Όλοι οι Τρόποι που οι Άνθρωποι Προσβάλλουν το Σώμα μου Μετά τον Καρκίνο

«Πότε θα κάνεις την ανάπλαση στις ρώγες σου;», με ρωτάει η χειρουργός στο τσεκάπ μετά τη μαστεκτομή.

«Εεε, ποτέ;», απαντώ.

Εκπλήσσεται, σαν να είναι δεδομένο και όχι προσωπική επιλογή. «Γιατί όχι; Κάνουν πολύ καλή δουλειά πια. Δεν μπορείς καν να καταλάβεις ότι δεν είναι αληθινές. Είναι εκπληκτικό», λέει και μου δίνει ένα φυλλάδιο για τρισδιάστατα τατουάζ ρώγας.

Έχει δίκιο – δείχνουν τρομερά αληθινές. Αλλά δεν θέλω.

«Δεν θα φαίνεται η ουλή», συνεχίζει. «Εκτός… μήπως θες να φαίνεται;».

Η επίκριση που κρυβόταν στην ερώτησή της με ακολουθεί βδομάδες αφότου το φυλλάδιο τσαλακώθηκε κάπου στον πάτο της τσάντας μου. Αλλά δεν έχω καταφέρει να το πετάξω. Θέλω να φαίνεται; Κακό είναι; Γιατί; Δεν ξέρω, επειδή εκεί τραβάω την κόκκινη γραμμή. Με έχουν εξετάσει και με έχουν πασπατέψει, με έδεσαν σε ένα τραπέζι και με έκοψαν και με έραψαν ξανά και ξανά. Οπότε, γιατί να μη φτάσω μέχρι το τέλος, σωστά;

Επειδή δεν με ενοχλεί. Επειδή τελείωσα. Επειδή θέλω να κάνω εγώ τις επιλογές για το σώμα μου. Εκείνη, τι τη νοιάζει; Είναι γιατρός για τον καρκίνο. Για ποιον πρέπει να κάνω και καλά το σώμα μου αποδεκτό;

Το Racked πρόσφατα δημοσίευσε ένα εκπληκτικό άρθρο που τα έχωνε στο κίνημα του body positivity, της Amanda Mull. Πάντα το έβρισκα προβληματικό, χωρίς να μπορώ να πω ακριβώς γιατί. Σε φάση, «Α, τέλεια, να κάτι ακόμη για να νιώθω άσχημα: το ότι δεν νιώθω καλά συνέχεια» - και πολύ λιγότερο για κάτι εξίσου ευαίσθητο και σκληρό, το σώμα μου. Η Mull γράφει «το σύγχρονο body positivity επιβάλλει στους ανθρώπους με σώματα που δεν ταιριάζουν στα πρότυπα να αλλάξουν την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους, χωρίς να απαιτεί από κανέναν που έχει οποιαδήποτε εξουσία να αμφισβητήσει όσα δημιούργησαν το φαινόμενο εξαρχής».

Πώς κάποια με χρόνια ασθένεια υποτίθεται ότι πρέπει να αγαπάει τον εαυτό της συνέχεια, όταν συνέχεια της λένε πόσο «σπασμένη» είναι; Κάποτε, στο νοσοκομείο, για το εκατομμυριοστό ραντεβού, μου έπαιρναν την πίεση, αίμα, με ζύγιζαν. Η νοσοκόμα κοίταξε το νούμερο και μουρμούρισε, «Το τρως το φαγάκι σου - και δεν σου φαίνεται». Πώς να μη γελάσει κανείς. Θέλω να πω, ποιος προσβάλει μια καρκινοπαθή για το βάρος της;

Πολλοί. Τόσοι πολλοί, που χάνω τον λογαριασμό και αυτό είναι κακό, επειδή αυτήν τη στιγμή γράφω ένα σενάριο για μια τηλεοπτική σειρά και αυτές οι μικροεπιθετικότητες είναι πολύτιμο υλικό. Σχεδόν γράφεται μόνο του το σενάριο, όποτε μάλλον πρέπει να πω και ευχαριστώ. «Αχ τι τυχερή που είσαι, θα αδυνατίσεις πολύ με τη χημειοθεραπεία», λένε με θλίψη. Έπειτα, υπάρχει φυσικά και η Αστυνομία Υγείας, που ρωτάει, «Τι τρως; Πόσο πίνεις; Δοκίμασες να καθαρίσεις τον οργανισμό σου με χυμούς;».

