Ο Γιατρός του Χίτλερ Αποκαλύπτει ότι ο Δικτάτορας Παραλίγο να Πεθάνει από Υπερβολική Δόση Κοκαΐνης

Ντοπαρισμένος με φαρμακευτικές ουσίες, ο Hitler πήγε βιαστικά στο ισόγειο κτίριο όπου γινόταν η στρατιωτική ενημέρωση εκείνη τη μοιραία μέρα. Κάποιοι αξιωματικοί περίμεναν ήδη έξω από την πόρτα. Ο δικτάτορας έφερε τα φρύδια του κοντά, κάνοντας την κορυφή τους πιο ευδιάκριτη και έκανε χειραψία με όσους βρίσκονταν γύρω του. Στη συνέχεια μπήκε μέσα στον στρατώνα, τα παράθυρα του οποίου ήταν ανοιχτά λόγω της αφόρητης ζέστης. Αν και οι 24 υπόλοιποι παρευρισκόμενοι κάθονταν γύρω από ένα μακρόστενο δρύινο τραπέζι, εκείνος κάθισε μόνος σε ένα σκαμπό και ξεκίνησε να παίζει με έναν μεγεθυντικό φακό. Ο αντιστράτηγος Adolf Heusinger, ο οποίος στεκόταν δίπλα του, περιέγραψε σκυθρωπά την απελπιστική κατάσταση στο Ανατολικό Μέτωπο. Ο Claus von Stauffenberg, ο οποίος είχε φτάσει λίγο αργοπορημένα, έσφιξε το χέρι του Hitler και τοποθέτησε γρήγορα τον καφέ του χαρτοφύλακα κάτω από το τραπέζι, όσο πιο κοντά στον στόχο του γίνονταν. Λίγο αργότερα, αποχώρησε διακριτικά από τον χώρο. Στις 12:41 μ.μ., ένας ναύαρχος πλησίασε ένα από τα παράθυρα, για να πάρει λίγο αέρα. Ο Hitler έσκυψε πάνω από το τραπέζι, ώστε να δει καλύτερα τον χάρτη, στηρίζοντας το πιγούνι του στο χέρι και τον αγκώνα στην επιφάνεια του τραπεζιού. Ήταν 12:42 μ.μ. Ο στρατηγός εξηγούσε: «Αν δεν επιστρέψουν τα στρατεύματα από τη λίμνη Πέιπους, καταστραφήκαμε» - ακολούθησε ισχυρότατη έκρηξη.

«Είδα μια φωτεινή, καθαρή, ισχυρή φλόγα και σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να προκληθεί μόνο από αγγλικά εκρηκτικά. Τα γερμανικά εκρηκτικά δεν έχουν τόσο έντονη, ανοιχτή κίτρινη φλόγα». Η περιγραφή του ίδιου του Hitler για τα γεγονότα μοιάζει να είναι περιέργως αποστασιοποιημένη, λες και μιλάει κάτω από ένα πέπλο. Η έκρηξη τον εκσφενδόνισε από τη μέση του δωματίου στην πόρτα. Ντοπαρισμένος με «x», ο δικτάτορας μπορεί να βίωσε την έκρηξη σαν να ήταν τυλιγμένος με βαμβάκι και ίσως ένιωσε άτρωτος, όπως o Ziegfried του Wagner – ενώ την ίδια στιγμή οι βαριά τραυματισμένοι αξιωματικοί έδιναν μάχη, για να κρατηθούν στη ζωή, τυλιγμένοι στις φλόγες. Δίνοντας την αίσθηση ότι ήταν ένας απλός μάρτυρας του περιστατικού, δήλωσε λίγο αργότερα, «Δεν μπορούσα να δω τίποτα, λόγω του πυκνού καπνού. Είδα μόνο κάποιες φιγούρες να κείτονται μέσα στην ομίχλη και να κινούνται. Βρισκόμουν πεσμένος στο έδαφος του στρατώνα, κοντά στην αριστερή πόρτα. Πάνω μου είχαν πέσει μερικές σανίδες και δοκάρια. Όμως, κατάφερα να σηκωθώ μόνος μου. Ήμουν απλώς ελαφρά ζαλισμένος».

Ο Morell άκουσε την έκρηξη από το γραφείο του και κατευθείαν υπέθεσε ότι ήταν βόμβα. Λίγα λεπτά αργότερα, ο υπηρέτης του Hitler, Heinz Linge, έφτασε τρέχοντας: Ο καθηγητής έπρεπε να δει αμέσως τον Φύρερ. Ο γιατρός πήρε βιαστικά τη μαύρη του τσάντα και με δυσκολία ξεκίνησε να βαδίζει μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα του καλοκαιριού. Ένας στρατηγός που ήταν πεσμένος στο έδαφος είχε χάσει ένα πόδι και ένα μάτι. Ο Morell θέλησε να σταματήσει και να τον περιθάλψει, όμως ο Linge τον έσπρωξε, για να συνεχίσει: Ο Φύρερ ήταν πιο σημαντικός.

Δεν του πήρε πολλή ώρα για να φτάσει στον Hitler, ο οποίος ήταν ένα γκροτέσκο θέαμα – καθισμένος στο κρεβάτι είχε ένα ελαφρύ χαμόγελο, παρ' όλο που το μέτωπό του ήταν ματωμένο, τα μαλλιά του καμένα στο πίσω μέρος του κεφαλιού και στη γάμπα είχε ένα μεγάλο έγκαυμα: «Ο Keitel και ο Warlimont, με οδήγησαν στο μπούνκερ μου», είπε ο δικτάτορας με ζωντάνια και σχεδόν πρόσχαρο ύφος. «Στη διαδρομή, είδα ότι μου είχε κατασκιστεί το παντελόνι και φαινόταν παντού το γυμνό μου δέρμα. Μετά πλύθηκα, επειδή το πρόσωπό μου έμοιαζε με Μαυριτανού – και μετά άλλαξα ρούχα».

Όταν ο Hitler επεσήμανε ότι ο Mussolini θα έφτανε σε δύο ώρες στο πλαίσιο μιας σημαντικής επίσημης επίσκεψης, ο Morell έβγαλε τα εργαλεία του και του έκανε ένεση με την ουσία «x» και πάλι. Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κάνεις ότι του χορήγησε γλυκόζη και όχι κάποιο αποτελεσματικό παυσίπονο. Ο Ασθενής Α είχε δεκάδες θραύσματα στο σώμα του, τα οποία έπρεπε τώρα να αφαιρεθούν ένα-ένα, μια επίπονη διαδικασία. Όμως ο Hitler δεν ενοχλήθηκε. Τα δυο του αυτιά, τα οποία είχαν υποστεί ρήξη τυμπάνου αιμορραγούσαν, όμως ούτε αυτό τον πείραζε και εντυπωσίασε τους πάντες με τη μεγάλη του γενναιότητα.

Στον ιατρικό φάκελο του Ασθενούς Α, ο Morell κατέγραψε ότι ο Hitler δεν είχε ταραχθεί καθόλου. Ο σφυγμός του ήταν φυσιολογικός, όπως πάντα. Παρ' όλα αυτά, ο γιατρός του πρότεινε να μείνει στο κρεβάτι. Όμως ο Hitler, γεμάτος ζωντάνια από την ένεσή του, στεκόταν ήδη όρθιος, φορώντας τις γυαλισμένες του μπότες και ανακοίνωσε ότι ήταν γελοίο να υποδεχτεί ένας υγιής άνθρωπος τους καλεσμένους του στο κρεβάτι. Τυλιγμένος με έναν ογκώδη μανδύα, πήγε στον σιδηροδρομικό σταθμό του Λημεριού του Λύκου και περίμενε ανυπόμονα τον Mussolini, ο οποίος έχοντας μείνει άναυδος από τη σωματική ακεραιότητα του Hitler είπε: «Αυτό ήταν σημάδι από τους ουρανούς».

Στην πραγματικότητα, ο Hitler είχε επηρεαστεί πολύ περισσότερο από όσο φαινόταν αρχικά. Είχε χάσει σχεδόν εξ ολοκλήρου την ακοή του και άρχισε να έχει δυνατούς πόνους στα χέρια και τα πόδια, όταν η επίδραση της ουσίας «x» υποχώρησε το απόγευμα. Το αίμα εξακολουθούσε να ρέει αδιάκοπα από τα αυτιά του. Ψυχολογικά, η επίθεση είχε καταστροφικές συνέπειες πάνω του. Διατηρώντας το κλασικό «μέρα παρά μέρα» μοτίβο, ο Ασθενής Α τώρα λάμβανε την ουσία «x» για την αντιμετώπιση του πόνου και του σοκ που είχαν υποστεί τα νεύρα του. Σε αυτήν την κρίσιμη φάση, μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, δεν μπορούσε να παραλείψει καμία δόση. Ωστόσο, η παρουσίαση του Hitler ως ενός ανίκητου, ακόμη και άτρωτου, ήρωα, δεν λειτουργούσε πάντα. Όταν υποδέχτηκε μια ομάδα αξιωματούχων του Στρατού μία βδομάδα αργότερα, οι ενθουσιασμένες τους κραυγές με τους χαιρετισμούς «Heil Hitler» ξεκίνησαν να σβήνουν, όταν τον αντίκρισαν τη στιγμή που μπήκε στην αίθουσα. Ξαφνικά, το χάσμα μεταξύ του εξιδανικευμένου Φύρερ και του πραγματικού Hitler έγινε εμφανέστατο.

Ω νύχτα! Πήρα λίγη κοκαΐνη και το αίμα διασκορπίζεται, τα μαλλιά γίνονται γκρίζα, τα χρόνια φεύγουν και εγώ, εγώ πρέπει να ανθίσω ορμητικά για άλλη μια φορά, προτού αποσυντεθώ. - Gottfried Benn

Λόγω του τραυματισμού στα δύο τύμπανα, ζητήθηκε από το κοντινό στρατιωτικό νοσοκομείο να στείλει τον ωτορινολαρυγγολόγο Δρ Erwin Giesing στο Λημέρι του Λύκου. Εκείνος συνειδητοποίησε εξίσου γρήγορα τι συνέβαινε στα ανώτερα κλιμάκια. Αν και του είχαν πει, πριν από την πρώτη συνάντηση, ότι ο Hitler ήταν κάποιου είδους «δυνατός, μυστικιστικός Superman», εκείνος ήταν μια σκυφτή φιγούρα που περπατούσε κουτσαίνοντας, ο οποίος όταν συναντήθηκαν φορούσε μια σκουρόχρωμη μπλε ρόμπα και παντόφλες στα γυμνά του πόδια. Ο Giesing περιέγραψε τις εντυπώσεις του με ακρίβεια:

Από νευρολογική άποψη, η διάγνωση του γιατρού για τον ασθενή ήταν φυσιολογική: δεν έπασχε από παραισθήσεις, ούτε ακράτεια, η μνήμη του λειτουργούσε φυσιολογικά, όπως και η αίσθηση του χρόνου και του χώρου. «Έχει συναισθηματική αστάθεια, παρ' όλα αυτά – είτε μισεί είτε αγαπά. Διαρκής ροή σκέψεων, οι δηλώσεις του πάντα σχετικές - η ψυχολογική κατάσταση του Φύρερ είναι πολύ περίπλοκη».

Εξετάζοντας τα τραυματισμένα τύμπανα του Hitler, ο Giesing εντόπισε ένα σκίσιμο σε σχήμα δρεπανιού στο δεξί αυτί και έναν μικρότερο τραυματισμό στο αριστερό. Καθώς προσπαθούσε να θεραπεύσει τον ευαίσθητο ιστό με οξύ, θαύμασε την εκπληκτική αντοχή του Hitler. Δεν ένιωθε πλέον πόνο, καυχιόταν ο Ασθενής Α. Και, εν πάση περιπτώσει, ο πόνος υπήρχε, μόνο για να σκληραγωγήσει τους ανθρώπους. Ο Giesing δεν ήταν σε θέση να μαντέψει ότι ίσως ο λόγος που δεν ένιωθε πόνο ήταν επειδή ο προσωπικός του ιατρός του είχε δώσει ναρκωτικά λίγο νωρίτερα. Οι δύο γιατροί δεν είχαν συζητήσει και παρ' όλο που ο Giesing δεν ενημερώθηκε από τον Morell για το τι του είχε χορηγήσει, ο Morell δεν είχε ιδέα τι επρόκειτο να συνταγογραφήσει ο νέος γιατρός στον ασθενή: «Δεν με ενημέρωσε ο ωτορινολαρυγγολόγος Δρ Giesing», είπε οργισμένος ο Morell. Οι δύο γιατροί αντιπάθησαν ο ένας τον άλλο από την πρώτη στιγμή. Όταν πλησίασε ο Morell τον Giesing, κατά την άφιξη του τελευταίου, λέγοντας, «Ποιος είσαι; Ποιος σε κάλεσε; Γιατί δεν μου έδωσες αναφορά;», ο Giesing απάντησε εξίσου οργισμένα, «Ως αξιωματικός δίνω αναφορά μόνο στους στρατιωτικούς μου ανωτέρους, όχι σε εσένα, έναν απλό πολίτη». Μετά από αυτό, το «μεγάλο αφεντικό» αρνούνταν ακόμη και να κοιτάξει τον νεοπροσληφθέντα ειδικό.

Σε άλλη περίσταση, ο Giesing περιέγραψε τον προσωπικό ιατρό με ελάχιστη συμπάθεια και καυστική πένα:

Όμως ούτε και ο Giesing επισκέφτηκε τον Φύρερ με άδεια χέρια. Το αγαπημένο του φάρμακο για τη θεραπεία του πόνου στα αυτιά, τη μύτη και τον λαιμό ήταν η κοκαΐνη, η ουσία δηλαδή που οι Ναζί αποκαλούσαν «εκφυλιστικό ναρκωτικό των Εβραίων». Αυτή η επιλογή δεν είναι τόσο ασυνήθιστη όσο μας φαίνεται, μιας και εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν πολλές εναλλακτικές για την τοπική αναισθησία και η κοκαΐνη βρισκόταν στα ράφια όλων των φαρμακείων. Αν πιστέψουμε τον Giesing -ο οποίος αποτελεί τη μόνη πηγή για όσα έλαβαν χώρα μεταξύ της 22ης Ιουλίου κα της 7ης Οκτωβρίου του 1944- στη διάρκεια των 75 ημερών, χορήγησε την ουσία επιδερμικά -στο στόμα και τη μύτη- περισσότερες από 50 φορές. Η ουσία ήταν καθαρή, πρώτης τάξεως πράγμα -η φημισμένη κοκαΐνη της Merck– η οποία έφτανε στο Βερολίνο μέσω τρένου ταχυμεταφορών, ως ένα εξαιρετικά ψυχοδραστικό «διάλυμα κοκαΐνης» περιεκτικότητας 10% σε σφραγισμένο μπουκάλι, το οποίο έφερε τη σφραγίδα πιστοποίησης των φαρμακοποιών των SS και ήταν σύμφωνο με τους κανονισμούς των Κεντρικών Γραφείων Ασφαλείας του Τρίτου Ράιχ. Στο Λημέρι του Λύκου, ο υπηρέτης του Hitler, το φύλαγε κλειδωμένο σε προσωπικό του χώρο.

Και πάλι, οι βιογράφοι του Hitler δεν αναφέρουν σχεδόν καθόλου την εμφανέστατη λήψη των ουσιών, παρ' όλο που άξιζε να αναφερθεί λόγω της έντονης κατάστασης ευφορίας που επέφεραν στον Hitler, κατά την κρίσιμη περίοδο μετά την απόπειρα δολοφονίας του. Η διαδικασία ήταν η εξής: Το πρωί, ο βοηθός χειρουργός Karl Brandt μετέβαινε με τον συνάδελφό του Giesing σε μια σκηνή στο οχυρό καταφύγιο των επισκεπτών, όπου περνούσαν από τους εξονυχιστικούς ελέγχους ασφαλείας που είχαν τεθεί σε εφαρμογή από τις 20 Ιουλίου. Εκεί, άδειαζαν τις τσάντες του Giesing και γινόταν έλεγχος σε όλα τα εργαλεία του. Αφαιρούσαν ακόμη και τους λαμπτήρες από το ωτοσκόπιό του, τους οποίους στη συνέχεια βίδωναν και πάλι. Ο Giesing ήταν υποχρεωμένος να παραδώσει το στρατιωτικό του πηλήκιο και το στιλέτο του, να αδειάσει τα περιεχόμενα του παντελονιού του και τις τσέπες του σακακιού του στο τραπέζι και να γυρίσει προς τα έξω τη φόδρα από τις τσέπες του. Του επέστρεφαν μόνο το μαντήλι και τα κλειδιά του, ενώ αργότερα του έδιναν την πένα και το μολύβι του. Η σωματική έρευνα γινόταν από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Η κοκαΐνη δεν συμπεριλαμβανόταν σε αυτούς τους αυστηρούς ελέγχους. Ήταν ήδη μέσα. Έπειτα, ο Linge, ο υπηρέτης, αναλάμβανε δράση, έβγαζε το μπουκάλι από το ντουλάπι με τα φάρμακα, το έφερνε στον στρατώνα και καλούσε τον Giesing να κάνει την εξέτασή του.

Ο Ασθενής Α εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του για αυτή την αλλαγή στο μενού. Σύμφωνα με την αναφορά του Giesing, ισχυρίστηκε ότι «με την κοκαΐνη ένιωθε πολύ πιο ανάλαφρος και ξέγνοιαστος και μπορούσε να σκεφτεί πιο καθαρά». Ο γιατρός του εξήγησε ότι το ψυχοτρόπο κύμα, «ήταν το αποτέλεσμα της επίδρασης του φαρμάκου στην πρησμένη βλεννογόνο ρινική μεμβράνη και ότι τώρα ήταν ευκολότερο να αναπνέει από τη μύτη. Η επίδραση συνήθως διαρκούσε από τέσσερις έως έξι ώρες. Μπορεί να είχε ένα ελαφρύ ρουθούνισμα από την κοκαΐνη αργότερα, όμως σταματούσε μετά από λίγο». Ο Hitler φέρεται να τον ρώτησε αν μπορούσε να απλώνει την ουσία στην περιοχή με βαμβάκι μία ή δυο φορές την ημέρα – ακόμη και όταν οι ακουστικοί πόρου που απαιτούσαν θεραπεία επουλώθηκαν, μετά τις 10 Σεπτεμβρίου. Ο Giesing, ο οποίος έβλεπε την καριέρα του να απογειώνεται, συμφώνησε, όμως ισχυρίζεται ότι τόνισε στον ασθενή ότι η κοκαΐνη απορροφούνταν από τη ρινική βλεννογόνο μεμβράνη και περνούσε στο αίμα, γι' αυτό και τον προειδοποίησε να μην παίρνει μεγάλη δόση. Όμως ο Hitler εξακολούθησε να ζητάει την επάλειψη της περιοχής με την ουσία και, τις επόμενες μέρες, παρά την έντονη εφίδρωσή του, επιβεβαίωσε την επιτυχία της θεραπείας: «Ευτυχώς που είσαι εδώ, γιατρέ. Αυτή η κοκαΐνη είναι εκπληκτική και χαίρομαι που βρήκες το σωστό φάρμακο. Απάλλαξέ με από αυτούς τους πονοκεφάλους και πάλι για λίγο».

Αυτοί οι πονοκέφαλοι πιθανότατα είχαν προκληθεί από τις διαρκείς καταχρήσεις και τις κραυγές, οι οποίες είχαν τσιτώσει για τα καλά τα νεύρα των κατοίκων της απαγορευμένης ζώνης στο Λημέρι του Λύκου τις τελευταίες μέρες: Τα μηχανήματα και τα κομπρεσέρ δούλευαν ολημερίς προκειμένου να κατασκευαστεί ένα καινούργιο και ακόμη πιο ενισχυμένο Führerbunker. Ο Ασθενής Α μπορούσε να αντέξει τον θόρυβο μόνο υπό την επήρεια της κοκαΐνης και το ναρκωτικό τον έκανε να νιώθει ότι δεν ήταν καθόλου άρρωστος: «Τώρα το μυαλό μου είναι και πάλι ελεύθερο και νιώθω πολύ καλά». Όμως μια σκέψη στοίχειωνε το μυαλό του: «Σε παρακαλώ, μη με κάνεις κοκαϊνομανή», είπε στον νέο αγαπημένο του γιατρό και ο Giesing του απάντησε καθησυχαστικά, «Οι πραγματικοί κοκαϊνομανείς σνιφάρουν στεγνή κοκαΐνη». Ο Hitler πήρε θάρρος: «Δεν σκοπεύω να γίνω κοκαϊνομανής».

Έτσι, ο Φύρερ έβαλε και πάλι το βαμβάκι στη μύτη και ετοιμάστηκε για τη στρατιωτική ενημέρωση γεμάτος τεχνητή αυτοπεποίθηση. Για εκείνον τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα: Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα κέρδιζε τον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Όταν έλαβε μια ακόμη δόση από τον Giesing στις 16 Σεπτεμβρίου του 1944, είχε έναν τρομερό καταιγισμό ιδεών: από εκείνες τις φρικιαστικές, ψευτοϊδιοφυείς ιδέες που χαρακτήριζαν τον Φύρερ. Είπε στην απορημένη συνοδεία του ότι παρά τις τεράστιες ελλείψεις σε άνδρες και υλικό, ήθελε να επιτεθεί και πάλι στο Δυτικό Μέτωπο. Την ίδια στιγμή, διατύπωσε μια εντολή, απαιτώντας «φανατική αποφασιστικότητα από όλους τους στρατιώτες που είναι σε θέση να πολεμήσουν». Αν και όλοι προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, ώστε να μην γίνει αυτή η μάταια επιχείρηση της δεύτερης μάχης των Αρδεννών, ο δικτάτορας ήταν αποφασισμένος: Η νίκη θα ήταν δική του.

