Oι The BitterSweet Είναι Μια Μπάντα που Μιλάει Μόνο Μέσω της Μουσικής

Οι The BitterSweet είναι από αυτά τα συγκροτήματα που προτιμούν να κινούνται σε μουσικά μονοπάτια και όχι σε τρικ, που αποσκοπούν στον πρόσκαιρο ενθουσιασμό του κοινού. Όσα έχουν να πουν τα ακούς στα τραγούδια τους, τα οποία σε ταξιδεύουν από την pop των Blur και των φίλων τους, μέχρι τις ψυχεδελικές κακοτοπιές -με την καλή έννοια- των Pink Floyd και των Beatles. Το 2012 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο «Dancing In the Zoo», αφήνοντας θετικότατες εντυπώσεις και κερδίζοντας μία θέση σε κάποια από τα σημαντικότερα φεστιβάλ της χώρας. Κομμάτια του LP αγαπήθηκαν από ραδιοφωνικούς παραγωγούς που τα τίμησαν δεόντως, ενώ, αξίζει να σημειωθεί ότι μιλάμε για μία κυκλοφορία που βγήκε κάτω από το βαρύ όνομα της EMI.

Ωστόσο, αυτά ήταν τα τελευταία δισκογραφικά νέα του γκρουπ (που ξεκίνησε το 2007). Έπειτα από κάποιες ακόμη ζωντανές εμφανίσεις, οι The BitterSweet έπεσαν σε «χειμερία νάρκη». Φθάνουμε λοιπόν στα τέλη του 2018 και η αθηναϊκή μπάντα ανακοινώνει από το πουθενά την επιστροφή της. Μάλιστα, το έκανε με τον πιο εμφατικό τρόπο, ανεβάζοντας το πρώτο της single μετά από έξι χρόνια. Ο λόγος για το «I Like Walking», που, επίσης, κέρδισε με το σπαθί του airplay σε μία πολύ πιο δύσκολη και γεμάτη ανταγωνισμό, εποχή για τις εγχώριες μπάντες. Σχεδόν έναν μήνα αργότερα -τον Δεκέμβριο δηλαδή- κυκλοφόρησε και ο δεύτερος δίσκος, «The Age Of New Delirium», ένα pop διαμάντι που βρήκε τη θέση του σε αρκετές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Αύριο, θα προχωρήσουν στην επίσημη παρουσίαση του, σε ένα live που θα πραγματοποιηθεί στο ΙΛΙΟΝ Plus. Αυτό στάθηκε σαν αφορμή να επικοινωνήσω με τον frontman της μπάντας, Νικόλα Αλαβάνο, και να του κάνω, μεταξύ άλλων, μία βασική ερώτηση: Πού χαθήκατε βρε παιδιά;

VICE: Το ντεμπούτο σας βγήκε το 2012 και πριν από λίγους μήνες κυκλοφορήσατε το δεύτερο άλμπουμ σας. Τι μεσολάβησε μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια;
Νικόλας Αλαβάνος: Ανασφάλεια, απογοητεύσεις, μια μακρά περίοδος αβεβαιότητας και «ενδοσυγκροτηματιακοί» τριγμοί. Φυσικά και πολλές καλές στιγμές, όπως η εμφάνιση μας στο Ejekt Festival το 2013 και στο μεγάλο Φεστιβάλ του Άρδα το 2014. Είχαμε και αλλαγές σημαντικών μελών, αλλά το σημαντικό είναι ότι το «The Age Of Νew Delirium» κυκλοφόρησε, έστω και με δυο-τρία χρόνια καθυστέρηση.

Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σήμερα για μια μπάντα, όπως οι The Bittersweet;
Kοίτα, επειδή εμείς, εξ' αρχής, όταν πήραμε μπρος, πέσαμε «με τα μούτρα» στην περίοδο της κρίσης, φάγαμε όλο αυτό το σοκ της «νέας καταστάσεως» στο κεφάλι. Γιατί, μολονότι η μπάντα υφίσταται από το 2007, πορεία με αξιώσεις κάνουμε από το 2011, οπότε, καταλαβαίνεις ότι ευδοκιμήσαμε εντελώς εντός κρίσης. Δεν υπάρχει λοιπόν κάποια σημαντική διαφορά σήμερα, στο 2019, με το τότε. Ίδιες αντίξοες και αφιλόξενες συνθήκες αντιμετωπίζουμε στο θέμα του promotion. Ευτυχώς, ο κόσμος σε μεγάλο ποσοστό αγκάλιασε τη νέα μας δουλειά θερμά και με αυθεντική θετικότητα, και αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Πάντα ήταν και είναι δύσκολο για μια μέση, αγγλόφωνη μπάντα που πορεύεται με τον «σταυρό στο χέρι» το θέμα των live εμφανίσεων. Δύσκολο το 2012, δύσκολο και τώρα. Το πολύ καλό είναι ότι πλέον έχω την αίσθηση ότι μας ξέρει περισσότερος κόσμος και η δουλειά μας αναγνωρίζεται ευρύτερα.

