Όσα Δεν Μπορώ να Ξεχάσω από τον Σεισμό της Αλβανίας

Το VICE Greece δίνει βήμα σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άτομα, με τη δημιουργία της στήλης «Ρισπέκτ», στην οποία κάθε Δευτέρα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα με τα οποία καταπιάνονται και αξίζουν την προσοχή όλων.

Το συγκεκριμένο άρθρο υπογράφει ο Νικήτας Κανάκης, Μέλος του Δ.Σ. των Γιατρών του Κόσμου.

Επιστρέψαμε από τον σεισμό της Αλβανίας. Κατάκοποι, προβληματισμένοι, αλλά συγχρόνως ικανοποιημένοι. Ξέρω πως ακούγεται παράδοξο. Αλλά κάπως έτσι είναι η πραγματικότητα στις ανθρωπιστικές αποστολές. Από τη μία, οι εικόνες πόνου, απόγνωσης, καταστροφής που αντικρίζεις και που δεν μπορεί να σε αφήνουν ανεπηρέαστο. Το δέος μπροστά στην «εκδίκηση της φύσης». Την αιώνια αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στο πεπρωμένο. Αλλά και η αγωνία για το τι θα βρούμε, πώς θα τα καταφέρουμε, η ένταση της προσπάθειας, η μάχη με τον χρόνο. Από την άλλη, η συναίσθηση πως έκανες το καθήκον σου, η ανακούφιση πως κατάφερες στο μέτρο του δυνατού να είσαι χρήσιμος. Το επόμενο διάστημα θα δείτε φωτογραφίες, θα διαβάσετε την αναφορά και την αποτίμηση μας, το μετρήσιμο σκέλος της παρέμβασης. Το τι προσπαθήσαμε, τι καταφέραμε, τι είδαμε, τι άλλο θα προσπαθήσουμε να κάνουμε. Η δημόσια λογοδοσία που για μια Οργάνωση βαθιά λαϊκή όπως οι Γιατροί του Κόσμου επιβάλλεται Υπάρχει όμως και το άλλο κομμάτι. Που αφορά τις μικρές ανθρώπινες στιγμές που σε κάθε αποστολή υπάρχουν. Και που κάνει τα μέλη μιας αποστολής να δεθούν σαν να γνωρίζονται μια ζωή. Αλλά και οι ιστορίες που βλέπει κανείς να ξετυλίγονται μπροστά του, αφήνοντας το αποτύπωμα τους στον καθένα από εμάς.

Το Δυρράχιο, πόλη-φάντασμα, τα ξεχασμένα φώτα σε μισογκρεμισμένες πολυκατοικίες που μαρτυρούσαν πως κάποτε εδώ υπήρχε ζωή. Το παιδικό αρκουδάκι που βρήκα μέσα στα χαλάσματα. Το κλάμα σαν μικρό παιδί στα σκαλοπάτια, που επέμειναν ενός εμιγκρέ, που είδε 20 χρόνια δουλειάς στην Ελλάδα να γίνονται θρύψαλα. Ένα κομμάτι από βασιλικό που μια ηλικιωμένη έκοψε από μια γλάστρα που σώθηκε σαν από θαύμα και που κράτησα στην τσέπη. Το μωρό που έκανε να συγκινηθώ, ο μικρούλης που μίλαγε ελληνικά. Ένα ποτήρι ρακί και ένα μανταρίνι που με κέρασαν στα σκαλοπάτια ενός γκρεμίσματος, ο παππούς που αρνιόταν να εγκαταλείψει το σπίτι του, μια ελιά που έστεκε αγέρωχη ανάμεσα στα χαλάσματα. Ο σκύλος που έμενε νύχτα κουλουριασμένος στο γκρεμισμένο σπίτι περιμένοντας μάταια το αφεντικό του. Ο χαλασμένος δρόμος ενός τοπικού Μαυρογιαλούρου, ο λόφος που «περπάτησε», η μικρή μαθήτρια που μάζευε τα βιβλία και τα τετράδια του σχολείου μέσα στα συντρίμμια, το ξεχασμένο χωριό στην άκρη του χείμαρρου. Το ευχαριστώ στα ελληνικά για τη φάρμακα από τη γιατρό που νύχτα μέρα βρισκόταν στα χαλάσματα.

Τόσες και τόσες ιστορίες βαλκανικού σουρεαλισμού, μέσα σε λίγες μέρες, βγαλμένες όλες από ταινία του Κουστουρίτσα.

Ο Άγγελος Έκανε τη Νύχτα Μέρα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ιστορίες που πάνε να βρούνε βαθιά στο υποσυνείδητό μου όλες τις άλλες αυτών των 30 χρόνων που αξιώθηκα να ακούω ανθρώπους που συναπάντησα σε συμφορές. Ποιος ξέρει, ίσως κάποτε καταφέρω να διηγηθώ κάποιες από αυτές. Εδώ σήμερα πίσω στην ασφάλεια και την θαλπωρή της μικρής πόλης μας, καθισμένος σε ένα από τα όμορφα καφέ του Χολαργού χαζεύοντας τη ζωή να συνεχίζεται και βλέποντας ανθρώπους να ψωνίζουν, να κουβεντιάζουν, να γελάνε, αναλογίζομαι πόσο αδικούμε τον εαυτό μας με το αναλωνόμαστε σε μικροκακίες, εγωισμούς και γκρίνιες και να ξεχνάμε πως η πραγματική ζωή καμιά φορά κρύβεται στις μικρές στιγμές ευτυχίας. Όσο για μένα, να δεις πώς το έλεγε ο Ελύτης: Άδειασα και ξαναγέμισα τον ταξιδιωτικό μου σάκο. «Μόνον τα απαραίτητα», είπα. Κι ήταν αρκετά γι αυτή τη ζωή και για πολλές άλλες ακόμη…

Περισσότερα από το VICE

H Εξομολόγηση Ενός Χούλιγκαν στο Κέντρο της Αθήνας

Ένα Διονυσιακό Έθιμο με Προβιές και Μάσκες Αναβιώνει Κάθε Χρόνο στη Δράμα

Σε Ένα Μαγαζί στη Δράμα Σερβίρουν Ένας Τυφλός και μια Κοπέλα με Σύνδρομο Down