Jonge zorgverleners over angst, egoïsme en zich voorbereiden op het ergste

We applaudisseren nu al twee weken lang elke avond voor de zorgverleners die dag in, dag uit het beste van zichzelf geven en ook serieuze risico’s nemen om tegen het coronavirus te vechten. Onder hen zijn ook de studenten die nu stage lopen in het ziekenhuis, en jonge dokters die nog maar net zijn beginnen werken. De eerste stappen van je carrière zetten aan de frontlijn van een pandemie… Het is waarschijnlijk niet het scenario dat ze voor ogen hadden.

In België blijft het aantal coronapatiënten die in het ziekenhuis opgenomen worden opgenomen elke dag stijgen. Momenteel hebben de Belgische ziekenhuizen genoeg beademingstoestellen om het aantal patiënten die intensieve zorg nodig hebben op te vangen. “Ik denk wel dat we die eerste piek aankunnen,” zegt professor Geert Meyfroidt, voorzitter van de Belgische Vereniging Intensieve Geneeskunde daarover tegen VRT NWS. “We hebben meer intensive care unit-bedden dan Italië [1.900, red].” Het zou een groter probleem zijn als ziekenhuispersoneel, door een mogelijk tekort aan essentieel medisch materiaal zoals mondmaskers, massaal ziek wordt en uitvalt.

Wij vroegen drie jonge zorgverleners die stage lopen of nog niet lang aan het werk zijn hoe ze met deze situatie omgaan: “Het is met een dubbel gevoel dat ik nu stage loop.”

“Ik hoor van collega’s dat hun vrienden en familie vaak fysiek contact mijden, omdat ze weten dat ze op de spoedafdeling staan. Uit schrik. Dat merk ik thuis ook: normaal zit ik tijdens de week op kot en ga ik elk weekend naar huis. Sinds ik op de spoedafdeling sta, hebben mijn ouders liever niet dat ik naar huis kom: ze zijn bang dat ik het coronavirus zou oplopen. Al helemaal omdat mijn vader veearts is. Als hij ziek zou worden en daardoor zou wegvallen, hebben zijn klanten geen andere arts om naartoe te gaan.

Ik blijf dus gewoon op mijn kot, dat voelt nu ook een beetje als quarantaine. Het is geen leuke situatie, en mentaal zal het waarschijnlijk niet makkelijk worden. Maar ik begrijp mijn vader wel, dus leg ik me erbij neer.

Het is met een dubbel gevoel dat ik nu stage loop. Ik heb voor verpleegkunde gekozen om mensen te kunnen helpen, en dat doe ik met volle overtuiging. Ik voel ook dat mijn collega’s het enorm waarderen dat ik in deze periode wil helpen, want alle handen zijn welkom. Maar aan de andere kant ben ik bang dat stagiairs een beetje als goedkope werkkrachten gebruikt worden om tekorten in ziekenhuisdiensten op te vangen. Wij draaien 680 uren mee en krijgen daarvoor zelfs geen middagmaal als vergoeding. Ik vraag me af hoe lang ze stagiairs op deze manier gemotiveerd kunnen houden tijdens de hele corona situatie.

Ze proberen de stagiairs de eerste dagen wat weg te houden van risicopatiënten, maar de komende weken zal ik zeker in aanraking komen met het virus. We nemen natuurlijk goede maatregelen en die patiënten liggen in aparte kamers, maar de kans op besmetting is niet onbestaande. Toch zal die schrik plaats moeten maken voor de zorg voor de patiënt.

De quarantainemaatregelen zijn volgens mij streng genoeg… als ze goed nageleefd worden, tenminste. We mogen niet denken dat alles in no time voorbij zal zijn omdat de cijfers hier in België, vergeleken met andere landen, relatief goed meevallen. We moeten nog even doorbijten en dan hoop ik dat we deze situatie zo snel mogelijk achter ons kunnen laten en weer normaal kunnen leven. Het is lang genoeg winter geweest. Als we nu dus allemaal in ons kot blijven, krijgen we deze zomer misschien toch nog onze festivals en terrasjes!”

“Gelukkig is het virus bij kinderen minder ernstig, dus is het relatief rustig op mijn afdeling. Door dit hele gebeuren ziet mijn co-schap er nu wel wat anders uit dan gedacht. Normaal zou ik enkel op de kinderafdeling staan, maar afhankelijk van de situatie kunnen mijn taken dagelijks veranderen en kan ik ook op andere plaatsen in het ziekenhuis ingezet worden. De ene dag help ik met de paar consultaties die er nog zijn, andere dagen moet ik patiënten triëren bij de ingang van het ziekenhuis.

Binnen enkele maanden ben ik afgestudeerd als arts dus ik vind het belangrijk dat ik, vooral in deze moeilijke periode, mijn hulp kan aanbieden. Wij studenten helpen de werkdruk voor artsen verlagen en zorgen dat de juiste dokters op de juiste plaats kunnen zijn door hun werk elders over te nemen. Natuurlijk is het jammer voor ons co-schap, want veel van mijn medestudenten staan nu niet op de afdeling waar ze eigenlijk wilden staan, en daardoor kunnen ze zich niet ideaal voorbereiden op hun sollicitaties. Maar dat is nu eenmaal zo, en als toekomstige artsen moeten we ook onze verantwoordelijkheid nemen en ons steentje bijdragen.

Elke dag merk ik dat de corona situatie serieuzer wordt, en dat er gelukkig ook steeds meer maatregelen getroffen worden. Nu is het bijvoorbeeld verplicht dat al het personeel via de hoofdingang binnenkomt en dat iedereen de hele dag een mondmasker draagt. Ik merk dat alles in het teken van het virus staat: iedereen in het ziekenhuis is er druk mee bezig. We bereiden ons allemaal voor op mogelijke veranderingen van shifts en afdelingen. Ik hoop dat de situatie hier niet zo ernstig zal worden als in Italië, maar daar moeten we ons wel op voorbereiden. Als we uitgaan van het slechtste, kan het alleen maar meevallen.”

“Ik werk op de afdeling Cardiothoracale Chirurgie: dat betekent dat wij operaties aan het hart, de longen en grote bloedvaten in de borstkas doen. Onze patiënten die net een hartoperatie ondergaan hebben, zijn natuurlijk vogels voor de kat als dat virus zich op de afdeling zou verspreiden, dus de komende weken worden wel spannend. Voorlopig hebben we alles nog onder controle, maar ik denk niet dat dat nog lang zo zal blijven als ik het vergelijk met de situatie in andere ziekenhuizen hier in Nederland. Zo is er een Nederlandse dokter die een verontrustend filmpje stuurde waarin hij vraagt om een deel van zijn patiënten over te nemen die dringend een operatie nodig hebben. Er zijn gewoon te veel covid-19-patiënten, waardoor ze geen andere spoedgevallen meer kunnen behandelen, en dan wordt het natuurlijk gevaarlijk. [De situatie in Nederlandse ziekenhuizen is heel wat ernstiger dan in Belgische, red.]

Bij ons is de sfeer op zich niet slecht, wij hebben nog niet zoveel covid-patiënten. Maar ik merk wel dat iedereen zich al aan het klaarmaken is voor wat er nog gaat komen. Ik doe mijn job heel graag. Maar ja, soms is het zwaar en wordt er veel van je verwacht – al hoort dat er nu eenmaal bij. De coronacrisis wordt een uitdaging voor ons, maar dat is het ook voor de rest van de wereld. We blijven als team samenwerken, dus ik ben niet bang. Al zal ik daar misschien volgende week anders over denken, als de ene na de andere doodvalt.

Ik ben wel erg geschrokken toen we een mail kregen van onze raad van bestuur, over de problematiek van Nederlands medisch personeel dat had geweigerd om mondmaskers of jasjes te geven aan kuispersoneel en logistieke medewerkers. Maar die mensen moeten wel de kamers van coronapatiënten binnen om daar te gaan poetsen: ze lopen dus ook veel risico. Wij artsen en verpleegkundigen krijgen applaus, maar zij houden het ziekenhuis even hard draaiende in deze tijden. Zo zie je maar dat die egoïstische hamstermentaliteit niet enkel in de supermarkten aanwezig is. Al had ik niet verwacht dat ik ze hier te zien zou krijgen.”

Krijg elke week onze 10 beste verhalen gemaild: schrijf je nu in voor de gratis VICE-newsletter.

Volg VICE België op Facebook, Twitter en Instagram voor meer originele verhalen over alles wat ertoe doet in de wereld.