Η Κόρη μου Πέθανε Μετά από Τέσσερις Ημέρες στη Φυλακή

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US, σε συνεργασία με το Marshall Project.

Αντί γι' αυτό, οι τέσσερις ημέρες που πέρασε στη φυλακή μετατράπηκαν σε θανατική ποινή.

Η Tori ήταν μια ταλαντούχα καλλιτέχνιδα anime και στις συζητήσεις ήταν από τα πιο ετοιμόλογα άτομα που είχα συναντήσει. Όταν όμως ξεκίνησε να παίρνει ναρκωτικά, η ζωή του παιδιού μου άρχισε γρήγορα να παίρνει την κάτω βόλτα. Στο τελευταίο έτος της στο σχολείο έγινε πιο ευαίσθητη από ποτέ. Έκλαιγε συνεχώς.

Τελικά δεν κρατήθηκα και διάβασα το ημερολόγιό της. Έτσι έμαθα για την ηρωίνη και για ότι περνούσε πολύ χρόνο με ένα αγόρι που ήταν εξαρτημένο.

Έτσι, της στέρησα μερικά προνόμια. Της πήρα το κινητό, δεν της επέτρεπα να μπει στο Ίντερνετ, ούτε και να βγαίνει με τους φίλους της. Επιχείρησα να τη βάλω τιμωρία. Φυσικά υπήρχαν όρια στα πράγματα που μπορούσα να κάνω. Ήταν μαθήτρια, δεν μπορούσα να ελέγχω τα πάντα.

Περίπου έναν χρόνο αφότου συνειδητοποίησα ότι ήταν χρήστρια, η αστυνομία επικοινώνησε με τον άνδρα μου και εμένα. Μας ρώτησαν πού βρισκόταν το αγόρι της κόρης μας, για τον οποίο είχαν ένταλμα σύλληψης, καθώς δεν είχε εμφανιστεί στο δικαστήριο.

Τότε ήταν που σκέφτηκα ότι αν συλλάμβαναν το αγόρι της, ίσως η Tori να έπαιρνε τη βοήθεια που χρειαζόταν. Ήξερα ότι μπορεί να έπιαναν και την ίδια – και αυτό θα ήταν η πρώτη της επαφή με τον νόμο. Ίσως όμως η φυλακή να ήταν το καλύτερο μέρος για εκείνη – επιτέλους θα ήταν ασφαλής και θα γιατρευόταν. Ο άνδρας μου και εγώ δώσαμε στους αστυνομικούς τη διεύθυνση του διαμερίσματος της Tori και του αγοριού της, εκεί όπου είχαν μετακομίσει λίγες ημέρες νωρίτερα.

Μετά από δύο μέρες, στις 27 Μαρτίου 2015, η Tori συνελήφθη. Εγώ άρχισα να τηλεφωνώ στους πάντες – στους αστυνομικούς που είχαν έρθει σε επαφή μαζί μου, σε αυτούς που τη συνέλαβαν και στη φυλακή. Ένιωθα ότι είχα προδώσει την ίδια μου την κόρη.

Πήγα στο διαμέρισμά της για να το καθαρίσω, πιστεύοντας πως όταν αποφυλακιστεί, θα γύριζε σπίτι και θα έκανε μια νέα αρχή. Έβαψα την κρεβατοκάμαρα και ζωγράφισα ακόμη και έναν ήλιο στο ταβάνι.

Όμως δεν θα τον έβλεπε ποτέ.

Όταν μου τηλεφώνησε από τη φυλακή λίγες ημέρες αργότερα, η Tori βρισκόταν σε παραλήρημα. Ήταν πολύ δύσκολο να την καταλάβω. Έλεγε ότι έβλεπε ανθρώπους να πεθαίνουν και ότι θα πέθαινε κι εκείνη. Μου ζήτησε να βάλω λεφτά στον λογαριασμό της για να αγοράσει μια λεμονάδα, ενώ ποτέ δεν έπινε λεμονάδες.

Ο άνδρας μου κι εγώ προσπαθήσαμε να την επισκεφτούμε, όμως μας είπαν πως ήταν σε καραντίνα. Ρωτήσαμε τον σωφρονιστικό υπάλληλο ο οποίος βρισκόταν στο γραφείο της εισόδου, αν μπορούσε να τηλεφωνήσει σε κάποιον και να μάθει πώς ήταν. Εκείνος τηλεφώνησε και μας είπε ότι ήταν μια χαρά. Αυτό μας καθησύχασε και έτσι φύγαμε.

Αργότερα το ίδιο βράδυ, έκλεισα το τηλέφωνό μου πιστεύοντας ότι η Tori ήταν επιτέλους ασφαλής, έχοντας το ιατρικό προσωπικό κοντά της. Θυμάμαι να ακούω ένα ασθενοφόρο να περνάει από τον δρόμο έξω από το σπίτι μας και να σκέφτομαι ότι δεν θα χρειαζόταν να ανησυχήσω ξανά στο άκουσμα σειρήνων.

Ξύπνησα ακούγοντας ένα μήνυμα που είχε αφήσει ο φύλακας στον τηλεφωνητή μου, ο οποίος μου έλεγε να του τηλεφωνήσω. Δεν έλεγε άλλες λεπτομέρειες. Τον κάλεσα πολλές φορές σε απεγνωσμένη κατάσταση για να μάθω τι είχε συμβεί. Τελικά έμαθα ότι την είχαν μεταφέρει με ελικόπτερο σε ένα νοσοκομείο μία ώρα μακριά.

Όταν έφτασα στο δωμάτιο που είχαν την Tori, μου έπεσε η τσάντα από τα χέρια και έτρεξα πλάι της. Είχαν συνδέσει το κοριτσάκι μου με ένα σωρό μηχανήματα. Είχε σωληνάκια στο στόμα και ιατρικό εξοπλισμό προσαρμοσμένο στο κεφάλι της. Η επιδερμίδα της ήταν κάτασπρη. Τα μάτια της ήταν μισάνοιχτα, όμως το βλέμμα της κενό.

Τέσσερις ημέρες αργότερα, μην έχοντας ελπίδες βελτίωσης, δεν είχαμε άλλη επιλογή πέρα από το να αποσυνδέσουμε τα μηχανήματα που κρατούσαν στη ζωή την Tori. Πέθανε την Κυριακή του Πάσχα.

Σχεδόν 48 ώρες προτού τη δω στο νοσοκομείο, οι φύλακες μού είχαν πει ότι ήταν καλά. Σύμφωνα όμως με αυτά που έμαθα από τις συγκρατούμενές της, η Tori δεν ήταν καθόλου καλά. Το στερητικό σύνδρομο από την ηρωίνη ήταν πολύ άσχημο και από μέρα σε μέρα φαινόταν ότι θα καταρρεύσει. Ο οργανισμός της δεν ήταν σε θέση να συγκρατήσει υγρά και έχανε συνεχώς βάρος. Είχε παραισθήσεις και βρισκόταν σε σύγχυση. Ήταν τόσο αδύναμη που δεν μπορούσε καν να καθίσει, πόσο μάλλον να σταθεί όρθια. Οι μοναδικοί άνθρωποι που νοιάστηκαν για εκείνη ήταν οι συγκρατούμενές της, οι οποίες έλεγαν επανειλημμένως στους φύλακες ότι χρειαζόταν να πάει στο νοσοκομείο.

Εξακολουθώ να μην έχω πάρει όλες τις απαντήσεις για όσα συνέβησαν στην Tori στη φυλακή*. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι λίγα λεπτά αφότου την εξέτασε το ιατρικό προσωπικό, εκείνη λιποθύμησε, σταμάτησε να αναπνέει και έπαθε καρδιακή ανακοπή. Τελικά την πήγαν στο νοσοκομείο, όμως ήταν πολύ αργά. Η κόρη μου είχε ήδη γίνει «φυτό».

Δεν ξέρω αν έχει λογοδοτήσει κάποιος στη φυλακή για τον θάνατο της Tori. Ξέρω ότι στη σελίδα που είναι αφιερωμένη σε εκείνη στο Facebook, ένας από τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους της φυλακής, ο οποίος είχε μιλήσει στην Tori όταν εισήχθη στη φυλακή, έγραψε:

Η κόρη μου χρειαζόταν ιατρική βοήθεια. Θα έπρεπε να την είχαν φροντίσει. Της άξιζε λίγη συμπόνοια.

Της άξιζε κάτι καλύτερο.

*Ο υποδιευθυντής του Σωφρονιστικού Ιδρύματος της Κομητείας του Λέμπανον, στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ, δεν δέχτηκε να κάνει κάποιο σχόλιο.

Η Stephanie Moyer είναι σχεδιάστρια ιστοσελίδων. Στις 11 Ιουλίου κατέθεσε μήνυση εναντίον της κομητείας τους Λέμπανον και των σωφρονιστικών και ιατρικών υπαλλήλων του Σωφρονιστικού Ιδρύματος της Κομητείας του Λέμπανον, καταγγέλλοντας εσκεμμένη αδιαφορία στις ιατρικές ανάγκες της κόρης της και καταπάτηση των δικαιωμάτων της.

Περισσότερα από το VICE

«Άνθρωποι που θα Μπορούσαν να Σωθούν, Πεθαίνουν στα Ελληνικά Νοσοκομεία»

Μου Έφτιαξαν το Αυτοκίνητο σε μια Πολωνική Φυλακή

Κάναμε Πρωτοχρονιά με τις Γυναίκες που Κρατούνται Χωρίς να Έχουν Κάνει Τίποτα