glauque-band
Muziek

De Belgische band Glauque maakte foto’s van hun chaotische tour door Canada

"De reis was net een horrorfilm: 10 uur lang over een grindweg door een gigantisch, duister bos. Het leek alsof er elk moment iemand uit het bos tevoorschijn zou kunnen komen."
Nine Louvel
Brussels, BE

Glauque is een groep van vijf kids uit Namen die een jaar geleden nog niemand kende. Uit het niets wisten ze met hun geweldige mix tussen hiphop en donkere elektronica vorig jaar de finale van de Concours Circuit te bereiken - een soort Humo’s Rock Rally van Franstalig België.

Tot nu toe hebben ze amper twee nummers uitgebracht, maar dat hield ze niet tegen om een reeks succesvolle live-optredens te spelen in België en Frankrijk, en onlangs dus ook in Canada. Als je meer van hen wil horen, raden we je aan om op 8 november naar La Madeleine in Brussel te komen, waar ze op het podium zullen staan tijdens de eerste editie van een nieuw festival genaamd FiftyFifty Lab.

Advertentie

Ik besloot de band te spreken net nadat ze terugkwamen uit Canada, waar ze optraden op het Festival de la Musique Emergente (FME). En dus ging ik naar Baptiste (26), percussionist en toetsenist, Lucas (28), toetsenist, Aadriejan (23), toetsenist en gitarist, Louis (21), rapper en Aaron (21 jaar), achtergrondzanger, voor een kopje koffie (of beter gezegd vier). Ook gaven ze me de wegwerpcamera terug die we hen hadden meegegeven om hun favoriete (of meest random) momenten van de reis vast te leggen.

1572284916534-000019

VICE: Hey mannen! Jullie zijn net terug uit Canada. Was dit jullie eerste keer daar?
Aadriejan: Het was de eerste keer voor iedereen behalve mij. Ik was er vorig jaar al een keertje met de groep Pale Grey, om te spelen op het Quebec City Summer Festival: ik verving toen een van hun bandleden. Maar het was wel voor iedereen de eerste keer op het Festival de la Musique Emergente.
Louis: De reis naar Canada verliep vrij goed, maar het eten op het vliegtuig was niet te vreten. Dus heb ik maar een boek gelezen en gehuild.
Adrijean: Je had de kip moeten nemen Louis, de rest was walgelijk. Maar die kippenborst met een beetje pikante saus…

"We waren duidelijk rocksterren die dag. Al zou ‘pechvogels’ een iets nauwkeurigere omschrijving zijn."

En hoe was de aankomst?
Louis: Zodra we waren geland, werden we gebeld door Robert, onze chauffeur, die ons al over het hele vliegveld aan het zoeken was. "Waar zijn jullie verdomme?", riep hij met een grandioos Quebecs accent door de telefoon. Toen we iets later bij hem in de auto zaten, verklaarde hij dat hij een alternatieve route zou nemen om files te vermijden, maar ik zag hem niet één keer zijn GPS volgen. Met als gevolg dat we pas op het festival aankwamen op het moment dat ons optreden eigenlijk moest beginnen.

Advertentie
1572345789689-000017

Als echte rocksterren dus. Hoe ging het verder?
Louis: Ja, we waren duidelijk rocksterren die dag. Al zou ‘pechvogels’ een iets nauwkeurigere omschrijving zijn. Na het concert gingen we Japans eten: heel duur en opnieuw niet te vreten. De volgende dag zaten we tien uur in de auto richting het FME.
Baptiste: Het was echt een fiasco.
Lucas: De reis was net een horrorfilm. Tien uur lang over een grindweg door een gigantisch bos, met als enig licht de koplampen van onze auto. Het leek alsof er elk moment iemand uit het bos zou kunnen komen aanlopen.

"Trouwens, Max, als je dit leest, je bent ontslagen!"

Louis: Toen beseften we dat het muziekmagazine Inrocks zich had vergist: Canada zat helemaal niet op ons te wachten. Toen we bij de artiesteninkom aankwamen, stond er dus letterlijk niemand op ons te wachten, behalve dan een oude vrouw met blauw haar. We volgden haar langs een heleboel kleine, goedkope chaletjes naar ons huis. Het was verlaten, en ik herinner me dat er een TV aan stond die voor een krakend achtergrondgeluid zorgde.
Lucas: De plek waar we sliepen leek op een slaapzaal voor kinderen, met oude ziekenhuisbedden waarvan je de leuningen konden worden aanpassen. De kamer had geen deur en kwam uit op een gang die alleen verlicht werd door een oud neonlicht dat het woord "uitgang" spelde. Super freaky.

