Μνήμες Από 30 Xρόνια Bρετανικής Mουσικής Yποκουλτούρας

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

O Sam Knee -συγγραφέας του A Scene In Between που κατέγραψε το indie στυλ- μόλις κυκλοφόρησε ένα νέο βιβλίο που καταγράφει όλες εκείνες τις νεανικές υποκουλτούρες την βρετανικής νεολαίας που γεννήθηκαν μέσα από τα διάφορα μουσική είδη, από τη δεκαετία του ’60 ως τη δεκαετία του ’90. Οι φωτογραφίες του The Bag I’m In, είναι κυρίως από προσωπικές συλλογές, με μια μεγάλη ποικιλία μέχρι πρότινος αδημοσίευτων εικόνων, οι οποίες καλύπτουν κινήματα από τους CND beatniks μέχρι το art school boho και το baggie.

Λατρέψαμε το νέο βιβλίο του Sam, οπότε όταν μας δόθηκε η ευκαιρία να του μιλήσουμε, δεν θελήσαμε να χάσουμε την ευκαιρία.

Joy Division, 1979 (Φωτογραφία: Chris Cook)

VICE: Πώς δημιουργήθηκε το βιβλίο; Πρόκειται για έναν χώρο που σε ενδιαφέρει εδώ και καιρό;
Sam Knee: Ναι, έχω περάσει όλη μου τη ζωή βυθισμένος σε vintage ρούχα, παλιούς δίσκους καθώς και μια έντονη περιέργεια με την ιστορία των νεανικών σκηνών του Ηνωμένου Βασιλείου. Μεγάλωσα μέσα σε πολλές από αυτές τις σκηνές, από το post punk και το mod του ’79 και μετά, εκεί όπου το σε ποια σκηνή ανήκες, τα ρούχα που φορούσες και το τι άκουγες, ήταν τα μόνο πράγματα που είχαν σημασία. Όλα τα άλλα ήταν βαρετές μαλακίες.

Τη δεκαετία του ’80, δούλευα σε ένα μαγαζί με second-hand δίσκους και περνούσα τον χρόνο μου ψάχνοντας σε αγορές για ρούχα του ’60 και δίσκους. Τα βράδια πήγαινα και έβλεπα κάποιο indie συγκρότημα ή κάποια νέο-mod γκραζόμπαντα. Ήμουν 24 ώρες το 24ωρο ένας indie νέος της φάσης. Το 1990 μετακόμισα στο San Francisco για τέσσερα χρόνια, όπου και δούλεψα σε vintage καταστήματα όταν αυτά ήταν στο απόγειό τους και έκτοτε έχω δουλέψει στον χώρο του vintage ρουχισμού και του design. Υποθέτω λοιπόν ότι είμαι αρκετά μονόχνοτος, αλλά ταυτόχρονα και ιδανικός για να αναλάβω ένα βιβλίο όπως το The Bag I’m In. Επιπλέον, θεώρησα πως θα ήταν κουλ να μοιραστώ μερικές από τις ενδυματολογικές συμβουλές που έχω μάθει όλα αυτά τα 30 και πλέον χρόνια, ώστε να μεταβιβαστούν στους ιστορικούς της επόμενης γενιάς, πριν το μυαλό μου γίνει «σούπα».

Napalm Death, 1986 (Φωτογραφία: Nicholas Royales)

Πόσον καιρό δουλεύεις πάνω σε αυτό;
Εδώ και μερικά χρόνια, αφού βέβαια έβγαλα από μέσα μου το A Scene In Between. Το Scene έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τον κόσμο, οπότε σκέφτηκα ότι ή ώρα να βγάλω κάτι ακόμα ήταν τώρα.

Ποιες ήταν οι πηγές από τις οποίες άντλησες υλικό; Πρέπει να μίλησες με ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες, από όλες τις σκηνές.
Επικοινώνησα με πολύ κόσμο που έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια και άρχισα να ζητάω παλιές φωτογραφίες τους, φωτογραφίες των φίλων τους και πάει λέγοντας – ουσιαστικά πρήζοντας τους πάντες. Όταν έγινε γνωστό το project που ετοίμαζα, το υλικό άρχισε να έρχεται από παντού και, μέσα σε έναν χρόνο, είχα συλλέξει πάνω από 2.000 φωτογραφίες, καμία από τις οποίες δεν είχε δημοσιευτεί κάπου. Ήταν εικόνες που δεν έκρυβαν καμία ατέλεια, εικόνες από τα έγκατα της κάθε σκηνής, όχι επαγγελματικές, όχι ποζαριστές. Το βιβλίο έπρεπε να εκφράζει την πραγματικότητα.

