pukkelpop zonder geld tent of vrienden

FYI.

This story is over 5 years old.

Festivals

Ik ging naar Pukkelpop zonder geld, zonder tent en zonder vrienden

Met een volle maag en zatte kop werd ik bijna de beste vriend van Rejjie Snow.
Matéo Vigné
Brussels, BE

Als je net als ik niet oneindig veel geld hebt, draait de zomer net zoveel om pret, feestjes en losbandigheid als om spaarzaam elke cent twee keer omdraaien. De zomer ontploft namelijk van de dope festivals, maar die zijn helaas niet gratis. Je bij elkaar geïmproviseerd festivalbudget heeft zwaar te lijden onder de torenhoge ticketprijzen, en eens op de weide vallen de prijzen doorgaans ook niet mee. Op het moment dat je je euro's voor bonnetjes wisselt, besef je dat een festival een soort parallelle economie is. Daarom besloot ik te breken met de normale gang van zaken op festivals, en naar Pukkelpop te gaan zonder ook maar een euro in m'n zakken, helemaal alleen en zonder een tent om in te slapen. Let's go.

Advertentie

Het eerste wat me opvalt is hoeveel sneller het gaat. Da's ook logisch, zonder slome vrienden, tent of plastic tassen met eten die ik moet meesleuren. Het enige waar ik me zorgen om moet maken zijn mijn kleren (een hemdje, een short, m'n sneakers en een hoodie voor de koude avonduren), mijn gsm en mijn identiteitskaart. Simpel. Licht. En dus neem ik de trein naar Kiewit. Gratis, dankzij het treinticket dat bij mijn Pukkelpop-ticket inbegrepen zit. Ik kan het niet laten om te glimlachen wanneer een heleboel andere festivalgangers met al hun rommel de trein op komen. Zij moeten als in een spelletje Tetris hun rechthoekige koffers, ronde gooitenten en opgerolde matrassen zo puzzelen dat andere mensen nog kunnen passeren.

"Mijn sowieso al half lege zakken zijn bliksemsnel leeg gemaakt."

Wanneer we gefouilleerd worden aan de ingang van het festival, zie ik iedereen hun voorraden aan Aïki-noedels en propere sokken uitpakken om te bewijzen dat er toch echt niets anders tussen zit. Ze moeten van alles laten onderzoeken door de security, terwijl mijn al half lege zakken bliksemsnel leeg gemaakt zijn. Niet slecht.

Eens op het festival schreeuwt alles om mijn aandacht. Eetstandjes, sponsorstandjes met spelletjes, chillplekjes. Maar natuurlijk geen cent (of festivalmuntje) op de grond. Op muzikaal vlak heb ik dan weer het voordeel dat ik geen vrienden moet overtuigen om die ene obscure groep te gaan zien die niemand kent, en waarvan ook ik ooit amper één liedje heb uitgeluisterd. Dus begeef ik me vandaag schaamteloos naar het optreden van Superorganism, die Something For Your Mind spelen, een moderne klassieker voor een FIFA 18-speler zoals ik.

Advertentie
pukkelpop-bekertjes-rapen

Er wordt gezegd dat mensen drinken om te vergeten dat ze eenzaam zijn, dus doe ik dat - ook al heb ik geen problemen met alleen zijn. Er is altijd wel een goed excuus om te drinken. Ik besluit om niet enkel mijn dorst, maar meteen ook mijn ecologisch bewustzijn te stillen. Met andere woorden: ik ga bekers rapen. De regeling van twintig bekers voor een bonnetje (voor drinken OF eten!) blijkt echt mijn redding. Een keer wissel ik mijn stapel bekers tegen twee Camel-sigaretten, maar ook tegen bonnetjes, petjes, een goeie hap van een cheeseburger of een stuk van een pizza. Ruilhandel is dé manier om van de parallelle festivaleconomie te profiteren, zodat ik kan overleven en sociale contacten kan leggen.

Tegen niemand die ik tegenkom zeg ik dat ik dit avontuur voor VICE aan het beleven ben, maar mensen zijn er ook helemaal niet zo nieuwsgierig naar. Hun reactie gaat niet verder dan een "Woooh en hoe ga je dat doen?" of "Nee, ik geloof je niet". Hoe dan ook, wanneer ik mijn wegwerpfototoestel bovenhaal, beseffen ze dat het menens is.

Pukkelpop-recycling-point-hotdog

Bedankt, lege bekertjes.

Het standje van HUMO deelt grote kartonnen tekstballonen uit om een al dan niet onnozele boodschap op te schrijven. Dat veroorzaakt natuurlijk heel cheesy dingen zoals "Dua Lipa I love you since I first saw you on YouTube". De meest tienerachtige zijn die met "Free Hugs". Ze doen me denken aan het begin van de jaren 2000, toen onze dagelijkse communicatie nog niet opgedeeld werd tussen Instagram, WhatsApp, Facebook en Snapchat.

Advertentie

Ik besluit ook mijn poging te wagen, maar niet met Dua Lipa of random knuffelende fans van Arcade Fire. Een beetje beschaamd beklad ik dus een karton met de woorden: "Looking for some place to sleep." Wanneer dat niet bepaald de respons veroorzaakt waarop ik hoopte, laat ik het vallen (het plan en daarmee ook het stuk karton) - geheel ecologisch onverantwoord.

