Συμβουλές Επιβίωσης στην Άσφαλτο: Ο Δοκιμαστής Οχημάτων που Γλίτωσε τον Θάνατο στη Σαντορίνη

Η ιστορία του Σπύρου Λεμάνη, όπως την αφηγήθηκε στη Μελπομένη Μαραγκίδου

Μεγαλώνοντας, η σχέση μου με ό,τι κυλάει σε τροχούς ήταν πάντα ερωτική. Οι σπουδές μου και ο αθλητισμός που είχα επιλέξει να κάνω στη θάλασσα δεν είχαν καμία σχέση με αυτά. Ωστόσο, το τροχοφόρο παρέμεινε μια από τις μεγάλες μου αγάπες - κυρίως τα αυτοκίνητα, αλλά και οι μοτοσικλέτες. Κάποια στιγμή, τελειώνοντας το Πολυτεχνείο και όσο έκανα την πρακτική μου σε μια μικρή εταιρεία ηλεκτρολόγων μηχανικών, η τρέλα μου με είχε οδηγήσει στη θέση του διαχειριστή του forum των 4Τροχών στο Ίντερνετ. Μια μέρα, χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν ο βοηθός του διευθυντή σύνταξης του περιοδικού. Με ρώτησε ξερά: «Γουστάρεις να δουλέψεις για τους 4Τροχούς;». Έχοντας μπροστά μου την επιλογή του μηχανικού καριέρας που κλείνεται σε ένα γραφείο και υπογράφει μελέτες, η απόφαση ήταν ζήτημα περισυλλογής πέντε δευτερολέπτων: Θα έκανα στο εξής αυτό που ήθελα να κάνω από παιδί.

Από τότε και για τα 11 επόμενα χρόνια δούλευα για τους 4 Τροχούς, δοκίμαζα αυτοκίνητα και μηχανές, και έγραφα τεχνικά άρθρα. Από τα χέρια μου έχουν περάσει όλα τα μοντέλα αυτοκινήτων της αγοράς εκείνης της εποχής, και μερικές δεκάδες μοτοσικλέτες. Η εμπειρία που αποκτάς στην οδήγηση είναι τεράστια - σε αυτήν τη δουλειά οδηγούμε 500 χλμ. ημερησίως κατά μέσον όρο. Οι εμπειρίες ζωής γενικότερα είναι τεράστιες· ταξίδια στο εξωτερικό για δοκιμές, πίστες και grand prix. Είναι μια δουλειά τόσο γοητευτική όσο ακούγεται ότι είναι, ωστόσο για μένα κάποια στιγμή έκανε τον κύκλο της και, με την κρίση που μαστίζει τον Τύπο γενικότερα και το έντυπο ακόμα περισσότερο, πριν τρία χρόνια πήρα την απόφαση να αλλάξω τελείως τη ζωή μου και να ασχοληθώ με ένα άλλο πολύ μεγάλο χόμπι που έχω, το κρασί. Έτσι μετακόμισα στη Σαντορίνη, ένα πανάρχαιο οινοπέδιο, που σήμερα παίζει σε επίπεδο Champions League στο κρασί, πιάνοντας δουλειά στο επισκέψιμο κομμάτι ενός μεγάλου οινοποιείου.

