Ο Capétte Κυκλοφόρησε μια Ηχητική Γροθιά στο Στομάχι της Ελλάδας του 2021

Υπάρχουν καλλιτέχνες που δημιουργούν, μακριά από ταμπέλες, προσδιορισμούς και άλλες περιοριστικές δικλείδες. Έτσι, καταφέρνουν να φτιάξουν το δικό τους, ρευστό, ηχόχρωμα. Μια διαδικασία που ταιριάζει «γάντι» στην εποχή μας. Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση κρύβει τον κίνδυνο να δημιουργηθεί ένας αχταρμάς με τραγικά αποτελέσματα. Αν πετύχει όμως το «γλυκό», τα οφέλη είναι πολλά.

Ο Capétte αποφάσισε να κινηθεί με αυτό τον τρόπο και το αποτέλεσμα μπορεί -επίσημα- να κριθεί ως επιτυχημένο. Με τον δεύτερο δίσκο του, Moskau, να έχει κυκλοφορήσει πριν από λίγες μέρες, γίνεται σαφές ότι έχει έρθει για να κάνει αισθητή την παρουσία του. Ένας καλλιτέχνης με αισθητική, μήνυμα και όραμα, κάτι που μπορεί εύκολα να καταλάβει παρακολουθώντας clip, όπως το Κηροζίνη ή το Φιλέτο Μοσχάρι.

Μεγάλο του ατού είναι το γεγονός ότι δεν θέλει απαραίτητα να γίνει αρεστός, αλλά να εκφραστεί. Και αυτό είναι ο ορισμός του καλλιτέχνη.

VICE: Σε τι φάση σε βρίσκω αυτή την περίοδο; 
Capétte: Είμαι σε μια φάση που επιτέλους κυκλοφόρησα το album μου, το οποίο ετοίμαζα εδώ και πολύ καιρό. Τους τελευταίους μήνες προσπαθούσα να ολοκληρώσω τη μίξη, αλλά και τις διάφορες διεργασίες που χρειάζονταν ώστε να βρεθεί εκεί έξω.

Ποιες είναι οι διαφορές του, ηχητικά, σε σχέση με το πρώτο σου album - Electra;
Μπορώ να πω ότι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους, κυρίως επειδή βαριέμαι να κρατάω το ίδιο στιλ. Στιχουργικά ίσως να παραμένω στο ίδιο μοτίβο, αλλά με λίγο πιο ώριμο τρόπο. Το Moskau έχει concept, είναι επηρεασμένο από τις Τρεις Αδερφές του Τσέχωφ: Τρεις γυναίκες που ψάχνουν την ευτυχία με διαφορετικούς τρόπους. Αυτή είναι η δική μου ερμηνεία και γι’αυτό ονόμασα τον δίσκο έτσι, επειδή στο θεατρικό ψάχνουν τη Μόσχα τους - αν και καμία δεν καταφέρνει να πάει ποτέ. 

Στο κάθε κομμάτι του δίσκου πιάνω και από ένα σημείο της ζωής, στο οποίο ψάχνουμε την ευτυχία. Για παράδειγμα, στο Ντουλάπα μιλάω για το coming out, τον ομφάλιο λώρο που έχει ήδη βγει, την απόσχιση από τη μάνα σου όταν γίνεσαι αυτό που θέλεις εσύ.

Ηχητικά είναι πολύ πιο πειραματικό και επηρεασμένο από την ακαδημαϊκή μουσική, που γράφω παράλληλα. Επίσης είναι πιο dark. Όταν γράφουμε, εξωτερικεύουμε τους εαυτούς μας και αυτή η περίοδος ήταν σίγουρα λίγο διαφορετική από εκείνη του Electra.

Υπάρχουν αρκετά queer στοιχεία στη μουσική σου.
Είμαι ένα queer άτομο και το βάζω στιχουργικά στα κομμάτια μου. Από την άλλη θεωρώ ότι δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερα προσδιορισμένο σε ό,τι αφορά το queer, αφού από μόνο του ως έννοια περιλαμβάνει μια ρευστότητα η οποία δεν είναι οριοθετημένη. Προσωπικά, προσπαθώ να βάλω πάρα πολλά είδη στον ήχο μου και να τα συνδέσω με έναν τρόπο, παράξενο. Αυτό πιστεύω ότι συνάδει με την queer αισθητική.

Το queer έχει από μόνο του μια αντισυμβατικότητα, διαταράσσει το «κανονικό», κάτι που πιστεύω ότι κάνω ηχητικά και στιχουργικά. Μπορεί να ακούσεις μια μπαλάντα μου, αλλά ξαφνικά να συνειδητοποιήσεις ότι δεν λέει αυτό που θα περίμενες. Αναφέρομαι αρκετά και στον ναρκισσισμό του καλλιτέχνη, που θεωρώ ότι τον βιώνω και εγώ, χωρίς να φοβάμαι να το παραδεχτώ.

Πώς τον βιώνεις;
Οι περισσότεροι θεωρώ ότι γράφουμε επειδή γουστάρουμε τον εαυτό μας. Γράφω μουσική για να ακούω αυτό που γράφω και να μάθω τον εαυτό μου. Θέλω να φτιάξω κάτι που αρέσει σε μένα, η σύνθεση είναι μια διαδικασία διεργασίας και έχει να κάνει περισσότερο με ναρκισσιστικές τάσεις παρά με τη διαδικασία της ψυχοθεραπείας.

Το Top 5 του Spotify Wrap σου ποιο ήταν;
O εαυτός μου (σ.σ. γέλια). Κοίτα, μέσα στη χρονιά θα μπεις να ακούσεις τον δίσκο σου σε διάφορες φάσεις για να δεις αν έχει αλλάξει κάτι μέσα σου. Για παράδειγμα, έχω μετανιώσει πολύ που κυκλοφόρησα το Electra. Το ακούω συχνά, για να καταλάβω γιατί το έβγαλα και τους λόγους που δεν το έχω κατεβάσει.

Έχεις κυκλοφορήσει και ένα κομμάτι, το Αμοργός, που έχει ένα όμορφο DIY clip.
Όταν έβγαζα τα πλάνα είχα στο μυαλό μου ότι μάλλον θα κυκλοφορήσω δίσκο, στον οποίο θα υπάρχει ένα κομμάτι που θα είναι μπαλάντα. Πήρα την κάμερα στην Αμοργό και άρχισα να βιντεοσκοπώ, κυρίως τους φίλους μου. Το νησί και οι άνθρωποί του βγάζουν, κατά κύριο λόγο, μια ευαισθησία και έναν ερωτισμό. Μεταξύ μας, είναι λίγο γαμιστρώνας η Αμοργός, αυτό δεν μπορεί να το κρύψει.

Αφού είδα τα πλάνα, συνειδητοποίησα ότι αποτελείται κυρίως από θηλυκότητες που βιώνουν τη νεανική τους ζωή σε ένα όμορφο νησί, γεμάτο έρωτα και έτσι αποφάσισα να γράψω ένα τραγούδι αφιερωμένο σε αυτή τη μη υπαρκτή, κάπως ιδανική, θηλυκότητα. Δεν είναι αφιερωμένο σε κάποια συγκεκριμένη κοπέλα, όπως με ρωτάει πολύς κόσμος.

Είσαι ένας καλλιτέχνης που προσέχει τα clip του. Πόσο σημαντική είναι η οπτικοποίηση της μουσικής σου;
Νομίζω ότι για τη μουσική που γράφω είναι τρομερά σημαντική. Αν μπορούσα θα έκανα βίντεο για όλα μου τα τραγούδια, επειδή κάποια είναι λίγο «δύσκολα» στο άκουσμα. Αν έχεις ένα οπτικό ερέθισμα μπορείς να παρακολουθήσεις πιο εύκολα τη λογική της μουσικής και να μην παρασυρθείς από το γεγονός ότι έχει glitches, θορύβους και πως δημιουργείται ένα noise περιβάλλον.

