Hoe je 250 miljoen dollar aan nepgeld kunt drukken en er (grotendeels) mee wegkomt

Frank Bourassa drinkt Goldschläger, een mierzoete kaneellikeur met kleine goudsnippertjes erin, omdat hij niet van de smaak van alcohol houdt. Maar afgezien daarvan lijkt het met goud doorspekte drankje ook een voor de hand liggende keuze voor een man wiens honger naar rijkdom hem dreef om 250 miljoen dollar aan vals geld te laten drukken.

Ik ontmoet de zelfbenoemde "beste valsmunter ter wereld" in zijn thuisstad Trois-Rivières in Canada, bij een bar die grappig genoeg Les Contrebandiers (Frans voor 'de smokkelaars') heet. Toch herkent het barpersoneel de hedendaagse contrabandier die voor ze staat niet.

Bourassa denkt dat dit komt doordat de mediaberichten over zijn avonturen vooral in Amerika zijn verschenen, in het Engels. "Gek genoeg is het verhaal niet echt bekend hier, omdat het leven hier helemaal in het Frans is, en Engelstalige media niet echt binnenkomen in de soort van geïsoleerde wereld waarin we leven in Québec."

Dit is het nieuwe leven van Bourassa: een rustig en bescheiden bestaan in een kleine stad die zich langs de rivier Saint Lawrence uitstrekt.

Maar een paar jaar geleden bedacht de voormalige beroepscrimineel een plan dat zijn leven voorgoed zou veranderen. "Ik stond te wachten bij een rood stoplicht," vertelt hij, "en ik dacht bij mezelf: we komen 's ochtends ons bed uit om een product te verkopen, of een dienst te leveren, maar het doel is altijd om geld te verdienen."

"Ik dacht: waarom sla ik niet een paar stappen over en ga ik direct voor het geld? Dat zou een hoop problemen schelen. Alle irritaties, de moeilijkheden die we hebben in het leven en op ons werk, daar heb ik dan geen last meer van."

Bourassa deed jarenlang onderzoek. Hij bestudeerde de beveiligingskenmerken van de Amerikaanse dollarbiljetten en nam contact op met honderden papierleveranciers om het perfecte canvas te vinden voor zijn misdaad.

"Ik ben erg goed in research doen," zegt hij. "De samba? Daar bak ik niets van – maar research? Het kostte me duizenden uren," zegt hij. "Ik moest een recept vinden, ingrediënten, en een bedrijf dat het kon doen. Ik moest een leverancier vinden die papier kon produceren naar mijn recept zonder dat het leek alsof dit een recept was voor briefgeld."

Na maanden van mailen vond Bourassa een Europees bedrijf dat bereid was om zijn opdracht aan te nemen, hoewel hij blijft volhouden dat zij geen idee hadden wat zijn uiteindelijke doel was. Hij beschrijft het moment dat de levering aankwam als "de gelukkigste dag van mijn leven."

Maar het was ook de meest stressvolle dag. "Tot dat punt had ik er met niemand hardop over gepraat, omdat een stemopname sterk bewijs tegen je is in een rechtszaak," zegt Bourassa. "Alles werd per e-mail gedaan, en vanaf het moment dat ze het papier opstuurden, had ik geen idee of ze de FBI hadden gebeld of niet."

Het oppikken van de papierlevering bij de haven van Montreal was een beproeving waar drie dagen van surveillance, talloze handlangers, en minstens drie vrachtwagens aan te pas kwamen.

Bourassa zit in een donker hoekje, ver weg van de overige gasten bij de bar en vertelt over de talloze voorzorgsmaatregelen die hij nam, en waar de meesten volgens hem niet aan zouden denken.

"Je moet het papier verplaatsen naar een andere pallet, omdat er misschien een tracker op zit," zegt hij. "Maar toen ik het eenmaal naar een andere vrachtwagen had verplaatst en het uiteindelijk bij de drukker kreeg, toen, wow. Niets of niemand kon me meer tegenhouden."

De reden dat hij 250 miljoen dollar aan vals geld drukte, zegt hij, was simpelweg omdat dat de minimale hoeveelheid papier was die het bedrijf bereid was om te produceren met een nieuw recept. Maar het zit ook gewoon in z'n karakter. "Als ik het ging doen, wilde ik het groots aanpakken, en als je het groots gaat aanpakken moet je het ook goed doen."

"Ik doe niet veel met mate."

Bourassa plukte een paar maanden de vruchten van z'n valsmunterij, al hield hij er voor de buitenwereld nog steeds een bescheiden levensstijl op na om geen argwaan te wekken. "De zaken liepen goed, ik had wat klanten die geïnteresseerd waren, een klein order van 700 duizend dollar. Ze wilden vaak dat ik ze een kleine partij opstuurde, zodat ze die konden doorgeven aan hun mensen; ze wilden alles zien, alles checken. En als ze dan klaar waren met hun tests kwamen ze weer bij me terug."

Het plan was om aan een zo klein mogelijk aantal klanten zo groot mogelijke partijen te verkopen. Bourassa verkocht z'n valse biljetten voor 30 dollar per bundel van 100 dollar. Maar zijn zoektocht naar nieuwe klanten dreef hem rechtstreeks in de armen van een undercover agent, wat het einde betekende van zijn onderneming. "Alles gaat geweldig en dan wordt er opeens op je deur geklopt en boem, stort je wereld ineen. Het gebeurt echt allemaal in één seconde," zegt hij.

Bourassa was nu overgeleverd aan de Canadese politie en de Amerikaanse geheime dienst, die aandrong op zijn uitlevering. Dit, zegt hij, was zijn ergste nachtmerrie. "Dan is het echt voorbij, dat zou het einde van de wereld zijn voor me. Je moet naar de VS, je bent ver van huis, je krijgt geen bezoek. Ik zou mijn pa niet meer zien, hij zou overlijden en dan zou ik hem nooit meer gezien hebben. Het was echt een ramp voor me."

Met de hulp van een man die hij de "beste advocaat ter wereld" noemt, lukte het Bourassa om een deel van de aanklachten te laten vervallen of verminderen, en bescherming te krijgen voor het uitleveringsbevel. Dat had allemaal te maken met een van de voorzorgsmaatregelen die hij trof: toen hij een partij nepbiljetten aan een van zijn klanten leverde – toen de politie hem al op het spoor was en in de gaten hield – reed hij met zijn busje naar een afgeschermde plek, waardoor er geen beelden waren waarop hij daadwerkelijk de nepbiljetten afleverde. Zijn advocaat beargumenteerde dat het oorspronkelijke huiszoekingsbevel hierdoor ongeldig was, en Bourassa pushte de onderhandelingen nog verder door aan te bieden om 200 miljoen dollar aan nepgeld die de politie nog niet had gevonden in te leveren. Uiteindelijk kreeg hij slechts een gevangenisstraf van zes weken en moest hij een boete betalen van 1350 Canadese dollar.

Die boete, zegt hij, was voor het bezit van kleine hoeveelheden verboden middelen. "Ze vonden drugs in mijn auto omdat ik allerlei soorten mensen oppik – dat klinkt als een leugen maar ik gebruik zelf niet – en ze vonden allemaal dingen waarvan ik niet wist dat ze er lagen, minimale sporen of zo, en een pil die op de grond gevallen was."

Aan de bakstenen muur achter ons hangen de ingelijste politiefoto's van Lucky Luciano, Arnold Rothstein en Al Capone – allemaal beroemde criminelen; mannen die lange gevangenisstraffen kregen of op brute wijze stierven.

Bourassa zegt dat hij het gevoel heeft dat hij gewonnen heeft: hij leeft nog, is nog op vrije voeten, en heeft mogelijk ook nog een deel van het geld. Vijftig miljoen van zijn nepfortuin werd nooit teruggevonden.

"Het enige dat ik kan zeggen, behalve dat het goed verborgen is, is dat ik geen haast heb om het op te halen," zegt hij. "Ik zeg weleens voor de grap dat het vijftig stappen van de grote eik ligt, maar nee, ik kan het niet zeggen. Het is geheim," grijnst hij.

Als ik hem vraag of hij geen zwaardere straf verdient, aarzelt Bourassa. "Dat is een goede vraag. De gemiddelde mens zou waarschijnlijk vinden van wel. Maar ik weet het niet, ik zorgde ervoor dat ik niemand kwetste, maar je kan wel zeggen dat het de overheid schaadde, en die representeert op een bepaalde manier ook het volk."

Bourassa zegt dat hij denkt dat zijn misdaad relatief slachtofferloos was, aangezien hij het grootste deel van zijn geld naar Aziatische, Afrikaanse en Europese klanten stuurde, omdat hij geen Amerikanen wilde naaien.

"Amerikanen zijn de beste mensen op de planeet, maar ze worden door hun eigen overheid onderdrukt, ze hebben het moeilijk," zegt hij, waarbij hij het gebrek aan goede gezondheidszorg noemt als een voorbeeld hiervan. "Dus ik wilde geen netwerk van klanten hebben die het geld in de VS zouden uitgeven, want de manier waarop vals geld werkt is dat als iemand ermee betrapt wordt, diegene het kwijt is."

"Ik heb m'n slechte kanten, maar ik wil geen mensen onderdrukken; ik wil niet stelen en iemand pijn doen. Maar om de overheid op te lichten, daar heb ik niet zo'n probleem mee."

Er zijn bijna geen manieren om het geld te traceren dat hij verkocht heeft, dus Bourassa kan niet zeggen of het gebruikt is voor andere misdaden, hoewel hij "[betwijfelt] dat het in het collectemandje van de kerk is beland."

De beste valsmunter ter wereld heeft nu zijn eigen bedrijf, waarmee hij advies geeft aan bedrijven om valsmunters tegen te houden.

Toch zitten er grenzen aan zijn vrijheid: Bourassa is alleen beschermd voor uitlevering als hij in Canada blijft, en hij kan weet niet of hij nog steeds onder surveillance staat (woordvoerders van de geheime dienst zeiden tegen VICE dat ze geen commentaar konden leveren op de zaak omdat hun onderzoek nog loopt.)

Bourassa zegt dat verdere surveillance tijdsverspilling zou zijn. "Ik ga m'n vingers niet meer branden aan vals geld," zegt hij. "Nooit meer in m'n leven." Als hij terug in de tijd kon gaan, zou hij het dan nog een keer doen? "Ja, ik ben blij, ik heb het goed gedaan."