Εργαζόμενοι στον Τουρισμό Μιλούν για τα Χειρότερα Σκηνικά που Έχουν Ζήσει από Πελάτες

Ατελείωτες όρθες ορθοστασίας, με 35 βαθμούς Κελσίου. Διανύεις χιλιόμετρα κουβαλώντας έναν βαρύ δίσκο στο χέρι. Τα πόδια σου τρέμουν από την κούραση, αφού η βάρδια είναι 10ωρη και τα ωράρια κυλιόμενα. Οι ώρες ύπνου και ξεκούρασης είναι ελάχιστες, η υπομονή σου εξαντλείται. Θέλεις να πετάξεις το δίσκο και να ουρλιάξεις από απόγνωση, όμως, αντ' αυτού, επιλέγεις να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου, αφού σε κατακλύζει ο φόβος ότι ενδέχεται να χάσεις τη δουλειά σου. Αυτή η κραυγή γίνεται σιωπηλά, τις στιγμές που δεν κοιτάζει κανείς, ή όταν γυρίζεις στο μικροσκοπικό δωμάτιο που σου έχουν νοικιάσει. Υπάρχει ένα κράμα νεύρων και απογοήτευσης που σε ταράζει. Πέρα από τις μεσαιωνικές εργασιακές συνθήκες, την αδήλωτη ή υποδηλωμένη εργασία και τους χαμηλούς μισθούς, οι εργαζόμενοι που έχουν δουλέψει σεζόν στον τουρισμό, πρέπει να διαχειριστούν και τις αγενείς ή απαράδεκτες συμπεριφορές από πελάτες.

Όσο εκείνοι κάνουν αμέριμνοι τις διακοπές τους, έχουν πάρει άδεια από τις δουλειές τους και έχουν ξεμπερδέψει με τις υποχρεώσεις τους, οι εργαζόμενοι, δουλεύουν κάτω υπό συνεχή πίεση και άγχος, μέσα στον καύσωνα του καλοκαιριού και το μοναδικό πράγμα που ζητούν είναι μια στοιχειώδη ευγένεια. Η σχέση πελάτη – εργαζόμενου, είναι μια σχέση συνεργασίας, στο πλαίσιο της δουλειάς. Και όποιος θεωρεί ότι βρίσκονται εκεί για να τον εξυπηρετήσουν και να ανέχονται τα παράπονα ή τα νεύρα τους, οφείλει να αναθεωρήσει τα πράγματα. Όπως στην εκάστοτε δουλειά διεκδικούμε να υπάρχει σεβασμός και αλληλοκατανόηση με τους συναδέλφους και τους συνεργάτες μας, οι εργαζόμενοι στον τουρισμό ζητάνε υποτυπώδη ευγένεια και σεβασμό από τους πελάτες τους.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι δούλοι κανενός, δεν είναι διατεθειμένοι να ανέχονται υποτιμητικές και επιθετικές συμπεριφορές, ούτε είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτούν σε κανέναν που δεν είναι εργοδότης τους. Δεν έχουν καμία όρεξη για ρατσιστικά ή σεξιστικά αστεία, δεν έχουν διάθεση για τσακωμούς, ούτε μπορούν να ανέχονται την αγένεια και τις υβριστικές εκφράσεις. Αξίζουν μία «καλημέρα», ένα «ευχαριστώ», ένα χαμόγελο, ένα φιλοδώρημα. Το VICE μίλησε με εργαζόμενους στον τουρισμό, οι οποίοι περιέγραψαν τα χειρότερα σκηνικά που έχουν ζήσει από πελάτες.

Αμοργός

Δούλευα σε ένα εστιατόριο που είχε live μουσική. Μια μέρα, είχαν έρθει δύο ζευγάρια, ηλικίας 50-55 χρονών. Σε κάποια φάση, μου δίνει ο ένας κύριος το τασάκι του και μου λέει «πάρε αυτό και φέρε μου ένα άλλο». Πάω λοιπόν, παίρνω ένα τασάκι, το αφήνω στο τραπέζι και βγαίνω έξω. Μετά από ένα λεπτό, βγαίνει ο κύριος και αρχίζει να φωνάζει «γαμώ την Παναγία μου, γαμώ το Χριστό μου. Δε σου είπα να μου φέρεις τασάκι;». Ξαφνιασμένη του απαντάω «το έχω αφήσει στο τραπέζι σας». «Δύο εννοούσα να μου φέρεις, τώρα με έβαλες να τσακώνομαι με τη γυναίκα μου και τους φίλους μου, γαμώ την Παναγία μου». Σοκαρισμένη εγώ, του λέω «μάλιστα, έρχομαι αμέσως». Τελικά πήγα στο συνάδελφό μου και της είπα να εξυπηρετήσει εκείνη για το υπόλοιπο βράδυ αυτό το τραπέζι και δεν τους πλησίασα ξανά.

