illustratie: vrouw met spiraal
Illustratie door Eleanor Doughty

FYI.

This story is over 5 years old.

Identiteit

Vrouwen vertellen hoe het vreselijk misging met hun spiraaltje

Een verdwaald spiraaltje, nachtelijke doodsangst, zware depressie en ongewenst zwanger – zomaar een paar dingen die mis kunnen gaan.

Mijn grootmoeder vertelde me eens dat het allerbeste anticonceptiemiddel ter wereld een muntje is. "Je klemt het tussen je knieën, en je moet zorgen dat het er niet van tussenuit valt," zei ze. Met andere woorden: heb geen seks. Oma liegt, want oma heeft dat nooit gebruikt. Zij heeft vijf kinderen, waarvan eentje een 'nakomelingske'. "Opa had die keer te vroeg geschoten." Het valt me op dat de techniek die mijn oma vroeger hanteerde om zwangerschap te voorkomen, de laatste tijd trend is onder mijn vrienden en vriendinnen met een relatie. Ik citeer hierbij mijn beste vriend: "We doen het op de ouderwetse manier: voor het zingen de kerk uit, het zaadje terugtrekken nog voordat het geplant is, goeie oude coïtus interruptus." Zijn vriendin wil geen hormonen in haar lichaam en steeds meer van mijn vriendinnen redeneren op dezelfde manier. Een app op hun telefoon houdt heel nauwkeurig hun menstruatiecyclus bij, waardoor ze goed overzicht hebben op hun meest vruchtbare dagen. Op die dagen gebruiken ze een condoom, of onthouden ze zich volledig. Het is risicovol, maar naar hun gevoel weegt de kans op zwangerschap niet op tegen de negatieve bijwerkingen die ze bij het gebruiken van andere voorbehoedsmiddelen hebben ervaren. Ik begon toen ik zeventien was met de pil, maar los van het feit dat ik die de helft van de tijd vergat, moest ik me door de ene depressiegolf na de andere worstelen. Nu leef ik alweer enkele jaren een vredevol en pilloos bestaan. Fantastisch, maar tegelijkertijd wil ik ook nog lang geen baby baren. Los van klooien met slijmerige condooms, of net als mijn vriendinnen al mijn vertrouwen te vestigen in een app, kent de pil twee logische opvolgers: het anticonceptiestaafje en het spiraaltje.

Advertentie

Ik ken vrij weinig mensen met zo'n staafje in hun bovenarm, maar wel heel veel vrouwen met een spiraaltje. Het gros van hen is daar hartstikke tevreden mee, maar het blijkt ook vreselijk mis te kunnen gaan. Hieronder vind je een aantal doemscenario's waar mijn baarmoeder spontaan van ineenkrimpt.

LAURA (20)
Een jaar geleden besloot ik over te schakelen van de pil op een spiraaltje. Eigenlijk wou ik een koperspiraal, maar mijn gynaecoloog raadde me aan Mirena te nemen, het hormoonspiraal. Hij liet Mirena klinken als een droom: niet meer elke dag een pil moeten slikken, nooit meer ongesteld worden en je kunt het een paar jaar laten zitten. Eerst was ik heel tevreden, maar ik begon me voortdurend opgezwollen te voelen. Ik kwam in een paar maanden tijd tien kilo aan en kreeg overal hele erge acne. Ik begreep er niets van. Ik ben van nature erg slank, eet gezond en zelfs tijdens mijn puberteit had ik geen puisten. Daarbij switchte ik steeds vaker als een schizofreen van vrolijk mens naar depressieve trut. Mijn gynaecoloog zei dat deze symptomen niets met mijn spiraal te maken konden hebben. "Je hebt gewoon acne doordat je gestopt bent met de pil," zei hij. Op internet las ik hele andere verhalen en toen werd ik woedend. Ik maakte een afspraak om het ding direct te laten verwijderen. Ik dacht dat de hel over zou zijn, maar een paar nachten nadat het spiraal weg was, werd ik wakker met hevige krampen in mijn buik en pijn in mijn hele lichaam. Ik dacht dat mijn appendix openscheurde, of dat ik aan het sterven was. Ik probeerde recht te staan om een pijnstiller te halen, maar viel bijna om. Alle energie die ik had ging naar het roepen van mijn moeder. Ze hielp me op bed, kwam naast me zitten en hield mijn hand vast. Ik zweette en trilde als een gek. Volgens mijn moeder was het enkele minuten later voorbij, maar voor mij voelde het als een urenlang martelspel. Later hoorde ik dat die pijn kwam doordat al mijn maandenlange onderdrukte hormonen tijdens mijn nieuwe eisprong in één keer vrij kwamen.

Advertentie

CLAUDIA (27)
Ik had een koperspiraal, maar werd dwars daar doorheen zwanger. Ik was twee keer niet ongesteld geworden, terwijl je met een koperspiraal nog wel een normale cyclus hoort te hebben. Twee zwangerschapstesten zeiden dat ik zwanger was, maar ik wou het niet geloven – met dat spiraal hoorde ik vijf jaar safe te zitten. Ik ging naar de gynaecoloog en die vertelde me dat ik al negen weken zwanger was. Ze haalde mijn spiraal er gelijk uit, en terwijl ik keek naar dat minimensje op het scherm vroeg ik of ze dat kind er niet ook gelijk uit kon trekken. Ik vroeg om een abortus, maar kreeg vijf dagen bedenktijd. In die tijd besloten mijn vriend en ik het kindje toch te houden. Vijf dagen later belde een collega van mijn gynaecoloog – een man die ik uberhaupt nog nooit gezien had – en hij vroeg me heel onpersoonlijk: "Waar wil je het doen, hier of ergens anders?" Ik vond het echt een verkeerde en ongevoelige benadering. Die vijf dagen bedenktijd dienen toch ergens voor? Ik zei dat ik geen van beide wilde en had besloten om het kind zou houden. Nu ben ik heel blij, maar de week dat ik erachter kwam dat mijn spiraal niet had gewerkt, ging ik door een kleine hel.

MARION* (29)
Ongeveer een jaar na het plaatsen van mijn spiraal, kreeg ik lichamelijke klachten die ik daarvoor nooit gehad had. Ik was extreem vermoeid en steeds vaker voelde ik een drukkende buikpijn. Ik las online dat dat met mijn spiraal te maken kon hebben. Toen ik op controle ging, zei de gynaecoloog dat mijn spiraal spoorloos was. "Hij is verdwaald," zei ze. Ik weet nog dat ik dacht: verdwaald, hoe dan? Dat ding hoort toch geen eigen leven te hebben? Een paar dagen later kreeg ik een hysteroscopie – een kijkoperatie waarbij ze met een ziekenhuisversie van een light saber en een minuscule camera in mijn vagina gingen, om te kijken of het spiraal niet meer in mijn baarmoeder zat. En inderdaad, het ding was nergens te bespeuren. Na een röntgenfoto bleek dat hij in mijn buikholte zat. Uiteindelijk is het goed afgelopen: het spiraal werd operatief verwijderd en de klachten gingen volledig weg. Maar man, wat was dat eng.

Advertentie

VALERIE (26)
Bij de eerste controle na de bevalling van mijn tweede kind, vroeg de gynaecoloog heel kortaf: "Wat gaan we doen, pil of spiraal?" Ik was overdonderd en zei dat ik de pil af en toe vergeet. Ze benadrukte dat bijna elke vrouw een spiraal heeft, gaf me een briefje om het op te halen. Bij mijn eerstvolgende ongesteldheid kon ze het al plaatsen. Ik kreeg weinig uitleg, maar vertrouwde haar volledig. De ochtend nadat het spiraal was gezet,stond ik met een zwaar neerslachtig gevoel op. Bij alles wat ik deed, kon ik huilen. De was doen? Huilen. Iemand vroeg me hoe het met me ging? Huilen. Kind eten geven? Huilen. Ik zie mezelf nog zitten in de keuken met mijn kinderen, alle drie huilend. Andere moeders en grootmoeders herhaalden voortdurend dat het normaal was dat ik me zo voelde. Dat hoort nu eenmaal bij het krijgen van een tweede kind. Dat is gewoon zwaar. Ik bleef het als abnormaal ervaren. Ik ben een opgewekt persoon, met lieve kinderen en heel veel tijd om met ze door te brengen. Mijn partner – aan wie ik me opeens de hele tijd ergerde – vertelde me zachtjes dat alles begonnen was nadat ik het spiraaltje had laten zetten. Toen ik mijn huisarts daarnaar vroeg, zei hij dat dat onmogelijk was. Hij schreef me antidepressiva voor en diagnosticeerde een postnatale depressie. Ik slikte die pillen anderhalve maand lang en toen ging ik samen met mijn partner de bijsluiter van het spiraal lezen. Daar staat op dat je er hevig depressief van kan worden. Ik belde naar mijn gynaecoloog om het spiraal zo snel mogelijk te laten verwijderen, maar dat kon pas zes weken later. Zes weken! Toen ik het liet verwijderen, probeerde ze me nog te overtuigen het toch te houden. Al die maanden had ik geen seks met mijn vriend. Niet alleen omdat ik een soort Cruella de Vil was, maar ook omdat het spiraal als een soort prikkeldraad voelde aan zijn eikel. De draad die nodig is om het spiraal eruit te halen was te lang, maar om dat korter te knippen moest ik ook wekenlang wachten op een afspraak. De dag nadat het spiraaltje uit mijn lijf was, voelde ik me weer alsof ik de wereld aankon. Mijn lichaam heeft er nog een maand over gedaan om weer haar normale cyclus te vinden en nu zweer ik bij de pil. Ik vergeet ze ook niet meer: de strips liggen open en bloot op de keukentafel en iedereen mag het zien."

SARA* (26)
Ik moest door een dokter een stukje baarmoederhalsweefsel laten uitsnijden om te onderzoeken of ik baarmoederhalskanker had. Dat gebeurt zonder verdoving. Ik ben een harde tante, dus daar kan ik normaal gesproken wel tegen. Maar toen ze het mesje eruit haalden, werd mijn koperspiraal per ongeluk meegetrokken. Het hele zaakje begon hevig te bloeden. De dokter heeft het direct opnieuw ingebracht en de dag erna moest ik de hele dag blijven zitten omdat ik zoveel pijn had. Verder ben ik altijd al heel tevreden geweest met mijn spiraal.

* Sommige namen in dit stuk zijn veranderd om anonimiteit te bewaren. Alle namen zijn bij de redactie bekend

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.