Ρισκάρουν τα Πάντα για να Πιάσουν Καβούρια για τους Πλούσιους

«Ρισκάρουμε τις ζωές μας, προσπαθούμε για παράδειγμα να αποφεύγουμε τα δαγκώματα φιδιών, για να πιάσουμε τα καβούρια», λέει στο VICE World News..

O Kharo Chhan βρίσκεται στην Thatta, μια από τις φτωχότερες περιοχές του Πακιστάν στην επαρχία Sindh, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος πλημμύρισε πριν από δυο μήνες. Τα μαγκρόβια δάση στο Δέλτα του Ινδού ακολουθούν τον Ινδό Ποταμό μέχρι που χύνεται στην Αραβική Θάλασσα. Αυτά τα δάση, εδώ και λίγο καιρό, έχουν γεμίσει καβούρια της λάσπης. Πολύ ανθεκτικά στο αλμυρό νερό και στις εναλλαγές θερμοκρασίας, τα καβούρια της λάσπης πολλαπλασιάστηκαν ραγδαία κατά τη διάρκεια των πλημμυρών και στους άνευ προηγουμένου φετινούς καύσωνες του Πακιστάν.

«Αυτή η περιοχή ήταν κάποτε πολύ γόνιμη, όμως τώρα όλα καταστράφηκαν λόγω της κλιματικής αλλαγής. Παντού υπάρχει αλμυρό νερό», λέει ένας ακτιβιστής για το κλίμα, ο Ali Raza Wanjaro, στο VICE World News.

Για τους ψαράδες της περιοχής, οι περισσότεροι από τους οποίους ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, αυτό έχει αποδειχτεί δίκοπο μαχαίρι. «Λόγω των μεγάλων παλιρροιών του Ινδού ποταμού, τα σπίτια μας ρημάχτηκαν. Δεν υπήρχε πηγή εισοδήματος και αρχίσαμε να πιάνουμε καβούρια», λέει ο Mallah.

Οι κλιματικές καταστροφές έχουν αναγκάσει πολλούς να πιάνουν καβούρια και να τα δίνουν σε μια αλυσίδα εκμετάλλευσης με μεσάζοντες, συνδέσμους, προμηθευτές και εξαγωγικές εταιρείες στο Πακιστάν, που τους αφήνουν μικρό κέρδος. «Είμαστε ξυπόλυτοι, χρεωμένοι και φτωχοί, αλλά αυτοί έχουν γίνει εκατομμυριούχοι, έχουν μεγάλα σπίτια, πολυτελή αυτοκίνητα και γη», λέει ο Mallah.

Μεσάζοντες, σύνδεσμοι και προμηθευτές καβουριών καθώς και οι εξαγωγικές εταιρείες δεν διατρέχουν τους κινδύνους που διατρέχουν οι ψαράδες καβουριών ούτε προσφέρουν εξοπλισμό προστασίας, ιατρική ασφάλειας ή στήριξη.

«Δεν υπάρχουν κανόνες και ρυθμίσεις στις αγορές εδώ», λέει ο Wanjarο. «Τα καβούρια μεταφέρονται με ειδικά οχήματα αλλά οι ψαράδες ζουν στα όρια».

Αν ο Μallah πιάσει μικρότερα καβούρια που ζυγίζουν λιγότερο από 200 γραμμάρια, κοντά στην άκρη του δάσους, οι μεσάζοντες δεν του δίνουν τίποτα ή μόνο 4 σεντς ανά καβούρι, εκείνοι όμως τα πουλάνε 50 σεντς στους εξαγωγείς, οι οποίοι με τη σειρά τους τα πουλάνε 1-2 δολάρια το ένα ή τα παχαίνουν και τα πουλάνε 10-12. Αν ο Mallah μπει βαθύτερα στο δάσος με βάρκα και πιάσει μεγαλύτερα καβούρια, μεταξύ 500-800 γραμμαρίων, αυτά μπορεί να πουληθούν στις ζωντανές αγορές στην Κίνα, τη Σιγκαπούρη και το Χονγκ Κονγκ για 30-100 δολάρια το ένα. Αλλά εκείνος παίρνει λιγότερα από 90 σεντς.

Για να πιάσει μεγαλύτερα καβούρια νοικιάζει μια μικρή βενζινάκατος από τον μεσάζοντα του. Πληρώνει τον μεσάζοντα για να χρησιμοποιήσει το καΐκι και εκείνος παίρνει μερίδιο για κάθε καβούρι. Μια καλή μέρα μπορεί να πιάσει αρκετά μεγάλα καβούρια αλλά θα πληρωθεί λιγότερο από 2 δολάρια, κάτω από το όριο της φτώχειας του Πακιστάν. 

«Δεν μπορούμε να πουλήσουμε σε άλλους γιατί δεν είμαστε ελεύθεροι, χρωστάμε», λέει ο Mallah. Οι μεσάζοντες έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον φόβου όπου όσοι πιάνουν καβούρια μπορούν να τα πουλήσουν αποκλειστικά σε εκείνους.

«Πριν από επτά χρόνια πήρα ένα δάνειο 500 δολάρια από έναν μεσάζοντα. Έχω επιστρέψει 2.500 σε προμήθειες αλλά εκείνος λέει ότι έχω το ίδιο χρέος», είπε ο Soomar Mallah, άλλος ψαράς. Δεν επιτρέπεται να πουλήσει σε κανέναν άλλον παρά μόνο στον μεσάζοντά του.

O Soomar Mallah και οκτώ άλλοι ψαράδες καβουριών φεύγουν με μια βάρκα κάθε βδομάδα για πέντε μέρες για να βρουν καβούρια. Ο καθένας τους έχει μια πλαστική σακούλα, ένα αυτοσχέδιο σωσίβιο τζάκετ και ένα σιδερένιο ραβδί με γάντζο. Ένα χιλιόμετρο μετά, αφήνουν τη βάρκα και μπαίνουν στα λασπόνερα που φτάνουν μέχρι τους ώμους τους για να βρουν μεγάλα καβούρια. 

«Είμαστε τυχεροί αν πιάσουμε μεγάλα. Μερικές φορές γυρίζουμε με άδεια χέρια», είπε ένας άλλος ψαράς, ο Muhammad Saleh Ja. «Δεν είναι εύκολο να πιάσεις καβούρια, ο μικρός μου αδερφός πέθανε επειδή τον δάγκωσε φίδι».

Κάθε χρόνο υπάρχουν 8.000 περιστατικά δαγκώματος στο Sindh. Στο Δέλτα του Ινδού δεν υπάρχει αντίδοτο και το κοντινότερο νοσοκομείο είναι δυο ώρες μακριά. Αν ο ασθενής είναι βαριά τον πηγαίνουν στο Καράτσι, που είναι 4 ώρες μακριά. 

Ο Abbas Chero είναι γύρω στα 60 τώρα, αλλά πριν από χρόνια τον δάγκωσε ένα φίδι σε βάλτο. Η οικογένειά του δυσκολεύτηκε να βρει το αντίδοτο που θα του έσωζε τη ζωή αλλά τα κατάφερε. «Επιβίωσα από το επικίνδυνο δάγκωμα, άλλοι θα είχαν πεθάνει. Ξερνούσα αίμα. Από το πόδι ως τον ώμο είχα γίνει μαύρος», λέει. Επιβίωσε αφού πήγε σε τρία διαφορετικά νοσοκομεία.

Έχοντας περάσει το πρωί πιάνοντας καβούρια, οι ψαράδες πηγαίνουν σε ένα μικρό ντεπόν στην περιοχή Atharki το απόγευμα, όπου οι μεσάζοντες που πουλάνε στους προμηθευτές είναι παραταγμένοι για να χωρίσουν την ψαριά τους σε τέσσερις κατηγορίες πληρωμής. Οι μεσάζοντες παίρνουν 30%.

Οτιδήποτε πάνω από 300 γραμμάρια πληρώνεται 1,55 το καβούρι, πριν το μερίδιο του μεσάζοντα. Αλλά σε γενικές γραμμές τα καβούρια είναι μικρά. Τα καβούρια που είναι μικρότερα από 300 γραμμάρια αλλά περισσότερα από 200 πληρώνονται 0,67 σεντς. Οτιδήποτε λιγότερο από 200 ως 115 πληρώνονται 0,4 σεντς. Τα καβούρια που είναι λιγότερα από 115 τα παίρνουν χωρίς να πληρώσουν.

Ένας σύνδεσμος που δεν ήθελε να πει το όνομά του για να αποφύγει τις νομικές συνέπειες, ρωτήθηκε αν θεωρεί τις τιμές εκμετάλλευση. «Έτσι είναι οι επιχειρήσεις, όσοι επενδύουν όπως εγώ θα έχει κέρδος», λέει. 

«Επένδυσα σε ένα μπακάλικο και οι ψαράδες στις πλημμύρες δεν είχαν λεφτά και έπαιρναν τρόφιμα βερεσέ, έτσι κι εγώ αφαίρεσα ένα 20% προμήθεια από κάθε καβούρι. Τους βοηθάω όταν έχουν προβλήματα». Η προμήθεια του συνδέσμου αυτού ήταν έξτρα από το μερίδιο που έδιναν οι ψαράδες στους μεσάζοντες τους.

Ο σύνδεσμος είπε στο VICE World News ότι μεταφέρει τα καβούρια σε έναν προμηθευτή στο Καράτσι με προμήθεια, ο οποίος τα πουλάει σε μια άλλη ψαραγορά χοντρικής όπου τα αγοράζουν 20 εταιρείες που εμπορεύονται καβούρια.

Ένας άλλος προμηθευτής, που δεν ήθελε να πει το όνομα του, παραδέχεται την ανισότητα στην αγορά. Λέει ότι πριν από 15 χρόνια κι εκείνος έπιανε καβούρια, αλλά μετά άρχισε να προμηθεύει απ’ ευθείας εταιρείες στο Καράτσι. Τώρα έχει τέσσερα οχήματα μεταφοράς, 50 βάρκες, ένα σπίτι και έχει αγοράσει χωράφια. Λέει ότι ο φίλος του με τον οποίο έπιανε καβούρια πριν χρόνια μετά βίας μπορεί αν αγοράζει ένα μηχανάκι.

Υπό τον όρο της ανωνυμίας, ένας μεσάζοντας είπε στο VICE World News ότι αγοράζει και μεταφέρει 2.000-2.500 καβούρια τη μέρα σε εταιρείες εξαγωγής. Το VICE επικοινώνησε με διάφορες εταιρείες αλλά δεν μοιράστηκαν στοιχεία για τις τιμές εξαγωγής.

Η μεταφορά ζωντανών καβουριών από το Δέλτα του Ινδού στο Καράτσι δεν έχει ένταση κεφαλαίου. Τα καβούρια επιβιώνουν πολλές μέρες σε συνθήκες δροσιάς και υγρασίας. Οι ψαράδες και οι μεσάζοντες τα μεταφέρουν με πλαστικές σακούλες στους προμηθευτές κι εκείνοι με πλαστικά κουτιά στις εταιρείες. Εκεί τα πλένουν, τα οξυγονώνουν και τα συσκευάζουν για εξαγωγή.

Ο Moazzam Khan, πρώην διευθυντής του Υπουργείου Αλιείας του Πακιστάν και νυν υπεύθυνος του World Wildlife Fund-Pakistan, είπε στο VICE World News ότι μόνο το 2016 έγινε εξαγωγή 20.500 τόνων φρέσκων καβουριών. 

«Οι ψαράδες σίγουρα βγάζουν ένα εισόδημα γι’ αυτό λειτουργεί η βιομηχανία καβουριών». Δεν θεωρεί το σύστημα εκμετάλλευση. «Ο ρόλος του συνδέσμου είναι σημαντικός. Οι ψαράδες πρέπει να κάνουν οικονομίες και να διαχειρίζονται τα έξοδα του ώστε να μην χρειάζονται δανεικά και να χρεώνονται».

Ο Majeed Motani, επικεφαλής του Fisherfolk Forum του Πακιστάν στο Καράτσι διαφωνεί και λέει ότι η αγορά καβουριών χρειάζεται ρύθμιση. «Αν η κυβέρνηση παρέμβει, απελευθερώσει περισσότερο νερό στο Δέλτα του Ινδού, δώσει παροχές στους ψαράδες, τους δώσει δάνεια και περιορίσει τον ρόλο των μεσαζόντων, αποκαλύψει τιμές αγοράς, εισάγει συνταγματικούς ελέγχους, ίσως να βελτιωθούν τα πράγματα για τους ψαράδες», λέει.

Επίσης πιστεύει ότι η αρρύθμιστη αγορά είναι κίνδυνος και για τα καβούρια. Με βάση τον πακιστανικό νόμο είναι παράνομο να εξάγεις καβούρια μικρότερα των 100 γραμμαρίων, αλλά δεν υπάρχουν νόμοι για την υπεραλίευση τους ή για τον θηλυκό πληθυσμό τους, που είναι σημαντικό για τη βιωσιμότητα του οικοσυστήματος.

«Σε άλλα μέρη του κόσμου υπάρχουν νόμοι και ρυθμίσεις, αλλά εδώ τα θηλυκά και τα νερά καβούρια αλιεύονται διαρκώς. Αν συνεχιστεί, ίσως να εξαφανιστούν».

Περισσότερα από το VICE

Οι Fans του Kanye West Μιλούν για τα Tατουάζ τους και Δεν τον Υπερασπίζονται

Η Μαριάννα Κάνει Podcast για Εγκλήματα που Δεν Υπάρχουν στο Διαδίκτυο

«Τα Χρόνια στις Πιάτσες Ήμουν σε Νo Man's Land» - Γιατί Πεθαίνουν Τόσοι Χρήστες Ναρκωτικών στην Ελλάδα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.