"Mijn buit bestaat uit 10 drankbonnetjes, 2 telefoonnummers voor een eventuele afterparty en vooral: een gestilde honger en dorst."

Dat is misschien wel een van mijn slimste beslissingen van de dag geweest, want geloof het of niet: mijn karton valt vlak naast twee bonnetjes neer. Karma? Geen idee, maar ik besluit er een hotdog van te kopen. De grond ligt ondertussen vol verloren schatten hier. Ik vind aanstekers, petjes, allerlei soorten zonnebrillen, maar vooral drankbonnetjes - heel veel drankbonnetjes. Allemaal spullen die me helpen in mijn avontuur.

Een goed deel van de dag is al voorbij, en tussen de toevallige ontmoetingen, ruilpartners en de hitte, bestaat mijn buit uit tien gevonden/gewisselde drankbonnetjes, twee telefoonnummers voor een eventuele afterparty en vooral: gestilde honger en dorst. De beginuren van festivals hebben meestal niet zo'n spannende programmatie, en die tijd heb ik gebruikt om een mooi kapitaaltje op te bouwen waarmee ik de nacht mee door kan komen. Hustlin' like a pro.

Pukkelpop-zonder-geld-tent-vrienden

Om niet alleen te zijn, besluit ik om constant van plek te veranderen om zo veel mogelijk mensen te ontmoeten. Zo leidt een gesprek over het weer al snel tot een conversatie over de demilitarisatie van Noord-Korea, of een dansschoolproject in een arme buurt van Namen… interessante bijkomstigheden op een muziekfestival. Mijn back-upplan is trouwens contact zoeken met de artiesten die ik wil zien - misschien bevalt mijn avontuur hen wel. Zonder mijn eigenlijke doel te benoemen - een artikel schrijven dat bewijst dat je je op een festival ook alleen en zonder een rooie cent kan amuseren - schraap ik al mijn restjes moed bijeen en benader ik de mensen die van mijn avontuur iets bijzonder zouden kunnen maken. Toeval, geluk, goeie timing en een flinke dosis onbeschaamdheid zullen daarvoor de winnende cocktail blijken.

Advertentie
Charlotte-de-Witte-Pukkelpop-Aperol-Spritz

Charlotte de Witte en ik met een glaasje Aperol Spritz dat ik van haar kreeg.

Tijdens mijn eerste contactpoging hang ik rond de ingang van de viplounge. Een paar minuten later zie ik Charlotte de Witte verschijnen met haar 'Anti Charlotte de Witte Charlotte de Witte Crew', zoals haar gang me trots weet te vertellen. Ze ziet er gehaast uit, maar bon, ik weet zeker dat ze wel even tijd heeft om naar mijn verhaal te luisteren. Ze moet pas over twee uur beginnen draaien. Dus ga ik recht op haar af. Ze lacht wanneer ze mij ziet met mijn wegwerpcamera, mijn simpele outfit en mijn lege zakken, en zegt: "Eerlijk gezegd: succes ermee, ik hou trouwens wel van de retrovibe met die wegwerpcamera." Daarna geeft ze me in al haar vrijgevigheid een glas Aperol Spritz.

Pukkelpop-Junior-Goodfellaz-bonnetjes

Junior Goodfellaz met de drankbonnetjes die hij me cadeau gaf.

Mijn tweede ontmoeting heb ik tijdens het concert van Rejjie Snow. Ik ga er al heel vroeg naartoe, om andere diehards te ontmoeten. Plots zie ik iemand die me bekend voorkomt. Het is Junior Goodfellaz in incognito modus, met een jas en een zwarte pet ver over zijn gezicht getrokken. Hij maakt beats voor Roméo Elvis en L'Or du Commun en dj't op Studio Brussel, kortom: een belangrijk figuur in de hedendaagse Belgische hiphop. Ik stap relaxed op hem af en begin met hem te praten. Hij vindt mijn verhaal wel tof, en besluit me twee bonnetjes te geven. Goeie gast.

"Ik besluit nog een laatste keer een artiest lastig te vallen."

Ik besluit nog een laatste keer een artiest lastig te vallen en begin te sturen met de enige echte Rejjie Snow, in de hoop wat tijd met hem te spenderen in de backstage. Hij is heel actief op social media en dus gemakkelijk bereikbaar via Instagram. Hij stuurt me terug, maar spijtig genoeg te laat, want hij moet er alweer vandoor. Ach ja, het was al nice dat hij überhaupt terugstuurde.

Advertentie
Pukkelpop-rejjie-snow-instagram

Instagram-berichten sturen lukte nog net, een ontmoeting met Rejjie Snow spijtig genoeg niet.

De nacht valt, dus ga ik naar de mensen die zich net zoals ik een beetje eenzaam voelen: de medewerkers. Ik babbel met een paar van hen, en er zitten veel verschillende soorten mensen tussen, zoals jongeren die het alleen maar voor de gratis inkom doen, iets oudere mensen die blij zijn dat ze kunnen helpen of ouders van festivalgangers die zijn meegegaan met hun kinderen en zich nuttig wilden maken.

