De vrouw die spoorloos verdween en voer werd voor de roddelbladen

Dat Claudia Lawrence graag naar Your Song van Elton John luisterde, is een understatement. Haar vrienden weten nog goed dat als ze in de kroeg stonden, er altijd een moment kwam waarop ze het nummer aanzette op de jukebox en iedereen meezong. Your Song was Claudia’s nummer. Als het lied was afgelopen, draaide ze het opnieuw. En nog eens, en nog een keer. Net zolang tot er wat gemor uit het café klonk en mensen vriendelijk verzochten of iemand Claudia’s muntgeld kon afpakken. Maar het was vooral gewoon heel gezellig. Iedereen hield van Claudia, in de pub The Nags Head in het Britse York, op loopafstand van haar eigen huis.

Inmiddels is het tien jaar later en heeft The Nags Head een nieuwe eigenaar. De meeste bekende gezichten van toen komen er niet meer, en ook het nummer van Elton John zul je er niet zo vaak meer horen. In ieder geval niet meer zo vaak als toen Claudia nog gewoon onder de mensen was.

Claudia verdween op 18 maart 2009. Ze is nooit meer gevonden. De 35-jarige vrouw, die als kok werkte op de Universiteit van York, was van het een op het andere moment nergens te bekennen, en wat er met haar gebeurd was weet nog altijd niemand. “We hopen dat iemand ons ooit een antwoord kan geven,” zegt haar vader Peter Lawrence.

De 72-jarige Peter, die vorig jaar met pensioen ging nadat hij als advocaat had gewerkt, heeft de afgelopen jaren veel zijn best gedaan om de zaak in leven te houden. Eerder dit jaar lukte het hem zelfs om een nieuwe wet tot stand te brengen, nadat hij er stevig campagne voor had gevoerd: ‘Claudia’s Law’. Daarmee kunnen familieleden van mensen die minstens 90 dagen vermist zijn de financiën van die persoon beheren. “Dat is weer een zorg minder, in een tijd waarin je er als familie sowieso al doorheen zit,” zegt hij.

Hij klinkt vermoeid. “Elke keer als er weer iets is rondom Claudia, krijgen we weer nieuwe reacties,” zegt hij, waarmee hij verwijst naar de documentaire die recent over zijn dochter is uitgekomen: Claudia Lawrence: Missing or Murdered. “De politie verwacht er veel van, dus hopelijk komt er wat uit.”

Wat we in ieder geval weten is dat Claudia op 18 maart 2009 op haar werk was gekomen. Dat blijkt uit beveiligingsbeelden van de Universiteit van York, waarop te zien was dat ze daar aankwam om iets voor zessen in de ochtend. Om half drie ‘s middags was ook te zien dat ze weer terug naar huis liep – een wandeling van ruim vier kilometer. Haar auto was naar de garage, dus ze moest die week lopend naar werk. Die middag kreeg ze echter een lift van een vrouwelijke collega. Kort nadat ze thuis was gekomen ging ze weer naar buiten, en liep ze naar een winkelstraat vlakbij haar huis om een brief op de bus te doen. Ze voerde een gesprek met een vrouw met een kinderwagen, en liep langs The Nags Head. Om vijf over drie werd ze voor het laatst gezien, en wat er daarna gebeurde weet niemand.

Om tien over acht ‘s avonds probeerde Claudia haar vader te bellen, en daarna haar moeder. Daarna sms’te ze een vriendin. Een uur later kreeg ze een berichtje van een vriendin die op Cyprus zat, haar favoriete vakantieoord. Maar of ze dat heeft gelezen is onbekend.

De volgende ochtend kwam Claudia niet op haar werk opdagen. ‘s Avonds had ze met haar vriendin Suzy Cooper afgesproken in The Nags Head, maar ook daar was ze niet. Suzy vond dit niks voor haar, en belde Peter. Toen belde Peter vervolgens de politie van North Yorkshire, waarna hij samen met George Foreman – de uitbater van het café – naar Claudia’s huis ging.

“Ik dacht dat ze daar op de grond zou liggen,” zegt Peter. Dat bleek niet het geval. Het zag er doodnormaal uit: haar bed was opgemaakt, haar rijbewijs en bankpasje lagen erop, en bij de deur lagen haar pantoffels. Op de ladekast lagen haar juwelen, en de vaat van haar ontbijt lag nog in de gootsteen. Wat wel ontbrak was haar rugzak met kokskleding erin. Die is nooit teruggevonden.

Op 23 maart riep Peter tijdens een persconferentie op om zoveel mogelijk informatie over deze “levende nachtmerrie” te delen, zoals hij het noemde. Nadat er twee dagen later camerabeelden waren vrijgegeven, zei rechercheur-inspecteur Ray Galloway – die het onderzoek leidde – dat hij dacht dat iemand Claudia misschien wat aan had gedaan, nadat ze met iemand had afgesproken die ze kende.

Op 16 april bracht de politie naar buiten dat er in de ochtend van 19 maart een man een vrouw ruzie zouden hebben gemaakt, ergens op de route naar Claudia’s werk. En in de week voordat Claudia verdween zouden twee mannen voor haar voordeur hebben gestaan. Op 6 mei zei de politie meer dan duizend telefoontjes met tips te hebben ontvangen, dat ze 1096 verklaringen hadden afgenomen en bij 1270 huizen langs waren geweest.

Negen dagen later gaf de politie beelden vrij van een man die zich in de ochtend van 19 maart wat verdacht leek te gedragen, om de hoek van Claudia’s huis. Later bleek uit andere beelden dat dezelfde man ook de vorige avond op dezelfde plek was geweest. En daarna werd het één grote chaos.

Op 2 juni zei rechercheur Ray Galloway bij Crimewatch, een programma van BBC, dat Claudia er “complexe en mysterieuze” relaties op nahield. Het beeld rondom Claudia veranderde hierdoor compleet: mensen dachten ineens dat ze stookte in andermans relaties; dat ze voor de kick getrouwde mannen probeerde te versieren.

Haar beste vriendinnen, Suzy en Jen King, herkenden dit beeld totaal niet, en vertelden iedereen die het maar wilde horen dat dit niet de Claudia was die zij kenden. Hun Claudia was namelijk verlegen. Ze kon zeker wel lol trappen, maar niet op die manier. Toch kon dat niet voorkomen dat Peter op een dag op straat werd aangesproken, en te horen kreeg dat zijn dochter “het verdiend had”.

“Galloway maakte later duidelijk wat hij er precies mee bedoeld had,” zegt Peter. “Maar zodra hij het had gezegd, stond het onderzoek meteen op z’n kop. Sindsdien zegt hij tegen me dat het niet zijn bedoeling was dat het op deze manier naar buiten zou komen.”

Het onderzoek bracht de politie helemaal naar Cyprus – de theorie was dat ze er stiekem tussenuit was gepiept – maar de meeste sporen leidden naar The Nags Head. En terwijl de roddelbladen steeds meer in Claudia’s privéleven begonnen te wroeten, werden er ook steeds meer vragen opgeroepen.

Precies een jaar na de verdwijning van Claudia werd gezegd dat ze twee dagen voor haar vermissing bij een onbekende man had geslapen. Maar zijn identiteit is nog altijd onbekend – wat ook geldt voor het ruziënde stel, de man die zich verdacht gedroeg vlakbij haar huis en de eigenaar van de sigaret die in Claudia’s auto was aangetroffen.

Tot nu toe zijn er negen mensen gearresteerd, waarvan vijf een verband hebben met The Nags Head. Ze zijn allemaal weer vrijgelaten. Peter denkt dat veel van hen niet helemaal eerlijk zijn geweest tegenover de recherche, en dat ze elkaar beschermen. Hij vermoedt dat de dader regelmatig in het café komt – en zelfs dat hij diegene zelf een keer gesproken moet hebben. Toen Claudia er nog was, kwam hij er immers zelf ook regelmatig.

“Mijn gevoel zegt dat we de antwoorden op de vraag wat er met haar gebeurd is in die kroeg moeten zoeken,” zegt hij. “Mensen weten dingen die ze niet vertellen. Ik kan alleen maar hopen dat hun loyaliteit op een gegeven moment wat afzwakt; de politie denkt ook dat dat zal gebeuren.”

Tien jaar na de verdwijning van Claudia Lawrence, is het ontbreken van haar stem, haar lach en haar leven nog altijd voelbaar.