Παράλληλα, σε ένα εστιατόριο που δούλευα, είχαμε ορισμένους τακτικούς πελάτες. Συγκεκριμένα, θυμάμαι ότι ερχόταν ένας πάτερ που έκανε τραπέζια σε πολλούς κουλτουριάρηδες φίλους του, μεταξύ των οποίων βρισκόταν και ένας πολύ γνωστός ηθοποιός ηλικίας 80 χρονών. Αυτός ήταν γλίτσας, απαίσιος και αγενέστατος. Είχαν έρθει ένα βράδυ γύρω στα 15 άτομα και όπως πήγα να μαζέψω τα σερβίτσια, σηκώνεται όρθιος και μου ψιθυρίζει στο αυτί «είσαι μία καύλα». Εκείνη τη στιγμή, ήθελα να του σπάσω τα πιάτα στο κεφάλι, αλλά δεν ήταν δικό μου το μαγαζάκι. Τέλος πάντων, γυρνάω, τον κοιτάζω και μου λέει «τι, δεν είσαι;». Και του απάντησα «κάνω πως δεν άκουσα αυτό που είπες». Αμέσως πήγα στον υπεύθυνο, τον ενημέρωσα για το περιστατικό, μου είπε να παραμείνω ψύχραιμη και ανέλαβε εκείνος το τραπέζι τους.

Επίσης, μια συχνή περίπτωση είναι να μου μιλάνε με υφάκι. Μια φορά, ένας άνθρωπος γύρω στα 60, μου έλεγε «ψιτ, ψιτ» και είχα γυρίσει και του απάντησα «νιάου». Το καλύτερο ήταν όταν ένας τουρίστας μου χτυπούσε παλαμάκια για να τον δω, αλλά αυτή τη φορά δεν είχα αντιδράσει. Γενικά, απεχθάνομαι την αγένεια.

Κάτι που συμβαίνει συνέχεια και κάθε φορά με ενοχλεί εξίσου, είναι ότι δεν με χαιρετούν όταν μπαίνουν στο μαγαζί ή πριν πάρουν παραγγελία, ακόμα και αν τους χαιρετήσω. Μπαίνεις σε ένα μαγαζί, βλέπεις μια εργαζόμενη κοπέλα ή ένα αγόρι που έχει ξυπνήσει πιο νωρίς από εσένα για να σε εξυπηρετήσει. Μπορείς να πεις μια καλημέρα ή ένα ευχαριστώ. Τα βασικά ρε παιδιά. Και βασιζόμενη σε αυτό, θα παραθέσω ένα ακόμα σκηνικό: δούλευα στα 19 μου σε ένα καφέ take away, στο οποίο έπιανα βάρδια στις 5το πρωί, που σημαίνει ότι ξυπνούσα 4. Το λιγότερο που μπορούσε να κάνει κάποιος, ήταν να μου πει μια καλημέρα. Μετά από πολλές μη ακουσμένες καλημέρες, μπαίνει ένας κύριος και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

-Καλημέρα.
-Ένα φρέντο εσπρέσσο μέτριο και γρήγορα, γιατί βιάζομαι.
-Καλημέρα.
-Ορίστε;
-Καλημέρα, καλημέρα σας είπα.
-Α ναι, καλημέρα.
-Ωραία, πάμε τώρα τι θα θέλατε;

Και εγώ ίσως δεν είχα την απαραίτητη υπομονή, αλλά -όπως όλοι μας- αξίζω και εγώ μια καλημέρα. Είναι κάτι αυτονόητο στο πλαίσιο της ευγένειας, αλλά σε αυτήn τη δουλειά πρέπει να τα επαναλαμβάνεις ξανά και ξανά.

