“Toen ik klein was trok ik een mok met kokend water van het aanrecht. Daardoor heb ik nu een brandwond van mijn schouder tot mijn borst en buik. Dit litteken heb ik sinds ik elf maanden oud was, ik weet dus niet beter, en kan me mijn lichaam niet herinneren zonder. Ik heb dagen met veel zelfvertrouwen waarop ik zeg, ‘het is maar een litteken.’ Maar ik heb zeker slechte dagen gekend, en meegemaakt dat ik iemand leer kennen die er met afschuw naar kijkt. Dat geeft mij het gevoel dat er iets mis is met mijn lichaam. Maar dit litteken is onderdeel van mij. Het is maar een litteken.” Bintu
“De afgelopen maanden zijn extreem uitdagend geweest omdat de conditie van mijn huid heel erg achteruit gaat. Toen ik achttien maanden oud was, werd de diagnose epidermolysis bullosa gesteld. Tot begin dit jaar heb ik een normaal leven kunnen leiden ondanks mijn huid, het was makkelijk te verbergen en onder controle te houden. Maar begin dit jaar werd het snel erger en nu kan ik minder dan eerst. Mijn zelfvertrouwen en zelfverzekerdheid zijn bijna verdwenen. Een groot gedeelte van mijn dag gaat om het behandelen van mijn huid of de pijn die ik heb. Maar nu, meer dan ooit, moet ik mezelf eraan herinneren dat ik nog steeds dezelfde persoon ben. Ik ben nog steeds mooi. Deze aandoening draag ik de rest van mijn leven mee en dat definieert mij niet als persoon. Het is altijd onderdeel van mijn leven maar ik laat het nooit mijn leven overnemen. EB is zo zeldzaam dat er bijna geen bewustzijn over is, en in veel gevallen is het levensbedreigend. Deze foto is dus niet alleen voor mijzelf, maar voor iedereen met deze ziekte. Omdat het zo onbekend is, is er ook weinig geld voor trajecten en onderzoek, waardoor ik waarschijnlijk nooit toegang zal hebben tot een medicijn. Hoeveel pijn me dat ook doet, ik hoop dat er kinderen in de toekomst zijn die wel toegang krijgen tot behandeling.” Maya.
“Mijn littekens komen van een brand in relatie tot huiselijk geweld. Op mijn 29ste werd ik verbrand, en de reis naar acceptatie is moeilijk. Het feit dat de littekens mij maakten tot de persoon die ik nu ben is een troost voor me. Ik noem ze het meest dierbare, en een duur sieraad dat ik heb. Ik heb het overleefd en als het op de foto gaan met mijn littekens andere mensen kan helpen, vind ik dat alleen maar fijn.”
“Ik heb mijn littekens door mijn eigen toedoen. De littekens van zelfverminking zitten op mijn bovenbenen, en een paar op mijn arm. Ik ben een transman en ik ben anderhalf jaar geleden met medicatie gestart om in transitie te gaan. In mei 2016 ben ik geopereerd en zijn mijn borsten weggehaald. Deze littekens zijn mijn nieuwe borstkas, die ik altijd al wilde. Ze zijn mijn geslacht, mijn identiteit. Ik kan me niet herinneren dat ik een ander bovenlichaam had. Ik ben bevrijd. Deze littekens staan voor zoveel dingen die ik heb meegemaakt.” Elijah
"In de zomer van 2015 was ik slachtoffer van een brand in huis. Mijn kleding en levensstijl gingen in vlammen op. Ik heb de zomer doorgebracht op een brandwondenafdeling aan Fulham Road. Mijn littekens en littekenweefsel veranderen steeds, maar ik heb me nog nooit zo mooi gevoeld.” Isabella.
"In 2014 werd ik gediagnostiseerd met een zeldzame en agressieve vorm van borstkanker. Na drie operaties en twee keer chemotherapie zijn dit de littekens die ik draag. Mijn laatste operatie was een innovatieve vorm van opereren wat inhield dat er een gedeelte van mijn borstbeen en ribben is weggehaald en vervangen door chirurgisch cement, spieren uit mijn rug en een huidtransplantatie. Het heeft lang geduurd voordat ik mijn littekens omarmde. Ze leggen mijn reis en moed vast en de kracht waarvan ik niet dacht dat ik die had. Onlangs is me verteld dat de kanker terug is. Ik heb er, tot mijn verrassing, vrede mee.” Barbara.
“Ik begon op mijn dertiende met zelfverminking en ik heb er altijd mee geworsteld. Het probleem van zelfverminking is dat het steeds erger wordt en je schaadt jezelf zoveel meer dan je denkt dat mogelijk is in het begin. Het is een verslaving, en je raakt op een punt waarop de chirurgen je vertellen dat plastische chirurgie niets meer kunnen doen aan de littekens. Het enige wat je dan kunt doen is zoveel van je littekens houden dat alle negatieve connotaties langzaam verdwijnen ーsamen met alle pijn. Mijn littekens vertellen mijn verhaal, en iemands gedachten of meningen gaan dat nooit veranderen.” Chloe.