Η Σαντορίνη, όπως όλοι ξέρουμε, είναι ένα πάρα πολύ τουριστικό μέρος. Μιλάμε τρομακτική επισκεψιμότητα, αρκεί να φανταστείς ότι υπάρχουν μέρες μέσα στη σεζόν που περπατούν στο νησί ταυτόχρονα 250-300 χιλιάδες κόσμος. Βάλε στην εξίσωση το ελληνικό επαρχιακό οδικό δίκτυο που κατασκευάστηκε επί Χούντας και έχεις στα χέρια σου ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Οι δρόμοι είναι παλιοί, μπαλωμένοι παντού, γεμάτοι λακούβες, με κακή ποιότητα ασφάλτου και ο σχεδιασμός τους επιτρέπει τη φιλοξενία περιορισμένου αριθμού τροχοφόρων μόνο. Όταν, λοιπόν, αυτό το οδικό δίκτυο καλείται να εξυπηρετήσει πολλαπλάσιο όγκο οχημάτων από το όριό του, είναι λογικό να μην μπορεί να διαχειριστεί το φορτίο. Η άσφαλτος καταρρέει σε πολλά σημεία, ο ήλιος, ο χρόνος και το βάρος των οχημάτων τη φθείρει. Για να καταλάβεις το μέγεθος της κυκλοφορίας, αυτήν τη στιγμή κυκλοφορούν 250-300 μεγάλα πούλμαν, μερικές χιλιάδες μικρά transfer των οκτώ-δέκα ατόμων και γύρω στις 6.000 νοικιασμένα αυτοκίνητα. Μιλάμε για αριθμούς εξωφρενικούς για ένα νησί με έκταση 75 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Άκου και το καλύτερο: το μποτιλιάρισμα δημιουργείται για τον αντίστροφο λόγο από αυτόν που θα περίμενε κανείς. Τα ατυχήματα και το traffic συνήθως δημιουργούνται λόγω έλλειψης οδηγικής παιδείας, έτσι δεν είναι; Εδώ, αντίθετα, δημιουργούνται λόγω πλεονάσματαος οδηγικής παιδείας των επισκεπτών, δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι έρχονται στη Σαντορίνη και δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην ελληνική οδηγική πραγματικότητα. Δεν μπορούν να διανοηθούν ότι υπάρχουν τυφλές διασταυρώσεις, μηδενική οδική σήμανση, ταμπέλες που δεν οδηγούν πουθενά ή ότι -το χειρότερο- ο ντόπιος θεωρεί την προτεραιότητα κτήμα του ανεξάρτητα από το αν έχει μπροστά του ένα σήμα STOP ή όχι.

VICE Video: Οδηγήσαμε το Ελληνικό Supercar και Γίναμε Σοφότεροι Γνωρίζοντας τον Δημιουργό του

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Το δικό μου ατύχημα συνέβη 6 Σεπτεμβρίου, που στη Σαντορίνη είναι ακόμα φουλ σεζόν. Το προσωπικό μου μέσο μετακίνησης κυρίως έως τότε ήταν η μηχανή μου, μια καινούρια μηχανή, όχι ένα πολύ μεγάλο τέρας αλλά ένα γρήγορο, καινούριο, καλοσυντηρημένο και καλοφτιαγμένο μηχάνημα με το οποίο πηγαινοερχόμουν και έκανα την απόσταση από το Μονόλιθο έως την Οία της Σαντορίνης, περίπου 17 χιλιόμετρα. Εννοείται ότι, λόγω πρότερης εμπειρίας εκατομμυρίων χιλιομέτρων με πάσης φύσεως τροχοφόρα, στον δρόμο είμαι πάντα υπερβολικά προσεκτικός· τα χρόνια της οδηγικής «οργής» είναι οριστικά πίσω μου. Ένας οδηγός με την εμπειρία του επαγγέλματος που έχω κάνει και των σχολών ασφαλούς οδήγησης που έχω φοιτήσει, γνωρίζει τον τρόπο να αποφύγει τη «στραβή» και, φυσικά, γνωρίζει τι πρέπει να φοράει πάνω στη μοτοσικλέτα. Ήταν κατακαλόκαιρο και ήμουν ντυμένος με δερμάτινα, κράνος - όλο το πακέτο.

Στην Σαντορίνη, που λες, εδώ και τέσσερα χρόνια κατασκευάζεται ένας περιφερειακός δρόμος, ο οποίος έχει παραδοθεί στο μεγαλύτερο μέρος του, με όλες του τις ελλείψεις φυσικά. Αυτός ο δρόμος υποτίθεται ότι συνδέει το αεροδρόμιο με την Οία και το βόρειο κομμάτι του νησιού. Για τους ντόπιους είναι κάτι καινούριο, γιατί έκοψε κάθετα προϋπάρχοντες δρόμους οι οποίοι ξαφνικά απέκτησαν STOP, κάτι τεράστια σήματα μεγέθους σαν το ταμπλό από τις μπασκέτες στα γήπεδα, ώστε να μην μπορεί να τα αγνοήσει κανείς.

Ήταν επτά το απόγευμα, δεν είχε βραδιάσει ακόμα και γυρνούσα από τη δουλειά πηγαίνοντας στο κομμάτι του νέου δρόμου, το οποίο είχε παραδοθεί, με πλήρη προτεραιότητα έναντι όλων, πηγαίνοντας χαλαρά και ρολαριστά. Ο άνθρωπος ο οποίος με χτύπησε πέρασε τον κεντρικό δρόμο κάθετα βγαίνοντας από STOP χωρίς να τρέχει ούτε εκείνος, αλλά και χωρίς να ακουμπήσει ποτέ το φρένο. Πέρασε σαν να μην υπήρχε κανείς άλλος γύρω του, βλέμμα καρφωμένο ευθεία μπροστά. Με το χτύπημα, το μηχανάκι σταμάτησε επί τόπου και διαλύθηκε. Εγώ πέταξα πάνω από το ΙΧ και προσγειώθηκα στην άσφαλτο πολύ σκληρά. Κωλοτούμπες για μια αιωνιότητα, το σώμα μου πέρασε στο απέναντι ρεύμα και σταμάτησε στην άκρη του δρόμου. Κάπου εκεί πρέπει να έχασα και τις αισθήσεις μου γιατί το επόμενο που θυμάμαι είναι κόσμος σταματημένος από πάνω μου και κάποιον να προσπαθεί να μου βγάλει το κράνος - κάτι το οποίο απαγορεύεται δια ροπάλου. Μην ακουμπήσετε ποτέ το κράνος μοτοσικλετιστή που έχει πέσει στην άσφαλτο. Μια κοπελίτσα σε ένα σκούτερ κάλεσε το ασθενοφόρο, την ώρα που εγώ έχανα και ξαναέβρισκα τις αισθήσεις μου διαδοχικά.

Το ασθενοφόρο ήρθε πάρα πολύ γρήγορα, μέσα σε τέσσερα-πέντε λεπτά. Είμαι τυχερός διότι από το σημείο που έγινε το ατύχημα, το νοσοκομείο είναι κοντά. Είμαι ακόμη πιο τυχερός που στη Σαντορίνη την ίδια χρονιά είχε εγκαινιαστεί το καινούργιο νοσοκομείο· μέχρι τότε το νησί είχε ένα απλό ιατρικό κέντρο, όπως οι περισσότερες Κυκλάδες. Και ήμουν τυχερός επεδή θα είχα πεθάνει στον χρόνο που χρειάζεται να γίνει αεροδιακομιδή στο Θριάσιο (πάγια τακτική για τα περισσότερα ατυχήματα σε νησιά). Αν ζούσα σε οποιοδήποτε άλλο νησί χωρίς νοσοκομείο, δεν θα κάναμε αυτήν την κουβέντα σήμερα.

Στο νοσοκομείο, δεν μου βρήκαν εμφανή τραύματα διότι ήμουν καλά ντυμένος. Πέρα από κάτι γδαρσίματα, έλειπε ας πούμε το δέρμα από το δεξί μου χέρι σε ένα σημείο, το πόδι μου πονούσε, δεν είχα κάτι ορατό και η αλήθεια είναι ότι δεν πονούσα ιδιαίτερα. Οι άνθρωποι με έβαλαν στο τραπέζι του ακτινολόγου και μου έκαναν ακτινογραφίες παντού, μου βρήκαν μερικά σπασμένα πλευρά, όχι κάτι σοβαρό. Στο μεταξύ, εγώ είχα αρχίσει να έχω σπασμούς. Όση ώρα έπαιρνε η διαδικασία αυτή είχα αρχίσει να τρέμω σύγκορμος και φώναζα του ακτινολόγου «Ρε 'συ δεν μπορώ να ελέγξω το κορμί μου και να μείνω ακίνητος όπως θέλεις, για να βγάλω τις ακτινογραφίες». Με σηκώνει λοιπόν ο τύπος και με πάει στον υπέρηχο. Εκεί σκοτείνιασε κάπως το βλέμμα του: «Κάτι βλέπω, δεν είμαι σίγουρος, αλλά είσαι τυχερός, γιατί τρεις εβδομάδες πριν λειτούργησε στο νοσοκομείο ο καινούργιος αξονικός τομογράφος». Σχεδόν με τις ζελατίνες πάνω. Ο άνθρωπος με πέταξε στον αξονικό -αδύνατον να σου περιγράψω την προσπάθεια που κατέβαλλα για να μείνω ακίνητος- και εκεί το βλέμμα του σκοτείνιασε για τα καλά.

Πέφτουν άνθρωποι πάνω μου, γιατροί, νοσηλεύτριες και ξεκίνησαν να με ετοιμάζουν για χειρουργείο ήδη από το φορείο του αξονικού. Το σκανάρισμα είχε βρει τη σπλήνα μου κομμένη σε δύο κομμάτια από την πτώση και οι σπασμοί που είχα εξηγούνταν από την ακατάσχετη εσωτερική αιμορραγία. Κατεπείγον χειρουργείο, για τρίτη φορά στη ζωή μου. Με έβαλαν μέσα, με χειρούργησαν, μου αφαίρεσαν τη σπλήνα. Η επέμβαση πήγε πάρα πολύ καλά, η αποθεραπεία το ίδιο. Οι νοσηλευτές, οι γιατροί και το διοικητικό προσωπικό του νοσοκομείου ήταν εκπληκτικοί όλοι τους απέναντί μου, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Ήμουν από τα πρώτα βαριά περιστατικά που αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά σε αυτό το νοσοκομείο και έτσι με θεωρούν δικό τους παιδί, όπως κι εγώ τους θεωρώ δικούς μου ανθρώπους· μου έσωσαν τη ζωή.

Πλέον ζω χωρίς σπλήνα. Αν θα ξανανέβαινε στη μηχανή; Αν την είχα -διότι είναι ακόμα διαλυμένη στο συνεργείο-, σίγουρα θα είχα δοκιμάσει να ξανανέβω. Δεν ξέρω να σου πω πώς θα αισθανθώ την πρώτη φορά, η αλήθεια είναι όμως ότι μου λείπει πάρα πολύ η ελευθερία που σου προσφέρει. Τι έχω να συμβουλέψω σε όσους πάνε στα νησιά; Για κανένα λόγο μη νοικιάσετε γουρούνα. Το όχημα αυτό είναι σχεδιασμένο για άμμο και χωματόδρομους, και η οδηγική του συμπεριφορά στην άσφαλτο είναι, απλώς, επικίνδυνη. Αν έχετε δίπλωμα, αν έχετε την εμπειρία και αν έχετε και το μυαλό σας μέσα στο κεφάλι σας καλύτερα να νοικιάσετε ένα μηχανάκι. Το καλύτερο από όλα, ακόμα αν και αυτό ξέρεις ότι θα σου κοστίσει χρόνο στις μετακινήσεις σου, είναι να νοικιάσεις ένα αυτοκίνητο, να το μοιραστείς με τους φίλους σου, να περάσετε καλά. Οικονομικά θα βγει το ίδιο έτσι. Το αυτοκίνητο είναι πιο ακριβό αλλά παίρνει και τέσσερις ανθρώπους.

Επίσης, (υποχρεωτικό) σεβασμό στη νοοτροπία «εγώ είμαι ντόπιος έχω προτεραιότητα, κάνε στην μπάντα να περάσω»: μη ρισκάρεις τη ζωή σου για κανένα λόγο. Τι άλλο βλέπω; βλέπω μηχανάκια και γουρούνες με ανθρώπους γυμνούς από τη μέση και πάνω. Εκτός ότι θα καούν από τον ήλιο, αν γίνει το παραμικρό και πέσουν, έστω σταματημένοι, θα καούν στην άσφαλτο. Φοράτε ρούχα, παιδιά, μακρυμάνικα, κράνη και εννοείται μακριά από το αλκοόλ. Θες να πεθάνεις; Πιες αλκοόλ και καβάλα το δίκυκλο. Κι αν ακόμη εσύ θες να παίξεις ζάρια με τον θάνατο (δικαίωμά σου), σκέψου ότι στον δρόμο δεν κυκλοφορούμε μόνοι μας· οι αποφάσεις που παίρνουμε επηρεάζουν και τη ζωή άλλων ανθρώπων. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα όσα είπα. Μείνετε ασφαλείς, κρατήστε ασφαλείς τους επιβάτες σας, αλλά και τους οδηγούς γύρω σας. Καλές διακοπές.

Περισσότερα από το VICE

Ένας Πρώην Επαγγελματίας Ποδοσφαιριστής Εξηγεί πόσο Εύκολο Είναι να Ντοπαριστείς

Δέκα Ερωτήσεις που Πάντα Ήθελες να Κάνεις σε μια Ελληνίδα Μέντιουμ

Ο Μάκης Παπαδημητρίου Θέλει να Πει ένα Σεξιστικό Ανέκδοτο