Το να απομακρύνεσαι από μια θρησκεία σου δημιουργεί υπαρξιακή κρίση που σου γαμάει τον εγκέφαλο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το περιγράψω. Είναι όπως ο χωρισμός, ο θάνατος και η κρίση μέσης ηλικίας ταυτόχρονα, με τη διαφορά ότι τα φιλαράκια που βγαίνεις για ποτό δεν πίνουν επειδή είναι θρησκευόμενοι, ενώ οι υπόλοιποι φίλοι σου δεν υπάρχουν.

Για όσους λοιπόν κρέμεστε στο χείλος της αβύσσου, ή για όσους είστε περίεργοι για το τι γίνεται μέσα στο κεφάλι ενός «θεούσου» όταν έρχεται αντιμέτωπος με τη ματαιότητα της ύπαρξης για πρώτη φορά, ακολουθούν κάποια πράγματα για τα οποία θα ήθελα να είμαι προετοιμασμένος, όμως δεν ήμουν.

Μεγάλωσα σε ημιαγροτική περιοχή της Αυστραλίας ως άθεος και ήμουν χαρούμενος γι' αυτό. Οι γονείς μου μας πήγαιναν σε μια λουθηρανική εκκλησία το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, όμως κανείς από την οικογένεια δεν το έπαιρνε στα σοβαρά.

Όταν έγινα 15, βρήκα τον Θεό. Η σχέση μου με τη θρησκευόμενη κοπέλα μου είχε μετατραπεί σε εξ αποστάσεως και ένα βράδυ, όντας συγχυσμένος με την όλη κατάσταση, ένιωσα μια έντονη επιθυμία να προσευχηθώ. Θυμάμαι να λέω: «Θεέ μου, όποιος και όπου κι αν είσαι, αν υπάρχεις…» και αυτό με γέμισε ζεστασιά. Ήμουν σίγουρος ότι ο Θεός είχε απαντήσει στις προσευχές μου.

Την επόμενη μέρα επισκέφτηκα τη μοναδική θρησκευόμενη φίλη που είχα. Με έστειλε στη μοναδική εκκλησία που είχε πάει. Ήταν μια χριστιανική εκκλησία της Πεντηκοστής, το οποίο δεν μου έλεγε απολύτως τίποτα τότε, όμως ουσιαστικά είναι το πιο εξωφρενικό είδος εκκλησίας που μπορείς να συναντήσεις στα μετα-αποκαλυπτικά Ιερατεία της Αγάπης αυτής της μεριάς της Αυστραλίας. Τα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν ήταν γεμάτα σκαμπανεβάσματα με εναλλαγές μεταξύ οραμάτων, προφητειών, ύμνων, νηστείας και μιας γερής δόσης ενοχών και σύγχυσης.

Στην ηλικία των 19, έπαψα να πιστεύω. Πέρασα ένα χρόνο στον οποίο προσευχόμουν και ήλπιζα να με σώσει ο Θεός από τον σκεπτικισμό. Όμως δεν το έκανε.

Οι χριστιανοί φίλοι μου δεν ήθελαν να ακούσουν ότι ολόκληρη η Καινή Διαθήκη θα μπορούσε να είναι μια μυθοπλασία, ή ότι η έννοια του πανάγαθου και παντοδύναμου Θεού πιθανότατα ήταν ένα σόφισμα των διανοούμενων. Οπότε αποφεύγαμε γενικά το θέμα και προσπαθούσα να τους σκανδαλίσω διηγούμενος τις αμαρτωλές ιστορίες ακολασίας μου. Ύστερα από λίγο, δεν είχαμε και τόσο πολλά κοινά.

Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα με έναν πολύ συμπαθητικό τύπο από την εκκλησία. Ήταν από αυτά τα καλοκάγαθα παιδιά που σου εμπνέουν εμπιστοσύνη, ο οποίος είχε αρχίσει να πηγαίνει στην εκκλησία στα τριάντα του. Πάντα με ρωτούσε γιατί έλειπα από την εκκλησία. Ανησυχούσε πραγματικά για εμένα και όταν του είπα, δειλά-δειλά, ότι δεν πίστευα άλλο, μου είπε ότι ήταν μια φάση που θα περνούσε. Οι θρησκευόμενοι άνθρωποι δεν έδειχναν να μπορούν να το κατανοήσουν.

Υπήρξαν, όμως, άθεοι που περίμεναν να με αγκαλιάσουν; Όχι, ήταν πολύ απασχολημένοι με τις εγκόσμιες απολαύσεις, για τις οποίες είχα προειδοποιηθεί. Είχα ψιλο-μπει σε μερικούς κύκλους παρεών το πρώτο εξάμηνο στο πανεπιστήμιο, όμως αφότου έγινα χριστιανός οι φίλοι μου με παράτησαν. Μόνο δύο άτομα μπορούσαν να με ανεχτούν έπειτα από αυτό.

Εκείνη την περίοδο δεν με ενδιέφερε αν θα έχανα κάποιες φιλίες, όμως αργότερα μετάνιωσα που το είχα κάνει τόσο μεγάλο θέμα τότε. Φορούσα ένα μπλουζάκι όταν πήγαινα στη σχολή με ένα logo που είχα τυπώσει μόνος μου, το οποίο έγραφε «Ο Χριστός είναι στην καρδιά μου». Διάβαζα στο προαύλιο την Καινή Διαθήκη τσέπης που είχα και ανακοίνωνα στις διαλέξεις ότι ήμουν χριστιανός. Μια φορά, μάλιστα, «την είπα» σε κάποιον επειδή αναφώνησε «Χριστέ μου!» για μία εργασία που είχαμε να κάνουμε.

Αργότερα ντρεπόμουν απίστευτα να πω σε οποιονδήποτε ότι δεν πίστευα πια σε αυτά τα πράγματα.

Καθότι χριστιανός, λάτρευα να συμμετέχω στη χριστιανική νεολαία. Αποτελούνταν από 15 με 20 άτομα που συναθροίζονταν σε μια εκκλησιαστική αίθουσα. Περνούσαμε ολόκληρα βράδια μιλώντας για τον Θεό, ψέλνοντας ύμνους, κάνοντας προσευχές και εξασκώντας το χάρισμα της γλωσσολαλιάς. Πραγματικά, τρελαινόμουν να «νιώθω το Άγιο Πνεύμα» μέσα μου. Ήταν σαν ναρκωτικό.

Ως άθεος δεν πήγαινα στα πάρτι· αντ' αυτού, έγινα κολλημένος φαν της σειράς Californication. Έβλεπα το κάθε επεισόδιο εκατοντάδες φορές. Μέχρι και το πακέτο της σειράς σε DVD αγόρασα, το οποίο είχε για δώρο ένα στρινγκάκι Californication. Δεν το φόρεσα ποτέ, όμως μπορεί και να το έκανα για χάρη του David Duchovny. Ήταν το πρότυπό μου, μιας και βίωνε υπαρξιακή κρίση και την αντιμετώπιζε με τον σωστό τρόπο. Ακόμα και μετά από έξι σεζόν, ο χαρακτήρας του δεν είχε εξελιχθεί καθόλου.

Η πίστη στον Θεό μπορεί να παραλληλιστεί με το καλό σεξ –ίσως να είναι και καλύτερη– όμως τα συναισθήματα είναι εντυπωσιακά όμοια. Ως άθεος, το να προσπαθώ να κάνω σεξ με γυναίκες μου έδινε ένα στόχο στον οποίο μπορούσα να επικεντρωθώ, αντί να θρηνώ συνεχώς για τη θνητή ζωή.

Ήμουν 19 και ντρεπόμουν πολύ για την παντελή μου έλλειψη σεξουαλικών εμπειριών, όμως έπεσα με τα μούτρα σ' αυτό σαν ενθουσιασμένο κουτάβι. Ήμασταν μεθυσμένοι στο σπίτι μου και ακούγαμε folk μουσική· ήταν κι εκείνη παρθένα. Με έκανε να συνειδητοποιήσω γιατί η Εκκλησία ήταν τόσο κατά του σεξ εκτός γάμου. Γιατί ήταν απλά τόσο τέλειο.

Οι φυσιολογικές, μη-θρησκευόμενες γυναίκες ήταν αναζωογονητικά… φυσιολογικές. Δεν είχαν όλα αυτά τα κολλήματα με το σεξ και την επαφή. Δεν είχαν προγραμματίσει εκ των προτέρων να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά, όπως οι περισσότερες που πηγαίνουν εκκλησία και δεν φορούσαν τόσα μπλουζάκια πόλο. Επίσης ήταν πολλές.

Την πρώτη φορά που μέθυσα, έκανα φάση με την κολλητή μου και την κολλητή της σε ένα τροχόσπιτο στην πίσω αυλή τους ενώ πίναμε σφηνάκια τεκίλας. Λιποθύμησα, ξέρασα και μετά ξαναλιποθύμησα. Ήταν η απόλυτη ευτυχία.

Δεν είναι μόνο τα πράγματα που έκανα, αλλά και τα πράγματα στα οποία πίστευα. Γλωσσολαλιά; Έβγαζα απλώς άναρθρες κραυγές. Ακόμα μπορώ να εξασκήσω το «χάρισμα» της γλωσσολαλιάς· ο καθένας μπορεί. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να χαλαρώσεις και να αρχίσεις να βγάζεις απ' το στόμα σου όποιον ήχο σου κατέβει στο κεφάλι.

Όμως η χειρότερη ιστορία μου είναι η εξής: μια φορά ήμουν στο λεωφορείο και διέσχιζα τους λόφους της Αδελαΐδας στη νότια Αυστραλία. Ήταν σχετικά άδειο –ίσως να είχε τρεις-τέσσερις επιβάτες–, όταν ξαφνικά άκουσα τον Θεό να μιλάει μέσα στο κεφάλι μου. Μου είπε να αρχίσω να κηρύττω στη γυναίκα που καθόταν μπροστά μου. Φυσικά δεν ήθελα να το κάνω, όμως είπα στον εαυτό μου ότι τα σχέδια που είχε ο Θεός ήταν πολύ πιο σημαντικά από τα κολλήματά μου. Κι έτσι το έκανα. Κάθισα δίπλα της, παίζοντάς το όσο πιο χαλαρός μπορούσα, και τη ρώτησα αν ήθελε να μάθει για τον Χριστό. Μου είπε όχι. «Είσαι σίγουρη;» τη ρώτησα. «Είναι πολύ σημαντικό, ξέρεις». Όμως ήταν σίγουρη κι έτσι επέστρεψα στη θέση μου. Τι απογοήτευση. Το μόνο συμπέρασμα που μπορούσα να βγάλω ήταν είτε ότι «άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» είτε ότι εγώ τα έκανα σκατά με κάποιον τρόπο. Ο Θεός δεν πήρε θέση στο θέμα.

Δεν έγινα θρήσκος για να γεμίσω κάποιο κενό, όμως μετά τη θρησκεία τελικά το κενό δημιουργήθηκε. Παλιά σκεφτόμουν ότι θα περνούσα μια αιωνιότητα στα σύννεφα παρέα με τον κολλητό μου, τον Χριστό, μιλώντας για το πόσο περίεργη είναι η Γη.

Όλα αυτά είχαν εξαφανιστεί πλέον, κι έτσι πήρα το σακίδιό μου στον ώμο και πήγα να γυρίσω την Ευρώπη. Περπάτησα σε πανέμορφες πόλεις: Παρίσι, Άμστερνταμ, Βερολίνο. Ήταν ένα ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης. Σκεφτόμουν ότι αν ήταν ποτέ να βρω τι είναι αυτό που πρέπει να κάνω, θα το έβρισκα εκεί. Όμως έψαχνα κάτι το οποίο δεν βρισκόταν ούτε εκεί ούτε πουθενά. Ήπια πολύ, έφαγα σε τουριστοπαγίδες και τελικά επέστρεψα σπίτι. Όλα ήταν ίδια. Εξακολουθούσα να έρχομαι αντιμέτωπος ανά διαστήματα με την κατάθλιψη για χρόνια.

Κάποιοι άνθρωποι αφιερώνονται εξ ολοκλήρου στην καριέρα τους. Άλλοι στις σχέσεις, στα βιντεοπαιχνίδια ή στις χειροτεχνίες. Τα δοκίμασα ένα-ένα, όμως όλα μου φάνηκαν σαν χανζαπλάστ πάνω στις υπαρξιακές πληγές μου. Άρχισαν να με ενοχλούν γρήγορα και έπρεπε να τα ξεκολλήσω, ενώ στην πορεία κατάλαβα ότι ούτως ή άλλως δεν με βοήθησαν ποτέ.

Η μετάβαση παίρνει χρόνο. Στην αρχή είσαι ένα σπασικλάκι της Εκκλησίας της Πεντηκοστής και η αποστολή σου είναι να διαβάσεις μία-μία όλες τις εξαντλητικές σελίδες της Καινής Διαθήκης (ακόμα και το Δευτερονόμιο). Μετά γίνεσαι αγνωστικιστής που αποδέχεται την πιθανότητα ύπαρξης του Θεού, χωρίς να μπορεί να είναι σίγουρος. Και τελικά συνειδητοποιείς ότι όλα είναι μπούρδες και ότι είσαι ένας ηδονιστής με τα όλα του· ένας άπιστος εχθρός των θρησκειών που θυσίασε την παρθενιά του.

Περισσότερα από το VICE

Σε Αυτές τις Αδημοσίευτες Φωτογραφίες η Amy Winehouse Είναι Πραγματικά Χαρούμενη

Ρωτήσαμε τους Γονείς μας αν η Ζωή μας Είναι Όπως την Είχαν Φανταστεί

Παίξαμε Πόλεμο με τους Γερμανούς στα Σύνορα Ελλάδας – Βουλγαρίας