Het leven van voormalige Jonge Duivel Marvin Peersman in Israël

In de rubriek 'Atleten' praat VICE met sporters die zowel op als naast het veld schitteren.

Na een seizoen bij Beveren, twee bij Antwerp en vier in Nederland verhuisde Marvin Peersman vorige winter naar de Israëlische traditieclub Hapoel Tel Aviv. Aanvankelijk had hij zijn twijfels omwille van wat je allemaal in het nieuws hoort, zo vertelt Marvin aan de telefoon. Iedereen die echter al eens in Tel-Aviv is geweest getuigde echter dat het een leuke stad is waar de zon altijd schijnt. “Dus besloot ik om het gewoon te doen. En ja, soms worden er raketten over de grens gestuurd. Het is een week geleden nog gebeurd, maar door het raketschild kan je ze zien ontploffen in de lucht. Een vriend van mij heeft het gefilmd. Het is alsof ze vuurwerk afsteken.”

Ook sportief is de exotische overstap een succes. Als een van de vier enige buitenlanders is Marvin een vaste waarde achterin. Eind vorig seizoen won hij met Hapoel meteen de beker. De kiem van dat succes ligt - net als bij Radja Naingolan - op de pleintjes van de Antwerpse Linkeroever. “Ik was een van die kinderen die elke seconde zijn bal bij had. Er was ook niets anders, buiten spelen was het enige dat je kon doen. Wij gingen pas naar huis toen de lichten uit gingen en het donker werd. Iedereen bij ons in de buurt droomde ervan om profvoetballer te worden. Ik ook. Maar dat ik dat ooit ook echt zou bereiken, kon ik me toen nog niet inbeelden. Dat is de beste periode die je kunt beleven als voetballer. Je speelt maar wat, gewoon omdat je het leuk vindt.”

VICE: Leuker dan voor vijftienduizend uitzinnige supporters het veld opkomen, zoals toen je nog bij Antwerp speelde?
Marvin: Zoals in de wedstrijden tegen Beerschot bijvoorbeeld? Bij mij was dat dan nog maar een oefenwedstrijd. De supporters daar zijn echt gestoord. Spijtig genoeg had de club financiële problemen toen ik er was: we werden soms drie maanden na elkaar niet betaald. Allee, tweeënhalve maand en dan kreeg je ongeveer duizend euro voorschot, want als ze je drie maanden niet betalen ben je een vrije speler. Het is een geweldige club met heel veel potentieel, maar door dat soort zaken hou ik er gemengde gevoelens aan over.

Je bent begonnen in je achtertuin, bij Sint-Anneke Sport, en speelt en woont nu in Tel Aviv. Het verschil moet enorm zijn.
Zeker. In het begin had ik het er echt lastig mee. Je komt in een andere cultuur terecht, zonder dat je de taal van de mensen spreekt en omgekeerd. Ik weet nog dat ze me na twee maanden vertelden dat er een feestdag aankwam. Wat ze me niet hadden verteld, was dat die twee weken lang zou duren en dat ze hier tijdens feestdagen geen deegwaren eten. Geen brood, geen pasta, niks. Twee weken zonder brood, dat was ik niet gewoon. Maar je leert je aan te passen. Zoals met de sabbat. Die begint vrijdagmiddag om 16 uur. Dan gaan alle winkels dicht tot zaterdagavond 21 uur. De eerste paar keer vergat ik naar de supermarkt te gaan en had ik geen eten, maar ondertussen doe ik op tijd mijn boodschappen, haha.

Israël is niet altijd even veilig. Heb je dat al gemerkt?
Toch wel, een keer. Ik reed naar de training en passeerde langs de bushalte voor ons complex. Daar stond een bus stil met ernaast een auto van de politie die de weg blokkeerde. Ik stopte bij een paar Israëlische teamgenoten die ook aan de kant stonden en ze vertelden me dat er misschien een bom in de bus lag. Het deed hen niet veel. Ze bleven er heel rustig onder en stonden vanop een honderdtal meter te kijken. Ik vroeg hen of we niet weg moesten, maar die mannen zeiden dat ze daar bleven staan. Ik ben toch wat verder weg gereden en heb de hele tijd in mijn auto gewacht, haha. Uiteindelijk was het vals alarm, maar de Israëliërs zijn er duidelijk al aan gewend.