Σέριφος

Για αρκετά καλοκαίρια, δούλευα σε μπαρ στη Σέριφο. Μου είχε συμβεί το εξής. Ήταν μια παρέα κοριτσιών, που μάλλον ήταν φοιτήτριες - αν κρίνω από το νεαρό της ηλικίας τους. Ήταν Αύγουστος, είχαν έρθει για διακοπές στο νησί και κάθε βράδυ ερχόντουσαν στο μπαρ. Η μία από αυτές, στην αρχή με κοίταζε, μετά άρχιζε να μου κάνει διάφορα κοπλιμέντα, μου έκλεινε το δρόμο όταν κρατούσα το δίσκο -και καλά για πλάκα- ερχόταν συνέχεια στο μπαρ και μου μιλούσε για διάφορα. Εγώ ήμουν ευγενικός, αλλά δεν έδινα πολύ χώρο. Σε κάποια φάση, περνούσα από δίπλα τους για να δώσω μια παραγγελία, και εκείνη, άπλωσε το χέρι της και με χούφτωσε από πίσω. Εκείνη τη στιγμή γύρισα απότομα γιατί ξαφνιάστηκα και μου έπεσε ο δίσκος με τα ποτά στο πάτωμα. Αφού τα μάζεψα, πήγα εκνευρισμένος και τη ρώτησα με ποιο δικαίωμα έκανε κάτι τέτοιο. Και αντί να μου ζητήσει συγγνώμη, εκείνη άρχισε να με αποκαλεί γκέι και να εξαπολύει έναν ομοφοβικό οχετό, με αποτέλεσμα να της πω να περάσει έξω από το μαγαζί.

Πάρος

Ήμουν για τρεις σεζόν σέρβις σε ένα restaurant bar της Πάρου. Μου είχαν τύχει διάφορα τρελά σκηνικά και από έλληνες και από τουρίστες. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι ένας άνδρας γύρω στα 30, είχε παραγγείλλει ένα cocktail από τον κατάλογο, το οποίο ήταν λίγο καυτερό. Εκείνη την περίοδο, ήταν κοντά στο δεκαπενταύγουστο και το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Μετά από λίγη ώρα του πηγαίνω το cocktail, και αφού μου έκανε παράπονα γιατί άργησα, δοκιμάζει μια γουλιά και μου λέει «αυτό είναι πολύ καυτερό, δεν πίνεται». Του εξηγώ ευγενικά πως αυτό είναι το cocktail που παρήγγειλε και ότι έτσι είναι η συνταγή. Εκείνος νευριάζει, ρίχνει μια χλέπα μέσα στο ποτό, μου το δίνει πίσω με μίσος, με αποτέλεσμα να χυθεί μια ποσότητα πάνω στα ρούχα μου και μου ζητάει να το αντικαταστήσω με ένα που δεν είναι καυτερό. Εκείνη τη στιγμή έβραζα μέσα μου, αλλά δεν αντέδρασα. Του χαμογέλασα ειρωνικά και πήγα να ανταλλάξω το ποτό. Φεύγοντας τον άκουγα να με βρίζει χυδαία. Όταν πήγα στη μπάρα, με έπιασαν τα κλάματα από τα νεύρα. Αλλά μου έχουν συμβεί τόσα πολλά, που πλέον έχω μάθει να μην τα παίρνω προσωπικά.

Νάξος

Εργαζόμουν σεζόν σε ένα εστιατόριο στη Νάξο. Μια φορά, ένας άντρας -αραβικής καταγωγής- είχε τύχει να μου πετάξει ένα πιάτο γεμάτο φαγητό στο πρόσωπο, επειδή δεν του άρεσε το συνοδευτικό, ενώ παράλληλα με διέταξε να το αντικαταστήσω. Εγώ εκείνη τη στιγμή πάγωσα, δεν αντέδρασα κάπως γιατί δεν μου είχε συμβεί ξανά τέτοιο σκηνικό. Στη συνέχεια, πήγα στον ιδιοκτήτη του μαγαζιού να του πω τι συνέβη και ευτυχώς πήρε θέση και τελικά τον έδιωξε από το μαγαζί.

Αμοργός

Δούλευα στη Χώρα της Αμοργού και μπήκε στο μαγαζί ένας τύπος με τσιγάρο, ενώ στο συγκεκριμένο μαγαζί απαγορευόταν το κάπνισμα. Πάει λοιπόν στο μπαρ να παραγγείλλει και τον ενημερώνει η κοπέλα ότι δεν μπορεί να καπνίζει μέσα, παροτρύνοντάς τον να το σβήσει ή αλλιώς να περάσει έξω. Αυτός στράβωσε και με το που πήρε το ποτό, ζήτησε απόδειξη και απαίτησε να του την πάμε έξω. Παίρνω την απόδειξη και την αφήνω στο τραπέζι του. Τότε ξεκινά να μου κάνει επίθεση: «είστε σοβαρό μαγαζί εσείς τώρα;». «Από ότι μας λένε, ναι», του απαντάω. «Δεν νομίζω», συνεχίζει. «Γνώμη σου» του λέω εγώ. Τέλος πάντων, μετά από ένα δεκάλεπτο με φωνάζει και απαίτησε με υφάκι να δει τα πιστοποιητικά εμβολιασμού όλου του προσωπικού που εργαζόταν στο μαγαζί. Τον ρώτησα αν είναι από τον ΕΟΔΥ, μου απάντησε καταφατικά και του ζήτησα να δω την ταυτότητά του. Και τότε είναι που άρχισε να βρίζει ακατάπαυστα και να λέει «άντε ρε μαλάκα που θα μου ζητήσεις και ταυτότητα». Μετά μπήκα μέσα να φωνάξω έναν συνάδελφο να τον πετάξουμε έξω από το μαγαζί. Συνέχιζε να με βρίζει, να μου λέει πράγματα του τύπου «καριόλη, άντε γαμήσου» και ένα σωρό άλλα. Του είπα να περάσει έξω και όσο κατέβαινε τη σκάλα για να φύγει, με κοίταζε στα μάτια και συνέχιζε να με βρίζει.

Αμοργός

Συμβαίνει συνέχεια να πηγαίνω σε Γάλλους για να πάρω παραγγελία, να μου μιλάνε γαλλικά και να ακολουθεί ο εξής διάλογος:
-Με συγχωρείτε, δεν γνωρίζω γαλλικά, ξέρετε αγγλικά;
-Ναι, απαντάνε στα αγγλικά.
-Ωραία, είστε έτοιμοι για παραγγελία;
-Ναι μου λένε και ξεκινάνε πάλι να μιλούν στα γαλλικά.

Οπότε γίνεται ξανά ο ίδιος διάλογος. Απλά δεν μου μιλάνε στα αγγλικά, επειδή δεν θέλουν, όχι επειδή δεν μπορούν. Εκεί αναγκάζομαι να φωνάξω κάποιον υπεύθυνο που γνωρίζει την γλώσσα, ή, στο χειρότερο σενάριο που δεν καταφέρνω να κρατήσω την ψυχραιμία μου -αφού αυτός ο διάλογος έχει γίνει ήδη τρεις φορές- τους μιλάω στα ελληνικά και τους λέω πως αν δεν μου μιλήσουν στα αγγλικά, δεν θα φάνε και θα μείνουν νηστικοί.

Μύκονος

Καταρχάς μου έχει τύχει πολλές φορές να μου μιλήσουν με αγένεια, σαν να είμαι δούλος τους, αν και είναι ακόμη η πρώτη χρονιά που πηγαίνω σεζόν. Χρησιμοποιούν επιφωνήματα του τύπου «ψιτ, έλα να σου πω». Αγράμματοι άνθρωποι με πολλά λεφτά, νομίζουν ότι μπορούν να μας εξαγοράσουν. Έρχεται ένας τύπος και είχε απαίτηση να καθήσει εκεί που προτιμά. Του απάντησα πως το συγκεκριμένο τραπέζι ήταν ρεζερβέ εδώ και αρκετές μέρες από άλλο πελάτη. Τότε, άρχισε να μου λέει «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και διάφορα άλλα, ενώ παράλληλα έβριζε χαμηλόφωνα. Επανέλαβα ότι αυτό το τραπέζι είναι κρατημένο και εκείνος, με έντονο ειρωνικό ύφος, είπε «δεν με νοιάζει. Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Και στο τέλος έχασα την υπομονή μου και του λέω «όχι δεν ξέρω, εγώ είμαι ο Γιάννης πάντως. Καλό υπόλοιπο».

Ακολούθησε την Άντυ στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

«Ήμουν 35 Χρόνια Εθισμένος στην Πρέζα» - Από την Απεξάρτηση στην Εργασιακή Επανένταξη

Πολύχρωμες Φωτογραφίες από το Φετινό Athens Pride

Η Μέρα που Έσπασα τα Νεύρα στην Εισπρακτική που με Πήρε Τηλέφωνο

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.