Γι’αυτό, στο πιο πειραματικό κομμάτι του δίσκου, το Ομφάλιος Λώρος, ήθελα να βγάλω έστω ένα βίντεο με performance. Για να καταλάβει ο κόσμος ότι δεν πρόκειται για ένα αποτέλεσμα τραγουδοποιίας, αλλά σύνθεσης. Να το δεις σαν σφαιρική τέχνη, παρά ως τραγούδι.

Αρνητικά σχόλια δέχεσαι;
Βέβαια, αν και όχι όσα περίμενα. Το αστείο είναι πως έχω έναν σταθερό hater, που βλέπει πρώτος σχεδόν όλα τα βίντεο. Θα ήθελα να τον γνωρίσω (σ.σ. γέλια). Στο Φιλέτο Μοσχάρι είχα δεχθεί πολλά αρνητικά σχόλια, κάποια αρκετά υπερβολικά, αλλά ήταν κάτι που περίμενα. Δεν ήταν τόσο στιλιζαρισμένο. Η Κιροζίνη ήταν πολύ πιο safe. Περίμενα να ακούσω αρνητικά σχόλια από πατριώτες, αλλά δεν συνέβη. Και μπράβο που δεν συνέβη. Ήθελα να είναι ένα στιλιζαρισμένο αποτέλεσμα τέχνης, που να σου δίνει το μήνυμα στη μούρη, ότι μιλάμε για γυναικοκτονία. 

Μπορεί να φοράμε τακούνια, σκιές, μολύβια, λάτεξ και να το παίζουμε δυναμικές, όμως εδώ μιλάμε για γυναικοκτονίες και παραβιαστικότητα. Γι’αυτό ήθελα να υπάρχει στην εισαγωγή ένα μικρό σημείο που δείχνει ότι «το κάναμε γι’ αυτές που έφυγαν νωρίς». Το παίζουμε queens, αλλά αυτό είναι ένα είδος άμυνας. Πρέπει να ριζοσπαστικοποιηθούμε απέναντι σε αυτό που συμβαίνει.

Όταν έχεις δεκάδες γυναικοκτονίες μέσα σε μια χρονιά, είναι πολύ 2021 το concept.
Και εγώ έτσι νομίζω. Τους πρώτους στίχους του κομματιού, τους είχα γράψει τον Απρίλιο. Πριν γίνει ντόρος με τον όρο «γυναικοκτονία», τουλάχιστον σύμφωνα με όσα θυμάμαι.

Τι πιστεύεις ότι φταίει για όσα συμβαίνουν; Ο τρόπος που έχουμε μεγαλώσει ως κοινωνία ή/και η πίεση που ήρθε μέσω των lockdown και της ευρύτερης κατάστασης που δημιουργούν; 
Δεν μπορώ να δικαιολογήσω ούτε στο παραμικρό τους ανθρώπους που διέπραξαν αυτά τα φρικτά εγκλήματα. Δεν μπορώ ούτε λίγη συμπόνια να τους δώσω, για το γεγονός ότι πέρασαν καραντίνα και κορονοϊό. Η κατάσταση με τις γυναικοκτονίες και την παραβιαστικότητα απέναντι στις θηλυκότητες είναι αποτέλεσμα χρόνιων καταλοίπων πατριαρχίας και βαθύτατου σεξισμού που δεν έχουμε αποβάλει σαν κοινωνία. 

