Μουσική

Οι Στιγμές που Διαμόρφωσαν το Παιδί Τραύμα

Λίγο πριν ανεβούν στην ιδιαίτερη σκηνή του Barrett, τα μέλη του γκρουπ μοιράζονται μαζί μας κάποιες ιδιαίτερες στιγμές από τις ζωές τους.
_58A9067-2
Φωτογραφία: Ευτυχία Βλάχου

Με τον Τάσο (Παιδί Τραύμα) γνωριστήκαμε πριν από λίγα χρόνια, όταν είχε κυκλοφορήσει ο πρώτος του δίσκος με τίτλο «Μυστικές Χορευτικές Κινήσεις». Έκτοτε, έχει δημιουργήσει ένα πολύ δυνατό hype γύρω από το όνομα και την μυστηριώδη περσόνα του, ενώ με το δεύτερο του άλμπουμ -«Θα Καταστρέψω τον Κόσμο»- απέδειξε ότι έχει έρθει για να μείνει. 

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Ως σχήμα πλέον, το Παιδί Τραύμα συνεχίζει την πορεία του και με τα live να είναι προς το παρόν στον «πάγο», προχωράει σε ένα ιδιαίτερο streaming event μέσα από ένα αγαπημένο μπαρ της πόλης, το Barrett. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια λοιπόν, αφού τα μέτρα για τον κορονοϊό μας έχουν «κλέψει» και τις στιγμές που θα ζούσαμε μπροστά από τις μπάρες.

Το live streaming event θα είναι πραγματικά ιδιαίτερο, αλλά δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες για να αποφύγω τα spoiler. Αυτό που θα κάνω, όμως, είναι να μοιραστώ μαζί σας κάποιες έντονες εμπειρίες των μελών του γκρουπ, οι οποίες σύμφωνα με τους ίδιους έπαιξαν ρόλο στη διαμόρφωση αυτού που είναι σήμερα το Παιδί Τραύμα.

Emi Path

2002 

Στην Αρμενία. Οικογενειακώς. Μεσημεριανό φαγητό στην εξοχή, κάτω από καταπράσινα δέντρα, σε ξύλινο κιόσκι, δίπλα σε ποτάμι.

Μετά το φαγητό ο αδερφός μου κι εγώ θέλουμε να βγάλουμε τα παπούτσια μας και να περπατήσουμε στο ποτάμι. Σηκώνεται η μαμά, πλησιάζουμε στην όχθη και μπαίνουμε και περπατάμε στο νερό. Μετά από λίγο βγαίνουμε, σκουπιζόμαστε και επιστρέφουμε στο τραπέζι. Αλλά ο αδερφός μου και εγώ γυρνάμε κρυφά στο ποτάμι, ξαναβγάζουμε τα παπούτσια μας, ξαναπερπατάμε μέσα στο νερό και αυτή τη φορά πάμε προς τη μέση, για να ανέβουμε σε μια μεγάλη πέτρα.

Σε ένα βήμα, γλιστράω και το αριστερό μου πόδι σκαλώνει κάτω από μια πέτρα και το δέρμα ανοίγει στα δύο. Βγαίνουμε έξω. Τρέχει πολύ αίμα. Δεν μπορούσα να αντιδράσω. Είχα μείνει και το χάζευα να τρέχει. Δεν σταματούσε. Ακόμα θυμάμαι το έντονο χρώμα. Δεν σταματούσε. Τελικά πήγαμε στο νοσοκομείο. Ζήτησα να μην μου κάνουν κανονικά ράμματα. Έβαλαν πλαστικά. Μέχρι σήμερα έχω το σημάδι εκεί. Να το κοιτάω κάθε πρωί. Μια γρατζουνιά στο πόδι και μια ανάμνηση.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Αντώνης Παπαδόπουλος

Δεκέμβρης 2002

Όντας επισκέπτης για λίγες μέρες στην Αθήνα μαθαίνω ότι παίζει στη σκηνή του Κεραμεικού ο Σαββόπουλος, μαζί με τον τεράστιο Νίκο Παπάζογλου. Ήταν η εποχή όπου ήδη είχα αρχίσει ενστικτωδώς να ξενερώνω για κάποιον γνωστό-άγνωστο λόγο με τα τραγούδια του πρώτου - για μερικούς ίσως να ακούγεται κάπως αλλά δεν πειράζει.

Αρκετά με τον Σαββόπουλο, όμως.

Η στιγμή που εμφανίζεται ο ήρωάς μου στην άκρη της σκηνής με λίγα φώτα επάνω του, όπως πάντα άλλωστε και χωρίς φαμφάρες, ξεστομίζει τις πρώτες μελωδίες με τη τρεμάμενη φωνή του. Λοιπόν, αυτή η στιγμή θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου για πάντα. Μία δωρική διονυσιακή φιγούρα όπου με τη απλότητα στην ερμηνεία του και στη κίνηση του σε καθήλωνε δίχως να μπορείς να τραβήξεις το βλέμμα και τα αυτιά σου από πάνω του. Ρίγος.

Ιούνιος 2000

Μαθητής λυκείου, μαθαίνω για τις συναυλίες των Radiohead σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και ακούω από φίλους ότι παρουσίασαν και ένα μέρος από το επερχόμενο album Kid A, προς μεγάλη μου απογοήτευση δεν κατάφερα να δω καμία από τις δύο συναυλίες λόγω ανωτέρας οικογενειακής βίας. Ομηρικοί καυγάδες θυμάμαι. Μέσα μου το δικαιολόγησα, ότι την επόμενη φορά που θα έρθουν στην Ελλάδα θα είμαι εκεί - δεν ήρθαν ποτέ ξανά στην Ελλάδα, αναγκαστήκαμε να ξενιτευτούμε για να τους δούμε live. Μπορεί να μην πήγα ποτέ σε εκείνη τη συναυλία, έτσι όμως ανακάλυψα ίσως το πλέον αγαπημένο μου album -το οποίο ακούω εμμονικά ακόμα μέχρι και σήμερα.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Δημήτρης Γρηγοριάδης

Ιούλιος 2005

Ξεκινάμε με τον αδερφικό μου φίλο Παναγιώτη από Αθήνα, ένα ταξίδι αυθημερόν για Σάνη Χαλκιδικής, για να δούμε την συναυλία του Tord Gustavsen Trio. Σε μια περίοδο χωρίς Google Maps και GPS, φτάνουμε στη Θεσσαλονίκη για πρώτη φορά στη ζωή μας, έχοντας μόνο τη διεύθυνση ενός δισκάδικου που είχε την προπώληση των εισιτηρίων. Μετά από κάποια ώρα αναζήτησης εντοπίσαμε το μαγαζί, αποκτήσαμε τα πολυπόθητα χαρτάκια και φύγαμε αστραπή για πρώτο πόδι. Ύστερα από ώρες στο τιμόνι και έχοντας συναντήσει διαβολεμένη κίνηση, λόγω καλοκαιριού, φτάσαμε στον προορισμό μας.

Η συναυλία ήταν στημένη σε έναν καταπράσινο λόφο δίπλα στη θάλασσα και αφού αράξαμε στο γρασίδι, απολαύσαμε μια από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μας, ξεχνώντας την κούραση και το ξενύχτι που είχαμε μπροστά μας. Η μουσική δεν μπορούσε να είναι πιο ταιριαστή με το τοπίο. Στην επιστροφή δεν σταμάτησα να μιλάω και να βάζω δυνατή μουσική στον Παναγιώτη για να τον κρατήσω ξύπνιο. Όταν φτάσαμε στην Αθήνα είχε πλέον ξημερώσει για τα καλά. Ήταν ένα μουσικό road trip που αναπολώ συχνά, ειδικά στην περίοδο που διανύουμε.

arxiki_highres_straight.JPG

Φωτογραφία: Ευτυχία Βλάχου

Κώστας Γάμμα

18 Μαΐου 2009

Πρώτο live των Τεφλόν. Κατά τη διάρκεια της συναυλίας, νιώθω ότι μουσική είναι να μοιράζεσαι. Με όσους ακούνε, με όσους παίζουν, με όσους την έφτιαξαν. Χρειάζομαι όλη η μέρα να είναι μουσική, με όσους περισσότερους. Από τότε, γυρνούν στο μυαλό μου σχέδια για μελλοντικά project και συνεργασίες, τραγούδια, σκόρπιοι στίχοι και ονόματα μουσικών που θα ήθελα να παίξουμε μαζί. Πάντα «ζηλεύω» τραγούδια άλλων, πάντα όταν νιώθω ότι είναι αληθινά. Έτσι ακριβώς ένιωσα, χρόνια μετά, όταν άκουσα για πρώτη φορά Παιδί Τραύμα. Τότε έγινα κομμάτι του, μετά άρχισα να παίζω στην μπάντα. Άλλωστε, «ο χρόνος δεν είναι γραμμικός».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

9 Μαρτίου 2021

Σε κάθε σπίτι, το τηλεοπτικό πρόγραμμα διακόπτεται για να ακουστεί μια ακόμα απειλητική επίπληξη του πρωθυπουργού: «Απευθύνομαι ειδικά στους νέους μας, που είναι προορισμένοι να δημιουργούν. Όχι να καταστρέφουν». Μου θύμισε τη σημαντικότητα, τη δύναμη και την ευθύνη της αντίδρασης. Μου θύμισε κι άλλες εποχές. Μου θύμισε το πώς από νέοι συναντούμε εμπόδια στον «προορισμό» μας να δημιουργούμε. Και μου θύμισε το πώς η καταστροφή γύρω μας μπορεί να επηρεάσει αυτή τη δημιουργία μέχρι να φτάνεις να δημιουργείς για το πώς θα καταστρέψεις τον κόσμο.

ΠΤ

1 Φλεβάρη 2018

Live του Kωνσταντίνου Bήτα στο six d.o.g.s. Τοπίο με φουτουριστικά φώτα και οικείες μελωδίες. Παρότι περιστρέφομαι ανάμεσα σε πολλά ιδρωμένα σώματα νιώθω σα να είμαι εντελώς μόνος. Σα να μην είναι κανείς άλλος εκεί. Μια περίεργη μοναξιά μέσα στο πλήθος. Όταν τελειώνει το live βγαίνω από το μαγαζί και χωρίς να έχω επαφή με το περιβάλλον, ξεκινάω να απαγγέλλω μηχανικά -για πρώτη φορά στη ζωή μου- το ρεφρέν του «Σαν ιχθύς». Μέσα σε τέτοιες αλλόκοτες συνθήκες, γεννήθηκε η ιδέα για το Παιδί Τραύμα: μια απομονωμένη περσόνα για να στεγάσει ένα ασυγκρότητο «Εγώ». 

2 Ιουνίου 2020

Καφενείο Μουριά, στα Εξάρχεια. Σε ένα περιπετειώδες βράδυ, γνωρίζω για πρώτη φορά τον Κώστα και τον Αντώνη. Νιώθω ένα άμεσο δέσιμο και μια περίεργη ξεκούραση. Μια παρηγοριά και μια σπίθα στα ποτήρια μας. Τα μάτια μας λαμπύριζαν και δεν το ξέρουν ακόμα, αλλά εγώ το ένιωθα ήδη: «Εσείς είστε το Παιδί Τραύμα», θα τους πω αργότερα με ανακούφιση. Δεν είμαι μόνος. Κάπως έτσι ξεκινάμε να φτιάχνουμε την μπάντα μας. «Δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, τραγουδάμε για να σμίξουμε».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Αυτό είναι για μένα το Παιδί Τραύμα: Ο Κώστας, ο Αντώνης, ο Δημήτρης και η Αιμιλία και όλοι όσοι εκεί έξω, νιώθουν σαν εμάς. Το ταξίδι από το ατομικό στη συλλογικό. Η απόδραση από το Εγώ μας: Αυτό είναι το Παιδί Τραύμα. 

To Live του Παιδί Τραύμα από το Barrett θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 21 Μαρτίου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.

Περισσότερα από το VICE

Η Gen Z για τα Πανεπιστήμια και τη Φύλαξη

Μια Παρέα στη Θεσσαλονίκη Ράβει Εσώρουχα Αποκλειστικά για LGBTQ+ Άτομα

Unplugged: Άκουσε το Podcast του VICE Greece

Ακολουθήστε το VICE σε FacebookInstagram και Twitter.