Het project 'Scar the Car' van kunstenaar Eric Vanuytven (40) uit Brussel geeft iedereen de kans om een boodschap te krassen op een oude wagen. Maar in plaats van iets negatief, worden de krassen in dit project deel van een kunstwerk. De fysiek sterke handeling helpt mensen om hun gedachten te kunnen loslaten. Na een aantal krassen wordt voor elke wagen, ongepland, een thema vastgesteld. Door de eerdere boodschappen te zien, blijven mensen vervolgens in datzelfde thema, en zo wordt er uiteindelijk een collectief verhaal verteld.
Advertentie
Ik sprak met Eric over de gekraste verhalen die tot nu toe al zijn ontstaan, en de toekomst van Scar the Car.
VICE: Hey Eric, hoe ben je op het concept van 'Scar The Car' gekomen?
Eric Vanuytven: Als tiener deed ik zelf aan vandalisme. Krassen op wagens, spiegels kapotslaan. Daar kreeg ik een kick van. Met dit project wil ik mensen kennis laten maken met diezelfde sterke emotie, maar dan op een andere manier.Eigenlijk is ‘Scar The Car’ ontstaan als onderdeel van een ander project. De eerste blauwe Lancia hoorde bij het collectieve verhaal van Chez Madeleine, het project waarmee ik evenementen organiseerde in Brusselse nachtwinkels. Tijdens een event dat ik organiseerde in LaVallée, had ik mijn wagen, die Lancia dus, in de feestzaal geparkeerd, en liet ik er mensen op krassen. Het was een soort performance art in samenwerking met de toeschouwer. Na die eerste ervaring, wist ik dat ik verder wou gaan dit idee.Wat maakt van wagens zo’n interessant medium?
Een goed kunstwerk heeft een lage frequentie nodig, in dit geval de daad van het krassen. Als je erover nadenkt, is dat iets heel primitief en makkelijk. Maar je hebt ook een hoge frequentie nodig: een achterliggende betekenis. Dit project brengt die twee aspecten mooi samen.
Eric Vanuytven: Als tiener deed ik zelf aan vandalisme. Krassen op wagens, spiegels kapotslaan. Daar kreeg ik een kick van. Met dit project wil ik mensen kennis laten maken met diezelfde sterke emotie, maar dan op een andere manier.Eigenlijk is ‘Scar The Car’ ontstaan als onderdeel van een ander project. De eerste blauwe Lancia hoorde bij het collectieve verhaal van Chez Madeleine, het project waarmee ik evenementen organiseerde in Brusselse nachtwinkels. Tijdens een event dat ik organiseerde in LaVallée, had ik mijn wagen, die Lancia dus, in de feestzaal geparkeerd, en liet ik er mensen op krassen. Het was een soort performance art in samenwerking met de toeschouwer. Na die eerste ervaring, wist ik dat ik verder wou gaan dit idee.Wat maakt van wagens zo’n interessant medium?
Een goed kunstwerk heeft een lage frequentie nodig, in dit geval de daad van het krassen. Als je erover nadenkt, is dat iets heel primitief en makkelijk. Maar je hebt ook een hoge frequentie nodig: een achterliggende betekenis. Dit project brengt die twee aspecten mooi samen.
Hoe kom je eigenlijk aan al die auto’s?
Heel toevallig allemaal. Het zijn eigenlijk auto's die niet meer mogen rijden: de eigenaars wilden ze dus niet meer hebben. Mijn vader is is garagist, en wordt dan soms door zulke eigenaars gecontacteerd. Zo zijn die wagens hier op een of andere manier beland.
Heel toevallig allemaal. Het zijn eigenlijk auto's die niet meer mogen rijden: de eigenaars wilden ze dus niet meer hebben. Mijn vader is is garagist, en wordt dan soms door zulke eigenaars gecontacteerd. Zo zijn die wagens hier op een of andere manier beland.
Advertentie
Zie je jezelf dan ook als een soort auto dealer?
Een vernieuwde versie ervan. Tegenwoordig hebben auto’s een heel negatieve connotatie: status, vervuiling, individualisme, enzovoort. Ik wil die dingen net breken. De auto's die ik als dealer ‘verkoop’, zijn goed voor de natuur. Ze helpen mensen om hun gedachten los te laten en worden uiteindelijk niet meer beschouwd als afval. We moeten ook echt een nieuwe functie geven aan oude auto’s, want we gaan er steeds meer hebben die niet meer nodig zijn.Kan iedereen er een boodschap in komen krassen?