Μπορεί τώρα να έχουμε τον όρο γυναικοκτονία, αλλά αυτό δεν συνέβαινε πριν από λίγο καιρό. Μέσα στο κομμάτι υπάρχει ο στίχος «έγκλημα πάθους λένε, μήπως». Αναφερόμουν ξεκάθαρα στις ειδήσεις και σε κάτι μεσημεριανάδικα, όπου έβγαιναν και έλεγαν «Μήπως ήταν έγκλημα πάθους; Τη σκότωσε από έρωτα». Πώς τολμάμε να μιλάμε έτσι στην τηλεόραση;

Δεν μιλάμε για τρελούς, αλλά για ανθρώπους βαθύτατα σεξιστές, πατριαρχικής λογικής που θεωρούν ότι η γυναίκα είναι κάτι που τους ανήκει και πως μπορούν να της επιβληθούν. Κάτι που, εκτός από πασέ, είναι επικίνδυνο και θα πρέπει να λάβουμε κάποια δραστικά μέτρα απέναντί του.

Συνεργάζεσαι με τη Vinyl Records. Πώς προέκυψε αυτό και πόσο σημαντική είναι αυτή η συνεργασία για σένα;
Είχα στείλει την Electra σε αρκετές δισκογραφικές, γνωρίζοντας βέβαια ότι η παραγωγή δεν είναι καλή. Ήθελα να βρω μια βοήθεια από κάποια άτομα και εφόσον δεν προέκυψε κάτι αποφάσισα να το βγάλω μόνος μου, ως ανεξάρτητος καλλιτέχνης. Τελικά επικοινώνησε μαζί μου ο Mike Anson, που τρέχει το label και κανονίσαμε να βρεθούμε. Βρισκόμουν σε μια φάση που ήθελα ακόμη να μπω σε μια πιο οργανωμένη κατάσταση.

Ο Mike μού είπε πολύ ντόμπρα: «Έχεις πολύ καλές ιδέες, γράφεις ωραία, αλλά η παραγωγή σου είναι αισχρή, κάτω του μετρίου. Απορώ πώς το έβγαλες αυτό. Ωστόσο, εγώ μπορώ να σε βοηθήσω και να κάνουμε κάτι καλό». Συζητήσαμε πώς μπορεί να γίνει, αρχίσαμε να αράζουμε και με βοήθησε, ψυχολογικά και οικονομικά. 

Μου έδωσε το περιθώριο να εμπιστευτώ τον εαυτό μου. Το τρέχουμε πολύ ωραία, είναι μια συνεργατική κατάσταση, ένα οικογενειακό περιβάλλον και πιστεύω ότι θα πάει πολύ μπροστά. Νομίζω ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από independent labels που στηρίζουν κάτι άλλο πέραν του mainstream, κάτι άλλο πέρα από το rap.

Τι άλλο περιμένουμε από σένα;
Θα έρθουν δύο clip ακόμη. Ένα που το περιμένει και αρκετός κόσμος και το οποίο γύρισα, ξανά σε πιο DIY στιλ, στην Ικαρία. Είναι μια συνεργασία με τη Nalyssa Green, το Ροζ Γυαλιά.

Αλήθεια, με τη Nalyssa Green πώς προέκυψε η συνεργασία;
Μου άρεσε πολύ η μουσική της. Με έκανε και follow στο Instagram, εγώ την είχα ακολουθήσει ήδη. Κατάλαβα ότι με είχε αντιληφθεί στον μουσικό χώρο και σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν πολύ περίεργο να της στείλω ένα μήνυμα. Της ζήτησα να κάνουμε ένα τραγούδι μαζί, το έστειλα, της άρεσε και μου είπε «μέσα».

Απλά πράγματα.
Ναι.

• O Capétte εμφανίζεται ζωντανά στη σκηνή του ΡΟΜΑΝΤΣΟ στις 23 Δεκεμβρίου.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Μπήκαμε στο Σπίτι του 18χρονου Ρομά που Δολοφονήθηκε από Αστυνομικούς στο Πέραμα

Πρόσφυγες και Μετανάστες VS Ελληνική Αστυνομία

Πισίνες, Τζακούζι και «Βασιλικές» Πολυθρόνες: Η Σπείρα Διαρρηκτών που Ζούσε Μέσα στη Χλίδα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.