ las ik in roze letters. Ik was niet overtuigd.

En toch weerhield het me er niet van om opnieuw in te loggen. Meerdere keren zelfs, in de twee maanden die volgden. Het idee om me voor te doen al saskia04, geld te verdienen, en me vooral niet bezig te houden met mijn huiswerk, sprak me aan – bovendien vond ik de interacties niet zozeer bedreigend, eerder merkwaardig en sneu. De mannen vroegen me soms om te strippen, maar ze vroegen ook dingen als ‘heb je stiletto’s aan?’ of ‘kun je je haar borstelen?’. Ik weet nog goed dat er een man was die graag wilde dat ik dure lingerie showde. Ik had nog maar weinig ervaring in het spel der verleiding, dus ik genoot ervan om de soms bizarre fantasieën van mannen te ontdekken.

Langzaam werd de grens tussen mijn alledaagse realiteit en de online wereld waarin ik zat vager. En dat was niet het enige: hoe meer ik deed alsof ik me uitkleedde, hoe naakter ik daadwerkelijk was. Wat begon met een beetje aan mijn glitter-bh-bandje friemelen, werd al gauw het laten zien van mijn bh – niet lang daarna deed ik mijn topje uit en drukte ik mijn borsten tegen het scherm. Natuurlijk was Alicia nergens te bekennen en was er niemand om me te weerhouden van zulk gedrag.

Ik begon me af te vragen wie er eigenlijk naar me zat te kijken. Op dat moment had ik al uitgevogeld dat de mannen met wie ik chatte eigenlijk geen leden waren van de website waarvoor ik zogenaamd werkte. Ik googelde ‘saskia04’ en ontdekte mijn profiel op meerdere pornosites. Ik voelde me misselijk worden en realiseerde me dat ik slachtoffer was geworden van oplichterij, dat ik het object was geworden in de erotische fantasieën van veel meer mensen dan ik dacht. Ik deletete mijn account en blokte Alicia op mail en MSN. Drie maanden later begon ik op een universiteit in Engeland en had ik veel betere – en sexyere – seksuele ervaringen. Saskia04 had ik niet langer nodig.

Door mijn gesprek met Chloe dacht ik er wel weer aan. In wat voor zwendel was ik eigenlijk verwikkeld geraakt? Als Chloe was benaderd door Alicia terwijl ze 800 kilometer verderop woonde, zou dit dan bij meisjes door heel Frankrijk gebeurd zijn?

Afgelopen april, precies 11 jaar nadat ik saskia04 op de wereld zette, logde ik opnieuw in op mijn hotmail-account en deblokkeerde ik Alicia Primprelle. Ik stuurde haar een bericht: “Hey Alicia, neem je nog steeds internetmodellen aan?” Ik ontving een reactie: “Hallo Sarah, ik neem namens Alicia contact op met je op over je aanmelding. Ik heb nu de leiding over het rekruteren,” schreef ene Julia2 van Dream Animation3.

Nadat ik mijn beschikbaarheid had doorgegeven, stuurde Julia een chatverzoek in Google Hangouts. Daarin schreef ze: “Laten er geen misverstanden over bestaan: in de chatgesprekken gaat het vooral om seks.” Er werd me verteld dat bezoekers “niet betaalden om over koetjes en kalfjes te praten.” Mijn doel zou zijn om nieuwe leden te werven en te zorgen dat ze zo lang mogelijk met me bleven praten. Het geld kon op twee manieren worden verdiend: 12 euro per uur voor gesprekken waarin ik mijn kleren aanhield, 50 euro per uur voor “shows waarin je je deels of helemaal uitkleedt”.

Op dat moment zag ik de ervaringen die ik als achttienjarige had meegemaakt precies voor wat ze waren: een vroege versie van erotisch entertainment zonder wederzijdse toestemming, dat tegenwoordig gemeengoed is.

Omdat ik nieuwsgierig was naar wat er zou gebeuren, ondertekende ik het acht pagina tellende contract. Meteen kreeg ik een bericht terug: “Gefeliciteerd, je bent nu een X-model, welkom in de wereld van camgirls!”