Προσπάθησα να Κάνω τα 30 Πράγματα που Πρέπει να Έχεις Κάνει Πριν τα 30 και Έχασα Κάθε Ελπίδα

Flashback ακριβώς έναν μήνα πριν κλείσω τα 30. Το αρχικό μου πλάνο ήταν αρκετά σαφές: να προσπαθήσω μέσα σε 30 μέρες να βάλω όσο πιο πολλά τικ μπορώ στις περιβόητες λίστες επιτευγμάτων και εμπειριών που πρέπει να έχεις ζήσει μέχρι τα 30 και μετά να γράψω για αυτό.

Κατά τη γνώμη μου, τα 30 είναι ένα εντελώς τεχνητό ηλικιακό ορόσημο, διότι κάποιος μπορεί να κάνει παιδί στα 26 και κάποιος άλλος να μην κάνει settle down μέχρι τα 50, ας πούμε, ή και ποτέ. Αυτό όμως είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα. Ας επιστρέψουμε στο θέμα μας.

Όσο πλησίαζα τα τριάντα, ένιωθα ότι κάποιος μου φώναζε στ’ αυτί τη ΛΙΣΤΑ με τα όσα πρέπει να έχεις κάνει/ζήσει/πετύχει μέχρι τότε και έβλεπα το πρόσωπό μου παραμορφώνεται απ΄ την αγωνία. Για κάποιο λόγο, αυτά τα άρθρα πάντα μου έδιναν την αίσθηση ότι είναι γραμμένα με κεφαλαία.

Στις πρώτες μου αναζητήσεις, άρχισε να με πιάνει ελαφριά ταχυπαλμία και για τη μοίρα του άρθρου – και για τη δική μου. Και τα δύο άρχισαν να μου φαίνονται κάπως μαύρα. Με τα κριτήρια των media, πάντα, το να μπορέσω να ζήσω μια ικανοποιητική ζωή φαινόταν αδύνατο. Τώρα, αν ήθελα να συνεχίσω να φυτοζωώ κάπου στην Αθήνα, χωρίς να έχω πρόσβαση σε όσα κάνουν μια ζωή να αξίζει, αυτό ήταν δικό μου θέμα.

Το 90-95% των γαμάτων εμπειριών που πρέπει να ζήσει κανείς στη δεκαετία των 20 για να μπει περήφανα στην τέταρτη δεκαετία της ζωής του –ναι, σ’ αυτή μπαίνεις όταν κλείνεις τα 30, κι εγώ μπερδεύομαι– χρειάζονται λεφτά, πολλά, πάρα πολλά λεφτά. Και αποφασιστικότητα και χρόνο και όρεξη και θάρρος σε πολλές περιπτώσεις, αλλά τι τα θες; Αν έχεις λεφτά, όλα τα άλλα έρχονται. Εγώ ορκίζομαι θα τις είχα όλες αυτές τις αρετές, αν είχα το γνωστό - μην επαναλαμβάνομαι.  

Εντάξει, σε κάνα δυο προτροπές της ΛΙΣΤΑΣ είχα ήδη προβάδισμα. Δεν χρειάζεται να παλέψω για να κόψω το κάπνισμα, γιατί δεν καπνίζω και ξέρω ήδη να οδηγώ. Έχω δύο στα τριάντα και κάπου εκεί σταματάνε τα κατορθώματά μου. Δεν έχω πάει στο Glastonbury ακόμα, δεν έχω δει το Γραντ Κάνυον, δεν έχω κάνει βόλτα με γόνδολα στη Βενετία, δεν έχω επισκεφθεί όλες τις σημαντικές γκαλερί στον κόσμο –πού τα σκέφτονται;-, δεν έχω κάνει αναρρίχηση, ούτε ξέρω καμιά πολεμική τέχνη. Ούτε σε σίριαλ του Παπακαλιάτη, όλα αυτά δεν τα έχει πετύχει ένα άτομο.

Και όχι, αγαπητοί μου, δεν έχω τρέξει ποτέ μαραθώνιο, ούτε καν μισό μαραθώνιο, αυτή τη διαδρομή των 5 χιλιομέτρων για τα «παλτά» και όχι, σίγουρα όχι δεν έχω ανακαλύψει τα οφέλη του τρεξίματος. Και μεταξύ μας, δεν καίγομαι κιόλας. Οι αχρησιμοποίητες συνδρομές μου στο γυμναστήριο βγάζουν κυβέρνηση, αλλά δεν με κατατρύχουν.

Μερικές φορές, η συνεχής προσπάθεια να «δουλέψουμε» με τον εαυτό μας και η αγωνία μας μη μείνουμε πίσω στον τομέα «εμπειρίες που σου αλλάζουν τη ζωή ή ωφέλιμες συνήθεις» είναι ακριβώς η πηγή της εξουθένωσής μας και αυτής της αίσθησης ανικανοποίητου που μας στοιχειώνει.

Περήφανα δηλώνω λοιπόν ότι δεν έχω τσεκάρει ούτε τα μισά κουτάκια στις διάφορες πολύ αυταρχικές λίστες που κυκλοφορούν online. Αν πρέπει να ντρέπομαι για αυτό, εντάξει να μου το πείτε να ντραπώ. Άντε μην υπολογίσω τώρα το budget για όλα αυτά σε σχέση με τον μέσο ετήσιο μισθό ενός 25αρη και γίνει χαμός.

 Άσε που για να κάνεις το ένα τρίτο από τα ζητούμενα, πρέπει να έχεις σε αφθονία ένα ακόμα υπερπολύτιμο αγαθό που είναι σε έλλειψη: χρόνο. Συνήθως, όταν έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο, είσαι άνεργος ή πλούσιος. Για τους περισσότερους από εμάς, πολύς χρόνος στα χέρια μας σημαίνει λίγα λεφτά. Αυτό το αξίωμα ισχύει και αντίστροφα. Όταν έχεις λεφτά που τα δουλεύεις, συνήθως δεν προλαβαίνεις ούτε να φτύσεις.

Σίγουρα πάντως, αυτός που είπε ότι τα χρήματα δεν έχουν σημασία, θα πρέπει να ήταν αηδιαστικά πλούσιος. Οι μέρες περνούσαν και το αρχείο word με τη λίστα των πραγμάτων που θα μπορούσα να κάνω με το budget μου παρέμενε φτωχή και αρκετά sad.

• Φάε μόνη σου σε ένα εστιατόριο χωρίς βιβλίο και χωρίς να κοιτάζεις το κινητό σου
• Κάνε εθελοντισμό
• Διάβασε ένα βιβλίο τη βδομάδα

Μεταξύ μας, και για το τελευταίο θα ήθελα γύρω στα 40 ευρώ τον μήνα, αν δεν είχα τόσα πολλά βιβλία αδιάβαστα. Σύγκρινα πολλές λίστες που ευαγγελίζονταν ότι κατείχαν την απόλυτη αλήθεια για το πώς πρέπει να ζήσουμε τις ζωές μας και οι περισσότερες ταυτίζονταν σε αρκετά.

Γενικώς, η προτροπή «ταξίδεψε» ήταν πανταχού παρούσα – και δικαίως. Ωστόσο, δεν τους έφτανε ένα ταξίδι εντός Ευρώπης ή αντίστοιχα εντός Αμερικής στις αμερικάνικες λίστες. Για να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου και να πεις ότι έζησες τα 20s σου κι έχεις το δικαίωμα να κλείσεις μακάριος τα 30 ή θα έπρεπε να γυρίσεις όλη την Ευρώπη με backpack ή να αλλάξεις ήπειρο και να κάνεις κάτι που έχουν κάνει όλοι μου οι φίλοι (μπα), όπως το να πας σε ένα full moon πάρτυ στην Ταϊλάνδη.  

Ας κάνω μια πρόχειρη αναζήτηση για μόλις ένα μέρος του budget μιας από τις 30 ακριβές εμπειρίες που πρέπει να έχεις ζήσει μέχρι τα 29, αν θες να λέγεσαι άνθρωπος. Τα εισιτήρια για Μπανγκόκ κοστίζουν γύρω στο χιλιάρικο, ακόμα και τον Ιανουάριο, τον πιο νεκρό μήνα του χρόνου. Εμένα δεν θα με ένοιαζε, και όρθια να πήγαινα που λέει ο λόγος, αλλά δεν βλέπω φως.

Κάτι τέτοια πάντα με κάνουν να θυμάμαι μία από τις πιο επικές σκηνές της ελληνικές τηλεόρασης, ανάμεσα στον Γρηγόρη και τον Λάζαρο του «Είσαι το Ταίρι μου», όταν ο δεύτερος προσπαθούσε να βοηθήσει τον απελπισμένο και άφραγκο φίλο του να φτάσει Αυστραλία για την αγάπη του με μια πιρόγα, μια φελούκα ρε παιδί μου. «Με μια ψιλοχολέρα, μια ψιλοπανούκλα, λίγο τραυματισμένος, λίγο βιασμένος, αλλά σημασία έχει ότι θα έχεις φτάσει».

Εν τέλει, κατάλαβα τι ήταν αυτό που πάντα με ενοχλούσε σ’ αυτού του τύπου τις λίστες: το ότι αυτές οι λίστες είναι η άλλη, πιο free spirit εκδοχή του «μέχρι τα 30, πρέπει να έχεις κάνει το πρώτο σου παιδί» ή των διαφόρων manuals τύπου «τα ρούχα που πρέπει να φοράς ανάλογα με τον σωματότυπό σου».  

Αν δεν θέλω να κάνω παιδί ή αν θέλω και δεν προκύψει, δεν θα κάνω. Με τον ίδιο τρόπο, αν δεν έχω λεφτά ή ακόμα και όρεξη να πάω στα πέρατα του κόσμου για να ζήσω μια εμπειρία που όμοιά της δεν έχει ξαναγίνει, δεν θα πάω. Δεν χρειάζεται να νιώθω αποτυχημένη ούτε στη μία, ούτε στην άλλη περίπτωση. Μπορεί εμένα να μου κάνει καλό να μην κάνω τίποτα και να κοιτάω το ταβάνι. Είναι εντάξει, αν εμένα αυτό με ηρεμεί. Στο κάτω-κάτω, δεν χρειάζεται να γεμίζουμε τον εαυτό μας «φορετά» απωθημένα. Έχουμε ήδη ο καθένας τα δικά του.

Και επειδή μια αλλαγή στην επιλογή των λέξεων και το ύφος, μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά, πάντα σκέφτομαι ότι σ’ όλες τις λίστες, ο τίτλος ίσως θα μπορούσε να αναφέρεται σε πράγματα που μέχρι τα 30 «αξίζει να κάνεις», όχι «πρέπει να κάνεις». Ίσως λέω και πάλι. Αυτή βασικά είναι η γνώμη μου και όλοι έχουμε από μία. Δεν χρειάζεται να νομίζουμε ότι έχουμε το αλάθητο του Πάπα. Κλείνοντας, πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό το άρθρο προοριζόταν να είναι πιο fun, αλλά κάπου στην πορεία τσατίστηκα. Ανθρώπινο.

Περισσότερα από το VICE

Η Μαρία Διηγείται τη Φρικτή Εμπειρία της Παράνομης Άμβλωσης στην Πολωνία

Φωτογραφίες Δείχνουν Ναρκωτικά Αξίας Μισού Δισεκατομμυρίου να Γίνονται Καπνός

«Είδα Όλη μου την Ιστορία σε Flashback» - Ένας Πρώην Κρατούμενος Περιγράφει τις Τελευταίες Στιγμές στη Φυλακή

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.