Συνάντησα διάφορους βετεράνους από κάθε σκηνή, κάποιοι εκ των οποίων ήταν πια 70άρηδες και ιδιαίτερα γενναιόδωροι με το υλικό και τα αρχεία τους. Όταν με γνώριζαν, καταλάβαιναν αμέσως ότι με ενδιέφεραν αληθινά όλα αυτά και μου ανοίγονταν, δίνοντάς μου από τσαλακωμένες φωτογραφίες μέχρι ολόκληρα φωτογραφικά άλμπουμ.

Φωτογραφία: Ming DeNasty, 1981

Έχουν υπάρξει άφθονα βιβλία σχετικά με παλιές «φυλές», τις τάσεις και τα παντρέματα της μόδας με τη μουσική, αλλά το δικό σου μοιάζει σαν να τα περιέχει όλα. Ένιωσες πως αυτό ήταν ένα κενό που ήθελες να γεμίσεις;
Ναι. Έχουν κυκλοφορήσει μερικά υπέροχα βιβλία όλα αυτά τα χρόνια, όπως το Mods! του Richard Barnes, το Rockers του Johnny Stuart, το Teds των Perkins και Smith και άλλα πολλά, αλλά κανένα από αυτά δεν συνέλεξε σε ένα βιβλίο όλες εκείνες τις τάσεις και ομάδες που συνέθεσαν το τοπίο της νεανικής κουλτούρας μέσα στα χρόνια. Μέχρι τώρα βέβαια.

Πώς επέλεξες τα σημεία όπου σταματούσες να παρακολουθείς τις εν λόγω τάσεις; Η περίοδος 1960-1990 είναι τελικά η περίοδος που σε ενδιαφέρει περισσότερο; Ή νομίζεις ότι μετά το 1990 τα πράγματα άλλαξαν και άρα αποφάσισες να σταματήσεις εκεί;
Τα 30 αυτά χρόνια ήταν «σφιχτά» και γεμάτα δράση. Πριν το 1960 τα πράγματα ήταν πιο εμβρυακά και αργά. Από το 1990 και μετά, νιώθω πως το τοπίο της νεανικής κουλτούρας του Ηνωμένου Βασιλείου έχασε τον στόχο του. Από εκεί άρχισε η πτώση και η σταδιακή πορεία προς τη μετριότητα.

Υπήρξαν στυλ και σκηνές που απλά δεν κάλυψες. Αν ναι, για ποιο λόγο;
Ναι, υπήρξαν μερικές σκηνές που δεν χωρούσαν και μπήκαν στο ψυγείο. Ίσως μπουν στο επόμενο βιβλίο. Για παράδειγμα, η proto-industrial σκηνή του 1979-1980, το southern gothic με τους Cramps ας πούμε, η φάση με τους Birthday Party στα 1981-1983, οι Scruffs, οι acid-mods του 1988-90, η φάση με τα NWBHM kids από το 1978-1982 και τα λοιπά. Δεν τελειώνει ποτέ.

To The Bag I’m in: Underground Music and Fashion in Britain 1960-1990 μπορείτε να το βρείτε εδώ.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από το βιβλίο πιο κάτω.

Περισσότερα από το VICE

H Eιρωνεία των Σχέσεων στην Ψηφιακή Εποχή

Ο Βασανισμός Μέχρι Θανάτου του Κρατούμενου Καρέλι στο Εδώλιο

Το The Force Awakens Είναι η πιο Βαρετή Ταινία Star Wars Μέχρι Στιγμής

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.

The Stone Roses, 1989 (Φωτογραφία: Wendy Stone)

Southend, 1962 (Φωτογραφία: Yvonne Otzen)

Φωτογραφία:Theresa Beauchamp, 1981

Φωτογραφία: Johnny Belam, 1969

Carnaby Street, 1967 (Φωτογραφία: Martin Hewitt)

Το κοινό στο «100 Club», 1982 (Φωτογραφία: Tina Caruso)