"Ik vond het altijd al leuk om met jongens te spelen, en ik hou ervan om naar ze te kijken, zoals sommigen van hen naar ons kijken," vertelt Jill Freedman. "Ik realiseer me nu dat ik ze al jaren observeer, maar nooit op deze manier. Ik dacht altijd dat ik dat meer deed uit nieuwsgierigheid, uit opwinding, avontuur en actie…"Freedman legt met haar prijswinnende straatfotografie al meer dan vijftig jaar het leven in New York vast. Ze nam in de jaren zestig voor het eerst een camera ter hand – destijds nog om daarmee gratis die plekken waar vooral mannen hangen binnen te komen: de barren, arcadehallen, brandweerkazernes en politiestations. Ze hing daar dan net zo lang rond tot de mannen stopten met indruk op haar proberen te maken. Zo kon ze hen observeren in hun natuurlijke staat: comfortabel, grappend en grollend, liegend, spelend of vechtend, en soms gewoon even stil.
Advertentie
Op deze nog niet eerder gepubliceerde foto's uit haar portfolio kijkt Freedman verder dan de exclusieve jongensclubs, naar het grotere plaatje van identiteit en mannelijkheid. Het is een optelsom van Freedmans jarenlange studie van allerlei soorten mannen, gezien door de ogen van één vrouw. Zij fotografeerde die mannen met vrouwen, met kinderen, met andere mannen, en soms ook alleen, om te begrijpen hoe zij echt zijn – grappig, walgelijk, schattig, wreed."Soms hou je van ze, soms wil je ze afmaken," zegt ze. "Vraag maar aan een willekeurige vrouw."Deze serie verscheen eerder in de Amerikaanse editie van ons magazine.