VICE Video: Η Γιορτή του Φαλλού

Ως εκ τούτου, ο Giesing ξεκίνησε να ανησυχεί για τη σχέση του Hitler με την κοκαΐνη –η οποία εξαφανίζει το συναίσθημα της αυτοαμφισβήτησης και ενθαρρύνει τη μεγαλομανία– και θέλησε να σταματήσει να χορηγεί τα δραστικά βαμβάκια. Όμως ο Hitler δεν τον άφησε: «Όχι, γιατρέ, συνέχισε όπως πριν. Σήμερα το πρωί έχω έναν τρομερό πονοκέφαλο που μάλλον προκλήθηκε από τα πολλά ρουθουνίσματα. Η ανησυχία μου για το μέλλον και τη συνέχιση της ύπαρξης της Γερμανίας με καταβάλλει όλο και περισσότερο καθημερινά». Παρ' όλα αυτά, οι ιατρικοί ενδοιασμοί του Giesing υπερτερούσαν του καθήκοντός του να υπακούσει και αρνήθηκε να χορηγήσει το ναρκωτικό στον Hitler. Ο ανώτατος διοικητής δεν εμφανίστηκε στη στρατιωτική ενημέρωση εκείνη την ημέρα, στις 26 Σεπτεμβρίου του 1944, όμως ανακοίνωσε θυμωμένος ότι δεν τον ενδιαφέρει πλέον η κατάσταση στην Ανατολή, όπου ολόκληρο το Μέτωπο ήταν έτοιμο να καταρρεύσει. Φοβισμένος, ο Giesing άλλαξε γνώμη και του υποσχέθηκε να του χορηγήσει κοκαΐνη, όμως απαίτησε σε αντάλλαγμα να εξετάσει πλήρως τον Hitler. Ο Ασθενής Α, ο οποίος στο παρελθόν είχε απαγορεύσει μια τέτοια εξέταση, συναίνεσε και την 1η Οκτωβρίου 1944 εμφανίστηκε γυμνός –κάτι που γενικά αρνούνταν να κάνει– μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει το πολυπόθητο ναρκωτικό: «Κοίτα ξανά μέσα στη μύτη μου και βάλε αυτό το πράγμα, την κοκαΐνη, μέσα, για να φύγει η πίεση από το κεφάλι μου. Έχω πολύ σημαντικά πράγματα να κάνω σήμερα».

Ο Giesing υπάκουσε και χορήγησε το ναρκωτικό, όμως αυτήν τη φορά η δόση ήταν τέτοια που λέγεται ότι ο Hitler έχασε τις αισθήσεις του και για ένα μικρό διάστημα φέρεται να διέτρεξε τον κίνδυνο αναπνευστικής παράλυσης. Αν τα λεγόμενα του Giesing είναι αληθή, τότε ο αυτοαποκαλούμενος απέχων από τα ναρκωτικά, παρά λίγο να πεθάνει από υπερβολική δόση.

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Blitzed: Drugs in the Third Reich (εκδ. Houghton Mifflin Harcourt) του Norman Ohler. Επί πέντε χρόνια, ο Ohler έκανε έρευνα για το βιβλίο, εξέταζε ιατρικά αρχεία, καταχωρήσεις ημερολογίων, γράμματα από Ναζί αξιωματούχους και στρατιωτικές αναφορές στα εθνικά αρχεία του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον. Παρά την πολλή δουλειά που έριξε, το βιβλίο αμφισβητήθηκε από κάποιους κριτικούς και στον πρόλογο της γερμανικής έκδοσης που έγινε best seller, ο ίδιος ο Ohler παραδέχεται ότι υιοθετεί μια «διαστρεβλωμένη σκοπιά». Παρ' όλα αυτά, o διακεκριμένος βιογράφος του Hitler, Ian Kershaw, υποστήριξε πως το βιβλίο αποτελεί «σοβαρή ακαδημαϊκή δουλειά», ενώ η κριτική του έγκριτου ιδρύματος λογοτεχνίας Kirkus κατέληξε ότι το βιβλίο «εμπλουτίζει σημαντικά την κατανόησή μας για το Τρίτο Ράιχ». Η ιστορία εμφανίστηκε στο τεύχος Μαρτίου του περιοδικού VICE (Κάντε κλικ ΕΔΩ, για να γίνετε συνδρομητές). Η χρήση των αποσπασμάτων από το «Blitzed: Drugs in the Third Reich» του Norman Ohler, το οποίο εκδόθηκε από τη Houghton Mifflin Harcourt τον Μάρτιο του 2017, έγινε με την άδεια του συγγραφέα.

Περισσότερα από το VICE

Ιστορίες Οπαδικής Παράνοιας στα Ταξίδια για την Ομάδα

Η Ναταλία Ρασούλη Έχει Πάρει τα πιο Απειλητικά Μηνύματα από «Χρυσαυγίτες, Νταλαριστές και Σφακιανακιστές»

Παραλλαγή Χωρίς Λούφα για Όσους Κατατάσσονται στον Στρατό από τον Μάρτιο