Ik probeerde diverse dierentechnieken om vrouwen te versieren

Het kan iedereen die wel eens internet gebruikt overkomen: je wilde eigenlijk naar een vergelijkingssite voor reisverzekeringen, maar na wat gedachteloos rondklikken is het ineens twee uur later en vind je jezelf terug terwijl je de quiz 'Als welk dier versier jij?' aan het doen bent. In exact deze situatie vond ik mijzelf laatst terug. Nadat ik alle vragen had beantwoord, was de uitkomst al snel helder: ik versier meisjes blijkbaar als een boomkikker.

Sommige boomkikkers zijn zogenaamde 'satellietmannetjes'; ze kwaken niet, maar proberen een door een ander, wél kwakend mannetje gelokt vrouwtje te regelen. Een satellietmannetje hoeft dan geen energie te steken in het maken van geluiden, en alleen maar zijn armen te spreiden voor het al opgehitste vrouwtje. Ik herken mezelf daar niet echt in, maar ik moet zeggen dat het wel slim klinkt – andere jongens heel moeilijk en bronstig laten doen tegen een meisje, en dan op hun succes meevaren.

Ik ging er altijd een beetje vanuit dat in de dierenwereld een mannetje een vrouwtje versiert door haar ongevraagd te bestijgen, maar blijkbaar ligt het voor sommige dieren heel anders. Om te zien of ik voor mijn eigen baltsdans wat van de dierenwereld kon leren, besloot ik versiertechnieken van een aantal verschillende dieren uit te proberen in het uitgaansleven. Met wisselende resultaten.

Een vriend van me probeerde het proces met zijn iPhone onopvallend vast te leggen, maar het viel in de donkere, drukke cafés niet mee om genoeg licht en schaamteloosheid te hebben voor wat sterke beelden. Maar als je er door je oogharen en met wat voorstellingsvermogen naar kijkt is er niks aan de hand.

De techniek:
Ik besloot mijn avond te beginnen met de boomkikkertechniek: het uitmelken van de moeilijkdoenerij van een ander. Ik zocht dus naar vrouwen bij wie een man staat die duidelijk indruk probeert te maken. Vervolgens zou ik hun onderonsje verstoren, een gesprekje beginnen met de vrouw – die door de andere jongen al een tijd versierend benaderd was – en die jongen zo lang mogelijk negeren.

De praktijk:
Voor iemand die zich ongevraagd met gesprekken bemoeide, kon ik opvallend vaak op een vriendelijke ontvangst rekenen. Toch werd me na een tijdje vaak vriendelijk verzocht of ik alsjeblieft weg wilde gaan. Het valt niet uit te sluiten dat ik me in zulke gevallen niet in een baltsdans, maar in een relatie aan het mengen was.

Het was vooral allemaal zeer ongemakkelijk. Zoals toen ik een Madrileens meisje aansprak die met een Groningse jongen aan de bar zat. Nadat ik had afgewacht en ik me halverwege hun gesprek tussen beiden wierp om met het meisje aan de haal te gaan, lukte het eventjes om de jongen schaamteloos te negeren, totdat het meisje hem na een minuut of twee zelf in het gesprek ging betrekken. Vanaf dat moment deden we met z'n drieën alsof er niets aan de hand was, en hadden we het nog een tijdje over hoe ze elkaar in Groningen ontmoet hadden, en wat een meisje uit Madrid überhaupt in Groningen te zoeken had gehad. Een saai, ongemakkelijk soort gesprek waar die geluksvogel van een boomkikker in het echt nooit, maar dan ook nooit, mee hoeft te dealen.

De techniek:
Mannelijke prieelvogels maken uitgebreide, zorgvuldig ingerichte baltsplaatsen. Ze maken huisjes die ze versieren met kleurige verzamelingen bessen, bloemetjes en andere dingen die ze kunnen vinden, om wijfjes te imponeren met hun architectonische talent.

Het lijkt me heel ingewikkeld om een huis te bouwen van bloemetjes en besjes – zeker als dat in een kroeg moet gebeuren – dus ik besloot het anders aan te pakken, door een kaartenhuis te bouwen. Architectonisch talent is architectonisch talent.

De praktijk:
Ik moest me enorm concentreren op mijn missie, want ik bleek minder van de evenwichtsverhoudingen van driehoeken te weten dan ik dacht. Na een kwartier had ik een gammel kaartenhuisje van drie verdiepingen voor me staan. Wat betreft aandacht van vrouwen was de oogst alleen weer matig: mijn eenzaamheid en volledige toewijding aan het kaartenhuis schrokken de dames misschien een beetje af. Ik vermoed dat ik op zo'n type leek dat opgewonden wordt van enorme bakken vol met lego, waar-ie dan kreunend zijn armen okseldiep in kan steken. Zo ben ik niet.

De techniek:
Er zijn heel veel diersoorten – voornamelijk vogels, zoals de Vlaamse gaai – die eten geven aan hun partner, in ruil voor liefde, aandacht of seks. Omdat ik niet de financiële middelen heb om aan iedereen bier te verstrekken kocht ik een rol Oreo-koekjes om uit te delen. Iedereen houdt van Oreo-koekjes. Dubbel chocola en best wel duur – daar houden vrouwen van.

