Το Σαββατοκύριακο Είχε δύο Ντέρμπι Αλλά Μόνο στο Ένα Είδαμε Ποδόσφαιρο

Σάββατο βράδυ. Σχεδόν όλη η Ισπανία -και εκατομμύρια άνθρωποι στον υπόλοιπο κόσμο- είναι μπροστά σε μια μικρή οθόνη, για έναν και μόνο λόγο: Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα βρίσκονται αντιμέτωπες στο πρώτο ντέρμπι της χρονιάς. Ένα 24ωρο αργότερα, ένα ακόμα ντέρμπι έχει την τιμητική του: Ολυμπιακός εναντίον Παναθηναϊκού στο στάδιο Καραϊσκάκη. Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε αυτούς τους δύο αγώνες (πέρα από τα εκατομμύρια των συλλόγων και τους αστέρες στις συνθέσεις); Μόνο το ένα από τα δύο ντέρμπι ήταν ματς. Γιατί το Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός στο τέλος δεν πρέπει να το είδαν στη τηλεόραση ούτε οι νορμάλ Έλληνες φίλαθλοι.

Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά τα πράγματα…

Τρελός fan του ποδοσφαίρου δεν είμαι. Ούτε υποστηρίζω Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα στην Ισπανία, όπως δεν είμαι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός στην Ελλάδα. Όμως μερικά ματς, πόσο μάλλον τα ντέρμπι, μου αρέσει να τα βλέπω. Άλλωστε τα ντέρμπι (θεωρητικά) έχουν την μεγαλύτερη ένταση και εκεί θα δεις ωραία μπάλα. Παθιασμένη. Και ειλικρινά η αναμέτρηση της Μαδρίτης τα είχε όλα αυτά: εντυπωσιακές ενέργειες, δύναμη, τρέξιμο, 22 παθιασμένους ποδοσφαιριστές, ένα γήπεδο γεμάτο που έβραζε αλλά δεν ξέφευγε και φάσεις. Πολλές φάσεις. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Και γκολ. Γενικά είχε όλα όσα περιμένεις από ένα ντέρμπι ανάμεσα σε δύο κορυφαίες ομάδες.

Όπως έγραψαν στα social media οι περισσότεροι που έβλεπαν το παιχνίδι «μετά από ένα τέτοιο ματς, νομίζεις ότι έχεις δει ποδόσφαιρο για τους επόμενους 2 μήνες». Και σε αυτή τη πρόταση κρυβόταν όλη η αλήθεια. Πέρασαν τα 90 λεπτά του αγώνα και τα είχες δει όλα - ήταν ένα ματς που δεν ήθελες και να τελειώσει.

Κάτι που δεν μπόρεσα να πω και μετά από 24 ώρες βλέποντας το ματς Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Εκεί όπου το πάθος και η ένταση άρχιζε και τελείωνε εκτός αγωνιστικού χώρου - στις κερκίδες, στους πάγκους και στα social media ανάμεσα σε τρελαμένους οπαδούς. Γιατί μέσα στο γήπεδο, είτε έβλεπες το ντέρμπι της SuperLeague, είτε 22 πιτσιρίκια να τρέχουν στις αυλές των σχολείων τους ήταν το ίδιο πράγμα. Τις φάσεις τις έψαχνες με το σταγονόμετρο, την ίδια ώρα που όλοι διαμαρτύρονταν για όλα. Έτσι ρε φίλε, γιατί τελικά στην Ελλάδα δεν έχει νόημα αν δεν ξέρεις να κάνεις κοντρόλ, αλλά μετράει περισσότερο να γκρινιάζεις.

Δυστυχώς αυτή η μιζέρια δεν σταμάτησε εκεί. Το 1-0 υπέρ του Ολυμπιακού είχε ως αποτέλεσμα να τα ακούσει ο διαιτητής (τα έκανε τα λάθη του, αλλά πιστεύω ότι και οι άλλοι διαιτητές τα κάνουν σε άλλες χώρες), να ξεκινήσει η καζούρα-καφρίλα στο ίντερνετ, να συνεχιστεί στις αθλητικές-οπαδικές εφημερίδες με τίτλους όπως «πονάει» από τους μεν για να έρθει η απάντηση από τους δε «αίσχος και αλητεία» - μέχρι και φέρετρα βγήκαν στον δρόμο. Φέρετρα που κανονικά θα έπρεπε να είχαν μέσα το ελληνικό ποδόσφαιρο, γνώμη δικιά μου. Γιατί το μοναδικό πράγμα που δεν είδαμε στο Καραϊσκάκη το βράδυ της Κυριακής είναι ποδόσφαιρο, αλλά όπως φαίνεται κανέναν δεν ενδιαφέρει.

Και όχι, μην ακούσω δικαιολογίες τύπου «τι συγκρίνεις ρε; Ξέρεις πόσα λεφτά έχουν Ρεάλ και Μπαρτσελόνα; Λογικό να γίνει ματσάρα». Μπούρδες, απαντάω εγώ. Επειδή έχει τύχει να δω και αναμέτρηση ανάμεσα σε μικρομεσαίες ομάδες της 2ης Κατηγορίας της Αγγλίας και να μου βγουν τα μάτια με το ταλέντο και το πάθος.

Για αυτό, καλύτερα είναι να αφήσουμε τις δικαιολογίες, τους διαιτητές και τα έξυπνα συνθήματα για λίγο στην άκρη. Ναι, σε αυτά καλοί είμαστε, αλλά έτσι ωραίο ματς δεν θα δεις ποτέ.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.