Ja. Het zit zo: veertig procent van de boodschappen heb ik zelf gekrast, maar die zijn niet van mij afkomstig. Mensen sturen ze naar mij en dan bespreken we het nog voordat ik het erop zet. Met sommige mensen heb ik echt weken gepraat. De andere zestig procent zijn boodschappen die mensen er zelf in willen krassen. Die mensen contacteren mij via Instagram of mail, en dan spreken we een moment af waarop ze kunnen langskomen. Ik moet natuurlijk altijd opletten dat er niet te veel personen tegelijk in de ruimte zijn.
Een vernieuwde versie ervan. Tegenwoordig hebben auto’s een heel negatieve connotatie: status, vervuiling, individualisme, enzovoort. Ik wil die dingen net breken. De auto's die ik als dealer ‘verkoop’, zijn goed voor de natuur. Ze helpen mensen om hun gedachten los te laten en worden uiteindelijk niet meer beschouwd als afval. We moeten ook echt een nieuwe functie geven aan oude auto’s, want we gaan er steeds meer hebben die niet meer nodig zijn.Kan iedereen er een boodschap in komen krassen?
Ja. Het zit zo: veertig procent van de boodschappen heb ik zelf gekrast, maar die zijn niet van mij afkomstig. Mensen sturen ze naar mij en dan bespreken we het nog voordat ik het erop zet. Met sommige mensen heb ik echt weken gepraat. De andere zestig procent zijn boodschappen die mensen er zelf in willen krassen. Die mensen contacteren mij via Instagram of mail, en dan spreken we een moment af waarop ze kunnen langskomen. Ik moet natuurlijk altijd opletten dat er niet te veel personen tegelijk in de ruimte zijn.
Als ik even kijk naar wat er zoal op de auto’s te lezen valt, zie ik dat op de Renault Clio het Coronavirus het overheersende thema blijkt te zijn. Wat vind je daarvan?
Ik zorg enkel voor de wagens; het medium; op de boodschap heb ik geen invloed. Ik wil ook echt niet overkomen als iemand die de Covid-situatie gebruikt om daar iets rond te doen.
Ik zorg enkel voor de wagens; het medium; op de boodschap heb ik geen invloed. Ik wil ook echt niet overkomen als iemand die de Covid-situatie gebruikt om daar iets rond te doen.
Advertentie
Dit project was al veel eerder begonnen. Zo was ‘Chez Madeleine’ ook een tegenreactie op de politieke beslissing van Jan Jambon om zware besparingen door te voeren in de cultuursector. Die boodschap werd op de eerste wagen toen ook snel duidelijk, ook al was dat was dat nooit gepland. Ik breng die woorden gewoon samen. De Clio vertelt nu het collectieve gevoel van mensen tijdens de pandemie in lockdown. Het is allemaal ook makkelijk te vatten en te begrijpen, omdat we er allemaal samen in zitten.
Met welke boodschap ben jij zelf begonnen op deze wagen?
Met een bekende boodschap die uitlegt dat de maatschappij is gebaseerd op ‘X = - X’. Niets is gelijk aan elkaar. Man en vrouw zijn niet gelijk, leeftijd is niet gelijk, landen zijn niet gelijk… Met die boodschap zijn wij opgegroeid en er wordt ons door machtsfiguren ingepraat om daar ook in te blijven geloven. Maar de toekomst is niet zo, dat merk je nu ook al. Daaronder heeft iemand er nog een andere boodschap bijgezet die het nog simpeler uitlegt: ‘Gold is shit. Shit is gold.’
Met een bekende boodschap die uitlegt dat de maatschappij is gebaseerd op ‘X = - X’. Niets is gelijk aan elkaar. Man en vrouw zijn niet gelijk, leeftijd is niet gelijk, landen zijn niet gelijk… Met die boodschap zijn wij opgegroeid en er wordt ons door machtsfiguren ingepraat om daar ook in te blijven geloven. Maar de toekomst is niet zo, dat merk je nu ook al. Daaronder heeft iemand er nog een andere boodschap bijgezet die het nog simpeler uitlegt: ‘Gold is shit. Shit is gold.’
Welk verhaal vertelt de Citroën?
De Citroën staat momenteel in het teken van rouw: een veel moeilijker thema dan de eerste twee auto’s. Deze boodschappen kwamen er na wat er met Adil gebeurd is. Ik had de Citroën naast de Clio gezet, omdat ik nieuwsgierig was naar wat ermee zou gebeuren. Ik wou een vervolg op de Clio, die al bijna vol stond, maar wou zelf niet bepalen wat dat dan juist zou moeten zijn. Het kan zijn dat de boodschap nog omslaat bij de Citroën, maar momenteel ligt de focus dus op rouw.
De Citroën staat momenteel in het teken van rouw: een veel moeilijker thema dan de eerste twee auto’s. Deze boodschappen kwamen er na wat er met Adil gebeurd is. Ik had de Citroën naast de Clio gezet, omdat ik nieuwsgierig was naar wat ermee zou gebeuren. Ik wou een vervolg op de Clio, die al bijna vol stond, maar wou zelf niet bepalen wat dat dan juist zou moeten zijn. Het kan zijn dat de boodschap nog omslaat bij de Citroën, maar momenteel ligt de focus dus op rouw.
Advertentie
Gaan er nog andere dingen gebeuren met deze auto's?
Ik kom zelf uit de skate scene. Die cultuur heeft me enorm veel geleerd, en dat is ook de voornaamste reden waarom ik wou dat er ook geskatet werd op de auto’s. Daarnaast heb ik door verschillende projecten een connectie met Junkster magazine van skaters Melvin Podolski en Pim Notebaert. In hun magazine geven ze carte blanche aan kunstenaars en gaan ze echt in dialoog met hun lezers. Dat is exact wat ik ook wil doen met dit project, en daarom wou ik hen hier ook zo graag bij betrekken.Wat gaat er gebeuren met de auto’s na dit project?
Elk van de wagens gaat zijn eigen traject afleggen. Sommige wagens zullen in hun volledige vorm blijven bestaan, anderen gaan verder als carrosseriestukken. De Citroën is nu verplaatst naar het West Station van Brussel. Daar zal hij een maandje staan. Ik werk samen met een organisatie in Molenbeek waar we een groep van een 150 jongeren die met verdriet zitten, een platform geven om dat verdriet te kunnen verwerken. Dat sluit ook aan bij het thema die de wagen al heeft door de eerdere boodschappen erop. Daarna gaat de Citroën in augustus en september in het Kanal - Centre Pompidou staan, in de voormalige Citroëngarage dus. En de Clio gaat komende maand verplaatst worden naar de tuin van BK6 in Kortrijk. Daar zal er ook weer een nieuwe wagen naast geplaatst worden.Hoe kunnen mensen komen krassen?
Ik heb een mailadres, scarthecar@hotmail.com, waarop mensen me kunnen contacteren. Dat kan ook via mijn persoonlijke Instagram. Vermeld best ook meteen de boodschap die je wil krassen, zodat we daar samen over kunnen praten.
Ik kom zelf uit de skate scene. Die cultuur heeft me enorm veel geleerd, en dat is ook de voornaamste reden waarom ik wou dat er ook geskatet werd op de auto’s. Daarnaast heb ik door verschillende projecten een connectie met Junkster magazine van skaters Melvin Podolski en Pim Notebaert. In hun magazine geven ze carte blanche aan kunstenaars en gaan ze echt in dialoog met hun lezers. Dat is exact wat ik ook wil doen met dit project, en daarom wou ik hen hier ook zo graag bij betrekken.Wat gaat er gebeuren met de auto’s na dit project?
Elk van de wagens gaat zijn eigen traject afleggen. Sommige wagens zullen in hun volledige vorm blijven bestaan, anderen gaan verder als carrosseriestukken. De Citroën is nu verplaatst naar het West Station van Brussel. Daar zal hij een maandje staan. Ik werk samen met een organisatie in Molenbeek waar we een groep van een 150 jongeren die met verdriet zitten, een platform geven om dat verdriet te kunnen verwerken. Dat sluit ook aan bij het thema die de wagen al heeft door de eerdere boodschappen erop. Daarna gaat de Citroën in augustus en september in het Kanal - Centre Pompidou staan, in de voormalige Citroëngarage dus. En de Clio gaat komende maand verplaatst worden naar de tuin van BK6 in Kortrijk. Daar zal er ook weer een nieuwe wagen naast geplaatst worden.Hoe kunnen mensen komen krassen?
Ik heb een mailadres, scarthecar@hotmail.com, waarop mensen me kunnen contacteren. Dat kan ook via mijn persoonlijke Instagram. Vermeld best ook meteen de boodschap die je wil krassen, zodat we daar samen over kunnen praten.
Advertentie