Dit chique coke-hotel was de inspiratie voor ‘Scarface’

Het Mutiny Hotel in Miami opende in 1969. Er kwam een bont gezelschap van drugscriminelen, moordenaars, de CIA, Jacky Onassis, Led Zeppelin en de Miami Dolphins. Eind jaren zeventig groeide het uit tot een van de meest populaire uitgaansbestemmingen ter wereld.

Oja, het was ook de plek waar de beruchte Cocaine Cowboys graag kwamen. De wereld maakte kennis met hen na een bloedbad bij een winkelcentrum in Dadeland, in 1979. In 1984 werd het hotel onder druk van de politie verkocht voor bijna 17 miljoen dollar.

NPR-presentator Roben Farzad schreef er een boek over: Hotel Scarface: Where Cocaine Cowboys Partied and Plotted to Control Miami. In dit boek duikt hij in de geschiedenis van het hotel dat Scarface inspireerde. We belden met hem om te vragen waarom het zo moeilijk was voor de politie om er te infiltreren, of al die beroemdheden en criminelen het wel een beetje met elkaar konden vinden en hoe het allemaal ten einde kwam.

VICE: Wanneer hoorde je voor het eerst over het Mutiny Hotel en waarom besloot je er een boek over te schrijven?
Roben Farzad: In 1994, een week voordat ik ging studeren. Het heeft me lang beziggehouden. Nadat ik verhuisde voor mijn studie ging ik, als ik last van heimwee had, onderzoek doen in de bibliotheek, of ik belde mensen erover op. Uiteindelijk had ik een notitieblok vol met aantekeningen. Toen ik een keer een voorstel moest indienen voor een boek, dacht ik: het is nu of nooit.

Met wie wilde je praten en hoe kon je hen bereiken?
Ik vertelde iedereen in Miami dat ik ermee bezig was. Als je eenmaal iemand te pakken hebt die onderaan de ladder staat, kan die een goed woordje voor je doen. Maar het kost wel veel tijd. Een doorbraak was toen ik een ex-gangster leerde kennen. Hij was net vrij uit de gevangenis en was een restaurant begonnen in Miami. Ik bleef maar lobbyen en lobbyen. Pas toen hij doorhad dat de dingen waar ik over wilde praten verjaard waren en dat ik discreet was en gepassioneerd om dit verhaal te vertellen, wilde hij praten.

Had je wat aan de documentaire Cocaine Cowboys?
De makers van de documentaire schreven een intro voor mijn boek. Billy Corben en Alfred Spellman zijn vrienden van me. We groeiden samen op in hetzelfde deel van Miami. Hun film opende veel deuren voor mij, en de interesse in dit onderwerp leefde weer op. De jongens hadden echt iets groots. Terwijl ik bezig was met mijn onderzoek, nam ik contact met ze op, en wilden ze me graag helpen.

Wat verbaasde je het meest?
Door politici en politie krijg je het idee dat drugsdealers er allemaal uitzien als Tony Montana. Maar een van de grootste cokedealers uit de geschiedenis van Miami rookt al zijn hele leven basecoke, maar kan ook prachtig pianospelen. Hij weet een hoop over antropologie, de CIA, sociologie, politiek en economie.

Je ziet ineens andere kanten van mensen waarvan je dacht dat het cokeverslaafde monsters waren. Toen Scarface gefilmd werd in de jaren tachtig, wilden ze er niks mee te maken hebben. Nu de film een eigen leven is gaan leiden en duizend keer opnieuw is uitgebracht, hoor je ze ineens zeggen: "Hey, maar volgens mij is Scarface dus op mij gebaseerd."

Hoe moeilijk was het voor de politie om te infiltreren in het hotel?
Erg moeilijk. Een agent vertelde me dat een aantal jongens meer snoven op een avond dan hij in een jaar verdiende. Als je zoveel geld hebt, kun je agenten omkopen. Of rechters. De politie had veel moeite om mensen te werven, want er waren zoveel hooggeplaatste agenten corrupt. Ze konden het geld niet weerstaan.

Wat betekende het als je gezien werd in het Mutiny?
De uitslovers waren de Cubanen en hun blanke aanhang. De Colombianen waren onopvallender. Zij waren zakelijk, het ging voor hun om leven en dood. Dealers strooiden met geld om duidelijk te maken dat geld voor hun geen probleem was. Er stond Dom Pérignon en Perrier-Jouët op tafel. Twee mannen bestelden altijd Lafite Rothschild, ontzettend dure wijn uit jaren voor de Cubaanse Revolutie. Ze betaalden cash, twaalfhonderd dollar per fles, en gaven de ober dan nog tweehonderd dollar fooi.

Het meest uitsloverige wat ze konden doen was veel flessen Dom Pérignon bestellen, in een badkuip gieten en er samen met groupies naakt inspringen. Als je veel geld hebt, willen er allerlei soorten vrouwen met je naar bed. Beroemdheden willen met je feesten. Ze gingen feesten met Crosby, Stills, Nash and Young, Fleetwood Mac, die lui.

Hoe gingen beroemdheden, muzikanten, drugsdealer, informanten en de politie met elkaar om in het hotel?
Tussen de politie en de drugsdealers werd het een soort vrijhandelszone. 'We weten waarom je hier bent, jullie weten waarom wij hier zijn, laten we hier geen problemen maken' . Heb je ooit The Wire gezien, waar een jongen langs de politie rijdt en naar hen zwaait? Zo was het ook in het Mutiny. De criminelen hadden persoonlijk niets tegen de agenten. Het was het werk van de agenten om achter de boeven aan te zitten. Het was het werk van de criminelen om de politie te omzeilen en om te kopen. Als je de koning van de club bent en je ziet Stevie Nicks naar binnen lopen, en Led Zeppelin, wil je daar niet als een klein kind op afrennen, dus je stuurt een fles naar hun tafel. Iedereen begreep waarom de rest in de club was. Ze schoten niemand neer en gingen niet met elkaar op de vuist, dat bleef zo totdat Miami plotseling een explosie van moord en bloeddorst kreeg.

Hoe werd het Mutiny Hotel en de criminele klantenkring uiteindelijk gestopt?
Na 1981 bezocht de politie de eigenaar van het hotel. Ze zeiden: "Luister, we hebben hier genoeg van, je kunt het hotel maar beter verkopen." De eigenaar verkocht het hotel uiteindelijk voor zeventien miljoen dollar. Voor het grootste deel werden moorden altijd buiten het Mutiny gepleegd, tot de dood van Margarita.

Wie was zij?
Ze was een prachtig Dominicaans Mutiny-meisje. Ze werd vermoord door een gestoorde Cocaine Cowboy annex seriemoordenaar. Hij offerde dieren en verleidde Margarita, hij zou haar een rolletje in een film kunnen geven. Later vonden ze Margarita op de Florida Keys, gewikkeld in een laken afkomstig van het Mutiny. Toen werd het voor veel mensen in de club duidelijk dat het om leven en dood ging, niet alleen om lol maken. Uiteindelijk werd het Mutiny dus verkocht. Het eindigde met een faillissement.