De praktijk:
Niemand wilde een Oreo-koekje. Niemand. Terwijl ik er toch echt goed in slaagde om de mensen ongedwongen een koekje aan te bieden en ik me er ook veel comfortabeler bij voelde dan bij de boomkikkerroutine. Maar iedereen wees mijn aanbod af. Eén meisje keek me aan alsof de witte crème tussen de koekjes met witte heroïne was verrijkt. Dat was echt niet zo.

De techniek:
Keizerspinguïns flirten door stokstijf tegenover elkaar te staan, waarbij ze elkaar niet aanraken en er ook niet echt interactie plaatsvindt. Een beetje passief misschien, maar waarom meer moeite doen als het effectief blijkt te zijn? Ik besloot om in de bar naar een groep vrouwen te lopen, daar totaal stil naast te gaan staan, zo lang mogelijk mijn mond te houden en ze alleen maar aan te kijken.

De praktijk:
Ik ging telkens naar een groepje van twee of drie vrouwen en als ik vlakbij was ging ik rechtop staan, en keek ik ze zolang mogelijk aan zonder daarbij iets te zeggen. Vervolgens kreeg ik twee soorten reacties. In een aantal gevallen kreeg ik een ontspannen schaterlach, gevolgd door de vraag of ik ook kon praten, gevolgd door lichte paniek als ik nog steeds geen reactie gaf. De andere reactie: grote paniek vanaf het begin – wijd opengesperde ogen, zenuwachtig gewrijf in de nek. Het langste dat ik iemand stilletjes bleef aanstaren was denk ik dertig seconden, maar ik heb vliegreizen gemaakt die minder lang leken te duren. Een ideale opener was het niet, maar nadat ik begon te praten leek alles juist extra gezellig en gesmeerd te gaan. Soms moet je het ongemak even flink aanzwengelen en in de beestachtige muil kijken om het daarna des te gezelliger te hebben.

De techniek:
Als vrouwelijke varkens het warm hebben gaan ze zweten, en daar komen mannelijke varkens als vliegen op de honing (of als een geile beer op een zwetende zeug) op af. Onderzoek heeft uitgewezen dat zweet bij mensen ook een belangrijke graadmeter is, omdat we eruit opmaken hoe overeenkomstig onze immuunsystemen zijn. Misschien zou ik dus gebaat kunnen zijn bij een ferme zweetlucht onder mijn oksels. Ik vroeg wat meisjes of ze misschien even wilden ruiken. Ik had dan wel al even met ze gepraat, want ik ben natuurlijk geen griezel.

De praktijk:
Louter opgetrokken wenkbrauwen en een directe verwijdering van het meisje uit het gesprek vielen me ten deel. Er was één uitzondering: een meisje drukte zonder enige schaamte of vertwijfeling haar neus onder mijn oksel. Ze kwam uit Canada en was bezig aan een trip door Europa. Ze vond sowieso alles leuk en lachte de hele tijd, dus waarschijnlijk dacht ze dat dit gewoon onderdeel was van de Nederlandse cultuur, net als stroopwafels eten en elke dag beginnen met een uit de kluiten gewassen ochtendjoint. Inmiddels zal ze wel in een Frans hostel zitten en in geuren en kleuren vertellen over haar typisch Hollandse ervaringen: het bezoeken van het Anne Frank-museum, een rondvaart op de Amsterdamse grachten, het ruiken aan mannenoksels, etcetera.

De techniek:
De pauw doet stoer met zijn kleurige veren. Er is in de wereld van de pick-up artists zelf een strategie naar dit dier vernoemd, genaamd 'peacocking'. Het idee van peacocking is dat je je extreem excentriek uitdost, waardoor je direct in het oog springt. Het is dus net als de prieelvogeltechniek een passieve actie, waarbij je hoopt dat de vrouwen op je afkomen, en je niet zelf iemand hoeft te benaderen.

Ik had een zeer glimmend Notorious BIG-shirt aangedaan, een kek zonnebrilletje op en droeg een fluorescerende afropruik. Ik heb talloze momenten gekend waarop ik me geiler voelde, maar hey, waarschijnlijk hebben de eerste pauwen die hun scherm van felgekleurde veren omhoog staken dat ook gedacht. En kijk waar ze nu zijn.

De praktijk:
Voor de zekerheid heb ik de pruik in twee kroegen opgedaan, maar beide keren was het resultaat hetzelfde: binnen tien seconden na binnenkomst kwam er een meisje stralend naar me toe om aan mijn pruik te voelen. Nog nooit voelde ik me zo'n vrouwenmagneet, terwijl ik er toch echt uitzag als een carnavalsimitator van Boney M. Oké, ik ben uiteindelijk niet met mijn pruik én een meisje in bed beland, maar het eerste contact was steeds zo snel gelegd dat ik vermoed dat dat er best in had gezeten. Voor je lichtelijk autistische buurjongen, wiens leven één grote online gamemarathon in de kelder van zijn moeder is, is dit dus een ideaal, passief begin op weg naar zijn eerste contact met vrouwen.

Like als de wiedeweerga VICE Nederland om niks te missen van alles wat we maken: