Ο Penny Rimbaud των Crass δε Δίνει Δεκάρα για Όσους Βγάζουν Λεφτά από το Όνομα της Μπάντας

'Ένα κοντινό στο "punk" jacket των 375 δολαρίων.

Πριν από  λίγες εβδομάδες , το κατάστημα Urban Outfitters, το αγαπημένο κατάστημα ρούχων της cool μικρούλας αδελφής σου, έβαλε στα ράφια ένα «ανδρικό παλιομοδίτικο δερμάτινο τζάκετ», πουλώντας το στην τιμή των 375 δολαρίων. Είχε πάνω ζωγραφισμένα με το χέρι, τα ονόματα μερικών από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα της πανκ της δεκαετίας του 1970: Clash, Sex Pistols και Crass.

Είναι γνωστό ότι η εταιρία ήδη πουλούσε μπλουζάκια με τους Joy Division και τους Sex Pistols στους αγχωμένους εφήβους κάθε ηλικίας , καθώς η πανκ ροκ έχει εμπορευματοποιηθεί από την επικράτηση της φράσης πανκ-ροκ. Όμως έδειχνε τουλάχιστον κάπως προβληματικό το να πωλείται ένα τζάκετ, με το όνομα ενός από τα πιο διάσημα αναρχο -πανκ συγκροτήματα όλων των εποχών, σε τιμή καθόλου αντικαπιταλιστική. (Το τζάκετ ήταν ένα και μοναδικό  και κάποιος το αγόρασε).

Περίμενα να ακούσω ένα υβρεολόγιο όταν κάλεσα τον Πένι Ριμπo, ιδρυτικό μέλος των Crass, ο οποίος όμως μου είπε πως δεν ενδιαφέρεται για τα ρούχα που κυκλοφορούν με το όνομα του συγκροτήματος.

VICE: Μήπως γνωρίζετε ήδη κάτι για το σακάκι που σας έλεγα;

PennyRimbaud: Δεν έχω δει το συγκεκριμένο σακάκι, αλλά, όντως, έχω ακούσει κάτι σχετικό. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα. Με διασκέδασε το γεγονός ότι οι Crass ήταν το βασικό θέμα πάνω στο σακάκι, και από κάτω βρίσκονται οι  Sex Pistols και οι Clash. Στην πραγματικότητα δεν έχουν χρησιμοποιήσει το σύμβολο του συγκροτήματος, άρα δεν είναι μη αποδεκτή χρήση, είναι περισσότερο ένα κακόγουστο έργο τέχνης, παρά μια προσπάθεια κάποιου να πουλήσει σακάκι με τους Crass.

Στον βαθμό που με αφορά, αν οι πλούσιοι θέλουν να ξοδέψουν 400 δολάρια για ένα κακόγουστο δερμάτινο τζάκετ και να τριγυρίζουν σε γεύματα και επιδείξεις στις γκαλερί  και ό, τι άλλο κάνουν αυτοί οι δήθεν διανοούμενοι και γκλαμουράτοι, τότε μια χαρά, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε το όνομά μας να περιφέρεται παντού, σε μέρη που είναι για μας δύσκολο να μπούμε. Στην πραγματικότητα μου αρέσει όταν άνθρωποι όπως η Αντζελίνα Τζολί και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ φορούν μπλουζάκια με τους Crass.

Πιστεύετε ότι οι οπαδοί των Crass μπορεί να τσαντιστούν;

Γνωρίζω ότι πολλοί αυτοαποκαλούμενοι πανκς  και οι αναρχο- πανκς θα πουν «μας κλέβουν». Ε, όχι δεν τους κλέβουν. Οι αναρχο-πανκς είναι αυτοί που κλέβουν εμάς από την αρχή, με ξεθωριασμένα αντίγραφα της μουσικής μας και της τέχνης μας. Άρα, στον βαθμό που με αφορά, παίρνουν ό,τι τους αξίζει. Αυτό είναι το ελεύθερο εμπόριο στην πιο ακραία μορφή του.

Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι που μας παρακολουθούν θα τσαντιστούν. Όμως δεν κοιτάζουν το σύνολο της εικόνας. Αυτοί  που θα τσαντιστούν είναι οι άνθρωποι που είναι πολύ ευτυχισμένοι να περιορίζονται σχεδόν σε καθεστώς γκέτο μέσα σε ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, δράσης, συμπεριφοράς και σε προβλέψιμες πολιτικές ιδέες. Ε, λοιπόν ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία 30 χρόνια και νομίζω ότι πρέπει να σταθούμε σε αυτό. Θέλω να απευθυνθώ σε ένα μεγαλύτερο ακροατήριο, γι ΄ αυτό βρίσκομαι εδώ. Η δουλειά μου είναι η πληροφόρηση και το να την περάσω εκεί έξω. Η δουλειά μου είναι να βρω τους καλύτερους τρόπους, τις καλύτερες ευκαιρίες για να προωθήσω ιδέες.

Πράγμα που, υποθέτω, δεν έχει σχέση με την DIY (do it yourself) αναρχο-πανκ σκηνή, πλέον;

Ένα μέρος της κουλτούρας DYI έχει αποτύχει από μόνο του, γιατί δεν μπορεί να δει πέρα από αυτό το «do it yourself». Και πολύ συχνά το «do it yourself» σημαίνει απλά ότι δεν το κάνεις τόσο καλά, όσο μπορούν να το κάνουν κάποιοι άλλοι. Η εμπειρία μου δείχνει ότι τα λεγόμενα εμπορικά καταστήματα θα κάνουν την δουλειά πιο γρήγορα, καλύτερα, συχνά με πιο φιλικό τρόπο. Και δυστυχώς πολλά καταστήματα που πουλούν τα λεγόμενα «χειροποίητα» πράγματα δεν σταματούν να προβάλουν κάθε είδους ανοησία, με την οποία σε κάθε περίπτωση κολλούν γιατί δεν έχουν εναλλακτική, δεν έχουν άλλη ευκαιρία. Και θα στοιχημάτιζα το τελευταίο μου δολάριο ότι δεν θα έχαναν την ευκαιρία – αν τους δινόταν- να μεγαλώσουν.

Προφανώς δεν θα σας απαντήσω «ναι», γιατί δεν υπάρχει κάποιος κορυφαίος οίκος μόδας να φτιάξει μια πλήρη εμφάνιση με τους Crass. Αρχίδια, αν γίνει κάτι τέτοιο θα το αντιμετωπίσω με τον δικό μου τρόπο. Το τι κάνουν οι άνθρωποι με τα δικά τους λεφτά δεν με αφορά, αυτό που με ενδιαφέρει είναι τι κάνουν οι άνθρωποι με τις ιδέες τους. Δεν θα συνεχιστεί το είδος των ρυπαρών αναρχο-πανκ γκέτο που βρίσκονται στους πίσω δρόμους. Θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αλλά μαζί τους και το γκρίζο. Εμείς θεωρούμασταν μια πολύχρωμη υπόθεση, στο φως, όχι σκοτεινή, ασπρόμαυρη επιχείρηση στα σοκάκια. Παλεύαμε γι’  αυτό και εξακολουθούμε να παλεύουμε με όποιον τρόπο μπορούμε.  Είναι αστείο, αλλά καλύτερα να βγάζει  κάποιος οίκος μόδας  ένα δερμάτινο τζάκετ των Crass, παρά να κάνει κάποιος μια κακή απομίμηση της μουσικής των Crass, που πριν από 30 χρόνια είχε νόημα, αλλά σήμερα πια είναι άσχετο.

Αυτό δεν είναι το οργισμένο υβρεολόγιο που περίμενα να ακούσω από σένα. Ιδιαιτέρως λόγω της σχέσης που υπάρχει ανάμεσα στην οικονομία και την πολιτική των καταστημάτων που πουλούν καθημερινά ρούχα.

Σωστά, τι με νοιάζει; Τα λεφτά βρωμάνε έτσι κι αλλιώς. Αν πραγματικά είναι να ξεπεράσω το όριο, δεν υπάρχει καθαρό χρήμα. Αλλά σίγουρα δεν λέω ότι είμαι ευτυχής, αν κάποιος που ελέγχει αυτή την εταιρεία μπορεί να χρηματοδοτεί δράση ακροδεξιών.

Με ενδιαφέρει να προωθήσω ιδέες και να κάνω οτιδήποτε θα ενθάρρυνε τους ανθρώπους να ακούσουν αυτές τις ιδέες, ιδιαίτερα σήμερα στο ίντερνετ, όπου οι χρήστες μπορούν να πληκτρολογήσουν στη μηχανή αναζήτησης Crassκαι να κατεβάσουν ένα σωρό πράγματα- αυτό έχει αξία γιατί ακριβώς αυτό επιδιώκαμε. Ήμαστε ένα συγκρότημα και ένα δίκτυο πληροφόρησης, εντάξει, το δίκτυο πληροφόρησης εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά όχι και το συγκρότημα, πέρασαν οι μέρες του. Πραγματικά πιστεύω ότι οι πληροφορίες που βγάλαμε προς τα έξω, πολιτικές και προσωπικές, είναι πολύτιμες και οτιδήποτε θα παρακινήσει τους ανθρώπους να ρίξουν μια ματιά, έχει την ψήφο μου.

Τι πιστεύετε ότι υπάρχει σήμερα που να είναι ανάλογο με το αναρχο-πανκ κίνημα στο οποίο πήρατε μέρος εσείς και οι Crass, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές του ΄80;

Σήμερα υπάρχει αναλογία ίσως με την μαύρη ραπ. Κατά κάποιο τρόπο τα χρυσά δόντια το «γαμιόσαστε ασπρουλιάρηδες»  είναι πιο κοντά στο πανκ από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο της μουσικής. Με τρομάζει αυτό, αλλά και τότε οι άνθρωποι τρόμαζαν με την πανκ. Αυτό λένε αυτοί που ξέρουν.

Μπορώ να ρωτήσω τι ακούτε σήμερα ;

Ό, τι άκουγα όλη μου τη ζωή, αλήθεια. Ένα μείγμα μοντέρνας τζαζ και σύγχρονης κλασικής. Έχω μια προτίμηση στην κλασική του 20ου αιώνα και κυρίως στη χορωδιακή μουσική. Πραγματικά αγαπώ τον  Benjamin Britten. Από τότε που ήμουν παιδί , μία από τις επιρροές μου ήταν το "War Requiem", το οποίο νομίζω ότι είναι ίσως η μεγαλύτερη κραυγή ενάντια στον πόλεμο που έχει γραφτεί ή θα γραφτεί . Επίσης συμβαίνει να μου αρέσουν τα κουαρτέτα του Μπετόβεν.  Υπάρχει κάτι γεμάτο ζωή σε αυτό το είδος της μουσικής. Κάνει κάποιον να αντιληφθεί ότι δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να σε ανησυχούν και ότι αξίζει να χαίρεσαι τη ζωή.