Iris doorbreekt de dagelijkse sleur door op te treden in latex

Bekijk hier de eerste aflevering van 'Leven met een Fetisj'. De tekst gaat verder onder de video.

Iris zit al jarenlang vuistdiep in de fetisj-scene. Ze doet performances op grote Nederlandse fetisj-feesten zoals Unleashed en EuroPerve in een latex nonnenpak, terwijl ze sensueel danst met een bloedend kruis in haar handen. Ze verkleedt zich als Roodkapje en geeft de grote boze wolf op het podium straf. Voor een andere performance giet ze melk over zichzelf heen, terwijl ze gelikt wordt door vrouwen in latex kattenpakken. Ook staat ze model voor shoots en werkt ze in een fetisj-winkel op de Zeedijk in Amsterdam. Voor Iris is dit de perfecte manier om zichzelf uit te drukken en uit de sleur van het alledaagse leven te ontsnappen.

Iris woont in een gezellig huisje in de buurt van Amsterdam, samen met haar man, kinderen en haar kat. Als ik bij haar op bezoek ga, zit haar zoon boven, op z’n slaapkamer. In de woonkamer zit make-upartiest Marjolein en Nereida Deadlysin. Zij is eveneens fetisjmodel en ook een vast gezicht in de fetisjwereld. Nereida en Marjolein houden vooral van suspension, waarbij je je laat ophijsen aan vleeshaken. “Ik wilde zien hoe sterk ik was, en ik dacht: als ik dit kan, kan ik alles aan,” vertelt Marjolein terwijl ze Iris opmaakt. “Nu haal ik er ook gewoon een enorme kick uit. Het doet pijn, maar als ik dat heb overwonnen, is het heel lekker. Eerst deden alleen mannen het. Toen ik zei dat ik het ook wilde proberen, vonden mensen dat gek, omdat ik een meisje ben. Ik wilde aan mensen laten zien dat ik het aankon.”

Het dragen van latex is voor Iris een manier om te vechten tegen het vastgeroeste beeld van wat een vrouw zou moeten zijn. “Kijk, het is niet dat ik geobsedeerd ben door één ding en dat ik enkel daardoor opgewonden word, totaal niet,” legt Iris uit. “Maar ik heb er wel altijd al van gehouden om me op een unieke manier te kleden, mezelf op te maken en te zoeken naar manieren om mezelf uit te drukken. Ik was altijd al die opvallende moeder op het schoolplein. En de fetisjwereld omarmt dat volledig. Daar mag je eruitzien hoe je wilt en is het niet van ‘doe maar normaal’.”

Iris hield er als kind al van om zich te verkleden. Urenlang stond ze voor de spiegel, op zoek naar die ene outfit waar ze zich goed in voelde. “Waarom zou je dat in godsnaam willen verliezen als volwassene?”, lacht ze. Nu heeft ze een hele collectie pakken: van felrode latex pakken tot sexy jurken en torenhoge naaldhakken. “In de fetisjwereld wordt het aangemoedigd om jezelf uit te drukken,” vertelt Iris. Zometeen poseert ze met een latex masker, in grote leren laarzen met naaldhakken en leren korsetten die rechtstreeks uit een aflevering van Xena, Warrior Princess lijken te komen. De analogie met verkleedpartijtjes is, als je het pijnlijke proces van jezelf in een korset hijsen wegdenkt, snel gemaakt.

Volgens Iris is de fetisjwereld sexy en spannend, en heeft het nog maar weinig te maken met het klassieke beeld van een treurige man die koste wat het kost z’n fetisj probeert te verbergen. “Je hebt er als vrouw de vrijheid om te bepalen wie je wil zijn, zonder dat iemand je veroordeelt. Dat is een heel fijn gevoel,” vertelt ze.

Iris vertelt hoe ze op een avond op een fetisjfeest terechtkwam. Er was een dresscode, maar omdat ze een leren broek droeg mocht ze toch naar binnen. Alleen moest ze wel haar T-shirt uittrekken. De hele avond liep ze rond in haar beha. “Iedereen was gewoon z’n ding aan het doen en niemand viel me lastig of keek me raar aan omdat ik weinig kleren aan had. Dat vond ik zo verfrissend,” vertelt ze. Zo wilde ze wel vaker uitgaan. Ze kocht kaartjes voor een ander fetisj-feest en sindsdien was ze verkocht.

Maar los van de open sfeer die er in de fetisjwereld heerst, voelt Iris zich ook gewoon goed in latex. “Ik vind het ongelooflijk sexy en krachtig. Ik zie liever een vrouw in een mooie catsuit dan in een lange winterjas. Als vrouw heb je zoveel kracht en kan je zoveel kanten op met je seksualiteit. Je kunt gerust halfnaakt lopen als je dat sexy vindt, maar door volledig in rubber gekleed te gaan en hoge hakken aan te trekken, kun je ook je lichaam benadrukken.”

Iris treedt soms op als Roodkapje, waarbij ze in haar blote borsten danst op het podium. Soms draagt ze een volledig doorzichtig rubberen pak. Het is sensueel, soms extreem, maar bovenal een veilige manier om haar seksualiteit uit te drukken. “Ik heb twee dochters en in een ideale wereld zouden ze niet op hun uiterlijk beoordeeld worden, wat ze ook aan hebben,” zegt ze. “Maar als vrouw ben je helaas altijd zelfbewust van hoe je gezien wordt.”

Ondanks dat ze zich verzet tegen het seksualiseren van vrouwen, houdt Iris er wel van om geobjectiveerd te worden, zolang het maar in een veilige omgeving gebeurt. “Stel dat ik voor die volledige porno-look wil gaan, dan kan dat gewoon. Op een feestje kan ik dan alsnog beslissen of ik ook zin heb in seks of gewoon er geil uit wil zien. Ik word er niet op afgerekend,” vertelt Iris. “Het gebeurt wel dat mannen me vragen of ze m’n voeten mogen kussen. Dat is in elk geval eerlijker dan dat ze me trakteren op een drankje, met hetzelfde doel. Mijn ervaring is trouwens dat mannen zich onderdanig voelen aan mij. Dat hoeft helemaal niet, maar het gebeurt gewoon. Ik denk dat dat door mijn uitstraling komt.”

Het gezin van Iris weet over haar werk in de fetisjwereld. “Mijn moeder vond het ook altijd interessant. Zij was degene die me hielp met het maken van een korset, bijvoorbeeld,” zegt ze lachend. “En mijn zoon zegt dat hij blij is met zo’n moeder. Hij vindt dat ik er stoer uitzie, en dat hij met me kan lachen. Weet je, we leven in een eenheidsworst waar alles hetzelfde moet zijn. Door mezelf uit te leven, kan ik daaraan ontsnappen.” Marjolein knikt, ook zij heeft een gruwelijke hekel aan de mentaliteit van de gemiddelde Nederlander die vindt dat je ‘maar normaal moet doen, want dan doe je al gek genoeg.’ “We hebben allemaal dezelfde kleren, dezelfde auto en dezelfde mening,” zegt Iris. “Je eventjes verliezen in een spannende, sexy wereld, doorbreekt de sleur van het leven.”