Πόσοι χυμοί των δέκα δολαρίων χρειάζονται, για να καθαρίσει ο οργανισμός μας; Τι ενδιαφέρουσα λέξη το «καθαρίζω». Υποδηλώνει μια πνευματική ανωτερότητα. Δηλαδή, αν το κάνω αρκετά, θα είμαι καθαρή / αγνή / καλή. Άφεση αμαρτιών. Αν όχι, τότε τι; Είναι ηθική αποτυχία να είσαι γριά ή χοντρή ή άρρωστη ή όχι αρκετά πλούσια, ώστε να κοινωνείς με ακριβούς χυμούς;

Πάμε πάλι, όμως, στη ρώγα μου. Δεκάδες άνθρωποι με καλή πρόθεση μου στέλνουν link για tattoo artists που ειδικεύονται στο να κάνουν «όσες επιβίωσαν από καρκίνο του στήθους να νιώσουν ξανά “πλήρεις”», λες και ο μόνος τρόπος να γίνει ξανά όμορφο το γεμάτο ουλές σώμα μου είναι να το καλύψω.

Xαλαρώνουμε στο Μοναδικό Αλατοσπήλαιο στην Ελλάδα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Εγώ αντιδρώ ως εξής. Χαμογελάω, λέω ευχαριστώ και γράφω αυτό το κείμενο. Ξέρω ότι πολλοί θα το διαβάσουν και θα νιώσουν άσχημα. Είμαι κι εγώ άνθρωπος, ατελής και όχι απλώς μια καλοσυνάτη μονοδιάστατη φιγούρα καρκινοπαθούς. Δεν είναι ένα μεμονωμένο σχόλιο, αλλά μια μαζική πίεση, το ότι προσπαθούν να με κάνουν καλύτερα, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι δεν μπορείς να επιδιορθώσεις έναν άνθρωπο.

Πριν από λίγο καιρό, κάποια έκανε ένα κακεντρεχές σχόλιο για τις φωτογραφίες που είχαν ανεβάσει μετά τη μαστεκτομή (και μόνο που έβαλα φωτογραφία του στήθους μου στο Ίντερνετ φαινόταν να την ενοχλεί). Αν μη τι άλλο, το σχόλιό της ήταν επιβεβαίωση ότι πρέπει να καταλάβω χώρο κατ’ αυτόν τον τρόπο – να πω, «Είμαι εδώ, είτε σας αρέσει το σώμα μου που δεν πληροί τις προδιαγραφές είτε όχι». Αλλά πόσο θλιβερό είναι αυτό; Ντυμένη, περνάω για «υγιής».

Ποιος δεν έχει ουλές; Υπάρχει βραβείο, αν καταφέρουμε να περάσουμε τη ζωή χωρίς μια γρατζουνιά; Τι θα πει «ωραίο σώμα»; Σώμα που ταιριάζει στις νόρμες: υποκύπτει στην επιθυμία, έτοιμο να ικανοποιήσει.

Τα σώματα που δεν πληρούν τις προδιαγραφές δεν είναι πρόβλημα, η ιδέα ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν τέτοια σώματα είναι πρόβλημα. Οι ιδέες σου για κάποιον δεν δείχνουν τίποτα για εκείνον τον άνθρωπο, αλλά δείχνουν το πόσο περιορισμένη θεώρηση του κόσμου έχεις. Το να βλέπεις κάποιον ολοκληρωμένο ή όμορφο, επειδή ταιριάζει με κάποια πρότυπα ή επειδή που δεν ταιριάζει, είναι άλλος ένας τρόπος αντικειμενοποίησής του.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Tonic.

Περισσότερα από το VICE

Απ' το «Δεν Είναι Δυνατόν» στο «Περήφανη»: Η Ιστορία μιας Μάνας Γκέι Αγοριού από την Κρήτη

Το «Δίκτυο με τα Βανάκια» Σκοτώνει Μετανάστες στην Εγνατία - Εννέα Νεκροί σε 20 Μέρες

Πόσο Φλώρικες Είναι Τελικά η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη;