We hebben de plek gevonden waar Belgische politici zich komen volschranzen

In de reeks WTFood gaan we op zoek naar bizarre en innovatieve plekken in de Belgische culinaire wereld.

Ik bevind me op een honderdtal meters van de Wetstraat 16, bij milieuactivisten ook bekend als de moeilijkst te bereiken plek in heel Brussel. De Belgische parlementen en overheden die hier zetelen hebben één onverwacht gemeenschappelijk kenmerk: ze kijken allemaal uit op BEAT, een Brussels restaurant dat de hongerige buiken van onze politici volledig naar z’n vettige hand heeft gezet. En wat ze hier serveren is zo schandalig dat zelfs een seksaffaire in het koningshuis erbij zou verbleken.

Wanneer ik op een vrijdagmiddag BEAT binnenstap, wordt ik begroet door de lusteloze gezichten van de Belgische politieke elite die hier tijdens hun etentjes losjes over bedragen spreken met meer nullen dan ik ooit zal bezitten. Hier vervullen dassen nog hun oorspronkelijke rol: sausvlekken op in de solden gekochte designerhemden verstoppen. De chique varens en trendy bistro-inrichting die mij omringen, zijn eigenlijk maar een maskerade voor waar het hier echt om draait: traditioneel Belgisch eten, maar dan bereid door een kok zoals Trump er waarschijnlijk ook één heeft.

Spruitjes (die uit de diepvries komen) met vol-au-vent en champignonmousse: de perfecte manier om je Japanse collega’s een Belgische ervaring voor te schotelen zonder een rekening à la Hof Van Cleve te moeten betalen. Extra bonus: de kans is groot dat als je hier even goed rondkijkt tussen die kudde politici in maatpakken, je een Charles Michel lookalike kunt spotten om tegen je buitenlandse gasten over te grappen. Zo niet kan je nog altijd afkomen met die immer amusante anekdote over voormalig Belgisch premier Yves Leterme die live op TV de (Franse) Marseillaise zong in plaats van onze (Belgische) Brabançonne.

Ik prop me tussen twee politieke medewerkers en mensen die voor het kabinet van de premier werken. De ober die het menu komt brengen lijkt ook niet echt te weten wat hij hier aan het doen is. Ik voel me een beetje overrompeld, en probeer snel in de huid te kruipen van een belangrijk Kamerlid dat een entree wil bestellen. Een voorgerecht dat opvalt dus, maar ook de aangenamere dingen in het leven niet vergeet, concreet: vettig eten. En dus ga ik schaamteloos voor de gepaneerde mosselen. Die arriveren iets later met een gigantische schaal mayonaise en een berg lente-uitjes. Voor mijn neus liggen nu tientallen mosselen, knapperig en bedekt met een gouden laag broodkruimels. Ik zou net zo goed vegetarisch kunnen hebben besteld, aangezien de kip, mosselen en tofu er hier allemaal hetzelfde uitzien in hun gefrituurde jasje.

Aan de tafel naast mij zit een man in driedelig pak zijn lunchpartner vierkant uit te schelden. De ontvanger van zijn scheldtirades antwoordt beleefd, maar met een nerveus lachje. Werkelijk het perfecte moment om mijn steakmes boven te halen, bedenk ik, vooral omdat mijn hoofdgerecht net wordt geserveerd. Of eerder: hoofdgerechten. Het is namelijk nog te vroeg om te kiezen tussen het royale verkiezingstriomf-feestgerecht en het meer bescheiden redelijke-prestatie-neergezet-troostgerecht.

Aan de ene kant van de ring staat dus het lokale lichtgewicht en tevens publiekslieveling: de BEAT Burger. Kipfilet - uiteraard gepaneerd, of wat dacht je - tussen twee rasechte Luikse wafels. Ik ga voor een uitvoering genaamd ‘The Belgian’, met oude Brugse kaas, rode uien en saus van de chef.

Ik durf hier niet echt met mijn handen eten, dus neem ik de hypocriete techniek van de business men rondom me maar over: burgers eten met bestek. Het is pure zelfkastijding, maar dat is hier natuurlijk gewoon part of the game.

Toch blijft er één ding waar ik nooit van mijn leven mijn vork in zal steken: een pakje frieten. Om mijn rebellie te troosten, heb ik daarom een portie ‘Belgian fries’ besteld. De best wel typisch Belgisch frieten worden wel vergezeld door een gewaagde extra: een volledige overdekking met gesmolten kaas, die van elke friet druipt die ik vastpak. Ik moet ondertussen mijn best doen om mijn lach in te houden terwijl ik denk aan de ongemakkelijk opgeblazen magen van mijn buren tijdens eindeloze parlementaire zittingen.

In de andere hoek van de ring bevindt zich de Kristof Calvo van de heruitgevonden specialiteiten, de enige vegetarische schotel op het menu: een risotto. Geen klassieke risotto op basis van champignons en parmezaankaas, nee, dit gerecht is duidelijk aan het hengelen naar voorkeurstemmen. De belangrijkste argumenten van de risotto à la BEAT: gekarameliseerde witloof en verbrijzelde speculooskoekjes. Het is een gerecht dat niet enkel op culinair gebied een zwaargewicht is, maar met 500 gram ook gewoon echt veel weegt. De combinatie van gestoofde witloof en romige rijst is een delicatesse, maar zeker geen lichte lunch. En daar bovenop ook nog eens speculoos? Dat is gewoon overdreven - zoals wel vaker in de politiek én in de keuken. Gelukkig worden zulke situaties in beide gevallen ook weer snel vergeten.

Met een zwaar hart en een nog zwaardere maag verlaat ik BEAT en daarmee ook de elite in deze royale buurt. Ook ik voel me nu een stapje dichter bij het gewone volk na een hamburger met wafels, maar nog meer voel ik me weinig verwijderd van een food coma.

En hoewel ik na deze middag in dat verborgen restaurant voor politici nog steeds niet weet op wie ik moet stemmen, heb ik tenminste geleerd dat die chique mensen die dassen dragen op restaurant uiteindelijk mensen zijn zoals jij en ik. Ze zijn op zoek naar dezelfde kleine pleziertjes in het leven, zoals die ene lekkere crème brûlée met cuberdons. En als ze daarna door hun overvolle maag bijna in slaap vallen tijdens die belangrijke parlementaire werkgroep - dan is dat maar zo.

Krijg elke week onze beste verhalen en fotoreeksen: abonneer je op onze newsletter. En volg VICE België meteen ook maar op Instagram en Twitter.