Ik schoot mezelf door het hoofd en overleefde het

Ongeveer 85 procent van de mensen die zelfmoord probeert te plegen met een pistool slaagt daarin. Christen McGinnes is de statistische uitzondering op die regel. Op 22 oktober 2010 zette ze de loop van een revolver tegen haar hoofd, en haalde ze de trekker over. Nu – 46 operaties later – werkt ze als vrijwilliger bij het Trauma Survivors Network in Virginia. Dit is haar verhaal, in haar eigen woorden, zoals verteld aan Kerry Shaw van The Trace.

2009 was voor mij het jaar waarin het allemaal misging. Ik werd ontslagen bij het bedrijf waar ik al achttien jaar werkte. Mijn hond overleed, mijn beste vriendin overleed aan longkanker, mijn oma overleed. Mijn relatie ging uit. Alles waar ik om gaf en in geloofde verdween.

Het was ook rond die tijd dat ik begon met drinken. Mijn spaargeld raakte op. Ik raakte mijn zorgverzekering kwijt, en daarmee mijn medicatie tegen depressie en angstaanvallen. Ik werd uit mijn huis gezet. Mijn auto werd bijna in beslag genomen, tot twee keer toe. Ik probeerde gewoon door te gaan, probeerde te doen alsof het allemaal wel goed zou komen. Maar dat was niet zo.

Op een ochtend stond ik op na een slapeloze nacht en dacht ik erover om zelfmoord te plegen. Ik zag geen andere uitweg meer. Het kostte me ongeveer een uur om de beslissing te maken, en toen ik die eenmaal genomen had, had ik er vrede mee.

Ik maakte mijn appartement schoon. Daarna laadde ik het pistool dat ik had gekocht ter zelfbescherming, een .357 revolver, met dumdumkogels, omdat ik wist dat die het dodelijkst zijn. Ik wilde niet dat de kogel door mij heen zou gaan en door het plafond zou schieten, omdat mijn bovenbuurman een hond had waar ik dol op was. Het laatste wat ik wilde doen was een van hen verwonden. Dus besloot ik mezelf neer te schieten op het balkon, dat gemaakt was van steviger hout.

Het was zeven uur 's ochtends, en ik ging even zitten en bad. Ik bad dat God me zou vergeven voor wat ik op het punt stond om te doen. Ik bad dat mijn familie en vrienden oké zouden zijn. Daarna haalde ik de trekker over, en hoorde ik een klik. Ik had maar vier kogels in een vijfkogelrevolver gestopt. En ik dacht: o mijn god, misschien is dit een teken?

Ik keek naar mijn telefoon en scrolde door mijn contacten, door de namen van mijn vrienden. Ik had het gevoel dat ik iedereen al te veel tot last was geweest. Ik stelde me voor hoe het hun dag zou verpesten als ik ze belde om te zeggen dat ik net had geprobeerd zelfmoord te plegen. Nu weet ik dat dit de depressie was, maar toen wilde ik gewoon niemand tot last zijn.

Dus besloot ik dat ik echt dood wilde. Ik zette het pistool onder mijn kin en haalde de trekker weer over. Deze keer was er een enorme explosie.

Ik hoorde mijn huisgenoot schreeuwen: "Wat de fuck was dat?" Ik wist niet dat hij thuis was. Dat is wat mijn leven heeft gered – hij belde het alarmnummer.

Het moet er verschrikkelijk uit hebben gezien – ik had mijn gezicht eraf geschoten. Ik was twee derde van mijn tanden kwijt, de hele rechterkant van mijn gezicht, een derde van mijn tong, en mijn rechteroog. Ik voelde geen pijn. Ik was alleen verbaasd. Ik had verwacht dat ik mijn leven voorbij zou zien flitsen, of een wit licht zou zien, maar dat gebeurde allemaal niet.

