Η Θεραπεία MDMA με Βοήθησε να Ξεπεράσω το Τραύμα από τα Παιδικά μου Χρόνια σε Εμπόλεμη Ζώνη

Δεν θυμάμαι πολύ την παιδική μου ηλικία. Έχω μια εικόνα να μεγαλώνω σε μια συντηρητική στρατιωτική οικογένεια στη Μιανμάρ. Τότε, ήταν γνωστή ως Βιρμανία.

Θυμάμαι ότι γύρω υπήρχε διαρκώς χάος και βία, όταν ήμουν μικρή. Στη Βιρμανία οι φοιτητές έδιναν μάχη για ελευθερία και δημοκρατία, και δυστυχώς η οικογένειά μου ήταν από τους κεντρικούς στόχους. Υπήρχαν διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα, ταραχές και οι φοιτητές που υποστήριζαν το δημοκρατικό κίνημα οδηγούνταν στην κρεμάλα.

Η μητέρα μου ήταν κόρη στρατηγού κι έτσι δεν πήγαινα σχολείο, διότι οι γονείς μου φοβούνταν ότι θα έπεφτα θύμα απαγωγής. Ήταν πολύ έντονο να ζω με τέτοιο φόβο από μικρή ηλικία. Ήμουν περίπου οκτώ όταν τα πράγματα έγιναν πολύ άσχημα για την οικογένειά μου και αναγκαστήκαμε να καταφύγουμε στη Σιγκαπούρη. Νομίζω πως τότε άρχισα να αποστασιοποιούμαι και να απωθώ αναμνήσεις.

Ξαφνικά δεν ανησυχούσα πώς θα παραμείνω ζωντανή, σε μια συντηρητική και χαοτική χώρα. Ζούσα πια σε μια από τις πιο καθαρές, ασφαλείς και πειθαρχημένες πόλεις στον κόσμο. Από εκεί που ζούσα μες στις ταραχές, τώρα ζούσα σε ένα διαμέρισμα, έτρωγα κανονικά γεύματα και έπινα όσο νερό ήθελα, χωρίς να φοβάμαι ότι θα δηλητηριαστώ. Είχα πρόσβαση σε τεχνολογία κάθε είδους. Μπορούσα να πάω σχολείο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν προσπαθούσα απλώς να επιβιώσω, αλλά μάθαινα πώς να ζω.

Επειδή ήμουν ακόμα πολύ μικρή, δεν μπορούσα να θυμηθώ τι ακριβώς μας συνέβη στη Βιρμανία. Οι γονείς μου ήταν πάντα σε φάση επιβίωσης. Αυτό σήμαινε πως προτεραιότητά τους ήταν να βεβαιωθούν ότι θα είμαστε ασφαλείς. Επίσης, σήμαινε ότι ποτέ δεν μπορούσαν να μου ανοιχτούν τελείως ή να με βεβαιώσουν ότι θα ήμουν πάντα ασφαλής.

Το 1996, όταν ήμουν 15, μεταναστεύσαμε στις ΗΠΑ. Αυτή η χώρα έγινε πατρίδα μου και η ζωή προχώρησε, έζησα μια κανονική ζωή, σπούδασα, βρήκα δουλειά ως πωλήτρια ιατρικών συσκευών και στο τέλος ξεκίνησα τη δική μου επιχείρηση recruiting. Το 2010, όταν έκλεισα τα 29, κατάλαβα ότι είχα κατάθλιψη.

Άρχισα να βλέπω έναν ψυχίατρο που μου έδωσε αντικαταθλιπτικά για έξι μήνες. Πήγαινα για ψυχοθεραπεία αλλά δεν βοήθησε. Ενώ τα φάρμακα με βοήθησα να μη νιώθω τυπικά θλιμμένη, περισσότερο μου έφεραν ένα μούδιασμα παρά χαρά. Ακόμα αναζητούσα την ευτυχία μέσα μου, ήξερα ότι χρειαζόμουν κι άλλη. 

Πριν από τρία χρόνια, στα 36 μου, κάτι φίλοι μου πήραν ψυχεδελικά μανιτάρια και είχαν μια πνευματική εμπειρία. Συνήθως είμαι τελείως control freak, δεν μ’ αρέσει να χάνω τον έλεγχο, αλλά είχα περιέργεια να δω πώς ήταν αυτή η εμπειρία. Το πρώτο μου τριπάκι με μανιτάρια ήταν ήπιο: ένιωσα γαλήνη αλλά και πολύ φόβο, σαν να μην ήμουν ασφαλής όταν υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι. Αλλά ένιωσα μια βαθύτερη σύνδεση με τον εαυτό μου, σαν να είχα πρόσβαση σε συναισθήματα στα οποία μέχρι τότε δεν είχα. Δεν ήξερα αν έπρεπε να ξαναπάρω μανιτάρια, αλλά ήθελα να βρω εκείνη την ηρεμία ξανά.

Την ίδια εποχή, η κολλητή μου πέρασε έναν πολύ τραυματικό χωρισμό και βρήκε κάποιον που έκανε ψυχοθεραπεία με MDMA, σε έναν ψυχοθεραπευτή από εκείνους που εμπίπτουν σε μια γκρίζα ζώνη, οι οποίοι έχουν εκπαιδευτεί για θεραπεία με MDMA. Καταλαβαίνουν καλά πως λειτουργεί το ναρκωτικό, τι πρωτόκολλα πρέπει να ακολουθηθούν, πώς να δημιουργήσουν έναν ασφαλή χώρο και πώς να στηρίξουν τον ασθενή. Μια συνεδρία άλλαξε τελείως την κολλητή μου, που είναι επίσης μετανάστρια, και μου ζήτησε να μοιραστώ την εμπειρία μαζί της. Έτσι έκανα την πρώτη μου ψυχοθεραπεία με MDMA πέρσι τον Απρίλη. 

Η πρώτη εμπειρία ήταν -το λιγότερο- σαρωτική. Κράτησε περίπου εφτά ή οκτώ ώρες και στο μεγαλύτερο μέρος ένιωθα αποστασιοποιημένη. Αλλά τις στιγμές που είχα συναίσθηση, ένιωθα ότι ήμουν σε διάλογο με την ψυχή μου, μου έλεγε ότι τόσα πράγματα για τα οποία στεναχωριόμουν ή ανησυχούσα δεν ήταν δικά μου προβλήματα. Ήταν λες και ο ψυχή μου τακτοποιούσε τους φόβους μου σε αυτούς που ήταν δικοί μου και αυτούς που κουβαλούσα για τους γονείς μου και άλλους. Με είδα σε μια τεράστια γυάλινη συσκευασία με το καπάκι ανοιχτό, φοβισμένη καθώς κοίταζα τους πάντως, παρόλο που κανείς δεν μπορούσε να με δει. Δεν ήξερα τι να σκεφτώ.

Για βδομάδες μετά από αυτή την εμπειρία είχα ένα σωρό συναισθήματα που δεν μου είχα επιτρέψει ποτέ να νιώσω, ήμουν μπερδεμένη και ήθελα απαντήσεις αλλά φοβόμουν να δοκιμάσω ξανά. Έπειτα πήγα σε ένα πάρτι και γνώρισα έναν άντρα ονόματι Rick Doblin, που ήταν ψυχεδελικός ερευνητής (και ιδρυτής της Διεπιστημονικής Ένωσης Ψυχεδελικών Σπουδών – MAPS) που αυτοπροσδιορίζεται ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός έρευνας και εκπαίδευσης που ,δημιουργεί ιατρικό, νομικό και πολιτισμικό πλαίσιο για να ευνοηθούν οι άνθρωποι από την προσεκτική χρήση ψυχεδελικών ναρκωτικών και μαριχουάνα.

O Doblin μού εξήγησε ότι η εικόνα πως ήμουν σε ένα γυάλινο δοχείο με ανοιχτό καπάκι ήταν έκφραση των συναισθημάτων που απωθούσα ως φοβισμένο κοριτσάκι. Το γυάλινο δοχείο είναι έκφραση των ορίων που έχτιζα για τον εαυτό μου, πάντα δινόμουν σε άλλους αλλά δεν τους άφηνα να μπουν. Φοβόμουν να είμαι ευάλωτη, αλλά το ανοιχτό καπάκι σημαίνει ότι ήθελα να έρθω κοντά με τους άλλους. Αυτό με βοήθησε να είμαι πιο προετοιμασμένη για τη δεύτερη συνεδρία μου.

Σχεδόν τρεις μήνες μετά, αποφάσισα ότι ήμουν έτοιμη να ξαναδοκιμάσω θεραπεία με MDMA, αυτή τη φορά με άλλον ψυχοθεραπευτή. Στη δεύτερη συνεδρία, ένιωθα κάτι έντονο στο στήθος, έναν παλλόμενο πόνο. Μια φωνή στο κεφάλι μου, μου είπε να πω στην ψυχοθεραπεύτρια να μου πιάσει το χέρι και μετά να με αγκαλιάσει όπως η μητέρα ένα μωρό. Έπειτα, στον πυρήνα του πόνου στο στήθος μου συνειδητοποίησα την ύπαρξη ενός συναισθήματος: Ντροπή, ντροπή που δεν ήξερα καν ότι είχα. Ντροπή που κουβαλούσα για τη μητέρα μου, που αντιμετώπιζε την οργή του κόσμου επειδή ήταν κόρη στρατηγού. Ήταν απίστευτα οδυνηρό. Αλλά η συνεδρία, στη συνέχεια, μου επέτρεψε να δεχτώ αυτά τα κομμάτια της ζωής μου με συμπόνια. Συνειδητοποίησα ότι κουβαλούσα τα βάρη και τα τραύματα των γονιών μου.

Ήμουν παραζαλισμένη για 14 ώρες. Ένιωθα ευάλωτη αλλά κατάλαβα με πόση λίγη καλοσύνη με αντιμετώπιζα. Το μίσος για τον εαυτό μου με έκανε να πιέζομαι να πετύχω κάτι, είτε να είμαι είμαι καλή μαθήτρια ή αφοσιωμένη στη δουλειά μου. Νομίζω πως αυτό συνέβαινε επειδή ήξερα πόσα θυσίσαν οι γονείς μου για μένα και πίστευα πως έπρεπε να διαπρέψω για να επιβιώσω. Αλλά μετά τη δεύτερη συνεδρία, για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να μου δείξω μεγαλύτερη καλοσύνη, να χαλαρώσω και να απολαύσω τη ζωή μου.

Πήγα στην τρίτη συνεδρία μου έχοντας κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό μου. Η πρώτη ώρα ήταν ανάλαφρη και όμορφη, γεμάτη θετικά συναισθήματα. Έπειτα με κατέκλυσε μια τρομερή θλίψη. Ήταν 100 φορές χειρότερη από τον πόνο που ένιωθα με την ντροπή, σαν ένα βαθύ ρέψιμο που δεν μπορούσα να βγάλω από μέσα μου. Ξαφνικά είδα μια παιδική ανάμνηση: άνθρωποι της φυλής μου στο έδαφος να κλαίνε από τον πόνο, να τρέμουν από την απώλεια. Έτσι εκφράζαμε τη θλίψη μας και συνειδητοποίησα πως έτσι μπορούσα να βγάλω το ρέψιμο. Είχα αποκοπεί απ’ όλο τον πόνο για να έχω μια φυσιολογική παιδική ηλικία. Αλλά νιώθοντας τον πόνο, τον έβγαζες κιόλας από μέσα σου.

Το MDMA βοήθησε στην έκφραση των συναισθημάτων μου. Με βοήθησε να καταλάβω κομμάτια του εαυτού μου με τα οποία δεν είχα επαφή. Με βοήθησε να ακούσω τη φωνή στο κεφάλι μου που μου ζητούσε να αφήσω ανθρώπους να έρθουν κοντά μου. Καθώς ήμουν control freak δεν μου επέτρεπα να κλάψω μπροστά σε κανέναν, σφιγγόμουν και κατάπινα τα δάκρυα. Τώρα οι φίλοι μου κι εγώ πηγαίνουμε σε απομονωμένα μέρη έξω από την πόλη για να κλάψουμε και να πενθήσουμε. Είναι σαν να ξεπιάνεται το σώμα σου, διότι ξέρεις ότι απελευθερώνεις τη θλίψη και το τραύμα και επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώσει την αγάπη.

Προέρχομαι από δυο γενιές πολύ ελεγχόμενων γονέων που δεν εξέφραζαν ποτέ τα συναισθήματά τους. Και νομίζω πως η κατάθλιψη μου και το απωθημένο τραύμα μου οφειλόταν στο ότι δεν καταλάβαινα τι ένιωθα.

Ο φόβος είναι συχνά ο τρόπος που προστατεύουμε τον εαυτό μας από τη θλίψη και τη ντροπή. Σήμερα δεν φοβάμαι πια να αντιμετωπίσω τις σκέψεις μου. Νιώθω ρευστή και ελεύθερη και άνετη.

Το MDMA δεν με έκανε χαρούμενη, ούτε με έβαλε σε διάθεση διασκέδασης. Ήταν το «κλειδί» που ξεκλείδωσε τα συναισθήματά μου και ξύπνησε το μυαλό μου.

Περισσότερα από το VICE

«Κι ο Θεός θα Ήθελε να Πεθάνει Εκεί» - Το Ταξίδι Ενός Πρόσφυγα Από τη Μόρια στη Γαλλία

«Δεν Κάνουμε Κατάληψη για τη Μάσκα»- Μία Μέρα σε μια Μαθητική Κατάληψη των Εξαρχείων

Η "Kompania Bello" της Κόκας και ο Αλβανός Σύνδεσμος στην Αθήνα

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.