Alle ellendige dingen waar je je als twintiger druk over maakt

Je bent de grens van twintig gepasseerd: hulde! Of je bent al een tijdje twintiger, ook in dat geval van harte gefeliciteerd. Het zit er hoe dan ook dik in dat het niet precies is wat je er van te voren van hebt voorgesteld. Misschien had je gehoopt om halverwege de twintig een veelbelovende documentairemaker te zijn die ergens in een gigantische loft woont, als je tenminste niet aan de andere kant van de wereld bent om de culturele gebruiken van de Zuid-Afrikaanse Khoisanvolken vast te leggen. Een waarschijnlijker scenario is dat je in een of ander krot woont dat uit elkaar valt van de schimmelplekken in de muren, en je weliswaar meer dan tien huisgenoten hebt, maar geen van hen een vinger uitsteekt om daar wat aan te doen.

Wees niet bang: alle zure dingen die je nu meemaakt zullen je uiteindelijk juist vooruit helpen. Soms is het even afzien, maar je zult eruit komen als een zelfverzekerd en zorgeloos mens. Dat is mij althans verteld. Want tot dusver heb ik vooral gemerkt dat er een hoop ellendige dingen zijn waar je als twintiger druk over kunt maken, en om je daar alvast mentaal op voor te bereiden heb ik ze hieronder eventjes uiteengezet.

Als je oude foto’s van je ouders bekijkt, waarop ze nog geen rimpels of grijze haren hebben maar een Afghaanse jas dragen, daalt er een groot besef bij je in: jouw ouders waren ongeveer net zo oud toen ze elkaar ontmoetten, jou kregen, afstudeerden en misschien zelfs al een huis kochten. Tegenwoordig schuiven we dat soort dingen gewoon voor ons uit, wat op zich prima is, maar ook voor veel onduidelijkheid zorgt. Wanneer moet je wél wat voor elkaar hebben gekregen? Word je überhaupt wel ooit volwassen?

Het is vrijdagavond, en je flanst een taboulé in elkaar met bulgur en verse munt. Dat is gezond, en ligt bovendien niet al te zwaar op de maag – wat wel zo handig is, aangezien je yogaklasje zometeen begint. Dan kijk je in je instagramstory’s, en zie je dat praktisch iedereen die je kent ergens feest aan het vieren is, in een of andere club waar iedereen topless rondloopt, terwijl jij op het punt staat om in de gedraaide buikhouding op een steenhard matje te liggen. Maar ach, zolang je maar gezond bent.

Het dringt tot je door dat je je studiekeuze eigenlijk vooral gebaseerd hebt op het feit dat mensen vroeger tegen je zeiden dat je zo goed was met dieren. Je studeert nu weliswaar voor dierenarts, maar wil je dit wel echt? Wat zou je gaan doen als jij zelf mocht kiezen? Maar dan daalt het besef in dat eigenlijk elke baan na verloop van tijd vervelend wordt.

Toen je net van school ging, moest je nog lachen om al die saaie sukkels die gelijk aan hun studie communicatiewetenschappen begonnen, terwijl jij dichter bij jezelf probeerde te komen door een paar maanden in een Cambodjaans weeshuis te vrijwilligen. Nu zit je te googelen of je te oud bent voor het Vinea-jongerenkamp.

Als je eenmaal beseft dat de zon steeds makkelijker door de ozonlaag heen brandt om jou en je planeet tot een miezerig hoopje aarde te versmelten, kun je al die ellende hierboven gelukkig wel weer een beetje in het juiste perspectief plaatsen.

Je verandert van woning in dezelfde stad, voor de negende keer in zeven jaar, en denkt: moet ik misschien maar eens gaan samenwonen met mijn vriendin, die ik toch alweer twee maandjes ken? Of zou ik naar de uiterste buitenwijken van de stad moeten verhuizen? Of alles op alles zetten om maar niet in een huis te wonen met een stel Australiërs die “een beetje aan het reizen” zijn? Er zit weinig anders op dan hopen dat je vanzelf uit deze troosteloze huurmarkt wordt verstoten – wat vast niet al te lang zal duren.

