Κυκλοφόρησε χθες η είδηση ότι ο ΟΑΣΑ προσέλαβε μουσική επιμελήτρια που θα επιλέγει τη μουσική που θα ακούγεται στα λεωφορεία. Σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ μάλιστα θα αμείβεται με 3.900 ευρώ το τρίμηνο, δηλαδή 1.300 ευρώ τον μήνα. Παράλληλα, σύμφωνα με τους οδηγούς και με την κοινή λογική όλων μας, τα μέσα μεταφοράς δεν διαθέτουν τα απαραίτητα ηχοσυστήματα λόγω παλαιότητας.

Η αλήθεια είναι πως καθημερινά, όποιος μετακινείται με λεωφορεία και τρόλεϊ είναι αναγκασμένος να ακούει ό,τι και ο οδηγός -που στις περισσότερες περιπτώσεις έχει ένα μικρό τρανζιστοράκι ανάμεσα στο τιμόνι και στη θέση του καφέ- απ' το οποίο παίζει συνήθως ραδιόφωνο ή σε ορισμένες -άτυχες για όλους μας- περιπτώσεις, τα άπαντα του Νταλάρα. Γι' αυτό δεν μένει παρά να χαιρετίσουμε την προσπάθεια του ΟΑΣΑ να κάνει αυτή την τσαχπίνικη αλλαγή και να δώσει μια ευχάριστη νότα στο στριμοκωλίδι που παίζει καθημερινά στα ΜΜΜ. Θα ήταν μια εξαιρετική ιδέα να βάλει μουσική και στις στάσεις όπου συνήθως αναγκάζεσαι να περιμένεις μισή ώρα.

Επειδή μια παρόμοια κίνηση έχει γίνει στους σταθμούς του ηλεκτρικού και του μετρό, όπου παίζει κλασσική μουσική όλη την ώρα (πιθανότατα αυτός που επιλέγει τη μουσική θα σκέφτηκε «θες δεν θες μαλάκα, θα την ακούσεις την τραβιάτα σου»), προτείνουμε στην DJ των λεωφορείων κάποιες επιλογές που μπορεί να κάνει.

Τα ξέρουμε όλοι. Είναι τα γνωστά λεωφορεία του «λεωφορεία του θανάτου» στα οποία μπαίνεις παίρνοντας το ρίσκο ότι μπορεί και να μην ξαναβγείς, όπως το Ε14, το Χ14 και το Χ95 που πηγαίνει αεροδρόμιο. Πέρα από το προφανές που είναι το Βάλαμε Φωτιά στα Φρένα της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, θα μπορούσε επίσης να παίξει το Speed of Light των Iron Maiden ή το Road to Hell από Chris Rea.

Τα βραδινά λεωφορεία είναι πονεμένη ιστορία. Θα πρέπει να έχουν μια βαριά νταλκαδιάρικη εσάνς, γι' αυτό θα προτιμηθούν τραγούδια όπως Οι Στροφέςτου Βασίλη Τερλέγκα, που θα επιτρέπουν το κατάλληλο μεράκλωμα:

Κατάλληλο επίσης είναι και το Οι δρόμοι του Πουθενά, του Μαργαρίτη:

Στην περίπτωση που ο οδηγός είναι χαΐστας και το παρεάκι του λεωφορείου δένει, θα υπάρχει η επιλογή να παίζει και το Μια Στάση Εδώ, του Μητροπάνου, κατά τη διάρκεια του οποίου θα δίνεται η δυνατότητα στους τολμηρούς να βγαίνουν στον δρόμο και να χορεύουν ζεμπεκιά, ενώ οι υπόλοιποι θα τραγουδούν, θα χτυπούν παλαμάκια και θα πετούν τα εισιτήρια τους στον επιβάτη που χορεύει:

Το λεωφορείο 040 που ενώνει τη Συγγρού, την Καλλιθέα και καταλήγει στον Πειραιά, εννοείται ότι θα έχει τη μεγαλύτερη playlist. Θα ξεκινάει από τον τερματικό σταθμό του Συντάγματος, που συνήθως αναγκάζεται να σταματήσει στη μέση του δρόμου για να μην πατήσει κάποιο από τα 300 άτομα που περιμένουν κάθε φορά, παίζοντας το Paranoid των Black Sabbath την ώρα που σπρώχνονται για να διεκδικήσουν μια θέση στο λεωφορείο:

