Een jonge artieste die camgirl is als bijbaantje

FYI.

This story is over 5 years old.

Seks

Jonge artiesten vertellen hoe ze de eindjes aan elkaar knopen met sekswerk

"Ik presenteer me gewoon zoals ik ben: een ambitieus iemand die financiële hulp nodig heeft."

Krijg elke zaterdag de 10 beste VICE-verhalen van de week gemaild: schrijf je nu in voor onze newsletter.

Met kunst je brood verdienen is moeilijk, zeker in het begin. Om de eindjes aan elkaar te knopen klussen creatievelingen daarom vaak bij in minder kunstzinnige sectoren. Maar waarom jezelf te pletter werken in een wolk van verschaalde bierlucht als je als lustobject van eenzame mannen op een uurtje het vijf dubbele kunt verdienen? Ik sprak met drie jonge kunstenaressen over hun bijverdienste als sugarbaby, camgirl of BDSM-chatter.

Advertentie

Katrien* (24), filmmaker en sugarbaby uit Brussel

Als student werkte ik in de horeca: harde, lange uren en meestal slecht betaald. Ondanks de vele uren die ik klopte, kwam ik nog steeds amper rond.

Vorig jaar was er in Vlaanderen veel te doen rond richmeetbeautiful.com, een nieuwe website voor sugardating [relatie waarbij rijke, oudere mannen of vrouwen jonge mensen betalen voor hun gezelschap, red.]. Die heisa maakte me nieuwsgierig. Op seksueel vlak ben ik altijd vrij open geweest, en ik had me al afgevraagd hoe het zou zijn om betaald te worden voor seks. Mezelf als sugarbaby profileren, was voor mij ook een soort van zelfontdekking. Ik presenteerde me gewoon zoals ik ben: een ambitieus iemand die financiële hulp nodig heeft. Over mijn identiteit liegen deed ik niet: ik gaf zelfs mijn echte naam en telefoonnummer. Als ik me anders zou voordoen dan ik eigenlijk ben, zou ik het gevoel hebben dat ik iets schaamtevol aan het doen was.

"Ik vond het zelfs empowering: als sekswerker werd ik meer gerespecteerd dan als serveerster."

Via die website heb ik met twee mannen meermaals afgesproken. De eerste date was om kennis te maken, vanaf de tweede ging ik met hen naar bed. Dat vond ik niet moeilijk. Uiteindelijk lever je gewoon een dienst. Ik vond het zelfs empowering: als sekswerker werd ik meer gerespecteerd dan als serveerster. Alles verliep heel eerlijk, met duidelijke afspraken. Ik had niet het gevoel dat ik gebruikt werd. Per afspraakje kreeg ik rond de 250 à 300 euro, ongeacht of het om een avond of een half uur ging. In de horeca moest ik minstens twee volle dagen werken voor zo’n bedrag.

Advertentie

Met een man had ik echt een goede klik, het draaide niet enkel om de seks. We gingen regelmatig uit eten en hadden interessante gesprekken. Met de andere was alles veel zakelijker, klinisch zelfs. Zo had hij op voorhand al een handdoek op zijn zetel klaargelegd. Slecht voelde ik mij daar niet over. Ik was eerder gefascineerd.

Uiteindelijk ben ik toch snel weer met sugardating gestopt, omdat ik mijn huidige vriend leerde kennen. Hij kon mijn bijbaantje niet zo appreciëren. Daarom ben ik teruggekeerd naar mijn horecajob en momenteel springen mijn ouders springen ook af en toe bij. Het was even slikken om mijn inkomen plots weer gehalveerd te zien. Maar mijn relatie is me dat waard. Waarschijnlijk zou nog steeds sugardaten als ik single was. Waarom ook niet? Feminisme betekent voor mij: zelf bepalen wat je met je lichaam doet.

De dingen die je leert als lesbische escort

Lela (21), fotografiestudente en camgirl uit Amsterdam

Omdat ik op zoek was naar een flexibel bijbaantje dat ik van thuis uit kon doen, reageerde ik zo’n anderhalf jaar geleden op een online oproepje voor “het versturen van erotische berichtjes.” Uiteindelijk bleek dat ze eigenlijk webcammodellen zochten. Dat was natuurlijk wel wat spannender, maar waarom ook niet, dacht ik.

Op de webcamsite islive.nl betalen gebruikers, voornamelijk mannen van alle leeftijden, voor de tijd die ze op de site doorbrengen. Ik heb er een profiel, je kunt met mij chatten in groep en tegen extra betaling ook privé gaan, waar ik dan natuurlijk ook meer bloot toon.

Advertentie

Mijn microfoon blijft uit en mijn gezicht toon ik nooit, behalve heel uitzonderlijk in een een-op-eenchat. Maar enkel als iemand echt goed betaalt en ik zeker ben dat hij mij niet kan herkennen. Mijn ouders weten natuurlijk niet van mijn bijverdienste. Ik zou niet willen dat hun buurman mij plotseling op zijn scherm ziet verschijnen. Voor screenshots ben ik niet bang: er is zoveel goede porno beschikbaar online, waarom zou je een vaag, amateuristisch webcambeeld willen bijhouden?

"Het is fijn om zo bewonderd te worden, maar ook wel een tikkeltje verslavend."

Gemiddeld verdien ik zo’n 50 à 60 euro per uur. Maar als je beter bent in multitasking dan ik kun je nog veel meer verdienen. De contracten zijn beter geregeld dan de meeste bijbanen. Tot drie keer per maand kun je uitbetaald worden, handig wanneer je snel geld nodig hebt. Twee van mijn huisgenootjes zijn op mijn aanraden ook beginnen werken als webcammodel. Ik ontvang nu een percentage van hun verdiensten, zonder dat zij daarom minder krijgen. Goed geregeld, toch?

Soms log ik bijna elke avond in, soms een maand niet. Wat begon uit financiële noodzaak doe ik nu meer voor mijn plezier. Ik heb namelijk nog een andere bijbaan. Het is nu meer zo dat wanneer ik zin heb om te masturberen, ik het meteen ook voor de webcam kan doen. Zo verdien ik er meteen wat aan. Mijn huidig vriendje heeft er geen probleem mee, hij zit soms ook bij me in de kamer wanneer ik aan het werk ben, dat vindt hij interessant.

Advertentie

Cammen krikt mijn eigenwaarde op. Het idee dat mensen me zo graag willen dat ze bereid zijn ervoor te betalen, windt me op. Tijdens het cammen word ik respectvoller behandeld dan wanneer ik naar de supermarkt wandel. Het is fijn om zo bewonderd te worden, maar ook wel een tikkeltje verslavend. Soms haal ik trucjes van voor de webcam boven wanneer mijn vriend even geen aandacht voor me heeft, dan beweeg ik mijn billen op een bepaalde manier waarvan ik weet dat die het voor de camera ook goed doet.

Nina* (31), theaterregisseur en performer uit Berlijn, werkte in een bdsm-chatroom

Een vriend van me verdiende in zijn vrije uren bij in een bdsm-chatroom. Aangezien ik wel te vinden was voor flexibel thuiswerk, besloot ik me ook aan te melden. Bij welke website dat was, verraad ik liever niet. Ze gaan er namelijk prat op met echte profielen te werken, wat natuurlijk niet zo is. Op basis van de foto’s van Oost-Europese vrouwen moeten de mensen die aangesteld zijn voor de chatroom, waaronder ook veel mannen overigens, verschillende karakters van domina’s en slaven verzinnen.

Daarnaast moeten we ook allerlei seksscenario’s uitdenken: verhaaltjes over wat we allemaal zouden doen, of ondergaan, als we elkaar in het echt ontmoeten. Uiteraard zijn zulke ontmoetingen uitgesloten, maar die illusie moeten we die mannen wel voortdurend blijven voorspiegelen. Het vergt de nodige creativiteit om met smoesjes te blijven komen. Maar je fantasie zo de vrije loop laten, beviel me wel. Ik heb persoonlijk ook wel wat affiniteit met de bdsm-wereld, dat hielp natuurlijk.

Advertentie

"Als slaaf ben ik in die chatroom echt op heftige vormen van toxische mannelijkheid gestoten."

De domina spelen ging me makkelijk af, de onderdanige profielen wat minder. Als slaaf ben ik in die chatroom echt op heftige vormen van toxische mannelijkheid gestoten. Zo was er een politieagent die erop kickte om heel jonge meisjes te fisten. Ik was toen aan het chatten met het profiel van een meisje dat er op haar foto’s niet veel ouder dan zestien uitzag. Dat zo’n grove sadist in het dagelijkse leven als agent ook een machtsbekleder is, vond ik enigszins verontrustend.

Vergoed werd ik naargelang het aantal tekens dat in mijn chatroom neergepend werden. Maar wanneer ik als vijf of meer verschillende karakters tegelijk aan het chatten was, vond ik het moeilijk om authentiek te blijven. Zo verdiende ik gemiddeld maar 12 euro per uur, ’s nachts en in het weekend was dat wel meer. Van anderen die beter waren in multitasking weet ik dat ze tot wel 60 euro per uur verdienden.

Voor een baan die uiteindelijk niet beter betaald wordt dan een horecajob, was het werk ook mentaal veel meer belastend dan ik gedacht had. Het moeilijkste vond ik mijn gesprekken met een zestienjarige jongen die voor het eerst zijn bdsm-neigingen ontdekte. Hem het gevoel te geven dat die gevoelens oké zijn en dat hij lang niet de enige is die daarmee rondloopt, voelde als een te grote verantwoordelijkheid. Ik voelde me ook schuldig dat hij zijn hart uitstortte bij iemand die helemaal niet bestond. Om via de chat dergelijke psychologische bijstand te bieden zou je minstens het dubbele moeten verdienen. Daarom ben ik ermee gestopt.

*Echte namen bekend bij de redactie.

Volg VICE België razendsnel op Instagram en Twitter.