Er was een tijd dat ‘vriendschap’ min of meer inhield dat je blikjes Red Bull dronk in het park, elkaars huiswerk overschreef en vertelde met wie je op het schoolfeest wilde tongen. Maar nu ben je 25, en wordt er van je verwacht dat je niet zomaar uit WhatsApp-groepen wegvlucht, gewoon komt opdagen bij brunches met je schoonfamilie en klauwen vol geld overmaakt voor een Airbnb in een stad waar je zelf niet eens naartoe wilde, zoals Tallinn. Je kunt best doorgaan om dit soort afstervende relaties met met mensen die je nooit zelf hebt gekozen in leven te houden, maar je kunt ook op zoek gaan naar iemand die je daadwerkelijk mag.

Mijn borsten zullen er nooit meer zo goed uitzien als vroeger, denk je terwijl je je eigen lichaam in de spiegel bekijkt, en dan zachtjes op en neer beweegt om te kijken of het er nog mee door kan. Maar zoals het bekende gezegde luidt: als er midden in een bos een boom neervalt, maar niemand dat heeft gehoord, heeft die boom dan wel geluid gemaakt?

Eerst komt het nauwelijks in je op om ooit ergens een plank op te hangen, maar ineens heb je er zelfs een speciale gereedschapskist voor. Wat is er gebeurd? Niemand weet het, zelfs niet je vader, die beweert dat hij zichzelf heeft aangeleerd om plankjes op te hangen toen hij zes was.

Ergens op het internet heb je gelezen dat iedereen drie grote liefdes heeft, en dat de derde ‘de ware’ is. Maar wacht even, je bent dus 25 jaar en zit nu op, zeven? Of acht, als je die vrouw meerekent met wie je in de Uber hebt liggen flikflooien, of negen als je ook vindt dat die persoon met wie je net drie weken aan het daten bent erbij hoort. Dus of die stelling is dom, of jijzelf.

Uiteindelijk is het huwelijk ook maar een schijnvertoning, monogamie een mooi ideaal dat toch ook vrij lastig vol te houden is nu we allemaal minstens 85 worden, en zijn veel van ons ook maar ter aarde gekomen omdat onze ouders een keer een foutje hebben gemaakt. En het concept van ‘de ware’ is uiteindelijk ook niets meer dan een leuk dingetje dat de katholieke kerk een keer heeft bedacht.

Je bent een van hen, of je bent het niet. Je hebt nog zeven à acht jaar om de knoop door te hakken. Wees verstandig.

Je hebt nog jaren om je dromen te verwezenlijken, denk je terwijl je in je ondergoed naar gevangenis-documentaires op Netflix aan het kijken bent. En dan bedenk je je ineens dat, als je mee zou doen aan X Factor, je in de categorie ‘overig’ zou belanden, en je te oud bent om nog model te worden – tenzij je voor een kledingcatalogus gaat - en je nog steeds niet weet wat ‘een TikTok’ is. Dus eh, ja.

Je hebt zoveel tijd verknoeid om op verschillende vlakken in je leven iets te bereiken. Zodra het lichtknopje aan gaat, wordt je overvallen door een lawine van somberheid: je zult nooit een mooie carrière, schoon huis, goed lichaam én een leuke relatie hebben. Tenzij je een soort hyperintelligent supermens bent waar iedereen van walgt omdat je zo fantastisch bent, is dat nu eenmaal niet zo realistisch.

En zo komen we weer precies uit bij het begin, en ben je nog steeds een baby in het lichaam van iemand die alweer op zijn of haar fysieke retour is. Maar laat het in ieder geval een troost zijn dat zelfs wetenschappers zeggen dat je op je dertigste eigenlijk pas écht volwassen bent, een gegeven waar je toch maar even een blogpost over kunt schrijven vanuit je ergonomische stoel, met een pakje Oreo’s binnen handbereik.