Je hoort ook wel eens verhalen over de intolerantie van de Israëliërs tegenover migranten, maar ik heb nog niets negatiefs meegemaakt. Je hebt altijd wel mensen die je aankijken, maar met racisme ben ik hier nog niet geconfronteerd. Misschien helpt het ook dat ik voetbal speel. Meestal denken ze zelfs dat ik een basketballer ben, maar dan niet zo’n grote.

Waarom heb je Nederland eigenlijk ingeruild voor Israël?
Ik had nog een contract voor een seizoen bij Cambuur, maar had zelf al beslist dat ik er niet langer wilde blijven. Zes jaar Nederland was voldoende, het was tijd voor iets anders. In januari kwam dan de interesse van Hapoel en de ploegen zijn heel snel onderling tot een akkoord gekomen. Ik kon daardoor helaas geen afscheid nemen van de club en de supporters op de manier dat ik wou. Ik had graag nog een laatste thuiswedstrijd gespeeld, maar die kans kreeg ik niet.

Je speelde zes jaar in Nederland, eerst bij Dordrecht en daarna bij Cambuur. Je promoveerde een keer naar de Eredivisie, maar maakte ook twee degradaties mee. Hoe kijk je terug op die periode?
Ik ben tevreden over de keuzes die ik gemaakt heb, anders had ik niet gestaan waar ik nu sta. Al was ik natuurlijk liever niet twee keer gedegradeerd. Dat is echt heel zwaar om te dragen. Je zou het niet mogen meenemen naar huis, maar dat doe je wel. Ik heb geen kinderen, geen vrouw en dat maakte het extra moeilijk. Kinderen leiden je af. Je leert op zo’n moment om wat er tijdens de wedstrijd gebeurt sneller los te laten. Uit fouten kan je enkel leren, het is toch voorbij.

Over fouten gesproken, Nederlandse kranten bestempelden je graag als ‘de benenbreker’. Was dat terecht?
Goh, niet helemaal, maar ik heb er ook zelf mee voor gezorgd. Sommige fouten waren gewoon dom, dat weet ik maar al te goed. Op dat moment gieren de emoties door je lijf en dan ga je wel eens harder door dan je mag. Na een tijdje had ik een fout imago, maar veel kan je daar niet aan doen. Ik heb eruit geleerd, zoals ik altijd probeer te doen. Anders blijf je steeds weer hetzelfde doen.

Ik heb een klik gemaakt nadat het ook eens gebeurde tijdens een training. Toen ben ik bewust gaan nadenken over wat ik voel voordat ik iemand wil neerhalen. Ik verplicht mezelf nu om tot tien te tellen elke keer als dat weer op komt zetten. Gewoon tot tien tellen in mijn hoofd en dan ebt het weer weg.

Je hield je toch in toen je bij de Belgische nationale U19 met onder andere de Kevin De Bruyne, Koen Casteels en Christian Kabasele speelde?
Ja, natuurlijk, ik was toen heel vereerd dat ik met de beste spelers van dat moment kon spelen. Je zag ook meteen dat Kevin enorm veel talent had. Gewoon de manier waarop hij speelde. Hij denkt constant twee stappen verder dan de rest. Ik geef je een voorbeeld. Tijdens de kwalificatiecampagne voor het EK speelden we tegen San Marino. Kevin kreeg de bal op het middenveld, draaide zich om en trapte van aan de middenstip naar doel. Pats, goal. Dat was het moment waarop dat je zag dat hij van een ander niveau was.

Ondertussen heb je op heel wat verschillende plekken gespeeld. Blijf je voorlopig in Tel Aviv?
Dat zullen we nog wel zien. Ik woon nu alleen, maar na Nieuwjaar komt mijn vriendin misschien naar hier, dus dat zou leuk zijn. En als ze na volgend seizoen mijn contract willen verlengen, zal ik daar misschien wel mee akkoord gaan. Als een andere kans zich aanbiedt, ga ik misschien weer naar een nieuw land. Ik hou alle opties open. Uiteindelijk zou afsluiten in Nederland of België, bij een club zoals Antwerp bijvoorbeeld, wel mooi zijn.

Volg VICE België razendsnel op Instagram.