Αλήθεια, πώς σου φαίνεται η εγχώρια underground σκηνή; Θεωρείς ότι υπάρχει μια «άνθιση» στον χώρο;
Ναι, υπάρχουν πολλά και ελπιδοφόρα groups around. Πολλά είναι εξαιρετικά και πολύ ανώτερα από αντίστοιχα συγκροτήματα του εξωτερικού, τα οποία πλασάρονται ως «οι νέοι σωτήρες», γεμίζουν με άνεση μεγάλους συναυλιακούς χώρους στην Ελλάδα και τελικά, είναι χρυσές μετριότητες. Από τα εγχώρια γκρουπ κάποια χάνονται χωρίς ίχνος, μολονότι καταπληκτικά, κάποια προβάλλονται δικαίως, κάποια προβάλλονται υπέρμετρα, κάποια χυδαία. Αλλά, ναι, για να απαντήσω ευθέως στην ερώτηση, με χαρά βλέπω μεγάλο ταλέντο στον χώρο. Το μόνο που μου έλειπε πάντα ήταν λίγη τόλμη και λίγη φαντασία. Αν ισορροπήσει λίγο και η πολιτικοκοινωνική κατάσταση, θέλω να πιστεύω ότι αυτά τα αξιόλογα σχήματα θα τύχουν και της προβολής που τους αξίζει. Αν και το αγγλόφωνο είναι διαχρονικά δύσκολος χώρος για να ευδοκιμήσεις, καλλιτεχνικά και εμπορικά.

Το «The Age of New Delirium» είναι πολύ ωραίος τίτλος. Σε τι αναφέρεσαι;
Σε όλα τα Νέα Ντελίρια που μπορείς να βάλεις στο μυαλό σου. Η αλήθεια είναι πως όταν σκέφτηκα τον τίτλο το 2011, αναφερόταν περισσότερο στη ζοφερή «πολιτικοκοινωνικοοικονομική» κατάσταση. Στην πορεία, ο τίτλος απέκτησε και άλλες διαστάσεις, «έχτισε» μέσα μου και σε άλλα επίπεδα και σχολίασε/κριτίκαρε τα νέα trends, τις νέες ανάγκες του σύγχρονου όντος. Selfies, social media, yoga, pilates , πολεμικές τέχνες τύπου krav maga, κλωνοποίηση, προβατοποίηση.

Το άλμπουμ κυκλοφόρησε ψηφιακά στα τέλη του 2018 και μάλιστα, κατάφερε να μπει και σε αρκετές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Θέλεις να μου πεις λίγα λόγια γι' αυτό;
Είμαι πραγματικά χαρούμενος και νιώθω ολίγον τι «δικαιωμένος». Γιατί αγωνίστηκα/-αμε και πίστεψα/-ψαμε σε αυτό το album πάρα πολύ, κόντρα σε κάκιστους οιωνούς και αναποδιές. Το να το βλέπεις να αγκαλιάζεται από μεγάλη μερίδα του κοινού και των ανθρώπων του χώρου, είναι ένα πολύ ευχάριστο συναίσθημα και σε βοηθά να μείνεις focused και on track. Τους ευχαριστούμε πραγματικά για την αποδοχή.

Αύριο εμφανίζεστε στο ΙΛΙΟΝ Plus μαζί με τους The After Μaths και τον Theo Nt. Τι θα ακούσουμε εκεί;
To «The Age Of New Delirium» ολόκληρο, με το σωστό running order. Κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ, παρ’ όλο που όλα αυτά τα χρόνια παίζουμε σκόρπια κομμάτια από το lp. Στο δεύτερο μέρος, θα υπάρχει μία γκάμα διασκευών από σχήματα που επηρέασαν και διαμόρφωσαν τον ήχο του group. Διασκευές από μπάντες τόσο ετερόκλητες: Led Zeppelin, Blur, Pink Floyd και The Jam. Επίσης, θα παίξουμε τρία-τέσσερα κομμάτια απ’ το πρώτο άλμπουμ μας, «Dancing In The Zoo». Στη σκηνή μαζί μας, θα έχουμε για πρώτη φορά δύο εξαιρετικές female backing vocalists, με τις οποίες φιλοδοξούμε να «γεμίσουμε» τις αρμονίες μας. Οι δύο μπάντες που ανοίγουν το show, οι The After Maths και ο Theo Nt. με τους guests του είναι εκπληκτικές και δεν πρέπει να τις χάσετε.

Πόσο σημαντική είναι η φυσική κόπια ενός δίσκου;
Τεράστιας σημασίας. Κατέχοντας ένα δίσκο βινυλίου, κρατάς στα χέρια σου ένα έργο τέχνης, ένα συλλεκτικό αντικείμενο ασύγκριτης αξίας. Καλά είναι τα downloads, τα mp3, τα youtube και spotify, αλλά ο ήχος μιας φυσικής κόπιας είναι πολύ ανώτερος. Καλά, εγώ είμαι και μιας γενιάς που μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με τη φυσική κόπια, είτε αυτό ήταν βινύλιο είτε -αργότερα- cd. Έχω μάθει να ακούω μουσική έτσι. Επίσης, με τη φυσική κόπια έχεις και τη δουλειά του καλλιτέχνη όπως «προοριζόταν να ακουστεί», με τη σωστή ροή και τη σωστή σειρά. Τα παιδιά ακούνε πια μόνο μεμονωμένα tracks και έχει χαθεί η έννοια της συνοχής και της καλλιτεχνικής υπόστασης ενός μουσικού έργου.

VICE Video: Ο Leon of Athens Μιλά για τη Μουσική, τον Γιώργο Λάνθιμο και την Eurovision

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Θεωρείς ότι σήμερα οι νέοι «βλέπουν» περισσότερο απ' ό,τι ακούνε μουσική;
Ναι, σαφώς. Υπάρχει μια οπτικοποίηση της μουσικής, η οποία έχει βοηθηθεί πολύ από την «ευκολία» των social media. H νέα γενιά, σε ένα σεβαστό ποσοστό, είναι σαρωτική, «ξεπετακτική» και ανυπόμονη σε όλα, πόσω μάλλον στην ακρόαση της μουσικής. Και όταν ακούνε, ακούνε αποσπασματικά και μεμονωμένα τα χιτάκια και τα τραγούδια που τους αρέσουν, χωρίς να τα εντάσσουν σε ένα σύνολο δουλειάς κάποιου καλλιτέχνη. Φταίει και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τα κανάλια επιρροής και εμπορικής καθοδήγησης, γιατί έτσι τους έχουν μάθει να ακούνε μέσω των social. Εννοείται ότι υπάρχουν φωτεινότατες εξαιρέσεις νέων παιδιών που τα σπάνε και είναι παντογνώστες και freaks της μουσικής. Ευτυχώς είχα την τύχη -και λόγω της δουλειάς μου- να γνωρίσω αρκετές τέτοιες περιπτώσεις νέων μουσικόφιλων.

Μιας και το ανέφερες, τι βλέπεις ως καθηγητής μουσικής στη νέα γενιά μουσικών;
Δυστυχώς, οι σύγχρονοι καιροί με τις ευκολίες και τις ταχύτητες πρόσβασης στην πληροφορία που έχουν επιφέρει, έχουν καταστήσει τη νέα γενιά κάπως νωθρή, βιαστική και όχι τόσο φιλομαθή. Και δεν τους κατηγορώ, γιατί πλέον τα βρίσκεις όλα με ένα «κλικ» στο google, ή οπουδήποτε αλλού, πανεύκολα. Άρα και τη μουσική κάποιοι νέοι την αντιμετωπίζουν σαν fast food και δεν ψάχνονται ιδιαιτέρως. Θα ξαναπώ, όμως, ότι υπάρχει μια πολύ ελπιδοφόρα ομάδα νέων μουσικών που, και εξαιρετική μουσική παίζει, και ψάχνεται τρελά στα ακούσματά της. Η ιδιομορφία αυτής της γενιάς είναι, ότι, όταν είναι καλοί σε κάτι, είναι σαρωτικά καλύτεροι και εξυπνότεροι απ’τις προηγούμενες γενιές, αλλά δυστυχώς σε πολύ μικρότερο ποσοστό και αριθμό.

Διακρίνω μια μαζική αδράνεια και απάθεια. Τώρα στα ακούσματα, τα παιδιά κλασικά ακούν τα hit της εποχής και τους καλλιτέχνες που ’ναι hip, τύπου Lady Gaga και Ed Sheeran, κάποιοι ακούνε με πάθος Χαρούλη (η αδυναμία μου απ’ την ανάποδη), κάποιοι, κλασικά και διαχρονικά, ακούνε metal και άλλοι το ψάχνουν και βουτάνε πιο βαθιά -οι πιο ψαγμένοι. Ειδικά στην κιθάρα που διδάσκω, τα περισσότερα παιδιά αρχικά μου ζητάνε metal κομμάτια ή classic rock- κάτι που βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό. Τα νέα παιδιά ονειρεύονται και έχουν φαντασία, αν και η δύσκολη πραγματικότητα τα αναγκάζει εκ των πραγμάτων να γίνουν ρεαλιστές και κυνικοί.

Πίσω στην μπάντα, από ποιο τραγούδι θα πρότεινες σε κάποιον που δεν σας έχει ακούσει να ξεκινήσει;
Από τα «The Age Of New Delirium» (το ομότιτλο) και «Nobody Plays With Me». Θεωρώ, ότι ξεδιπλώνουν ένα ευρύ φάσμα επιρροών και καταδεικνύουν επιτυχημένα την ηχητική μας κατεύθυνση.

Κάποιο αστείο σκηνικό που να σου έχει συμβεί εν ώρα live;
Φίλε, το πιο αστείο σκηνικό ever συνέβη στην προηγούμενη παρουσίαση δίσκου μας το 2012, στο Κ44. Είδα κάτι να εκτοξεύεται προς το μέρος μου, ελαφρώς αισθησιακής υφής, και λέω μέσα μου «επιτέλους θα ζήσω και εγώ το dirty rock’n’roll όνειρο». Αρχίζω να το πιστεύω, κορδώνομαι. Και σκάει πάνω μου ένα ανδρικό εσώρουχο, οι παλιοί θα το έλεγαν και σώβρακο. Απτόητος και μη κοιτώντας το περιεχόμενο, το σηκώνω και το φοράω στο κεφάλι μου (γέλια). Εξάντλησα τα όρια του ηρωισμού μου. Επίσης στο Φεστιβάλ Άρδα, ένας νεαρός πλησίασε ύπουλα και μουλωχτά τη σκηνή και με ρώτησε «Φίλε πού κουρεύεσαι;». Να εξηγήσουμε εδώ στους φίλους αναγνώστες ότι τα μαλλιά δεν είναι το δυνατό μου χαρτί (γέλια).

Τα επόμενα σχέδια της μπάντας;
Δεν θα σου πω κάτι που δεν περιμένεις να ακούσεις. Πολλά live για την προώθηση του album και προσήλωση στο promotion του. Στις 31 Μαΐου το «The Age Of New Delirium» κυκλοφορεί -επιτέλους- και σε βινύλιο από την Ikaros Records, μια πολύ προσεγμένη δουλειά και από εικαστικής σκοπιάς. Ελπίζω ο κόσμος να το αγκαλιάσει και στη φυσική του μορφή, γιατί εκεί θα ακούσει τα κομμάτια σε καλύτερη στερεοφωνία και πολύ πιο ποιοτική ηχητική ανάλυση. Έχουμε ήδη κλεισμένο live στο Φεστιβάλ Ρεματιάς Χαλανδρίου στις 10 Ιουλίου και είναι πολύ πιθανό να παίξουμε το καλοκαίρι σε νησιά, σε τοπικά φεστιβάλ. Εννοείται, ότι, σιγά-σιγά, αρχίζουμε να δουλεύουμε και νέο υλικό για τον επόμενο δίσκο. Τέλος, αναμένονται δύο νέα clιps συντομότατα για τα «Nobody Plays With Me» και «Shit».

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Γιατί η Φετινή Eurovision Είναι Τόσο Αμφιλεγόμενη

Οι Έλληνες Ράπερ Έχουν Αποθεώσει τις Μανάδες Όσο Κανείς

«Μου Θύμιζαν τη Μάνα μου» - Ο Έλληνας Serial Killer των 90s