Kαταλήγοντας στον Πειραιά θα ακούγεται το Μάτια Βουρκωμένα και οι επιβαίνοντες θα κατεβαίνουν από το λεωφορείο χορεύοντας συρτάκι:

Οι στιγμές που είσαι κολλημένος στην Κηφισίας στις 8.00 το πρωί. Προσπαθείς να κάνεις θετικές σκέψεις, γιατί ξέρεις ότι θα σου την πουν στην δουλειά που άργησες αν και ξέρεις μέσα σου ότι δεν φταις. Παράλληλα μυρίζεις τις κλανιές που σωρηδόν αφήνει ο διπλανός σου. Παίζει Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Υπομονή. Όλα γίνονται καλύτερα και οι κλανιές αρχίζουν να μυρίζουν μοσχοκύδωνο:

Άλλο ένα τραγούδι που επιβάλλεται να είναι στη λίστα για τις στιγμές τις κίνησης είναι το Υποφέρω της Δέσποινας Βανδή. Οι ηλικιωμένοι του λεωφορείου θα δίνουν τον παλμό τραγουδώντας, είτε είναι σε κάποια πρωινή διαδρομή που τους μεταφέρει στο ΙΚΑ ή στον γιατρό είτε απλώς βρίσκεστε στο 550 και έχετε κολλήσει έξω από το Καλλιμάρμαρο:

Τι θα ήταν η μουσική χωρίς να μπορούμε να την αφιερώσουμε κάπου; Θα έχανε τη μισή της μαγεία. Γι' αυτό ιδανικό θα ήταν οι επιβάτες να μπορούν να πλησιάζουν τον οδηγό και να του ζητάνε το κομμάτι που θέλουν να παίξει για τις εκάστωτε περιπτώσεις. Πες ότι μπαίνει ένα αγόρι και κάθεται απέναντι σου σε αυτές τις τετραπλές θέσεις που υπάρχουν στα λεωφορεία. Δεν θα ήταν εξαιρετικό να μπορείς να αφιερώσεις αυτό εδώ και να σηκωθείς να χορέψεις σαν να πρωταγωνιστείς σε ταινία του Δαλιανίδη;

Φυσικά δεν μπορούσαμε να αφήσουμε τους ελεγκτές απ' έξω. Για την ακρίβεια θα έπρεπε να φτιάξουμε ένα άρθρο που να αναφέρει μόνο τα τραγούδια που θα παίζουν όταν μπαίνουν μέσα οι σύγχρονοι μισθοφόροι του ΟΑΣΑ. Πρώτο και καλύτερο θα έπαιζε το Breaking the Law των Judas Priest

Άλλη μια πιθανή επιλογή θα ήταν το Είμαι Νinja των Τσοπάνα Rave που θα συνοδεύει τις στιγμές που θα σε τραμπουκίζει ενώ εσύ θα προσπαθείς να φύγεις από κάποιο παράθυρο:

΄Η τον Τσαμπουκά, αυτό τον αιώνιο ευλογημένο ύμνο από Χατ Τρικ την ώρα που θα έχει αρχίσει να πέφτει το ξυλίκι:

Ευχαριστούμε ΟΑΣΑ. Η αλήθεια είναι ότι με 1.40 που κοστίζει το εισιτήριο, η μουσική είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις για εμάς που κάθε μέρα τρεις ώρες μέσα στα λεωφορεία επειδή αργούν ή επειδή δεν χωράμε να μπούμε και αναγκαζόμαστε να περιμένουμε το επόμενο. Αναμένουμε κι άλλη αύξηση στις τιμές των εισιτηρίων, έτσι ώστε να εντάξεις κι άλλες παροχές, όπως ουίσκι με κάσιους στις διαδρομές.

Περισσότερα από το VICE

Τι Σκέφτεται ο Κόσμος την Ώρα που Κάνει Στοματικό Έρωτα

Μαμά, Είμαι Εθισμένη: Το Γράμμα μιας Tοξικοεξαρτημένης Κόρης

Όταν οι Γονείς μου με Έπιασαν στα Πράσα να Κάνω Ναρκωτικά