Ik hoorde sirenes. Ik weet nog dat een man zijn handen op mijn schouders legde en zei: "Het komt allemaal goed. Wij gaan goed voor je zorgen." Daarna viel ik flauw.

Ik werd naar het Fairfax Inova Hospital gebracht en lag drie weken in een semi-coma. Ik was me vaag bewust van mensen die op bezoek kwamen. Er kwamen zoveel vrienden langs dat ik later hoorde dat ze de regel dat er maar twee bezoekers tegelijk in de kamer mogen zijn tijdelijk moesten opheffen. Mijn moeder, broer, vader en stiefmoeder waren er. Ik weet nog dat ik me ergerde aan mijn moeder, omdat ze me telkens mijn tenen en vingers liet bewegen om te bewijzen dat ik haar kon horen, terwijl ik gewoon wilde slapen.

Toen ik ontwaakte uit mijn coma, had mijn vader mijn hand vast. Hij zei dat het enige waar ik me nu mee bezig moest houden, was om beter te worden. Hij zei dat er een reden was dat ik het had overleefd, en dat we er samen achter zouden komen wat die reden was.

Mijn gezicht was weg, dus ik kon niet praten of eten of drinken. Ik had een tracheotomie en een voedingsslang in mijn maag. En ik moest al mijn haar afknippen omdat het vol met bloed en botsplinters zat. Maar ik was zo blij dat ik nog leefde.

Het was niet makkelijk om een plek te vinden waar ik kon herstellen. Ik ging uiteindelijk naar een longstayhotel, waar ik twee jaar lang voor mezelf zorgde. Ik kreeg een invaliditeitsuitkering, zorgtoeslag, en mijn familie droeg ook financieel bij. Ik begon ook naar een psychiater en een therapeut te gaan. Omdat ik niet kon praten, typte ik op de computer in een groot lettertype wat ik wilde zeggen, en zaten zij achter me en lazen ze mee.

Pas toen de buis uit mijn luchtpijp werd gehaald in november 2012 en het gat in mijn keel dichtgroeide, kon ik langzaamaan weer praten. De man waar ik op dat moment een relatie mee had was deels doof, dus moest ik duidelijk praten als ik wilde dat hij me kon verstaan. Ik moest dingen vaak vijf, zes, zeven keer herhalen en ze dan toch nog opschrijven. Het was een vorm van spraaktherapie. Ik kwam ook in aanmerking voor formele spraaktherapie, maar had het gevoel dat ik het in m'n eentje prima afkon, en omdat rust ook een belangrijk deel van mijn herstel was, probeerde ik mijn activiteiten te beperken. Het duurde ongeveer een jaar voordat ik duidelijk genoeg kon praten voor de meeste mensen om me te verstaan.

In november 2013, drie jaar nadat ik probeerde zelfmoord te plegen, kon ik eindelijk weer praten, en begon ik vrijwilligerswerk te doen bij het ziekenhuis dat mijn leven had gered. Op een dag liep ik de kamer in van een jongen die onder toezicht stond – er moest 24 uur per dag iemand bij hem blijven omdat hij een zelfmoordpoging had gedaan. Ik zei tegen hem dat ik ook zelfmoord had geprobeerd te plegen. Hij begon te praten, en vertelde me dingen die hij tegen niemand anders had durven te zeggen. Ik hield zijn hand vast en luisterde, en dat is het moment waarop ik wist: dit is waarom ik gespaard ben.

Ik mis nog steeds een derde van mijn tong, en ik heb maar elf tanden. Je kan zien dat er iets met me is gebeurd, maar ik zie er grotendeels weer uit zoals voorheen. En dat heb ik allemaal te danken aan de kunde en vastberadenheid van mijn geweldige plastisch chirurg dr. Reza Mirali. Omdat ik wist hoeveel hij in me geloofde, ben ik nooit op het punt gekomen waarop ik het wilde opgeven.

