Breedingfetisjisten vinden het geil om zwanger te worden van een vreemde

In de serie 'Leven met een fetisj' onderzoekt Djanlissa Pringels de wereld van fetisjes. Niet alleen laat ze mensen in de fetisjwereld hun verhaal doen, ook gaat ze langs bij fetisjisten om het zelf te ervaren. Bijvoorbeeld als ze zich in de touwen laat hangen door een bondagefetisjist. Ditmaal spreekt ze breedingfetisjisten over hoe zij omgaan met hun verlangens om mensen te bezwangeren, en zelf zwanger te worden. Mensen met een breedingfetisj worden geil van onveilige seks, maar nog meer van het eventuele gevolg daarvan: een zwangerschap. Sommige vrouwen worden het liefst zwanger van een onbekende. Op pornosites als Pornhub is het een populair genre: je vindt er bijna 25.000 video’s van breedingporno.

Fetisjes zijn wel vaker omstreden, maar breeding is zelfs in de fetisjwereld nog taboe. Op het Fetlife-forum zie ik dat mensen het hebben over de schaamte die er heerst rondom het onderwerp, en een fetisjtherapeut laat me weten dat hij zich er liever niet over uitspreekt. Breeding is een van de weinige fetisjen die een grens overschrijdt, vindt hij. Anders dan bij een flinke spanksessie kun je bij breeding namelijk een kind verwekken – met alle gevolgen van dien.

Als ik op het Fetlife-forum op het thema ‘breeding’ zoek, kom ik meestal uit op mensen die het beschouwen als fantasie. Sommigen schrijven dat ze vooral kicken op de spanning, het risico dat het met zich meebrengt, en het idee dat je het sperma beter voelt wanneer je geen anticonceptie gebruikt. Een enkele keer wordt er een ervaring van in de praktijk gedeeld.

Een van de Nederlandse vrouwen die ik op Fetlife vind en een breedingfetisj heeft, is de 32-jarige Hanna*. Tussen haar foto’s door staan tekeningen van vrouwen die als koeien de rij voor een melkmachine staan. Het sperma druppelt van hun benen. Op een andere tekening staat een zwangerschapstest met daaronder ‘think positive’. Op een van haar laatste foto’s staat ze met een positieve zwangerschapstest in haar handen.

“Ik zag die tekeningen van vrouwen die aan een melkmachine hangen, en gebruikt worden om te bevruchten. Daar werd ik geil van,” schrijft ze in een email. “Ik word opgewonden van het idee om geneukt te worden door een man die me zwanger maakt, en het liefste zou ik zelf ook aan zo’n melkmachine hangen.”

Hetzelfde geldt voor Carl*, een 42-jarige man uit Amsterdam. “Ik ontdekte dat ik een breedingfetisj had toen een van m’n scharrels vroeg of ik haar wilde bezwangeren, zonder een relatie aan te gaan. Ik dacht: why not,” schrijft hij, ook via de mail. “Ik vind het leuk dat een vrouw per se mijn zaad wil om zwanger te worden,” vertelt hij.

Seksuoloog Willeke Bezemer vertelt dat aan de basis van een breedingfetisj vaak een machtsgevoel ligt. De man maakt de vrouw zwanger, en dus heeft hij controle en macht over haar lichaam. De vrouw voelt zich op haar beurt machtig omdat ze zelf controle heeft over wie haar zwanger maakt. Hoewel een vrouw zich nederig opstelt in haar verlangen om ‘misbruikt te worden’, gebruikt ze zijn sperma voor haar eigen doeleinde. “Macht erotiseert en vaak geeft het zelfs een fysiologische reactie op het lichaam,” legt Bezemer uit. "Je hebt veel gradaties in de aantrekking tot breeding," vervolgt ze. "Zo hoor ik wel vaker van vrouwen zonder breedingfetisj dat ze het ongelooflijk geil vinden om seks te hebben zonder voorbehoedsmiddel. In hun geval is dat vaak met hun partner en is het een weloverwogen keuze om zwanger te worden. Als niet fetisjisten al opgewonden worden van onbeveiligde seks met als doel een kind krijgen, is het geen wonder dat hier ook extremere gevallen van bestaan, zoals bijvoorbeeld breedingfetisjisten.”

Bovendien kan het volgens Bezemer voldoening geven, en het evolutionaire doel van het moederschap bevestigen. Je bent vrouw, dus je wordt moeder, is dan de gedachte. Met het moederschap, hoe dubieus het ook lijkt in het licht van de breedingfetisj, vergroot je als vrouw je status – dat is in elk geval het conservatieve idee erachter. “Die drang om de moederrol toe te eigenen, staat in de meeste gevallen los van seks. Iets wordt pas een fetisj als er een emotie – in dit geval het verlangen om moeder te worden – wordt gekoppeld aan iets seksueels.”

Hanna wilde haar fantasie ook praktiseren. “De breedingfetisj is nog taboe en dat snap ik wel, want zwanger worden door een onbekende is ook best heftig. Toch wilde ik per se zwanger worden,” schrijft ze. Ze had altijd al een kinderwens, maar die was helaas nog niet uitgekomen. Ongeveer drie jaar geleden, op haar 29e, nam ze op Fetlife contact op met mannen die ook een breedingfetisj hebben.

Hoewel ze graag “misbruikt wilde worden door een vreemde, puur voor een zwangerschap," was ze erg selectief in wie haar mocht bezwangeren. Uiteindelijk had ze een afspraak gemaakt met een man in haar vruchtbaarste week van de maand. “Die week mocht hij me nemen waar en wanneer hij dat wilde, zolang het maar niet in zoiets als de Ikea was,” schrijft ze.

Het was de eerste keer dat Hanna zwanger probeerde te worden, maar het was meteen raak. Haar familie en vrienden weten niet dat ze een breedingfetisj heeft, en zijn ook niet op de hoogte dat haar kind van een, tot voor kort, onbekende man komt.

Ik vraag Hanna over de negatieve gevolgen van een breedingfetisj. Want wat als je totaal onvoorbereid bent op het moederschap? Wat als het kind ooit te weten krijgt hoe het is verwekt? En weet-ie dan wel wie zijn vader is? “Het taboe is er vooral omdat mensen de fetisj verkeerd interpreteren," vertelt ze. "Ze denken meteen aan het allerergste, zoals een gigantische gangbang, waarin zomaar kinderen worden verwekt. Maar ik heb alles goed overwogen. Ik had me ook heel erg goed voorbereid: de naam wist ik al, ik was maandenlang bezig met het kopen van babyspullen en droomde al een hele lange tijd van een kind, waar ik ook graag voor wilde zorgen. Bovendien heeft de man die ik had uitgekozen voor de breedingsessie onverwachts besloten om er te zijn voor mijn kind. Hij is een goede vader.”

Toch snapt Hanna wel waarom deze fetisj een taboe is. “Iedereen heeft vooroordelen over dingen die ze niet zelf ervaren of snappen.”

De zwangerschap van Hanna was echter niet makkelijk. Na acht maanden werd het enorm zwaar, en de bevalling was vreselijk. Hanna heeft veel pijn gehad. Hoewel ze een gezond kind ter wereld heeft gebracht, is ze geschrokken van de zwangerschap. “Ik begon zelfs te twijfelen of breeding en de volledige bdsm-wereld wel nog iets voor mij was,” vertelt ze. Hanna heeft haar fantasie uiteindelijk maar één keer in de praktijk omgezet.

Hetzelfde geldt voor Carl. Ondanks Carls’ fetisj voor het bezwangeren van vrouwen heeft hij maar een keer een onbekende vrouw bezwangerd. Die vrouw had ook een breedingfetisj en werd moeilijk zwanger, waardoor het een proces van maanden werd. Zelfs als hij geen zin had in seks, ging hij naar haar toe om haar zwanger te proberen maken.

Hoewel dat een opwindende ervaring was, wilde Carl ermee stoppen. Hij krijgt namelijk vaak kritiek als hij zijn omgeving vertelt over z’n fetisj. “Mensen snappen wel waarom ik het fysiek opwindend vind om mijn zaad te lozen in een vrouw, maar ze snappen niet waarom ik een onbekende vrouw zwanger zou willen maken.” Daarbij voelt hij zich ook schuldig. “Ik voel toch de verantwoordelijkheid voor mijn kind. Ik ben van mening dat je geen kinderen moet maken als je er niet voor kan zorgen,” legt hij uit. “Je moet alleen een kind nemen als je het echt wilt. Een kind verwekken alleen maar omdat je het opwindend vindt is niet oké. Ondanks alles is het welzijn van het kind nog steeds het belangrijkst,” vertelt hij.

“Ik ken bijna niemand die meerdere keren in haar leven zwanger is geworden van een onbekende man tijdens gangbangs,” vertelt Bezemer. “Vaak wegen de gevolgen niet op tegen het verlangen om zwanger te worden. De meeste vrouwen met een breedingfetisj worden daarom maar een of twee keer zwanger. Bovendien hebben ze na een paar zwangerschappen geen zin meer om toe te geven aan die specifieke erotische prikkels,” legt Bezemer uit. Volgens haar is het onmogelijk om de fetisj altijd te blijven uitvoeren, omdat je niet eindeloos veel kinderen op aarde kan zetten.

Bezemer zegt ten slotte dat de meeste mannen en vrouwen er wel bewust van zijn dat ze met het leven van een kind spelen. “Daar trek ik ook de ethische grens: als je een kind maakt, ben je er verantwoordelijk voor. Je mag je fetisj uitleven, maar dan zonder iemand ermee te beschadigen. Het lijkt me vreselijk naar voor een kind om te horen dat hij of zij op die manier verwekt is."

*De namen Carl en Hanna zijn gefingeerd