Οι The Callas Έχουν Βάλει το Δικό τους Λιθαράκι στην Ελληνική Underground Σκηνή

Έχω παρακολουθήσει την πορεία τους σχεδόν από την αρχή, έχω κάνει περιοδείες μαζί τους, έχουμε μοιραστεί τη σκηνή και είναι η μπάντα που έχω δει ζωντανά περισσότερες φορές στη ζωή μου. Ο λόγος για τους The Callas, ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως είναι πραγματικά αδύνατο να είμαι αντικειμενικός, οπότε θα προχωρήσω στα γεγονότα. Τα αδέρφια Λάκης και Άρης Ιωνάς είναι δύο εικαστικοί που έχουν γίνει ευρύτερα γνωστοί μέσω του γκρουπ που έστησαν το 2004, με το οποίο κυκλοφόρησαν πρόσφατα, μέσω της Inner Ear Records και της Dirty Water (London) το έκτο τους άλμπουμ, με τίτλο Trouble & Desire. Η πορεία τους είναι γεμάτη ορόσημα, όπως η συνεχής συνεργασία που έχουν με τον Jim Sclavunos (Nick Cave and the Bad Seeds), οι συμμετοχές τους σε κάποια από τα μεγαλύτερα μουσικά φεστιβάλ και η εικαστική τους δραστηριότητα σε Ευρώπη και Αμερική. Μάλιστα, στον προαναφερθέντα δίσκο συμμετέχει και ο κιθαρίστας των θρυλικών Sonic Youth, Lee Ranaldo.

Εκτός της καλλιτεχνικής τους πορείας, τα δύο αδέρφια έχουν καταπιαστεί μέσα στα χρόνια με ένα σωρό δραστηριότητες που έκαναν πολύ καλό στην εγχώρια underground σκηνή. Από την έκδοση του ιστορικού πλέον Velvet Magazine, που παρουσίαζε πρώτο τις νέες μουσικές και εικαστικές τάσεις, το περιοδικό τσέπης Lust με τα κείμενα και τις φωτογραφίσεις ερωτικού περιεχομένου, τη διοργάνωση του Velvet Prize για τα καλύτερα κλιπ εγχώριων συγκροτημάτων και το Velvet Bus - ίσως το μόνο κινητό φεστιβάλ στην Ελλάδα. Όλα αυτά ξεκίνησαν από το γραφείο-κέντρο επιχειρήσεών τους στο Μοναστηράκι, το Velvet Room, όπου κάνουν πρόβες, ετοιμάζουν τα επόμενα έργα τους και στήνουν κάποια από τα πιο δυναμικά live με τα καλύτερα γκρουπ της πόλης. Αύριο, πρόκειται να εμφανιστούν ζωντανά στο six d.o.g.s. και αυτό στάθηκε ως αφορμή να παραχωρήσουν αποκλειστικά στο VICE μια ακουστική εκτέλεση του «La Jalousie» . Παρακάτω, μπορείτε να την ακούσετε και να διαβάσετε όσα είπα με τον τραγουδιστή και κιθαρίστα της μπάντας, Άρη Ιωνά, σε μια κουβέντα που ήθελα να κάνω εδώ και πολύ καιρό.

VICE: Είσαστε από τους πιο δραστήριους καλλιτέχνες που γνωρίζω. Τι είναι αυτό που σας δίνει κίνητρο να συνεχίζετε όλο και πιο δυναμικά;

Άρης Ιωνάς:

Ένα από τα βασικά κίνητρα είναι η θέληση να κάνουμε συνεχώς κάτι καλύτερο και κάτι νέο - είτε μια καλή συνεργασία, είτε να γράψουμε και να παρουσιάσουμε στο κοινό μας ακόμη καλύτερα κομμάτια. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους τομείς στους οποίους δραστηριοποιούμαστε: Από το να βρούμε έναν ενδιαφέροντα χώρο και να στήσουμε συναυλίες με συγκροτήματα της σκηνής, στο να γυρίσουμε την επόμενη ταινία μας και φυσικά τα εικαστικά. Δεν είναι κάτι που προσπαθούμε, αυτή είναι η καθημερινότητά μας. Να κάνουμε κάτι καλύτερο, για να μην βαριόμαστε και εμείς οι ίδιοι.

Η αλήθεια είναι πως ως συγκρότημα έχετε εξελιχθεί τρομερά μέσα στα χρόνια, ενώ θα μπορούσατε να έχετε συνεχίσει στο αρχικό σας μοτίβο και να μην ενοχληθεί κανείς από τους ανθρώπους που σας παρακολουθούν. Αυτό ήταν κάτι που αποφασίσατε ή απλά συνέβη;

Πιστεύω και τα δύο. Είναι λογικό να γίνεσαι όλο και καλύτερος, όταν κάνεις κάτι για μεγάλο διάστημα, όμως ως καλλιτέχνες θέλαμε και οι ίδιοι να δοκιμάσουμε πράγματα, να μην μένουμε στα ίδια. Θεωρούμε ότι τα πάντα πρέπει να συμβαίνουν στο σωστό χρονικό σημείο και για έναν συγκεκριμένο λόγο.

Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα στην underground σκηνή από την εποχή που ξεκινούσατε.
Πάρα πολύ. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν πάρα πολλές καλές μπάντες στην Ελλάδα. Ο ανταγωνισμός και ο συναγωνισμός είναι πολύ μεγαλύτερος σε σχέση με παλιότερα και αυτό αφορά και το αγγλόφωνο, αλλά και το ελληνόφωνο τραγούδι. Από το Velvet Room έχουν περάσει σχεδόν όλες οι μπάντες της σκηνής και δεν έχει τύχει να δω κάποιο σχήμα που να υστερεί σε κάτι. Πλέον δεν σε παίρνει να υστερείς κάπου, πρέπει να παρουσιάζεις κάτι ολοκληρωμένο. Παλιότερα έλεγες, «Που να πάω στο εξωτερικό, υπάρχουν τόσες μπάντες». Σήμερα, θεωρείται φυσιολογικό να βγεις για περιοδεία έξω. Κάποτε ήταν δύσκολο να πάμε μέχρι και στην επαρχία για να παίξουμε. Όλο αυτό είναι μια κατάκτηση και πιστεύω πως τα καλύτερα έρχονται. Από ’κει και πέρα, το πώς βγαίνει προς τα έξω όλο αυτό και ποιοι παρακολουθούν αυτές τις μπάντες, είναι άλλη κουβέντα.

Για τέσσερις συνεχόμενες χρονιές τρέχατε ίσως το πρώτο κινητό φεστιβάλ στην Ελλάδα, το Velvet Bus – μια περιοδεία στην οποία συμμετείχαν συνήθως τέσσερις μπάντες που γύριζαν όλη τη χώρα με ένα λεωφορείο. Πιστεύεις ότι αυτή η κίνηση άνοιξε τις πόρτες πολλών, όχι και τόσο «παραδοσιακών» πόλεων για τη σκηνή;
Με το Velvet Bus έγιναν συγχρόνως πολλά καλά που βοήθησαν αρκετά την αθηναϊκή σκηνή να ακουστεί. Ήταν ένα λιθαράκι που έδειξε στις μπάντες ότι όλοι μαζί μπορούμε να πετύχουμε πράγματα. Ένα από τα πιο σημαντικά που συνέβησαν, ήταν πως βρήκαμε αρκετούς τρελούς στην επαρχία που δέχτηκαν να το στηρίξουν όλο αυτό. Θα θέλαμε να το κάνουμε ξανά, κάπως πιο εξελιγμένο, όμως επειδή πρόκειται για μια μεγάλη παραγωγή, είναι δύσκολο να βρεθούν οι πόροι, για να πραγματοποιηθεί.

Παρότι οι μπάντες σήμερα, όπως ανέφερες προηγουμένως, βγάζουν καλές δουλειές και κάνουν περιοδείες σε Ελλάδα και εξωτερικό, το κοινό που τις ακολουθεί είναι δυσανάλογο της προσπάθειας. Γιατί, όταν για παράδειγμα οι Arctic Monkeys μαζεύουν πάνω από 10.000 κόσμο, οι αντίστοιχες ελληνικές μπάντες είναι χαρούμενες, αν μαζέψουν σε ένα live τριακόσια άτομα;
Έχω την εντύπωση ότι το συγκεκριμένο ακροατήριο στην ουσία δεν παρακολουθεί μουσική. Θα πάει στη συναυλία για να διασκεδάσει, όπως θα πήγαινε σε οποιοδήποτε happening. Δεν θα κάτσει να ψαχτεί, για να φτάσει, για παράδειγμα, στους Deaf Radio. Ακούει μουσική «τουριστικά» και αυτό είναι το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που ακούν αγγλόφωνους καλλιτέχνες. Θα ακούσει τα πιο εμπορικά ονόματα και θα πάει μια φορά στη Μαλακάσα, για να δει ζωντανά έναν καλλιτέχνη που παίζει συνεχώς στο ραδιόφωνο. Υπάρχουν δεκάδες ελληνικά συγκροτήματα που παίζουν έτσι, αλλά για να φτάσεις σε αυτά απαιτείται χρόνος για να ψαχτείς και με τον τρόπο που λειτουργεί η καθημερινότητα του ανθρώπου σήμερα, οι περισσότεροι δεν έχουν τέτοια περιθώρια.

Γιατί στο stoner και στο metal το κοινό αγκαλιάζει τους Έλληνες καλλιτέχνες;
Μιλάμε για δύο είδη που έχουν μια παράδοση στην Ελλάδα. Αν το δεις και αναλογικά, το κοινό τους είναι πολύ μεγαλύτερο, οπότε και αυτοί που θα ψαχτούν με την εγχώρια σκηνή είναι περισσότεροι. Μην ξεχνάμε πως υπάρχουν και μπάντες που έχουν κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Εμείς, παρότι κάνουμε περιοδείες έξω, δεν το έχουμε καταφέρει σε αυτή την κλίμακα. Μην ξεχνάμε, επίσης, ότι ένα τεράστιο μέρος των πιτσιρικάδων, σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει στραφεί προς το hip hop.

Πώς το βλέπεις εσύ αυτό;
Δεν το έχω παρακολουθήσει ιδιαίτερα, αλλά βρέθηκα σε ένα φεστιβάλ οικονομικής ενίσχυσης για τους πληγέντες από τη φωτιά στο Μάτι και εντυπωσιάστηκα από τις αντιδράσεις του κοινού, όταν έβγαιναν για να παίξουν rap καλλιτέχνες. Από ’κει και πέρα, θεωρώ ότι είναι πολύ πιο εύκολο ως άκουσμα και γι’ αυτό γνωρίζει τόσο μεγάλη επιτυχία.

Παίζει ρόλο και ο ελληνικός στίχος νομίζω, κάτι που δοκιμάσατε και εσείς για πρώτη φορά στο Troube & Desire. Ήταν η αμεσότητα της μητρικής γλώσσας ένας από τους λόγους που το κάνατε;
Κοίτα, ως Callas δεν είχαμε βγάλει ξανά κομμάτι στα ελληνικά, αλλά έχουμε ασχοληθεί παλιότερα με τον ελληνικό στίχο. Δεν ήταν, δηλαδή, κάτι καινούριο για εμάς. Καταρχάς, μας άρεσε το γεγονός ότι κάναμε ελληνικό στίχο σε έναν δίσκο στον οποίο συνεργαζόμαστε με τον Lee Ranaldo, που είναι στην Αμερική. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο για μια διεθνή συνεργασία να το κάναμε μόνο στα αγγλικά. Ήδη έχει κάνει αρκετά καλές πωλήσεις στην Αμερική και όποτε το συζητάμε, γελάμε, λέμε, «Πάλι βλακείες κάνουμε» (γέλια). Όλο αυτό ξεκίνησε από το soundtrack της ταινίας που κάναμε, του The Great Eastern, που ήταν η πρώτη μας συνεργασία και έφερε το performance που κάναμε και είχε ελληνικό στίχο. Αυτή ήταν η ακολουθία των πραγμάτων και αν ο ελληνικός στίχος σημαίνει ότι περισσότερος κόσμος θα ακούσει τους Callas θα χαρούμε ιδιαίτερα.

VICE VIDEO: Oι «The Callas» Είναι μια Ελληνικότατη Παγκόσμια Μπάντα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Μίλα μου λίγο για τους Πουά.
Πολύ παλιά ιστορία (γέλια)! Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι εγώ με τη μουσική, στα μέσα των 90s, έπαιζα σε αυτό το γκρουπ, με το οποίο τραγουδούσαμε στα ελληνικά.

Κάποια χρόνια αργότερα κάνατε τους Callas με τον αδερφό σου και αρχικά εμφανιζόσασταν με στολές Superman.
Όταν γυρίσαμε από τις σπουδές μας στο Λονδίνο, θέλαμε να βρούμε νέες εικαστικές διόδους. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να ασχοληθούμε και με τη μουσική σε ένα πιο πειραματικό πλαίσιο. Ένα τελείως DIY πράγμα, αντί για τύμπανα είχαμε στην αρχή κούτες, ηχογραφούσαμε σε ένα τετρακάναλο με όργανα-παιχνίδια και πολλά άλλα. Σκεφτήκαμε να το βγάλουμε αυτό live, φτιάχνοντας μια εικαστική εγκατάσταση, ένα stage φτιαγμένο από καφάσια και όταν ήρθε η ώρα να κάνουμε αυτό το performance, είπαμε ότι θα είχε ενδιαφέρον το κοντράστ να ντυθούμε Superman και να παίξουμε πολύ κακό punk. Το πρώτο live έγινε στο Bios και θυμάμαι ότι είχαμε φέρει έναν δικό μας ενισχυτή που έριξε τον γενικό στον χώρο και όλοι νόμιζαν πως ήταν μέρος του performance (γέλια)!

Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και με ένα λάθος που είχε γίνει στην κοπή του πρώτου σας δίσκου, αν θυμάμαι καλά.
Όταν κυκλοφορήσαμε το DIY or DIE, είχε γίνει κάποιο λάθος με τους κωδικούς στο εργοστάσιο όπου το είχαμε στείλει για να κοπεί σε CD και μια μεγάλη παρτίδα είχε κυκλοφορήσει με το εξώφυλλό μας, αλλά το δισκάκι είχε λαϊκά τραγούδια. Ξεκινήσαμε να το μοιράζουμε και έρχονταν τις επόμενες μέρες και μας έλεγαν, «Παιδιά κάνατε φοβερή δουλειά, πολύ ωραία ιδέα να βάλετε λαϊκά στο CD» και εμείς δεν καταλαβαίναμε τι εννοούν. Τελικά, τα μαζέψαμε και τα στείλαμε πίσω στο εργοστάσιο.

Κάτι που μου έχει κάνει εντύπωση είναι ότι μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια παρουσίας δεν έχετε κάνει ποτέ κάποια διασκευή.
Ναι, αλλά αυτό δεν θα αργήσει να συμβεί. Θα κάνουμε την πρώτη μας διασκευή στο πλαίσιο μιας συνεργασίας που θα πραγματοποιήσουμε με τον εικαστικό Στέφανο Ρόκο τον Μάιο.

Αλήθεια, πόσο αγχωτικό είναι να παίζει στον δίσκο σου ο κιθαρίστας των Sonic Youth;
Η συνεργασία έγινε βήμα-βήμα και όταν φτάσαμε τελικά στη διαδικασία του να γράψουμε, υπήρχε μια οικειότητα. Είχαμε κάνει και performance μαζί, οπότε είχε σπάσει ο πάγος. Βοήθησε και το γεγονός ότι ο ίδιος προσπάθησε να μπει σε αυτό που κάνουμε εμείς για να το ενισχύσει και όχι για να κάνει κάτι δικό του.

Πώς προέκυψε η γνωριμία σας μαζί του;
Του είχαμε προτείνει να συνεργαστούμε για το soundtrack της ταινίας μας. Του εξηγήσαμε ποιοι είμαστε, τι κάνουμε και σε ποιο στάδιο βρισκόμασταν. Γούσταρε και ξεκίνησε να μας στέλνει υλικό και ιδέες. Τα υπόλοιπα απλά συνέβησαν.

Αυτήν τη στιγμή, στα live σας εμφανίζεστε είτε ως πεντάδα είτε ως τετράδα. Είναι το σημερινό line-up το καλύτερο των Callas;
Ναι, όσο πάει εξελισσόμαστε και τώρα, με την προσθήκη του Χρήστου Μπεκίρη, έχει δέσει πολύ καλά.

Τι θα δούμε την αύριο στο six d.o.g.s.;
Θα παίξουμε τα κομμάτια του καινούριου δίσκου και παλιές, καλές επιτυχίες (γέλια)! Παίζουμε μόνοι μας και γύρω στις 21:30 θα είμαστε on stage.

Περισσότερες πληροφορίες για την αυριανή εμφάνιση των The Callas στο six d.o.g.s. εδώ.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

VICE Greece: 18 Ρεπορτάζ του 2018 που Αξίζει να Διαβάσεις Ξανά

Οι Διαπραγματευτές της Αστυνομίας Δεν Λένε Ψέματα και Δεν Δίνουν Υποσχέσεις

Ο Έλληνας «Μastermind» που Βάδιζε για Νόμπελ, τα Πειράματα σε Πιθήκους και ο Βλάσης Μπονάτσος