Louis: Op hetzelfde moment lag onze manager rustig te slapen slapen in een aangenaam hotel. Het zal je weinig verbazen dat we sindsdien niet meer met hem hebben gewerkt.
Aaron: Trouwens, Max, als je dit leest, je bent ontslagen!

Advertentie
1572345854821-000013

En hoe was de rest van het festival nog?
Louis: Oh, het FME was super cool. We speelden op een speciaal voor de gelegenheid opgebouwde plek genaamd ‘La Guinguette’, vlak naast een meer. Er zaten veel Amerikaanse influencers aan een speciaal voor hen gereserveerde tafel, die vol met eten stond. Ze hebben heel veel Stories van ons gemaakt, waardoor we miljoenen volgers erbij hebben gekregen, waaronder allemaal gecertificeerde accounts! En zelfs zonder dat wij hen eerst volgden:zo doen echte rocksterren dat. Op dat moment waren we even geen pechvogels meer.
Baptiste: In realiteit waren wel veel aan het klagen over ons verblijf, maar het was overdag nog steeds leuk als het niet aan regenen was. Al was het weer verschrikkelijk toen we aankwamen, dus kochten we in een viswinkel kleren die iets beter bestand waren tegen de regen. Van daar komt ook die mooie gele regenjas die ik voor Louis heb gekocht en die je op de foto’s kunt zien. We voelden ons trouwens best verbonden met de natuur toen we daar waren.

"Ik was vergeten dat er nogal gemakkelijk dingen uit mijn broekzakken konden vallen. Toen ik ging zitten in zo’n waterfiets, hoorde ik een kleine plonsje…"

Aadriejan: Heel dicht bij de natuur ja…. Misschien ietsje té dicht. De dag dat het mooi weer was, besloten we te genieten van het meer met de waterfietsen die we ter beschikking hadden gekregen. Op zich geen gek idee. Behalve dat ik was vergeten dat er nogal gemakkelijk dingen uit mijn broekzakken konden vallen, en ik daar uiteraard de sleutels van onze huurauto in had gestoken. Toen ik ging zitten in zo’n waterfiets, hoorde ik een kleine plonsje… Dat waren verdomme onze sleutels!
Baptiste: En daar kwam hij dan pas een uur later mee af! We maakten ons waterfietsritje af en zien hem daarna zijn broek uittrekken. Hij zei nog dat hij dat deed ‘omdat het zo comfortabeler is’, terwijl hij eigenlijk het water in ging om de sleutels te zoeken.

Advertentie
1572285092349-000012

Ik hoorde ook nog geruchten over een tatoeage?
Baptiste: Ja dat klopt, maar we gaan niet zeggen waar!

Even terug naar het begin: hoe zijn jullie met Glauque begonnen?
Aadriejan: Louis was op zoek naar iemand die beats kon maken op zijn teksten. Lucas stelde me voor aan Louis. Zo begonnen we samen liedjes te zingen, Louis en ik. Na ons eerste optreden beseften we dat we onze nummers absoluut ook live wilden kunnen brengen, dus vanaf dat moment kwamen Lucas en Baptiste er definitief bij.

"Het was een beetje gek om geboekt te worden voor zoveel grote festivals, want voor Concours Circuit hadden we amper twee optredens gespeeld."

Louis: Toen hoorden verhalen over Concours Circuit van een vriend die vier jaar geleden had meegedaan. Dus besloten we ons ook in te schrijven, waarop we uiteindelijk de finale haalden. Dat was echt een coole ervaring. Vanaf dat moment ging alles op rolletjes en werden we direct voor festivals als Dour, Les Ardentes en Cabaret Vert geboekt. Het was een beetje gek, want voor Concours Circuit hadden we amper twee optredens gespeeld. Ik ben nog niet goed wakker, Baptiste, kan je het even overnemen?
Baptiste: We werden gewoon meteen in het diepe gegooid. Tussen elke live-optreden door componeerden we dan al liedjes voor de volgende show, en begonnen we steeds beter op elkaar afgestemd te geraken. Adrian had al in een band gespeeld en Lucas had als tiener in een paar rockbands gezeten, maar voor de twee rappers was het allemaal echt volledig nieuw.

Advertentie
1572285113174-000028

Ondertussen brachten jullie brachten twee nummers uit: 'Robot' in december 2018 en nu 'Plane'. Allebei nummers met heel sterke teksten. Louis, jij schreef de teksten. Waar haal je je inspiratie vandaan?
Baptiste: Van een flink dosis liefdesverdriet!
Louis: Baptiste, je bent echt irritant. Eigenlijk schrijf ik vooral ‘s nachts wanneer ik alleen in mijn bed lig. Ik schrijf pas drie of vier jaar liedjes, maar ik ben al sinds m’n tienerjaren aan het schrijven, als uitlaatklep om m’n emoties een plek te geven. Ik denk dat we allemaal wel zo’n soort woede en rauwe emoties in ons hebben, maar dat komt bij iedereen anders tot uiting. Ik heb trouwens niet het gevoel dat wat ik schrijf extreem moeilijk is. Het enige wat al onze liedje verbindt, is een verlangen om bepaalde gevoelens bij een persoonlijke ervaring uit te drukken of de intieme ervaringen van de mensen om me heen in woorden te gieten.

Jullie besteden ook veel aandacht aan visuals, zoals in de clip voor ‘Plane’. Is dat iets wat jullie willen blijven doen?
Aadriejan: Dit is de eerste echte videoclip die we hebben gemaakt, want die voor ‘Robot’ is twee dagen voor de deadline van Concours Circuit gemaakt. Voor ‘Plane’ hadden we meer tijd, en hebben we samengewerkt met Romain Vennekens, die ook voor VICE schrijft. We waren op zoek naar iemand die er iets heel cinematografisch van zou kunnen maken, en geen typische rapvideo waarin mijn broer in een mooie omgeving voor een auto zou rappen. We willen ook dat de volgende clips blijven voortbouwen op degene ervoor, het verhaal is dus zeker nog niet af.

Advertentie

Hadden jullie deze zomer een optreden dat jullie bijzonder is bijgebleven?
Lucas: Absoluut! Ons concert op Fnac Live, een gratis festival in het Parijse stadhuis. Wij waren de allereersten om er op te treden en ik was super nerveus. Ik heb altijd een beetje schrik als we een gig hebben in Frankrijk, omdat het publiek ons helemaal niet kent. Toen we dus zagen dat het publiek het wel zag zitten en super enthousiast was, was dat echt een ongelofelijk goed gevoel! Ze hadden gestoord veel energie, en dat vertienvoudigde de onze.

"Vertel ik erbij dat het illegaal was?" – "Ga je gang, we zijn sowieso genaaid…"

Baptiste: Hé jongens, zal ik ook over ons optreden in Namen vertellen? Vertel ik erbij dat het illegaal was?
Lucas: Ga je gang, we zijn sowieso genaaid…
Baptiste: Dus, we hebben een concert gegeven op de binnenplaats van de Ramd'Âm, een platenzaak in Namen die elk jaar een klein festivalletje organiseert. Het is er super intiem en die plek ligt ons nauw aan het hart, omdat we al zowat heel ons leven lang daar in de buurt rondhangen. Het probleem was dat ons contract met Esperanzah! [een festival in de buurt van Namen, red.] bepaalde dat we nergens anders in de buurt van hun festival mochten optreden, dus hebben we voor de gelegenheid onze naam veranderd. We stelden ons voor als ‘Lugubrious’, een Nederlandse death metal band, die trouwens ook echt bestaat.
Baptiste: Ahja, als we nu toch over festivalherinneringen gaan beginnen, dan zijn dat bij mij vooral eetherinneringen. De catering van Dour spande toch wel de kroon!
Aadriejan: Jep, die was fantastisch. Er was een groot buffet, koude voorgerechten met garnalen enzo, en heel goede charcuterie. En dan ook nog een warm buffet, echt heerlijk.

Advertentie
1572285158026-000011

Wat zijn jullie plannen voor de komende maanden?
Lucas: Zoals je misschien wel hebt gemerkt, is plannen nooit echt ons ding geweest. Maar we kijken ernaar uit om op FiftyFifty Lab te spelen.
Baptiste: We laten onze manager ons leven bepalen. Wij focussen ons nu gewoon op onze volgende gigs, en ons album staat gepland voor 2020.
Aaron: Jongens, ik denk dat we echt de slechtste band zijn in interviews.

Koop hier je tickets voor FiftyFifty Lab.

1572285184089-000015
1572285198342-000026
1572346197413-000002
1572285221321-000032
1572285245416-000023
1572346037118-000009
1572285285831-000029

Krijg elke zaterdag een overzicht van onze beste verhalen over muziek en meer: schrijf je nu in voor onze newsletter.

Volg VICE België ook op Instagram.