Άλλος Για Δημοτικός Σύμβουλος;

Source: Wikipedia

Εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, πιθανότατα θα έχετε παρατηρήσει μια κάποια κινητικότητα γύρω σας. Αν, βέβαια,.για κάποιο λόγο δεν έχετε μάθει την ακριβή ημερομηνία της διεξαγωγής των εκλογών, μπορείτε πάντα να την υπολογίσετε, χρησιμοποιώντας στοιχεία που βρίσκονται γύρω σας, κατά την προεκλογική περίοδο.

Αφίσες σε όλες τις κολώνες με τα πρόσωπα και τα ονοματεπώνυμα υποψηφίων δημάρχων. Αφίσες με υποσχέσεις επάνω. Ίδιες υποσχέσεις, σε όλες τις διαφορετικές αφίσες. Τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά «το καλύτερο αύριο» παραμένει σταθερό. Όποτε κοιτάω αυτές τις αφίσες για παραπάνω από δυο δευτερόλεπτα, αναρωτιέμαι πώς ακριβώς υποτίθεται ότι μπορεί αυτή η χρωματιστή φωτογραφία, με την άσχημη, πεπαλαιωμένη γραμματοσειρά και την στημένη "ατενίζω το μέλλον" έκφραση κάποιου κυρίου ή κυρίας, να πείσει τον ψηφοφόρο για την εγκυρότητα και την πιστότητα του εικονιζόμενου. Καταλήγω πως μάλλον δεν μπορεί. Το παιχνίδι παίζεται στις γνωριμίες και στα ρουσφετάκια. Οι αφίσες είναι απλά ένα μέρος του budget, που πρέπει να υπάρχει.

Το ίδιο και τα διαφημιστικά spot και οι συγκεντρώσεις στις πλατείες τις περιοχής. Ποιος άνθρωπος κάτω από την ηλικία των 55, με οποιαδήποτε ενασχόληση μέσα στην μέρα του, θα αφιέρωνε 45 λεπτά για να ακούει τα προφανή ψέματα κάποιου ακόμα υποψήφιου; Και ιδιαίτερα στο προϊστορικό σκηνικό της πλαστικής καρέκλας σε πλατεία.  Κανείς. Όχι ότι αυτό αποτελεί πρόβλημα για όσους οργανώνουν τις καμπάνιες ή για τους ίδιους τους υποψήφιους. Έτσι κι αλλιώς όλες οι εκστρατείες είναι προσανατολισμένες στις μεγαλύτερες ηλικίες, με μικρές, απελπιστικά πρόχειρες προσπάθειες επαφής με την νεολαία, όπως η (OhMyGod) τόσο εκσυγχρονισμένη, σελίδα στο Facebook.

Κατά τ’ άλλα έχουμε τα ίδια και τα ίδια. Νέοι δρόμοι, κολωνάκια, ποδηλατόδρομοι (σε δρόμους που δεν χωράει καλά- καλά να περάσει αυτοκίνητο) και άλλες ουσιώδεις αλλαγές, στους τέλεια οργανωμένους δήμους μας. Μπορεί το σχολείο να έχει δύο μπάλες βόλεϊ εδώ και 4 χρόνια, αλλά τα παιδιά δεν ψηφίζουν, οπότε δεν πειράζει. Καλύτερα να ξαναξύσουμε τον δρόμο για 45η φορά, για να ανοίξει πάλι κάποια λακκούβα, που χωράει να καταπιεί λεωφορείο, στις επόμενες βροχές.

Σε αυτό το φίνο πρόγραμμα της προεκλογικής περιόδου, φέτος προστέθηκε και κάτι ακόμα. Κάτι που σχεδόν σίγουρα έχετε παρατηρήσει, ίσως γιατί σας αγγίζει προσωπικά. Οι δημοτικοί σύμβουλοι. Κατά πάσα πιθανότητα, κάποιο κοντινό, ίσως και συγγενικό σας πρόσωπο, κατεβαίνει φέτος για δημοτικός σύμβουλος.  Προσπαθώ να το δικαιολογήσω στο μυαλό μου, αυτό το μαζικό ενδιαφέρον για τα κοινά, που εκδηλώθηκε αυτή τη χρονιά. Είναι η ανεργία, που έχει οδηγήσει σε πολλή βαρεμάρα και σε ανάγκη για απασχόληση; Είναι επέκταση αυτής της κατάστασης, ότι όποιος δεν έχει δουλειά θεωρεί ότι το απαύγασμα της πολιτικής του ιδιότητας είναι η υποψηφιότητα σαν δημοτικός σύμβουλος; Ή πρόκειται για ειλικρινές ενδιαφέρον για το καλώς έχειν της κοινότητας;

Κομβικό σημείο για την απάντηση στο δίλλημα μου, ήλπιζα ότι θα ήταν οι απολαβές του δημοτικού συμβούλου. Δυστυχώς τα 93 ευρώ ανά συνεδρίαση που λάμβαναν οι δημοτικοί σύμβουλοι παλαιότερα, δεν βοήθησαν. Πόσω μάλλον τώρα, που οι αποζημιώσεις των δημοτικών συμβούλων σταμάτησαν. Αν κάποιος, παρά το γεγονός ότι δεν θα πληρώνεται, επιλέγει να κατεβαίνει, τότε μπορεί και να θέλει όντως να κάνει κάτι καλό. Παρ’ όλα αυτά, ίσως και να υπερισχύει η ανάγκη για επιβεβαίωση και για 15 λεπτά δημοσιότητας, του Έλληνα πολίτη.

Αυτή η άποψη δεν πηγάζει μόνο από την καχυποψία που διακρίνει τους πολίτες απέναντι στην ηγεσία, αλλά από στοιχεία. Άρθρα που βρίσκονται σε σειρά ιστοσελίδων Δήμων, καταγγέλλουν την διαρκή απουσία των δημοτικών συμβούλων από τα καθήκοντα τους. Τα καθήκοντα τους, τα οποία δεν είναι αυτό που θα χαρακτήριζε κανείς απαιτητικά. Κάθε άλλο, ζητούν ,σχεδόν αποκλειστικά και μόνο, την παρουσία τους στις συνελεύσεις του Δημοτικού Συμβουλίου και την ειλικρινή, αδιάφθορη άποψη και ψήφο τους. Κάτι που, οι τόσοι υποψήφιοι (για κάποιον λόγο), επιθυμούν πολύ, αλλά καταλήγουν να μην κάνουν ποτέ.

Μπορεί τα κίνητρα να είναι ακόμα θολά, αλλά ο αριθμός των υποψηφίων είναι σίγουρα ύποπτος, με πάνω από 50 ονόματα, σχεδόν, σε κάθε Δήμο. Και δεν μιλάμε μόνο για τους απλούς πολίτες που ανέφερα πιο πάνω, αλλά και για «διάσημους», που επίσης κατεβαίνουν για δημοτικοί σύμβουλοι, πλάι στον δήμαρχο που υποστηρίζουν. Ποιος μπορεί να είναι ο απώτερος σκοπός τους; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι επί χρόνια αδρανείς, ξεχασμένες προσωπικότητες, ξαφνικά θέλουν να παλέψουν για την περιοχή τους. Τείνω προς το ότι κάνουν κάποιες τελευταίες απονενοημένες προσπάθειες, να αποδείξουν στους ίδιους τους εαυτούς τους και στους άλλους υποψηφίους, ότι το όνομα τους έχει (ακόμα) κάποια δύναμη.

Επομένως το ερώτημα τελικά είναι: Ποιο είναι το κίνητρο πίσω από την ξαφνική κινητοποίηση των πολιτών προς την τοπική αυτοδιοίκηση και ποιο είναι το «μη χείρον βέλτιστον»;  Όταν έχεις να κάνεις με τις επιλογές της ανεργίας, της βαρεμάρας και του εγωισμού σαν αφορμές για την κινητοποίηση των πολιτών, ποιον πρέπει να υποστηρίξεις; Θα υποστηρίξεις κάποιον, όταν πάντα θα υπάρχει ο αντίλογος μέσα σου, που θα λέει ότι είναι και τα τρία γελοία, ότι η κατάσταση είναι τραγική, ότι δεν θα έπρεπε, σε πρώτη φάση, οι πολίτες να βρίσκονται σε αυτές τις καταστάσεις;

Ως μια εικοσάχρονη καταλήγω σε μια μίξη συναισθημάτων. Από την μια πλευρά είμαι αποστασιοποιημένη, νιώθω ότι αυτές οι ενέργειες δεν απευθύνονται σε μένα, παρακολουθώ σαν θεατής. Πρέπει να έχω την ενέργεια να κάνω κάτι, γι’ αυτό έχω αρκετό σεβασμό για τους νεότερους που θέτουν υποψηφιότητα. Ψάχνω όμως και πιο δημιουργικές διόδους για αυτή μου την ενέργεια, από την μίζερη πολιτική των Δήμων. Πρέπει να τα βάλεις με τα μεγάλα κεφάλια και τα «λευκά κολάρα», αλλά γιατί να είσαι εσύ αυτός που θα πατήσει pause στην ζωή του για να φτιάξει τα συντρίμμια, που έχουν αφήσει άλλοι; Μπορεί να είναι εγωιστικό, αλλά τουλάχιστον είναι ειλικρινές. Τελικά, μένω για λίγο ακόμα να παρακολουθώ την εξέλιξη από μακριά. Βλέπω τις αφίσες και τους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους και γελάω λίγο. Ίσως να έπρεπε να «κλαίω», αλλά δεν μπορώ να δω το όφελος σε αυτό. Αφού έχω να κάνω με ψεύτικα χαμόγελα, το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να γελάω πραγματικά.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.