Ik heb 46 operaties gehad, en ik heb geleerd dat hoe meer slaap ik krijg, hoe sneller ik genees. Dus slaap ik zestien uur per dag. En ja, dit hele proces is ongelofelijk pijnlijk geweest. Ik ben blij dat ik kan zeggen dat ik geen zware pijnstillers gebruik – ik wil niet verslaafd raken. Ik neem één Aleve per dag, en dat is genoeg om de tranen uit m'n ogen te houden.

Ik wandel met de zwarte labrador van mijn huisgenoot. Ik zit veel op Facebook, en ik ben een boek aan het schrijven over mijn ervaringen. Ik drink niet meer. Ik weet dat om mezelf gezond en gelukkig te houden, ik niet moet drinken. Ik heb al drie jaar een relatie met iemand die me enorm steunt. Hij houdt onvoorwaardelijk van me.

Ongeveer een jaar lang voelde ik elke keer wanneer ik een pistool voor me zag liggen, de aandrang om het op te pakken en mezelf door het hoofd te schieten. Ik ben regelmatig in de buurt van wapens omdat ik een aantal vrienden heb die vroeger in het leger zaten en wapens hebben, en ik heb ook veel vrienden die pro-gun zijn, dus als ik naar hen toe ga weet ik dat er wapens in huis zijn. Maar dat is oké, ik kan er nu mee omgaan. Het is geen risicofactor meer voor me.

Mijn vader vroeg een rechercheur die aan mijn zaak werkte om mijn pistool te laten vernietigen, zodat het nooit meer iemand pijn kan doen. Ik wil nooit meer een wapen bezitten.

Mijn vrienden hebben me erg gesteund, maar ik ben ook vrienden kwijtgeraakt omdat ze er niet willen zijn als ik het nog een keer probeer, of ze me niet in de buurt van hun kinderen willen hebben. Er kleeft een behoorlijk stigma aan zelfmoord, en sommige mensen denken dat ik gek of onberekenbaar ben.

Ik maak me zorgen over hoe het zal gaan als ik weer ga solliciteren, en een gat van zes jaar in mijn cv moet uitleggen. Ik zal er wel eerlijk over moeten zijn, omdat ik zo open ben geweest over mijn zelfmoordpoging dat iedereen die me googelt het gelijk tegenkomt.

Tegelijkertijd denk ik dat dit de enige manier is om verder te gaan: door eerlijk en open te zijn. Door te erkennen hoe ernstig depressie en angststoornissen kunnen zijn, kunnen we andere mensen wellicht hulp bieden. Als ook maar een iemand door mijn verhaal op zoek gaat naar hulp, dat is dat het praten hierover allemaal waard.

Als ik kon teruggaan naar mijn jongere zelf in oktober 2010, dan zou ik tegen haar zeggen dat ze haar vader moet bellen en hem laten weten hoe slecht het gaat. Mijn pa liet alles vallen om me te komen helpen en is nooit meer weggegaan. Ik realiseerde me niet dat hij bereid was om dat te doen.

Dat is een voorbeeld van de tunnelvisie die je krijgt als je depressief bent. Als je midden in de slechtste tijd van je hele leven zit, dan zie je niets anders meer. Je ziet geen weg vooruit meer, geen toekomst; alleen een diepe put.

Als iemand het gevoel heeft dat ze zichzelf iets aan gaan doen, dan moeten ze contact opnemen met een zelfmoordhulplijn, of met iemand die om ze geeft. Ze zullen verbaasd zijn over hoeveel hulp ze krijgen als ze erom vragen. Dat was ik wel. Er is hulp. En het is het waard. Het leven is het waard.

Als jij worstelt met depressieve of suïcidale gedachten, bel dan naar de crisishulplijn 0900-0113 of kijk op 113online.nl.

Een versie van dit artikel verscheen eerder bij The Trace, een non-profit nieuwsorganisatie die schrijft over wapens in Amerika.