«Δεν έχουν τον αγωνιστικό χαρακτήρα όπως στις αρχές όταν είχε φύγει η Χούντα», μου λέει η Παναγιώτα για το πώς βλέπει σήμερα τις εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου οι οποίες περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων συζητήσεις, συγκεντρώσεις, πορείες και κατάθεση στεφάνων.«Εγώ ήμουν φοιτήτρια στην Αρχιτεκτονική. Και όπως είναι λογικό ήταν ο φυσικός μου χώρος το Πολυτεχνείο. Εκείνες τις ημέρες βρέθηκα κι εγώ στο κτίριο. Δεν υπήρξα ποτέ ενταγμένη σε κάποιο από τα μεγάλα κόμματα. Ήμουν σε κάποιες αριστερίστικες οργανώσεις εκτός ΚΚΕ και κομμάτων, σε κάτι μικρές ομάδες που πολλές φορές μας έλεγαν γκρουπούσκουλα», λέει η Παναγιώτα.
Η Παναγιώτα είναι χαμηλών τόνων. Δεν θεωρεί ότι πρέπει να προβάλει τον εαυτό της λόγω του ότι αγωνίστηκε στην εξέγερση κατά της Χούντας, οπότε μου ζητά να κρατήσω το μικρό της όνομα. Είναι μία από τις χιλιάδες φοιτήτριες και φοιτητές που είχαν βρεθεί τότε στην πρώτη γραμμή του φοιτητικού αγώνα. «Υπήρχαν άλλοι αγωνιστές που δεν πήραν ποτέ αξίωμα και κάποιοι που πήραν αξιώματα, γίναν μέλη κυβερνήσεων. Εκεί παίζει ρόλο ο χαρακτήρας του καθενός. Δεν είναι για να γραφτεί στο curriculum του καθενός μας ότι ήμασταν στο Πολυτεχνείο. Έτυχε να είμαι στο Πολυτεχνείο. Χαίρομαι που ήμουν γιατί αυτήν την αλληλεγγύη που ένιωσα να αγωνίζονται όλοι για έναν κοινό σκοπό δεν θα είχα την ευκαιρία να την ζήσω. ΄Ηταν απίστευτο το πως ο κόσμος αυθόρμητα αυτοοργανώθηκε, χωρίς να υπάρχει από πίσω καθοδήγηση από κάποιους» λέει η ίδια και συμπληρώνει: «Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που θέλω να εξαγοράσω και να βγω να το προβάλω».
Οι αναμνήσεις της όμως για εκείνη την βραδιά που βρέθηκε πίσω από την πύλη του κτιρίου της Πατησίων όσα χρόνια κι αν περάσουν έχουν πάντα την σπουδαιότητα της ιστορικής μαρτυρίας. Η Παναγιώτα ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο και «απ' έξω είχαν αρχίσει να πέφτουν πυροβολισμοί. Κάποια παιδιά που ήταν φοιτητές της ιατρικής παρείχαν τις πρώτες βοήθειες. Υπήρχαμε πάρα πολλοί που κάναμε διάφορες βοηθητικές δουλειές. Από όλους μας υπήρχε μία σύμπνοια. Αυτό που θυμάμαι όταν μπήκε το τανκς στην μπροστινή πύλη της Πατησίων, εγώ εκείνη την ώρα ήμουν προς την πρυτανεία και με το που έγινε η επίθεση αρχίσαμε να τρέχουμε. Βγαίναμε από την πλαϊνή πόρτα στην Στουρνάρη. Οι μεν στρατιώτες που είχαν κατέβει δεν μας πείραξαν όταν φεύγαμε, αλλά πηγαίνοντας προς τα Εξάρχεια ήταν οι αστυνομικοί έτοιμοι να μας δείρουν και να μας καταδιώξουν. Θυμάμαι ότι πέρασα εκείνη την βραδιά στην γαλάζια πολυκατοικία στα Εξάρχεια, που ο κόσμος μας είχε ανοίξει την πόρτα και μας δεχόταν. Και επέστρεψα σπίτι την επομένη το πρωί».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Παναγιώτα επέστρεφε τις επόμενες χρονιές για την επέτειο του Πολυτεχνείου, αλλά μετά από ένα σημείο άρχιζε να την απογοητεύει ο τρόπος εορτασμού. «Η πρώτη επέτειος ήταν εκπληκτική. Μετά παρά το ότι βρήκα δουλειά στην επαρχία και έφυγα από την Αθήνα, γύρισα κάποιες φορές για την επέτειο. Όμως δεν μου άρεσε. Βάζανε απλώς λουλούδια, ο χώρος έξω από το Πολυτεχνείο είχε σουβλάκια, λουλουδάδικα. Ε, αυτό δεν μου άρεσε. Ένα πανηγύρι έμοιαζε. Και ο εορτασμός είχε γίνει λίγο τυπικός», πιστεύει η ίδια.Αυτό που θα ήθελε να αλλάξει στις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο είναι να αποκτήσει πιο πολιτικό και αγωνιστικό περιεχόμενο. «Καλό είναι που γίνεται η πορεία, αλλά χωρίς τις αιματοχυσίες βέβαια. Η πορεία δεν γίνεται μόνο για να πας στην πορεία ή να καταθέσεις ένα στεφάνι. Είναι τι αντίκτυπο θα έχει σε αυτούς που μας κυβερνούν κι αυτούς που ελέγχουν αυτούς που μας κυβερνούν. Να καταλάβουν δηλαδή ότι κάτι γίνεται», λέει η Παναγιώτα.
Αν και για πολλά χρόνια η ίδια δεν επισκέφτηκε το Πολυτεχνείο για την ιστορική επέτειο, πλέον πιστεύει ότι πρέπει να διασχίσει ξανά την πύλη της Πατησίων. «Ζω στην επαρχία ακόμα. Αν ήμουν στην Αθήνα θα πήγαινα. Απλά τώρα έχουμε άλλα προβλήματα. Μπορεί να μην έχουμε την τότε Χούντα, αλλά και πάλι προσπαθούμε να αντισταθούμε στην πολιτική της Ευρώπης», και εξηγεί γιατί η ουσία του μηνύματος του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρη.«Το σύνθημα "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία" εξακολουθεί να υπάρχει. Θα επέστρεφα στο Πολυτεχνείο να διαδηλώσω με αυτό το σύνθημα. Διότι υπάρχει ανεργία και τα παιδιά που μορφώνονται φεύγουν έξω για να βρουν δουλειά, γιατί γίνονται αυτές οι συζητήσεις για τα δάνεια, για τα σπίτια που κινδυνεύει να χάσει ο κόσμος, γιατί υπάρχουν οι λίστες Λαγκάρντ που ακόμα δεν έχουν εξεταστεί, γιατί κόβονται οι συντάξεις και έχουν χαθεί πολλά πράγματα. Εδώ βλέπετε εμείς υποδεχόμαστε τους πρόσφυγες και οι άλλοι υψώνουν τείχη. Αυτός δεν είναι ένας παραλογισμός; Και τα αντιφασιστικά συνθήματα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρα λοιπόν», σχολιάζει η Παναγιώτα.
«Η Χούντα δεν τελείωσε το '73», είναι ένα από τα συνθήματα που ακούγονται κάθε χρόνο με πολλούς να θεωρούν ότι όσοι δεν έζησαν Χούντα δεν μπορούν να συσχετίζουν την Χούντα των συνταγματαρχών με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα. Η Παναγιώτα όμως πιστεύει πως «όταν λέμε η Χούντα, δεν εννοούμε μόνο τους στρατιωτικούς που έκαναν την Χούντα. Σήμερα τι θα πούμε δηλαδή για την πολιτική και τη σχέση που έχουμε με την Ευρώπη; Δεν είναι σαν Χούντα με την ευρύτερη έννοια; Αυτήν την στιγμή δεν νιώθουμε ότι είμαστε ένα ελεύθερο κράτος. Ό, τι πάμε να κάνουμε πρέπει να έχουμε έναν έλεγχο. Η Χούντα δεν είναι μόνο στρατιωτική. Το ζήτημα είναι να είμαστε ανεξάρτητο κράτος που να αποφασίζει τι θα γίνει για το καλό του λαού», καταλήγει η Παναγιώτα λέγοντας πως οι συνθήκες επιβάλλουν οι εορτασμοί να ενισχυθούν με περισσότερο πολιτικό περιεχόμενο.Περισσότερα από το VICE:Ρωτήσαμε τους Παριζιάνους πως Σκέφτονται τη Ζωή τους Μετά τις Επιθέσεις της ΠαρασκευήςΤι Λένε οι Πρόσφυγες στη Μυτιλήνη για τις Επιθέσεις στο Παρίσι;Μια Ψυχαναλύτρια Μιλάει για τον Φόβο και τις Τρομoκρατικές Επιθέσεις στο Παρίσι
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
