Lifters delen hun wildste liftverhalen

Met je duim omhoog langs de weg staan is universele gebarentaal. Het betekent dat je gratis ergens probeert te komen en in de tussentijd hoopt een goed avontuur te beleven. Want als je vaak genoeg bij wildvreemden in de auto stapt, dan is avontuur een kwestie van tijd, of dat avontuur nou leuk is of niet. Het wederzijdse besef dat je elkaar waarschijnlijk nooit meer gaat zien levert vaak interessante gesprekken en vreemde situaties op. Daarnaast is de kans zeer klein dat je een lift krijg van een verschrikkelijk saai persoon, om de simpele reden dat saaie personen over het algemeen geen lifters meenemen. Wat overblijft is een groep potentiële chauffeurs die vaker wel dan niet een flinke klap van de molen hebben gekregen.

Toen ik een jaar of twintig was besloot ik een rugzak te kopen en de wijde wereld liftend te verkennen. Die wijde wereld hield op net over de grens van Spanje, waar ik erachter kwam dat ik Frankrijk toch leuker vond. Het doelloos rondliften hield ik de hele zomer vol.

Na een ongunstig ritje belandde ik in één of ander gehucht waar ik niet wilde blijven, dus liep ik rond negen uur ’s avonds met mijn duim omhoog langs de weg. Ik had me erbij neergelegd dat ik waarschijnlijk in een weiland of in de struiken zou slapen – liften in het donker is over het algemeen geen succes – totdat er een truck voor me stopte.

Achter het stuur zat Pauline, een jonge vrouw met dreadlocks. Tony lag achterin een joint te roken en ik deelde mijn stoel met een hond die Vodka heette. Tony en Pauline werkten allebei in een kerncentrale en woonden in hun truck. Ze waren onderweg naar een feestje en vroegen of ik zin had om mee te gaan. Als ik wilde mocht ik ook in de truck blijven slapen. Aangezien ik niks op de planning had staan zei ik “ja,” zonder verdere vragen te stellen.

We reden een kwartier door het dichte bos, en ik vroeg me af wat voor feestje dit in godsnaam kon zijn. Even twijfelde ik of er wel een feestje was. We kwamen uit op een open plek, waar minstens honderd auto’s en busjes geparkeerd stonden. Tony en Pauline hoorden bij een zogenaamde ‘tribe’ die illegale teknoraves organiseert. Een ‘free party’, noemden ze het zelf. Ze gaven me eten, whisky en wiet, en daarna ging ik mijn eigen weg op het feest.

Er stond een metershoge muur van speakers waar keiharde tekno uitkwam. Aangezien ik ongeveer de enige was die niet aan de drugs zat – wat wel nodig was om deze muziek te waarderen – ging ik op zoek naar iets verdovends. In gebrekkig Frans sprak ik wat mensen aan en leerde ik dat xtc lastig was om aan te komen. Er was wel LSD, wat ik nog nooit gebruikt had, en in ruil voor vijf euro legde een vriendelijke meneer een zegeltje op mijn tong. Daarna tripte ik tien uur lang de ballen uit mijn broek.

Het fanatieke liften heb ik inmiddels achter me gelaten – hoewel het sporadisch nog weleens gebeurt – maar gelukkig zijn er nog genoeg anderen die af en toe bij vreemden in de auto stappen om een avontuur te beleven. Dit zijn hun wildste verhalen.

Samen met twee vriendinnen reisde ik door Costa Rica. We hadden weinig geld dus besloten we te liften, onder de voorwaarde dat we alleen zouden instappen als het veilig aanvoelde. Ruim 250 kilometer en meer dan tien ritjes verder hadden we de smaak aardig te pakken. Een paar dagen later probeerden we terug te liften naar de stad Tamarindo, waar we Spaanse lessen volgden. Een stel dat ook die kant op ging nam ons mee en zette ons ongeveer dertig kilometer voor onze bestemming af. Het was inmiddels donker, er waren geen mensen, en verder was er eigenlijk ook helemaal niks. Na een paar uur waren we wanhopig – we hadden geen idee wat we moesten doen.

Uiteindelijk zagen we een taxibusje onze kant op rijden. We sprongen overeind en hielden de taxi zwaaiend en roepend aan. Ik zei dat we geen geld hadden maar dat was geen probleem, zeiden de twee mannen in het busje. Ze gingen toch terug naar de taxicentrale. We waren zo opgelucht en moe dat het ons niet interesseerde of het wel veilig voelde.

Na een tijdje viel het mijn vriendin op dat we niet meer op de snelweg, maar op een landweg reden. Ik grapte dat de mannen waarschijnlijk ergens drugs moesten afleveren. Het voelde niet goed – we waren stil, nerveus en nieuwsgierig naar wat er ging gebeuren. Ze stopten het busje ergens in de jungle en trokken de zijdeur open. De mannen zeiden dat we moesten uitstappen. Ik dacht alleen maar aan mijn vader en hoe hij me altijd verboden had om te liften. Ik was doodsbang dat we verkracht en vermoord zouden worden.

Ze probeerden me uit het busje te trekken maar ik hield me vast. Ik trapte van me af en mijn vriendinnen sloegen iedere hand die me aanraakte weg. De mannen trokken zich terug en overlegden met elkaar. Wij stonden strak van de adrenaline. Ik dacht na over hoe we konden ontsnappen, de bus stelen, of meewerken en ze vermoorden – je overlevingsinstinct is gestoord.

De mannen zeiden dat ze ons geld wilden, maar we hadden niks. Eén van de mannen zocht nerveus in mijn rugzak en de ander trok zijn pistool. We moesten uitstappen en onze spullen achterlaten. Dit deden we en gingen direct op de grond liggen. Ze gooiden een paar van onze spullen uit het busje en reden weg. We hadden geen idee waar we waren en we waren zwaar getraumatiseerd.

Het lukte ons om de weg richting Tamardino te vinden, maar we waren doodsbang voor iedere auto die langsreed. We verstopten ons telkens in de struiken als er iemand aankwam. Eén van mijn vriendinnen raakte hierbij gewond, en toen hebben we huiverig een auto aangehouden. Daarin zat een vriendelijk stel uit de omgeving dat totaal niet verbaasd was door ons verhaal. Het bleek vaker te gebeuren. Ze zetten ons af bij het politiebureau, maar de agenten wilden ons alleen helpen als we een drankje met ze dronken. Het was te bizar voor woorden. We wilden toen alleen nog maar naar huis.

Deze ervaring heeft een lange nasleep voor me gehad. Ik was bang voor mensen, bussen, taxi’s, spontane avonturen en reizen, terwijl ik daar altijd van hield. Met de nodige psychologische hulp ben ik er acht jaar later sterker dan ooit uitgekomen. Ik ben niet gestopt met reizen – momenteel ben ik in India – en ik ben niet bang meer. Het zou zonde zijn als deze ervaring me ervan zou weerhouden om andere mooie ervaringen op te doen.

Een vriend en ik hadden het geweldige idee om verkleed als echte Fransmannen – met baretten, gestreepte shirts, getekende snorren en bewapend met stokbroden – door Frankrijk te liften. Of dit ons hielp tijdens het liften of juist tegen ons werkte maakte ons niet uit, want wij vonden het lachen.

We hadden twee xtc-pillen meegenomen om te gebruiken in ‘geval van nood’, oftewel: wanneer we er zin in kregen. Die nood ontstond op een regenachtige dag toen we verdwaald waren in een treurig dorp en wel een oppepper konden gebruiken. We zochten de eerste de beste plek om allebei een pil te nemen; onder de laadbak van een vrachtwagen op iemands privéterrein. Toen de xtc begon te werken stond ik me uit te strekken in de regen. De eigenaresse van het terrein zag dit en kwam naar buiten om te vragen wat ik op haar terrein aan het doen was. Mijn vriend lag onder de vrachtwagen toe te kijken hoe ik ons eruit probeerde te lullen. Ik spreek totaal geen Frans, dus het werd haar gauw duidelijk dat het geen zin had om met me te praten. Ze gaf het op en liet ons met rust. Toen het ophield met regenen gingen we liften.

We werden meegenomen door een man die ontzettend veel op Matt Damon leek. Hij had ook een baret op – op dat moment creëerde dat echt een band. Ik zat voorin en moest met hem praten, maar zijn Engels was net zo goed als mijn Frans dus gelukkig we waren gauw uitgepraat. We hadden geen idee of Matt in de gaten had dat we flink zaten te spacen, maar hij liet het in ieder geval niet merken.

Hij zette ons af in een buitenwijk van Parijs waar het wemelde van de daklozen, junks, prostituees en ander raar volk dat rondstruinde en bij krottige tenten rondhing. Het leek erop dat vanuit de tenten gedeald werd. Omdat we er als typische Franse idioten uitzagen vielen we op, en wellicht door de xtc voelden we ons allebei totaal niet op ons gemak. We liepen een willekeurige richting op en zagen een vrouw met vier kinderen, waarvan er drie midden op de stoep zaten te kakken alsof dat doodnormaal was. De stad van de liefde hebben we die dag niet gezien.

Ik was in Australië en ik moest een afstand van 1500 kilometer afleggen. Dit kon met de bus, maar dat leek me saai en bovendien zonde van mijn geld. Liften leek me een stuk leuker maar niemand wilde met me mee, dus ging ik alleen. Ik had nog nooit eerder gelift en bij mijn allereerste ritje ging het meteen fout.

Een 58-jarige man in een camper nam me mee en aanvankelijk was het heel gezellig. Hij kwam een beetje eenzaam over maar hij was vriendelijk en zijn muzieksmaak was goed. Na een tijdje vertelde hij dat-ie aan het daten was. Leuk voor hem, dacht ik. Hij vertelde dat hij een meesteres had ontmoet en dat zij hem had geleerd hoe geil het is als iemand toekijkt terwijl je masturbeert. Ik vond het een tikkeltje vreemd, maar dacht er verder niet teveel over na. Subtiel zette ik de muziek iets harder en daarmee bloedde het gesprek dood.

Een half uur later parkeerde hij de camper op een zijweg waar niemand ons kon zien. Hij stelde voor om mij te betalen als ik zou kijken terwijl hij zich aftrok. Ik zei meteen dat ik dit echt niet ging doen. Ik vond het super ongemakkelijk en eigenlijk ook wel eng, maar hij schaamde zich totaal niet. Dat bleek ook uit de nonchalante bobbel in zijn broek. Vervolgens reed hij verder alsof er niks gebeurd was. Een minuut later drong het volledig tot me door wat er gebeurd was, en eiste ik dat hij me liet uitstappen. Het maakte me niet uit dat we in niemandsland waren en dat ik in de brandende zon zou staan. Ik wilde eruit. Ik had ontzettende buikpijn en belde meteen mijn vriend omdat ik best wel overstuur was. Daarna ben ik toch maar verder gelift, deels omdat ik wel moest, maar ook omdat ik me niet zo makkelijk uit het veld laat slaan. Uiteindelijk heb ik de volledige 1500 kilometer zonder verdere bijzonderheden gelift.

Ik was een keer al liftend in een schattig dorpje in het zuiden van Spanje beland, en net buiten dat dorpje zag ik een mooie heuvel om mijn tent op te zetten en te overnachten. Ik ben niet goed in inschattingen maken want het kostte me anderhalf uur om bij de heuvel te komen en het was die dag belachelijk heet. Toen ik er eenmaal was aangekomen, moest en zou ik erop slapen.

Een uur later stond ik er bovenop en kwam ik tot de conclusie dat het er volkomen verschrikkelijk was: ongeveer ieder denkbaar vliegend insect had het op me gemunt en de heuvel was gemaakt van massief steen. Het was geen plek waar je vrijwillig wilde zijn. Ik ontdekte een snellere route naar beneden en stond gehavend en verbrand met mijn duim omhoog langs de weg, terug naar het dorp.

Een kerel op een scooter nam me mee en bood aan om me op een biertje te trakteren. Ik vertelde dat ik net op die heuvel was geweest en dat het geen succes was. Hij moest lachen en zei dat hij een betere heuvel wist om op te slapen. We dronken ons bier en stapten weer op de scooter, op weg naar de betere heuvel.

Hij reed omhoog alsof hij het vaker had gedaan, terwijl er helemaal geen weg was. Het uitzicht vanaf de top was mooi, maar verder was het hetzelfde als de vorige heuvel: niet te doen. Ik zei dat ik liever naar een camping ging, maar hij drong aan dat ik hier moest slapen. Het was een beetje ongemakkelijk omdat ik niet onbeleefd wilde zijn maar ik wilde ook echt niet op die heuvel blijven.

Hij belde iemand op en stond tien minuten te bellen waar ik bij stond. Ik verstond er geen woord van, en dat wist hij, maar ik merkte wel dat hij het over mij had. Vanaf dat moment had ik sterk het gevoel dat er iets niet klopte. Na zijn telefoongesprek wees hij een geschikte plek voor mijn tent aan. Het leek me makkelijker om te doen alsof ik daar inderdaad ging slapen, dus ik bedankte hem voor alles. Hij stapte op zijn scooter en vroeg of ik heroïne van hem wilde kopen. Dat hoefde niet. Ik wachtte tot hij uit zicht was en toen zo snel als ik kon die heuvel weer afgelopen.