Al het wandelen heeft me best moe gemaakt. Omdat ik zowat heel het festivalterrein een aantal keren ben afgelopen op zoek naar verloren bonnetjes, nieuwe vrienden en vrijwilligers die ik een handje kon helpen, eindig ik op m'n kont. Gelukkig is er nog elektronische muziek om mijn lichaam weer kracht te geven. In het midden van de immense Boiler Room geven duizenden festivalgangers alles wat ze hebben om hun vrijheid en hun dansdrang tentoon te spreiden. Het is geen verrassing dat de sets van Nastia, Marcel Dettmann en natuurlijk mijn Aperol Spritz-beschermheilige Charlotte de Witte hun verwachte effect niet missen. Ook bij mij. Wie mij kent, weet dat ik een zeer expressieve manier van dansen heb en dat die vaak de aandacht trekt en soms ook sympathie oplevert. Die kleine, vluchtige momenten waarin mensen "Hey, nice moves", "Goed bezig!" of "Jij bent echt aan het zweven" tegen me zeggen, zorgen ervoor dat ik blijf gaan.

Pukkelpop-namen

Een greep uit mijn bijeengezochte lijst mensen om hopelijk bij te mogen blijven slapen.

De afterparty komt steeds dichterbij, en het aantal nummers dat ik in m'n gsm heb opgeslagen blijft stijgen. Het wordt dus ook tijd om te denken aan een slaapplek. Ik bel de eerste naam uit mijn bijeengezochte lijst. De telefoon gaat over. Oproep gemist. Voice mail. Het tweede nummer, 'Pukkelpop Jeroen', gaat wel aan de lijn, maar hij heeft geen positief antwoord voor mij. De derde gecontacteerde, 'Pukkelpop Lea', gaat akkoord om me bij haar groep te laten slapen.

Advertentie

"Iets later heb ik eindelijk een oplossing gevonden voor mijn slaapprobleem. Maar ik ben blijkbaar iets té optimistisch geweest."

Ik arriveer op een goeie afterparty waar de lege blikjes bier en de bekers Aïki-noedels flirten met onze schoenen en de rondslingerende kampeerspullen. Iets later heb ik eindelijk een oplossing gevonden voor mijn slaapprobleem. Iemand heeft me zijn tent geleend - hij zou zelf bij een vriendin slapen om me wat privacy te geven. Perfect. Maar ik ben blijkbaar iets té optimistisch geweest. Terwijl ik nog een laatste keer naar de toiletten ging, is iedereen zijn tent in geschoten om te slapen, behalve de fameuze "Pukkelpop Lea".

Zij staat me in hun kring op te wachten, voor de ingang van haar geopende tent. "Oeps, iedereen slaapt, je zult bij mij moeten slapen", zegt ze. "Dat zal je wel niet zo erg vinden… maar ik heb eigenlijk nog geen zin om meteen te gaan slapen," vervolgt ze op een iets te suggestieve manier. Ik begrijp meteen dat ik in haar val ben gelopen. Voor vele mannen zou dit een droom zijn, maar voor mij toch wat minder. Ik weiger haar aanbod beleefd, en daarmee loop ik opnieuw in de open armen van mijn slaapdilemma. Ik heb absoluut geen zin om in het midden van de camping op de grond te slapen, tijd dus voor een andere oplossing. Ik kom een securityguard tegen (zijn naam ontglipt me) waarmee ik eerder heb gesproken. Ik leg uit wat ik heb meegemaakt, en hij zegt: "Kom, ik ga je het festivalterrein binnenlaten. Snel." - en hij maakt nog een foto van mij om het moment te vereeuwigen.

Advertentie

Dus zo hou ik een kleine siesta midden op het Pukkelpop-terrein. Nice. Minder nice is dat het weer er anders over denkt: na 45 minuten slaap krijg ik het ongewenste gezelschap van een stevige stortbui. In mijn zoektocht naar onderdak wordt uiteindelijk het station van Kiewit mijn redding. Ik kan er een paar uurtjes veilig slapen, vlakbij de spoorwegenpolitie.

Pukkelpop-slapen-op-festival

Opnieuw op dezelfde plek op het festivalterrein - deze keer om te slapen.

Als er iets te besluiten valt na dit avontuur, dan is dat het feit dat mensen gek zijn op ontmoetingen, zeker tijdens festivals. Ondanks de vaak exorbitant dure prijzen is het simpel om daaraan te ontsnappen met een aantal creatieve technieken, een beetje geluk en wat schaamteloos gedrag. Je mag gewoon geen schrik hebben om te eindigen met een stijve nek, omdat je het grootste deel van de tijd de grond aan het inspecteren bent, en probeer niet te vaak de hymne van de supporters van Liverpool te zingen: You’ll Never Walk Alone.

Wil je elke zaterdag een overzicht van onze beste verhalen toegestuurd krijgen? Schrijf je dan nu in voor onze newsletter.

Volg VICE België ook op Instagram.

Pukkelpop-drankbonnetjes